бишка (ж.)
Децата од Варош-маало играа на полјанката клис, бишка, и слепа баба, како и други игри.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Само малите деца безгрижно играа по гумната, правеа кошарници, играа „бинек и бишка“.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Кокошките, бишката, урнабабана одам на брзање, а на тоа Петра, комшивкана, ми се фатила за портата како капина.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
А јас мислев ќе ги најдам да си играат: Бишка, Кусо петле, Клиска, Долга капина, Пет камен.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Надолу допира до море со голем пристаништен град со двајца светци што лебдат горе на небото а нагоре местото цело како од бишки изриено.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Му кажуваа дека е тука и Добра, сестрата на Пелагија, со малечката, мајката на Ангелина, Тина Гледачката, која сѐ уште е избегана малку... оти видела цела чета глувци како излегуваат од нивната бишка, а за Ангелина, велеа, не знаеме ништо, само се надеваа дека и таа ќе приправи, што ќе прави ваму сама, телото се исушува како слива и после оти саде коска ја фрлаат.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
И Бај Шишко смета дека претходна локација на селото е Новосељ оти само од тука,вели, може бишка да избега преку Пеква Капина и Рамнинката до Главито.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Како храната за бишката, како што на времето би се изразила мајка му, Бог да ја прости...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
„Животот не е ни овен ни бишка за да му клајш нож под грло“.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Животот можеби не ќе беше ни овен ни бишка, ако не бевме ние, вели речиси налутено Крсте Манев обѕирнувајќи се да види кој сѐ го слуша.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
