главен (прид.)
Нашїй-отъ ѧзикъ, како що є познато, се дѣлитъ на две главни наречїѧ, отъ кои-то єдно-то се говоритъ во Болгарїѧ и Тракїѧ , а пакъ дрȣго-то во Македонїѧ.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“
од Партениј Зографски
(1858)
120. Укажувачки пример е обновувањето на Македонскиот клуб во Белград и издавањето на весникот „Автономна Македонија” (1905), чиј главен уредник беше некогашниот соученик и соборец на Мисирков во Белград, Софија и Шабац воденчанецот Григорие Хаџиташковиќ.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
101. Бугарскиот резервен генерал Иван Цончев (1859-1908) беше поставен од бугарскиот дворец и владата за потпретседател на ВМОК и беше главен вдахновител и организатор на „Горноџумајското востание” (1902).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
34. Кои се во Бугарија главните претставници на Организацијата? – Татарчев и Матов.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во Англија монополистичките сојузи на капиталистите, картелите и трустовите, никнуваат во најголем дел – за разлика од другите земји во кои заштитните царини го олеснуваат картелизирањето – само тогаш кога бројот на главните конкурентски претпријатија се сведува на „некакви две дузини“.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Пред војната инвестираниот капитал во странство од трите главни земји изнесуваше 175-200 милијарди франци.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Од една страна „Петролејскиот труст“ на Рокфелер, сакајќи да ги приграби сите, создаде „друштво-ќерка“, во самата Холандија, купувајќи извори на нафта во Холандска Индија и сакајќи на тој начин да му нанесе удар на својот главен непријател: холандско- англискиот труст „Шел“.
„Империјализмот како највисок стадиум на капитализмот“
од В. И. Ленин
(1917)
Главниот удар се пренесе сега долу, на реката, која што требаше да се разбуди од вечната дремка и нејзините застојани води, што сега мрзливо се влечеа под жарот на летниот ден, кога ќе паднат првите есенски дождови, да заструјат по новото корито ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Во првата редица беа застанале главните личности од Витолишча.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Претсвадбената главна подготовка е пазарот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но главната мисла ни тука не го напушташе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Уште пообемна е неговата општествена дејност: бил секретар на Друштвото на писателите, секретар и претседател на Македонскиот ПЕН центар (сега почесен потпретседателот), основач и претседател на Граѓанскиот комитет за македонско-грчки дијалог и разбирање, основач и претседател на Хелсиншкиот комитет за човекови права на Република Македонија (сега почесен претседател), член на бордот на Транспарентност Македонија, член на писателите при Универзитетот во Ајова, САД, главен уредник на издавачкото друштво „Стерна“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кадијата нареди да се бијат главните луѓе до смрт за непослушност и овие веќе пискаа, стенкаа, офкаа и пцуеја под ударите на дабовите и буковите суровици.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Главен беше Мехмед со јаничарите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Наеднаш фрижидерите им станаа главна и скоро единствена тема во разговорите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Погребан е во Алејата на заслужните граѓани на градските гробшита во главниот град на нашата република.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Таму во почетокот бил новинар, а потоа главен и одговорен уредник на списанието “Македонија“.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Главен судија за овој крај беше еден стар був, што живееше на таванот од една полуразурната, напуштена куќа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ќе ја помине онаа тесна улица што ја сече главната.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А велеа: „Жената на главниот инженер“. Велеа: „Таа, кога отишол еден ден во нивниот стан“.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
