бев (гл.) - сосед (имн.)

Па сепак кога се свртувам назад веднаш знам дека ние со Милошевски бевме соседи во родниот град.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ние навистина бевме соседи во родниот град а сограѓани па дури и соседи овде, во престолнината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој ја породи со сите нејзини деца и ѝ беше сосед во стариот имигрантски кварт во градот, каде што тој имаше канцеларија на погорниот кат од двокатната зграда, чија конструкција се распаѓаше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе се борам колку што можам да докажам дека нема јазик на кој не се рлаче и не се страда, нема јазик на кој може докрај да му се биде верен...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа беше соседот на кој Мајка никогаш не забораваше да му скрши парче погача од трпезата на нашата сиромаштија, за неговите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Публика беа соседите од зградата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Би сакал да ви пренесам еден објавен текст за моите потраги и размисли, на некој начин расрнат помеѓу албанскиот и македонскиот јазик, во потрага по излез во јазикот на татковата душа: Еден ден, кога на прагот на пеколот или од рајот (со помали шанси) ќе се најдам пред небескиот трибунал на моите албански предци, сигурно ќе бидам обвинет за, велепредавство, затоа што додека живеев на рланетата Земја го изневерував мојот мајчин јазик, пишувајќи и на јазиците на другите, на јазиците на народот со кој живеев и оние другите, со кои бевме соседи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Венче и Милчо беа соседи; куќите им беа отспротива. Кога ќе се вратеа од училиште, играа во паркчето меѓу нивнивте куќи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Детето плачеше. Трајче го препозна. Тоа беше соседот Евто со снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)