Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога телото станува материјална потпора, субјект, содржина на уметноста, тоа ја задржува можноста да ги измени детерминираните и фиксни односи коишто некогашниот објективен статус на уметноста ги бараше во играта на субјективитети поставени и емитирани со телесни гестови, структури и односи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беспримерното постигнување на телото... во уметноста е визуелизирање на постојано изменливи, меѓусебно признавачки релации на моќ и потреба, внатре во измените на односот субјект/објект.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најпрво како единка, утехата ја бараш во себе, поврзувајќи се со природата чии дел си ти, или со религијата- нашето православно Тројство: Отецот, Синот и Светиот Дух!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да се бара во оваа доба, беше бесмислено.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кој татко го бараше во плевнава моја...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- А сега? Од каде идеш? - Од Маврово. - Од Маврово? Што цацко си барал во Маврово?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не се сакаше таков, бараше во себе сили да ѝ се противстави на таа зачмаеност, но не успеваше да ги најде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што луѓе се тие, професорите? Што бараат во неговата планина? За арно или за лошо?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Моите нема да стигнат толку брзо - бараше во себе сили, бараше причини што ќе му ја вратат цврстината и решителноста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Едно е кога Ван Гог, Гоген, Хемингвеј или Модилјани мотивот го бараат во долгите патувања во далечните, незнајни и егзотични земји и мориња а сосема друго е кога инспиративната материја се бара во психеделичкиот фактор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но што бараат во црквите ни?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега посака директно да налета на Даниел, некаде надвор на теренот, и да го реши тоа што е можно поскоро на отворен постор, под небо, наместо да го бара во длабочините на оваа цементна крипта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вознемирените очи на Рози бараа во лицето на Кети да најдат знак дека она што Милан го зборуваше се само фантазии на еден старец, но во благородното лице на Кети, во нејзините очи, прочита потврдување на сето она што го кажуваше Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нашиот соговорник не е од оние писатели кои би флертувале со философски приказни, барајќи во нив паразитска шанса за личен прилог.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Всушност обратно, во смело самоекспонирање Енценсбергер инсистираше не само на родовата разлика туку и на жанровскиот примат на литературниот текст, особено при споредбата со тестаментарното пишување на философите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А желката Поповиќ влегуваше бурно како војник во училницата, киваше и бараше во хор да ги повторуваме последните зборови на убиениот крал: - Чувајте ми ја Југославија!

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Човекот е мравка, му рече Баждар и поудобно се намести во седиштето барајќи во џеб цигара.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Незнам дали и тој ме бараше во темните ноќи.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Веруваше дека само разумот може да ги урне илузиите, и своите претходници ги бараше во сите оние кои повеќе му верувале на разумот отколку на религиозните догми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден млад човек забодува игли во своите прсти, ја корне својата коса, ги гребе своите образи, удира со главата од ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои тоа го бараат во болката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Би било несериозно причините да ги бараме во личноста на авторот, то ест надвор од книжевното дело: довербата просто мора да произлегува од текстот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Русинката Ксенија Драгунска,театролог и драмски автор, идеалот на драмскиот текст го бара во отсуството на текстот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Те барав во мугрите на утрото во зракот на зајдисонцето во празните ходници на животот во цутот на црвениот јоргован...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Инспекторот на противпожарната заштита усрдно бараше во куќата барем едно аголче, што ќе претставуваше опасност во однос на противпожарната заштита, но во тој поглед сѐ беше добро.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Повремено одреден тип маниристи се покажуваат без прикривање.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И, штом го добиеше исцрпниот одговор, заминуваше натаму. okno.mk 171

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Освен тоа не постои општ метод за изнаоѓање на минимален програм кој симулира некоја дадена група на податоци како што тоа се бара во определбата на алгоритамската сложеност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не само што признаваат дека задоволувањето го бараат во самопроизведените слики - соништата на вЉубените стануваат порочни.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој и сега потропа, тоа некој од него бараше пристан, бараше колку може побргу да му ја отвори вратата, инаку што друго би барал во таа ноќ на неговата врата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бараше во себе нешто, што би можел да им рече, за да ја прекине таа напнатост, но ниеднаш не изнајде ништо. И неусетно стануваше нервозен од тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нејзината слабост е во тоа, да ја бара во тебе утехата на разбудената грешна совест.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го барам во постелата, до мене, пак го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Калуѓерски долгиот врат на недоопијанетиот Лазар Аргиров се танчел. Усните безгласно му се движеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Очите, едното бледосино, другото зеленикаво, бараат во огледалото еден друг, некогаш славен лик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сега на место во еден, иглата треба да ја барам во неколку стога.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бараше во секое „ќоше“ каде што може да се остави нешто.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само одвреме-навреме некој некого бараше во сонот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Надвор во густата безживотна бара лежеше ничкосан на една страна коњот и самиот безживотен: здрвени нозе, забуцана муцка в кал, а на црвеното чело чавка со кокетно накривена глава се бара во огледалото на лилавата зеница.