воскликне (св.)
— Петре просто воскликна: — А бре, Толе наш е, со своите арамии, бре! Ех, господ здравје да му даде!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Макс Ернст, неможејќи да насллика една слика – ја прераскажува: „ во една земја со боја на „гради на гулаб“, воскликнував кога излетуваа 100.000 гулабици.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
„Благодарам!“ воскликна таа. „Пахх!“ викна и одлета под јаболкницата обземен од тмурните мисли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А децата од Мелин доаѓаа трчајќи за да ги пуштат на ветерот своите мали змејови и кога го здогледуваа огромниот зелен змеј како потскокнува и се лизга по небото, воскликнуваа: „Ох, ох, каков змеј! Каков змеј!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кога акушерката ме принесе до татко ми, тој со изглед на зналец го погледна она што бев јас и воскликна: - Можам да се обложам дека ова е син!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Кон него го чувствувам истото она што Фауст го чувствувал кон природата кога воскликнал: „Каде да те дофатам силна природо?“
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Во еден поранешен расказ, пак, авторот екстатично ќе воскликне: „Како лесно се создаваат приказните!
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Малечката Пелагија воскликнуваше од радост додека ја капеше мајка ѝ, а пак Пелагија додека ја сапунисуваше се прашуваше себе си дали и таа на тие годинки ја имала истата снагичка?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Ми се чини дека сонувам – воскликнуваше Еразмо на сиот глас.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Госпоѓа Гологанова не издржа, обраќајќи му се на својот сопруг, а да не воскликне: „Никола!... Види го!...“
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Воскликнувам од радост кога го читам ова толку искрено богословие.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
