Беше пролет, беше пладнина.
               
             
           
            
            
              „Потковица на смртта и надежта“
               од Миле Неделкоски 
              (1986)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Тивкото бучење на боровата гора ги нервираше до некое време, но потоа им стана едноставно, та дури и пријатно, како на воденичар траскањето на штракалата од каменот, без кое траскање тој не може да заспие.
               
             
           
            
            
              „Толе Паша“
               од Стале Попов 
              (1976)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  А тие брзаа. Брзаа со широки чекори, понекаде дури и поттрчнуваа, задишени водејќи се за раце, плашејќи се да не се изгубат, иако беше пладнина при ведро небо и јасно сонце.
               
             
           
            
            
              „Толе Паша“
               од Стале Попов 
              (1976)