катарза (ж.)
Филмот никогаш нема да го има тоа доживување на сурова, иманентна присутност, тој вид на „насилство”, катарза, страв или едноставно мирис, кој што го има театарот.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Сталинград. Тоа е нешто за катарза!
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Улогата на драмата била на гледачот да му понуди катарза. Катарза значи „прочистување“.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Се сеќавате на Аристотеловиот поим катарза, и на неговата теорија за трагедијата?
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тој ја користи катарзата на кошмарот со прекумерна енергија. Пораката слизнува во вашата меморија.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Тоа беше еден од нејзините најмоќни начини да ја изрази катарзата на семејната среќа, запрена на некоја од непредвидливите меандри на егзилот, потоа извишена и запрена врз облакот, како во слика на Марк Шагал, спасена од фаталните граници.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
По доцниот пад на сталинската диктатура и стремежот во еден здив да се фати ритмот на новото време, по катарзата на внатрешните пресметки и реваншизмот, по отворањето на половина век затворената земја, овде како никогаш се беше забрзала историјата.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Не му недостасуваат дури ни повремени катарзи.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Мајка ја доживуваше својата мала, задоцнета задгранична катарза.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
И јас бев обземен со својот дел од колективната катарза.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Тој трага по песната- катарза, која ги повикува и едните и другите, во обединувачката меморија, за да запрат масакрите.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Но дотогаш Арафат ќе живее во лажната катарза на остварената мировна илузија...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Самиот факт дека при вака лоши услови за живеење македонскиот народ сѐ уште постоеше, со нокаутирачки замав на отежнувачка катарза, не оставаше простор за било што да се почувствува.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
„Сите ние сфативме дека вие постапувате погрешно, но тоа кај нас не предизвика катарза,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Или, пак, тоа беа книгите како „Злосторство и казна“ што привремено ја надојуваа ваквата страст со тегличка отровна катарза.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
„Да, како театар. Оние кои би сфатиле дека таа реагира погрешно, од тоа сознание би доживеале нешто како катарза, што би можело да им помогне да излезат од својата состојба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Еротичната катарза беше доволно настрана да предизвика да се восхитам на способноста на соговорникот постојано да ја чувствува и еднакво да се разочарам од нејзината неспособност самата да се рефундира, без да ги трансформира силите на туѓата, подарена или сосила присвоена енергија.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Суптилна елеганција на интимна катарза на душата, редуктивно извлекување од себе сѐ што е скриено, поттиснато, соголување на сите енигматски настани и моменти, екцесивна еманација на духот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Тие побудија интерес кај сите оние читатели кои се интересираат за класично потврдениот расказ, но и за посовремениот расказ, потем кај оние читатели кои трагаат по сложени техники на пишување и на создавање на светот на расказот, такви кои вклучуваат и интертекстуални цитати, асоцијации, алузии и реплики, иронија и интертекстуална иронија, херметични слики на светот, игри со сликите на светот и облици кои ја покажуваат моќта на јазикот на книжевноста да исполни со убавина и со возбуда, истовремено кога исполнува и со зачуденост и недоумица, кога нè обзема со силни чувства, кога нѐ ослободува од чувството дека сме немоќни и осамени, кога доживуваме психичка и морална катарза или прочистување на нашата душа и свест.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
