бев (гл.) - жена (имн.)

Тоа беше жена на возраст помеѓу 35-40 години.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Лисет Алманзор беше жена на Селин.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Најмладиот најубавата долго ја оплакуваше (Беше толку млада и му беше жена).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Жена со фустан дотогаш беше само Демирана, жена му на Ферита ковачот кој со ќерка ѝ на Демирана која, исто така, му беше жена, секое лето од Ѓурѓовден до Митровден престојуваше во Брезница во племчето на Дрисковци поради што луѓето племчето го завикаа "ѓупчалница".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Жената што ми кажа, треба да беше жената на Глигора, не слезе долу ами излезе од пенџере и ми кажа...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тоа беа жени на возраст од 16 до 60 години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, таа не беше дете! Беше жена, врела жена држена од рацете на маж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така и сега постапи; коа се согласи син ѝ Ѓоре да ја отера бомбата во Прилеп, го симна чифтето од рамена, му го предаде на Крстета Јанчески и му рече А ти во замена ќе ми ја дадеш пушката твоја, за ако се најде некој будала да ми се плетка во работата по пат, да го стокмам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа, Трајана Дамческа, иако беше жена, за сè што ќе се договореа да направат или ќе направеа жителите на Потковицата, имаше свое мислење и по свое го правеше и, мораа да ѝ се признае, повеќе пати работите излегуваа на нејзиното.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Експлозијата од средбата на доброто и она другото ја стопи во пареа сета негова безобѕирност кон сите поранешни жени... оваа не беше жена.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Едниот чувар на редот беше жена, малечка и набиена, од оној тип кој што без проблем ги тепа сите машки во класот во основно.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа беше жена од околу триесет години, но изгледаше многу постара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и да успееше да ја разбуди Кетрин, да можеше да го постигне тоа, тоа ќе беше нешто како заведување, сеедно што му беше жена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Баба ми Ристена беше жена што се разбираше од некои болести. Се сеќавам секогаш за амбарот беше врзан добитокот на луѓето што доаѓаа да барат помош.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дојдена беше да нѐ исправи на нозе, да ни помогне, да нè израсне, моравме да ја запаметите по добро иако не ни беше ни мајка, ни тетка, ни подалечна ни поблиска роднина, беше жена со благородна душа, со златни раце, со волшебно срце.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не бев жена која можеше да реши да ја убие жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лилица изгледаше прибрано; тоа беше жена на возраст помлада од педесет години, со нагласена, дури невкусна диспропорција меѓу половината, силно стегната со свилен колан во розова боја, и широките колкови; жена со издолжено лице и мала уста, со костенливи, широко отворени очи од кои ѕиркаше прашален поглед и молба со неодложна потреба за објаснување на она што се случува во мигот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се обидував, но никогаш не бев во состојба да ја започнам плетката со конецот на разумот и со конецот на страста.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа не помалку од Крлета се оневесели, не помалку ја заболе таа боцка, но бидејќи беше тука топраклија место Крча, таа одговори: — Ако сакаш да знајш, жено (во моментот Доста за Неда беше жена, а не мајка) тој ниту беше женет ни армасан, та затоа ни се оджени ни се одармаса.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бидејќи таа беше жена на една угледна јавна личност, нејзината врска со Дишан им беше позната само нас неколкумина најблиски пријатели (и не беше разјаснета ниту на изложбата во Палацо Граси, ниту во придружниот каталог).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Слава таа навистина не бараше, но што се однесува до „среброто“, тогаш тука, што би се рекло, пази да не! okno.mk | Margina #4-5 [1994] 71
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
”, (1844-46), името на Марија Мартинс не се појавува на ниедна од претходно објавените монографии и биографии за Дишан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Жестоко алчна беше жената, поалчен од неа веројатно е само фараонот Хуфу, кој, помеѓу другото, се прослави и со тоа што својата ќерка ја прати во јавна куќа за таа исто така да може да даде прилог за градењето на пирамидата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Втора беше жена ми, Катерина.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Нумо позелене од злоба, ама кога го виде погледот на Пандо, се созеде и, плукајќи настрана, рече: - Да ми беше жената тука, ќе си седев покрај неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Поинтересни на изглед од високите мажи беа жените, исто така високи, забрадени, но во елегантни костуми со панталони, со големи влажни очи и усни црвени како пупки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги препишувам белешките од нивната посета: И на обајцата им се допаѓа раздвиженоста на градот. – Но овде луѓето само се палат и мавтаат со рацете! А притоа се смеат!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Најинтересни беа жените; боже, велеа луѓето, највесело од сѐ било - да гледаш жени пијани; пиеја од котлињата, мавтаа со чашките и пагурите и викаа, пискаа: Ихуууу!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја препозна: тоа беше жена му Девица, облечена во калуѓерски алишта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Претседател беше жената на Захаријадис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)