две (бр.) - момче (имн.)

Тука, сепак има нешто чудно – целото попладне силно мислев на Теодора, на фотографиите од Miroir du merveilleux“, дури се спомнав на двете момчиња, на кои, во едно бистро, засолнети од дождот, денот по посетата на галериичката, возбудено им говорев за надреалистичките двојки.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И одеа двете момчиња угоре, носејќи ги во мислите смелите партизани, кои пред триесетина години ги минувале овие места.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вечерта двете момчиња се спуштија до стубелот и го покрија со штици. Убаво ги заковаа. Оставија само мал отвор, колку да може со чанче да се црпе вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со штавел и киселец е! - го фалеше дедо Алексо зелникот, но тоа воопшто не му беше потребно, зашто двете момчиња веќе го голтаа вкусниот зелник.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо Димо стоеше потпрен врз дршката од секирата со која до пред малку нешто делкаше и немо гледаше во двете момчиња.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа не ги познава кои се, ама очигледно се една тајфа: возрасен и остарен човек, две момчиња и две девојчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Две момчиња го варосуваа белото лице на осаменото кафеанче.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Запревме пред првото кафеанче на брегот. Го подготвуваа за новата пролет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кого и да запрашаше човек во тие години, мајка или татко, колку деца има, ќе речеше четири, две момчиња и две кози, или три, две машки и една коза...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше две момчиња од Свети Николе, мислам дека едниот се викаше Никола, ќе го заглавеше затворачот на пушката и ќе ме замолеше јас да го вратам, но да не знаат другарите за да не го зезаат после.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мојата цевка секогаш беше толку светната што можеше на цевката да се огледаш, за чудо многу ме привлекуваше оружјето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)