Мајката Роса со две сонца во човечињата на очите, зацрвенета и сериозна, нејзините  сестри близначки Сава и Танаска со по една момичка исти како и помалечките на Роса, трите нејзини ученички, Милка со две машки и нејзиниот маж и се разбира, Деспина, бликната од радост ама и од едно чувство на страв што ја мати радоста.
               
             
           
            
            
              „Црна билка“
               од Ташко Георгиевски 
              (2006)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Помисли дека има два живота; дека      неговата душа има две тела; дека неговото тело има две      души; дека има способност да умножува светови и го      греат две сонца...
               
             
           
            
            
              „Азбука и залутани записи“
               од Иван Шопов 
              (2010)