раска (ж.)
Не почувствува како и кога се распрсна во ситни раски светлината на месечината во собата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Можеш и раска да си видиш во очите на кондурите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Раска ми влезе в очи, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Уште гроб му градиш и чест му држиш... Јас не давам раска да падне на тебе, а ти?!
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Можеби ти ќе го натераш да сфати дека тој самиот од мал конец си направил јаже за бесење, и дека снопот светлина што го гледа тој е само една раска во неговото око.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
