бев (гл.) - на (предл.)

Очите ѝ беа поубави од кога и да е; косата ѝ паѓаше до половината; беше седната на кејот до мене, сосема нестварна; ми беше на самиот дофат од раката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Шифрантот Петар Иваз беше на своето место. Сега бев јас на потег.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Честите посети го зближија со оваа „изгорена женичка“ и една вечер, кога Трајко не беше дома (а Трајко често беше на колибата при стоката) Толе и Митра се најдоа во една постела!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Старата беговица, мајка му на Назлам-бег, цели три ноќи не склопи очи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ручекот што го приготви Дејко беше богат: имаше секакви риби: пастрмка, крап, јагула, клен, плашици... Приготвени беа на разни начини.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја запаливме последната цигара (ѝ дадовме филмско димче на љубовта која беше на умирање).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Пред повеќе години, чинам беше февруари, бев на гости во Маврово, во куќата на другар од детството.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Втората можност би била да се укине кривичното гонење, наместо да се спроведе потполна легализација. Државата би можела наместо кривични да воведе прекршочни казни против уживателите на дрога, односно да ги казнува парично, а не со лишување од слобода; едновремено, државата би можела и понатаму кривично да ги гони продавачите, како што беше и случајот со единаесетте држави кои седумдесетите години го укинаа кривичното гонење за пушење марихуана.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го фати ветерот што беше на минување, го заплетка во своите гранки со ретки лисја и се обиде да зашуми некоја дамна заборавена песна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Улицата којашто излегуваше од градот на горниот крај беше разредена, минуваше главно меѓу сниски куќи коишто беа на приземје и кат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Селото беше на тумба, а куќата на цуцка, така што не само сонцето и мразот туку и сите ветришта ги вееја од сите страни.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко ми беше на работа, а мајка ми како луда трчаше по болничката количка во која Татјана лежеше како мртва.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ден на забранет сообраќај Како Пепелашка во Париз, која двапати во еден ден беше на „дворот“ - ете така се чувствуваше оваа малава, што качена на штикли од најмногу сантиметри, сепак, е мала, со срце ’ко зрно од афион, опиено, токму како од него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Следниот пациент веќе беше на хируршката маса.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Третиот ден, сонцето беше на заоѓање и Јован требаше веќе да привршува со работа за дента.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговата моќ беше на врвот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Двете екстремни карактеристики беа на едно место.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Честеше зашто беше на трагата на твоето пронаоѓање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И за да се уверам, ја пронајдов во фиоките каде што сѐ си чувам за спомен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓу другите до гробишта го испратив; ме одбегнуваат и се гордеат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Внатре, во кутичето, жолто блескаше мојот прстен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пазариштето беше полно со секаков крупен добиток, та одвај ја држеше земјата на своите плеќи Тешко ѝ беше на земјата да ја издржи таа тежина, но уште потешко им беше на луѓето да го издржат жешкото јулско сонце кое уште од изутрина почна силно да пече.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од кожарско-ќурчиската чаршија, од Капан-ан до Туз пазар, туфекчиската чаршија од Мустафа-пашината џамија, дуќаните и работилниците со ножови, сабји и друго оружје, до платнарите, абаџиите, бојаџиите, казанџиите, сарачите, јорганџиите, калајџиите, терзиите и кафтанџиите, сѐ беше на нога и траскаше, чукаше, коваше, тропаше, викаше, довикуваше, и повикуваше, а дуќанџиите шеткаа пред своите мали царства, не сакајќи да мислат на големото што ги беше поклопило и кое им ја пиеше и потта, и душата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека беа на прошетка мама Злата го подготви ручекот: имаше од питата, сарма од зелка, печено пиле и баклава - тоа беше вистински празничен ручек. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Некој нѝ ги украл, тоа беше јасно. И така почна авантурата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Томо беше воодушевен. Сѐ беше на своето место со германска прецизност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека бевме на театарскиот фестивал „Славјански венец“ во Москва, се храневме во кујната на театарот на Петровскаја.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Толку за сега, поздрави од Филаделфија, Ташку П.С. пред некој ден бев на кино и гледав еден многу убав филм, минатата година беше главен хит во Холивуд, со најпознатите глумци/пејачи, ама му ги заборавив имињата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имено, тој поради сериозни проблеми со 180 кардиоваскуларниот систем – запушени вени и преживеани два инфаркта на срце – беше на боледување во период од околу две години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А тоа време, иако поминато сред луѓе, иако подобро гледан, дедо Иван го имаше преживеано како да беше на робија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека чекорев низ темните коридори на Атеистичкиот музеј, како во вистинско подземје на потиснатиот дух на народот, ми се наложуваше во различни изблици прашањето – за толерантноста на Албанците низ троверјето кое овде во Атеистичкиот музеј беше на нишан.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Иако потоа живееше во Бугарија и беше на бугарска служба, Баласчев не еднаш го креваше гласот во полза на својата поробена и подоцна раздробена татковина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Арсо молчеше. Човекот се долепи до него и со леснина, како одамна да бил негов сосема близок пријател, го продолжуваше разговорот, како случајно прекинат: - Добро беше, но ... дуќанот ни беше на плоштадот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше студено, со ниски температури и снег. Цела Источна Европа беше на велесаемот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ што беше на менито пак беше од кокошка, и овојпат беше густо и цврсто, неповолно за мојата и онака измачена столица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, око не склопив… В мугри појдов кон блиската македонско-албанска граница. Караулата беше на неколку стотини метри.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сега конзервативците имаа доказ и потврда за последнава од своите пронигби – тлоцртот за хомосексуалната превласт над светот, самиот план на походот – ене го таму, на прост англиски. ‌Добро, барем насловот беше на прост англиски. ‌Описот на предметот, всушност, воопшто не кажуваше ништо за никакво преобратување на студентите хетеросексуалци во хомосексуалноста.2
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тргнавме со нивниот автомобил, претпоставувам беше на момчето кое ми изгледаше статусен и тука ја наоѓав причината за нивната дружба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Трубадурот беше на крајот од своите талкања.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Толку години да поминат а тој ниту за една педа да ми се приближи. Напротив сѐ повеќе се оддалечуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Марширавме само ноќе, зашто денот беше на авионите. Нѐ дебнеа од небо и нѐ закопуваа в земја. Ноќта беше наша...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А мојот прстен што ѝ го купив од Охрид кога бев на летување?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Куќата беше на местото на театаров. Оттаму мојата склоност кон глумата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Под тенките црти, накосо поставени веѓи, во очните отворени беа сместени малку подиспакнати црни очи како цреши, скоро секогаш ококорени, како да беа на штрек за набљудување на сѐ наоколу, ништо да не се пропуштело!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Баге се прашуваше да не беше на него?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Едно утро тој замина кон кампот на Инкарнасион Фелипе де ла Круз и Монте Пиедрас (еден од неговите овчари) со списокот за неделните прехранбени продукти на кафеав грав, кафе, брашно и шеќер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Иако во самата куќа немавме вода хигиената ни беше на високо ниво.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А земјоделците ко втрегитени од ровја беа на таа толку жална вест.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тенџерињата и тавите што блескаа, чиниите што беа сместени во шпајзот за порцелан, редиците чаши што беа на полиците, сите предмети во кујната, во трпезаријата и во гостинската соба, изгледаа како да знаат дека се сместени таму затоа што Кети сакала да бидат таму.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа, сопственикот како тужена странка, пред судот повика и двајца сведоци кои во тој момент беа вработени во неговата компанија, но овој пат тоа беа постари работници кои беа пријавени во АВРМ и беа на повисоки надзорни позиции – кои под притисок или можеби и со согласност, бидејќи се директно зависни од сопственикот за својата материјална состојба, сведочат против младиот Јакшиќ кој критичниот и кобен ден кога се случи несреќата, во име на пожртвуваноста за доброто на фирмата, а со цел „работата да не трпи“, изгуби најмногу од сите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Борко и татко му беа на ливадата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие беа на високо дипломатско ниво. Палестинската страна ја застапуваше амбасадорот на Палестина во Тунис Хакам Балауи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И затоа вечервава не му беше ништо тешко да ја отвори влезната врата, која уште беше на мандало притурната, бидејќи Митре не беше готов со јагнето, а сестра му Стана и другата слугинка не беа готови со другите манџи и алвата, што ја пржеше внук му Најдо, дете од тринаесет четиринаесет години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Уј бев на гости кај мојот сонародник Драган Христов, кој овде толку се натурализирал што и не се разликува од луѓето кои тука се родиле и тука живеат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И скокнаа во вода, но земјата не се покажа, оти не бевме на вистинското место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако го изоставиме пиењето, а во пиењето и не беше меѓу првите, и ако заборавиме на карањето, ама и тоа му беше на туѓ јазик, тогаш и не знам која би му била големата вина пред Господа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нашата куќа беше на самиот крај на селото, имавме плевна и гумно на педесет метри далеку од куќата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
-Што јужније, то тужније. Ова си беше на времето одомаќинето мислење во нашата бивша татковина.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Помина време, и Божиќ помина, и паричето во погачата, и амкањето јајце, и фрлањето на крстот во Вардар, па дојде и Велигден, а Костадинка, Коца, бидејќи беше на прагот да излезе, се понадева ибн Бајко дека нешто стравот како ќе биде тоа излегување пред порти, а нешто и радоста, ќе го сменат табиетот на Тодора.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Белите раце му беа на градите, се приближуваа кон вратот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас бев првиот што излегував од кругот на незадол­жи­телната Таткова стратегија и, наместо во средно стру­чно училиште, го продолжив школувањето во гимназијата која беше на стотина чекори од нашата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некој ни ја нагазува жицата, велам, ти беше на станица во Потма?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Бевме на прошетка.“ - кусо одговори Благица.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Луција имаше право: јас сум можел уште тогаш да ја обезбедам својата иднина, со едно просто потпишување на текст што друг ми го составил; требаше само да станам дел од едно колективно, врвно јас – и сѐ ќе беше како треба. Вака, меѓутоа, јас бев на полпат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јана сѐ уште беше на брегот на Тиса маѓепсана од кружната ѕуница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Јас пак, - рече таткото, - јас бев на пазар, купив сѐ што требаше, донесов леб и го исеков на резенки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие сега беа на пушкомет далеку од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Куќарката на баба Мара беше на крајот од јужниот дел на Битола, во близина на реката Драгор.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа сепак не се оддалечи од него како што авторот се плашеше туку му даде време да се искаже ако во толку кратко време што и беше на располагање тој успее да го стори тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бев на една концертна претстава во која пееше познатиот париски шансониер на протестни песни Мишел Сарду.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Турците им беа на еден куршум далечина. И уште им се приближуваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со мајчин османскотурски јазик (со арапските и персиските примеси), со турскиот јазик според реформите на Мустафа Кемал Ататурк, од времето на студиите во Цариград (исчистен од арапските и персиските зборови), со албанскиот татков јазик, со германскиот, францускиот, италијанскиот и грчкиот јазик, учени, некои недоучени за време окупациите на Поградец, тој во турскиот сепак се чувствуваше најсигурен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред тоа бевме на летување, па јас бев на две долги службени патувања, па...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Г-ѓа Маџиде му помагаше додека ние бевме на работа, па и го капеше секојдневно, понекогаш и по неколкупати зашто поради старечката деменција забораваше и, само што ќе го облечеше избањат и чист, тој викаше по Маџиде: „Меги, од кога не сум се избањал!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вториот дел што содржеше мал број записи направени од Едо синот и беа општо земено поинтересни, прво, поради тоа што беа писмено напишани, второ, што беа на едно поосмислено рамниште и, трето, за авторот посебно интересно,што беа израз на потреба да бидат направени, факт во кој авторот откриваше писател.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Слободно ли е да седнам во вашето друштво? - праша главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
и што бех на христиани добро учинила, и кој зло ми чинеше ја не му се љутех и трпех сѐ што ми чинеха лошо, и некои што беха у жалби и неволи — и јас плачех и жалех со них барабар, или некого от греховни работи отвратих, или си задржих јазик от клетви и л’жи и от праздни зборови, — сите мои добри работи видох ги како днеска учинени и се зарадувах.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Овде, без сомневање, ако треба да се расплеткаат сложените односи во кои беа заплеткани Duchamp и неговото семејство, клучниот настан од биографијата не би била, како што произволно тврдат многумина од неговите биографи, неговата вљубеност во сестрата Suzanne, туку тоа што токму во моментот кога ја започнуваше каријерата, кога и самиот беше на пат да стане сликар, го оневозможија неговите сопствени браќа, кои беа, ако смеам да ја направам таа грда игра со зборови, негови апрови (SES PAIRS); тие свечено дојдоа како гласници, со црни одела и вратоврски и му ставија на знаење дека треба да ја повлече својата слика Акт што се симнува по скали.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Култот што неговите дворски шутови и поданици го гаеја беше на повисоко ниво и од обожувачите на телето во Египет.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А решението дословно беше на дофат на рака - во оние недосегнати книги.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Имав дечко со кого живеев во стан, ме запишаа на факултет кој го платија неговите родители само за да учиме заедно, така што беше на повидок да ме вработат на многу фина работа за која сонуваа повеќето битолчанки и со која плата ќе живеев убаво и ќе си го плаќав факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога дојде Трендафил и двете бевме спокојни. Тажни, ама спокојни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мундирот ми е вистина лош. Едно дваесет и пет години мислам, не бев на гробишта, какво место!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ѝ го отвори малечкото сино кутиче од специјален порцелан, што го купи во Москва на филмски фестивал кога беше на гости кај другарка ѝ Гордана, нејзина колешка, што во тоа време беше новинар-дописник од тој град во Русија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми уште в мугри беше на нога. Си имаше ред, создаван со години.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа беше на управникот. - Сега управникот има кабинет на катот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грмушките си беа на своето место. Велосипедите - не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас не можев да бидам сигурен за вистинските причини на доверливата отвореност, длабока искреност и непосредно пријателство на големиот палестински раиз, кога и самиот бев на крајот на мисијата на една земја на која се наѕираше блискиот крај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше на втората година откако почна ѕидањето; чатиите беа поставени и на општината и на училиштето, требаше уште само да се постават ќаремидите и да се изработи дрвенријата, подовите, вратите и пенџерињата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, кога оној беше на средината од долината, доста блиску до него, и кога застана тука и се собра во едно сиво перниче со натулени уши, сиот престорен во прислушкување, Змејко дури тогаш зеде да се подготвува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остануваше ЕДНО, или НИЕДНО решение на мојата сложувалка, и јас бев на добар пат и двете опции да ги дознаам во утешувачки блиска иднина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Оти, тоа што тој го имаше напишано беше многу слично на една моја стара разгледница што јас им ја имав лани пратено дома, кога бев на летување со школо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја одминав црквата и се упатив кон постројките на „Халите“, во кои имаше ретки минувачи, а речиси сѐ беше на затворање.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бев на небото, со ѕвездите, во светлите градини на рајот, паѓав во најдлабокото, во најтемниот пекол.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој го достигна идеалот на арогантните моќници: да биде неомилен, а несменлив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За мака, не можеа да дознаат ни оние кај кои тој човек беше на постојана работа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Земанек стоеше отстрана и гледаше во мене стрештено, како кога бевме на насипот со пругата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
(Вака, всушност изгледаше законот за време на прохибицијата, забраната на алкохол во Соединетите Држави, која беше на сила од 1920 до 1933.)
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не се сеќавам, како беше понатаму... а убаво ни беше на оваа миговна височина.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сѐ беше на попуст, секој секому попушташе, само жива глава да извлече.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Законот за трговските друштва усвоен во 2004 година донесе одредени промени кои можат да се сметаат за минимални подобрувања на правата на вработените во споредба со Законот од 2002 година, но кои сепак значат значително намалување на нивните права во однос на Законот од 1996 година, кој фактички беше на сила до тој момент.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Дури таа претресуваше и одеше од местото, каде што беше заробен пленикот на запад, Гоце со пленикот беше на исток.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Патот беше искривен, колата беше исто така искривена, затоа што левите дрвени тркала беа на една погорна тесна патека, додека десните лежеа на долната патека.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Беа на фронтот. Се биеја со Италијанците, но фронтовите се израстуруваа на ден-два.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствениот допир со светот му беше на Висар прозорецот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Најмалиот договор беше на две години.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Куќарката беше на визба, со салонче и две сопчиња.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој свет беше далеку, не само како нестварен, туку далеку од моќта на Ема да го доживее како таков и да се вживее во него, и затоа таа, свесна барем за својата немоќ да направи било што друго, се обидуваше да го грабне она што ѝ беше на дофат. Јас бев нејзината жртва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но не им беше на сите дадено да наѕрат во тајната на мајсторската работа и да ја откријат нејзината убавина, којашто еднаш почувствувана, останува за цел живот врежана во срцето, како нешто најсилно, најмило и најсакано.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во времето кога и обајцата беа на маргините на новата држава, во која бавно и тешко фаќаа корен научните, образовните и културните институции, обајцата нескротливи идеалисти, но надарени со длабока и изворна хуманост, која ретко се сретнува во тие времиња, пресечени во залетот од бирократизираните и кариеристички ориентирани млади кадри, со партиски амин, тие си ја доградуваа нивната нова среќна балканвавилонска тврдина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога таа се расправаше со нас секогаш беше на нејзина страна, па дури и кога знаеше дека таа не е во право.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но, останаа разочарани, ништо од мамците. Пленот сѐ уште беше на слобода.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Утрината, кога сонцето исплива од источната страна на морето, сите морнари беа на палубата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Беше еден лилав септемвриски ден, за другите тој секако беше сончев и чист, доѕидуваа некакво банкарско здание во Букурешт, беше на највисокото скеле, остануваа уште неколку реда тули до чатијата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како да беше на брегот на своето молитвено место, а Езерото, нејзиниот храм на надежта, некаква божја сила во која веруваше само таа дека еден ден ќе ги стаса своите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа беше на браникот на семејството врз кој секогаш, најпрвин, удираа обезличувачките бранови на историјата, на религиите, на идеологиите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ноември минатата година го поминав во New York, во станот на една пријателка којашто беше на пат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дури сега сѐ си беше на свое место.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една од повеќето тајни средби со него во која не ми беше откриена тајната која за некој ден ќе ја открие целиот свет...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беа огромни стаорци. Беа на возраст кога стаорската муцка станува тапа и крволочна, а крзното кафеаво наместо сиво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Низ малите тркалезни дупчиња на кафената картонска кутија, што беше на масата, пилињата исплашено ѕиркаа однатре.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Поради братовото влијание, кој беше на високи позиции во здравството во Републиката и во Федерацијата, прво како министер, а потоа и претседател на Собранието на Македонија, од неговите колеги беше формиран и посебен медицински конзилиум кој требаше да направи сѐ Мајка да се спаси.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека Едо беше на стражарското место на кое имаше скратено време од еден час, милиционерите уште еднаш излегоа и изведоа уште еден човек, сега некој средовечен маж со кече на главата и го однесоа, исто така во училиштето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вистина, знам дека сите забелешки беа на место. Имаше право.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бидејќи беше на училиште, Томо во присуство на брат му Јордан, беше однесен во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
ВЕРА: Да, знам. Да бев на твоето место, јас одамна ќе се разведев.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Единствено знаење што го имаше, беше тоа дека треба да се ужива во видливите нешта, содржајните својства на бикот Чако кој беше горе на врвот, и многуте можности да се дојде до мноштво исти такви уживања, содржајните, својства на дијамантот, што беа на дното на тесниот бунар!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Бидејќи гален Силјан и аџамија, ич ќеф немаше да работи селска работа: орање нивјето, копањето лозјата, жниењето нивјето, вршењето и овците гледање оставени беа на Божина и на Божиница.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Татко, кој во животот беше на вистинско јазично распаќе, тоа најдобро го чувствуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
7. Во еден од жешките јулски денови, кога веќе сонцето беше на средината од својот пат, седеа во карпите над патот на Скала двајца луѓе под една наддадена стена во сенката и цврсто ги стискаа берданките, бришејќи си ја потта од набрчканите чела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поради Југославија бев на робија и пак ли да одам во Југославија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја преградија шталата со големи трупци, делот за луѓе беше на горната страна, а во долната стоката спиеше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
14. Летото двајца другари, кои беа на лекување во Скопје, испратија писмо до Захаријадис: ,Ќе се вратиме со една наша дивизија, под услов и командантот да биде наш".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само студеше многу кога пристигнав, од толку што беше на отворено горе на гребенот... невозможно беше да се згрееш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
1 Тој дојде на местото на Законот за присилно порамнување, стечај и ликвидација од 1989 година, 2 а додека беше на сила претрпе три измени и дополнувања, во 2000, 2002 и 2004 година. 3 Во 2006 година беше донесен нов Закон за стечај, 4 кој до денес има претрпено две измени и дополнувања, во 2006 и 2007 година, 5 но тие не содржат промени во одредбите што се однесуваат на правата од работен однос.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Какво топло време денес.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Прости ми, Ана! Неблагодарен и туѓ му бев на твојот дар.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Махинално погледнав кон левата рака – по кожата на подлактицата се сјаеја влакната навлажени од пот, но „Nevada“-та не беше на своето место. Зошто?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Три недели пред да се поведе истрага во врска со скапоценостите на Баручиеви оставени за чување кај спомнатиот Чардаклиев, Груев беше на пат, беше отсутен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најнапред таа борба беше на хартија: Србите докажуваа со громки и плитки фрази оти тие имаат поголемо право над Македонија од Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се колнам, тој час ги видовме сите мили слики, сите изгубени слики беа вратени, секој предмет пак си беше на своето место. Сѐ, сѐ беше вратено, дома.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Утрото и Татко го облече костумот за свечени пригоди, иако беше на краиштата излитен, но друг немаше, ја стави и старата вратоврска.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сонцето веќе се стркала над Чукарот, високиот гол врв од западната страна на Гогов Валог, а старецот и Бојан уште беа на ливадите. Косеа и ја превртуваа тревата да се суши.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше на клупата за обвинетите, признаваше сѐ, обвинувајќи секого.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дино беше на работа, а свекрва ми излезе кај пријателката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега Трајче ѝ беше на мајка си сета надеж, хранител и домаќин во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа утро, откако Тате беше на пат веќе неколку часа, ја прашав Мама за некои работи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Едните што беа на страната на Николчета им се лутеа на другите што ѝ помогнаа на Трајанка, зошто ги разделила.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ветуваше дека ќе остане докрај верен на своето мирољубие, до своето конечно враќање и владеење во Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немаше време да се плаче заради пролеаната крв.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Знаев и дека Фискултурецот носел ќулафка во џипот, и дека Луција ме мами; во тој миг, со крајни сили се воздржував да не ѝ ја смачкам главата со остатокот од шишето што ми беше на дофат од раката; се препуштив на играта што таа ја водеше на еден совршен технички начин, како машина; се извивавме во прегратките; во еден миг ѝ го повлеков здолништето, и потем гаќичките, и ја видов: гола, легната пред мене, со затворени очи, сосема совладана; требаше само да легнам врз неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се поместив наназад затоа што од грчевитите притискања и тегнења на тетка Олга наоколу летнаа неколку капки, а кога го спуштив долу погледот, видов како влагата се шири по теписонот во вид на темна трага, го опфатил просторот под босите прсти на тетка Олга, а тргнал и накај мене со намера да ми ги натопи стапалата, па се повлеков на сигурна далечина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Милиционерот назадгазум влезе во мракот под скалата каде што имаше врата чии праг беше на повеќе од половина метар над рамништето на ходникот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но тој беше на дванаесет години кога го одведоа и потурчија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Впрочем Арафат не ги водеше првите разговори со амбасадорот на САД Роберт Пелетро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шитскиот поредок веќе беше на повидок. Секое мислечко суштество требаше или да се затупи или да умре.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се упати кон една од двете соби кои беа на крајот од ходникот, чијашто врата беше отворена.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој се помрдна малку настрана, така што Винстон сега имаше подобар поглед на она што беше на масата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А сега злото му беше на кланикот и нему му заповедаше да му биде ортак.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Те замолив да ги соблечеш алиштата со кои беше на лов и да облечеш чисти, но ти се инаетеше и рече дека нема тоа да го направиш, во тој момент кога јас сакам.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
— Сѐ исто му беше на дедот поп: крштење, венчање па и умирање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тука од сите заборавено живееше едно мошне сиромашно семејство: старец и старица, со козле, децата одамна им беа на печалба, ни трага ни глас од нив со години.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Едно од крштењата беше на ќерката од Илка Сукалов и Доста Рожденката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сѐ е суета, рече, а нагонот во мене беше на низок ниво за да бидам цел.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пред десетина дена во резиденцијата ни беше на дипломатска вечера гостин амбасадорот на САД во Тунис и при Палестинската централа Робер Пелетро, кој се сметаше за еден од великаните на американската дипломатија во арапскиот свет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Грмушките од дрвја, ретките згради, одморалиштата за возачите, што беа на пат, и земјата остануваа назад, додека Даниел управуваше со воланот со безволност која стана дел од неговото тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вознемирен беше на некој чуден начин.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неговиот стан беше седум катови погоре и Винстон, кој беше на триесет и деветгодишна возраст и имаше воспалена проширена вена над десниот глужд, тргна полека по скалите, одморајќи се неколкупати до горе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Седнаа на една клупа, сенките се нишаа по нив како да беа на гранка, од далечината се отимаше писок на задоцнет воз.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
— Му реку јас побрго да се влечкаат оти ќе и згашчи Бахтијар, а тиа како брливи се заврткале тука!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најблизок им беше на несреќните размисли. Со нив вечераше, со нив појадуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа ноќ никој не заспа. Целото Мацково беше на нога. Кучињата целата ноќ лаеја.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Другите деца си купуваа за себе по охридските тезги на отворено. Што не имаше по нив!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Трите убавици беа на различна возраст. Но, секоја со својата убавина за своите години.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ни сега не можам да си објаснам како се најдоа во кабинетот сите оние натрапници кои пред малку беа на улицата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Тука се пикнавме во ровови и бункери и на тој начин постојано бевме на нишан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговата партија не беше на власт, а оваа новата решила да се пресмета со криминалот на неистомислениците.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ќе одам со Костадин и Петар. Петар Димоски, не знам дали се сеќаваш на него, се запознавте онаа вечер, кога бевме на слава кај стрико Ѓорги.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Трети бора на Трибор први го поздравија со своите подароци, а росата што беше на нив пополека се слизгаше од гранка на гранка за да слезе по стебло дури до корен и се скрие на жилите на борот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Куќата беше на два спрата со големи пространи соби и чисти подови од даски.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се чуди со ужас и денес албанското племе што јунак татко ти беше; со славата побратен, сердар, тој целото време беше на херојство решен.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Работните услови беа релативно добри сè додека, од раководството, на Величковски не почнаа да му прават проблеми околу неговото боледување. 2
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми не беше на плоштадот. Не беше дознал за настанот. Имаше некоја неодложна работа во судот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да беа на пример воведени било какви ограничувања при неговото користење?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се свртев кон влезната врата со цел да одам да му кажам на работникот Ристе Петревски кој беше во канцеларијата на секретарката, ама тој веќе беше на вратата и му свикав да викне брза помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Татко ми беше на тридневен пат до Љубљана и јас одлучив да се посоветувам со мајка ми, надевајќи се дека таа ќе знае да ми помогне на некој начин, зашто веројатно од тие нејзини книги за воспитување на децата од предпубертетска и пубертеска возраст, сетики нешто научила.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Докторот Петриќ почна да крши сѐ што беше на масата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Водата се лееше, но ништо не се успеа - не ја одбранија канцеларијата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој седна на работ од креветот и ја запали ламбата што беше на ноќното орманче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Меѓутоа, проклетиот оган, кој не беше на самофинансирање и на кого маѓијата не делуваше, од канцеларијата се качуваше сѐ повисоко и повисоко и така, куќата изгоре како да беше од слама.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Татко ми го облеа пот. Мајка ми беше најсмирена. Сите бевме на број, што друго...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тоа делење пак беше на големи делови или народни групи, како, на пр., индоиранската или ариската, германско -словенско -литовската и др.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Едниот од нив беше на среден раст, со калешо лице и имаше црни засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога доаѓаа лустерот си беше на своето место: а оздола не можеше ништо да се види.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Момент! - докторот се загледа во еден под листовите кои беа на масата - Примете го моето сочувство господине Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во Мартовските демонстрации во Белград, тој беше на чело на една поворка, го носеше знамето и викаше: - Поарно „рат“, отколку пакт! Поарно в гроб отколку роб!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И опфаќајќи ја потоа со погледот постројката врз која седеше и која беше на завршување, Аргир додаде замислено: - Којзнај кога ќе дојдат пак во овој крај мајстори...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но уште убаво не беше разденето — почнаа грмежи од пушки и бомби на ЛиЃураса, која беше на пет-шест километри од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овојпат телеграмата може да почека, дури до утре, целта е постигната, макар што шифрантот Иваз беше на своето работно место.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Низ историјата, тие не потклекнаа пред ниедно ропство, не паѓаа во депресија, а згора на тоа умееја да ги сочуваат македонските традиции, обичаи, верни беа на македонската носија, при тоа цело време го говореа македонскиот јазик!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Е, угорнината тешко ја земаа. Се лизгаа, а најмачно им беше на товарените правда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја среди косата, се изми со нежен сапун од лаванда, малку си стави крема на убавата бела, прозрачна кожа на лицето, си облече еден долг светло лилав фустан и врз него дебел, голем и долг црн шал, лилави едноставни чевлички на мала потпетица и појде долу, кај Христина и останатите, зема пари и тргна накај бакалот кој беше на стотина метри подолу.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Бидејќи јас бев на почетокот на обидот, можете да замислите колку бев осамен и очаен заглибен во многуноќна глувотија, загубеност и безнадежност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- И таму бев на сигурно па сепак се случи...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)