ѕун (м.)
- Песнава моја е ѕун на полето - еднаш испеана стопати ќе екне.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Зборовите ѝ беа исушени како шупливи ореви, како циронки на низите, како глувина и тажен ѕун на садовите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
