врви (несв.)
На, тате. (Седнува покрај татка си. Симка, со ѓумови во рацете, врви низ собата и излегува во дворот по вода).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ден и вечер си врват, сон не врзуваш. И јас со тебе заедно...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Времето си врви, синко, в гроб ќе се оди...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
А тој од гробот тепкаше дума врз дума чемерна: - „Минете, браќа, врвете, не сум ви лика - прилика!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
АНТИЦА: Во тоа време човеков си врвел по улицава наша и како што ме чул кај што пиштам, застанал под пенџерињава наши да чуе што станува.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
АНТИЦА: (преку песна). Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, кому ќе ме оставиш?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
КУМОТ: Доста!... Доста!... Друга! „Ти си опремаш брзата коња да врвиш...“
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ја знам за дните: тешко ќе врват, ни глас ќе чујам од народ свој...
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Плахо се приближи до столчето и седна на крај, не осмелувајќи се да рече ни збор. – Па што има ново? Работата – врви !
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Настапвај и ти Армијо наша, - војници и тенкисти, со плутој, трактори врвете и вие, - врвете трактористи!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Врвете и вие в редови збити селани - мои земјаци, во проста руба, волнени гунаци, - врвете, врвете земјаци!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Кај Милева ми врвеше, орман ми се одзиваше.` За забележуење е дека младината предничи во воспевуењето на доскорешната борба и луѓето што таа ги исфрли од народните недра на згорнина. На собори, на работа, во домоите на културата, на празници средсело - младинците колективно создаваат нови песни.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Од Распаќе до болница патот крви се полеа. Кај Милева и врвеше, орман ми се одзиваше.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Со чета борци низ твоје борје врвеше Јане - Пирински цар, од врагот кога пронижан падна в пазуви свои Пирин го згрна, - верниот другар - пријател стар.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Околу него врвеа темни силуети, се судираа и брзо како ноќни пеперуги се губеа кон осветлениот платнен влез.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Седнавме под кралскиот бронзен јавач, запаливме една цигара и пушејќи сите од неа го гледавме слабо осветлениот плоштад по кој врвеа минувачи и трепетливи сенки и ту луѓето во сенките се заплеткуваа, ту тие во луѓето.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На третата вечер ќе идат наречниците да и одредат на „дуда" пат по кој ќе врви во својот живот. Пак стрина Маловица дојде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Пак, светијованке, пак, ти се лути свети Илија шо му врвиш крај црква и преку двор кога одиш „Даги нива“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дните си врвеа, помина недела, две, три. Заврте месец.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ашлак, - му се истопори Аргир. „Самоволник, секогаш сака да врви само по неговото“ - помисли со негодување Веле за Аргира.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
