Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Вошки беа полни сите покривки и облеки, со денови спиеја скриени.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Нивната ќерка Рушка влезе во куќата и весело извика: - Тате, мамо, дајте ми муштулук20)!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце тргна од Солун да си оди дома. Куферот му беше полн и преполн со револуционерни книги.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И целиот тој беше полн и стежнат, со гола глава до високо над челото и со преостанатата коса повеќето пробелена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога наближив кон местото, во првиот момент просто се сопнав од изненадување: голем дел од поранешното лозје, сиот простор околу дупката, беше полн со народ.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене душата ми беше полна, а мислам и на селаните.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За час или час и половина, целиот простор наоколу беше полн со народ.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, за разлика од мајка ми, беше полна со живот и многу и се живееше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Главата ми беше полна со секакви глупости што сега сфаќам дека не само што не се приоритетни, туку се безначајни.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Лерин, Берлин, Загреб, Будимпешта, Гаково...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Една недела пред свадбата на Татјана нашата куќа беше полна со гости.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Кој знае дали ќе преживее до утре, додаде.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Па да, сите умираат, тука нема ништо спорно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Приквечер беше сешто живнато. По џаде врвеше нагоре-надолу свет, дворовите се разбудија, а крчмите, три или четири, беа полни и шумни.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А, да, зборот ми беше дека баш синоќа, во состојба кога главата ми беше полна со зборови, мисли, горчлива течност, “правила”, не земав лист хартија да ја исфрлам сета мачнина, “епохална самотија” само затоа што знаев дека денес ќе ја добијам машинава и сето тоа иако во главата внатре е хаотично, ќе биде посредено со помош на овој предмет пред мене кој бил, освен прашината, голема инспирација за Ли.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Беа полни со грав, леблебија, суво месо, пастрма, секакви дребулии и - со шишиња ракија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Наскоро целиот крај беше полн со легенди за Мартон.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Содржината на весникот беше полна со здрав-природен хумор што сметавме дека широко ќе биде прифатен, но во замена за тоа предизвикувавме само лутење.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сепак, добро е дека беше полна и како вжарен диск се јави од сртот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Затоа ли јас и собира тиа лири, да ми продаваш мене суровици и песок? — грмеше Толе на сретсело и тука пред сите селани му тргна на Ѕерѕета еден куршум од својата манлихерка, та слезе со другарите дури во Сабоцко да си ја види сметката и со Етима што му ги продал пушките на Ѕерѕета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој ден (19 април 1903 година) Смилево беше празнично расположено.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Место берданки, Трајко најде суровици, измешани со стари палечници — да тежат, а место фишеци — сандакот беше полн со песок.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И оваа колиба, како првата, беше полна со „горски" луѓе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Набргу, куќата беше полна со лекари.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Да можат да говорат окнестите камени мостови префрлени преку брзите, бујни реки во Босна или седумте божји храма соѕидани со негови раце во различните краишта на Далмација - многу нешто би можеле да раскажат за копнежите на Аргировата душа во најубавите години на неговиот живот, кога беше полн со сила и полет, готов да ѕида и на самото морско дно, за да види светот што знае и што умее тој.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога го врати лицето на шанкот, бокалот му беше полн, а носот црвен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И Предо ги пушти долгите фарови, не толку за да му го осветлуваат патот во самракот, кој за чудо иако поминуваше по рамно поле, беше полн со свиоци, мовчиња и ендеци, колку да ги предупреди колите што му идеа во пресрет кој влегува во градот под Марковите кули.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Веќе беше полн, густ мрак кога Бојан го прибра добитокот во кошарата, убаво затворајќи ги вратите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И сѐ се случи таа ноќ, со месечина полна колку што беше полна и душата на Писмородецот, Лествичник тогашен, со злоба и суета.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем, онака качен на мостот, на самиот врв, како некаков херој, на покривот од мостот, почна да игра некакво оро; беше полн со цинизам; имаше нешто бесно, гневно во секое негово движење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој беше полн со златни резерви, се колебаше дали да се ослободи од нив, продавајќи ги, а поради тоа што продажната цена на златото беше пониска од набавната, неговите пресметки покажуваа знаци на банкрот, па бидејќи долгот кон ортакот достигна висока сума, за Еразмо не остануваше речиси ништо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Болничките соби, коридорите, па дури и подрумите беа полни со ранети.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ете, велам, оваа празнина беше село и оваа празнина беше полна со живот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој ден очите ни беа полни ужас, уплав, очај, колнежи, пцости и безнадеж...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Половината дланка ми беше полна со топло и миризливо парче тиква.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Гледавме долго де во едната, де во другата слика, а потоа јас реков дека сите теолози и философи кои ги имав читано, а кои пишувале на таа тема, се сложуваат дека со појавата на христијанството, и идеите за спасот и воскресението, трагичното исчезнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оваа песна беше полна со емоционална горчина, иста онаква каква што беше нејзината душа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога друштвото се врати, масата беше полна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше полна со застарени сфаќања кои ѝ беа предадени во наследство.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можеше да биде каков сака, оној, можеше да биде и еден од оние, што крадат, требаше само да ја сврти пушката кон она ѕвере, да ја насочи кон неговите ребра, или нишанејќи во нив, барем да го закачеше во задниот колк, сандакон сега ќе ни беше полн така што ќе да ги викневме нагости дури и сите оние волци надвор, и пак да остане за нас.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше некакво претчувство како онаа долинка отаде да беше полна, нешто слично како кога се држи в рака полн орев, а знаеше дека тоа претчувство не му е потребно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој ден навистина беше полн со нешто, кон кое што не можеше да се биде рамнодушен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се влечеше по талпите надолу до земјата на сите четири; прстите му беа полни спици и му крвавеа, но тој не можеше ни да помисли да се исправи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Токму така, дискот беше полн со минати ѕвезди.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нешто што, велеа, им останало во крвта уште од времето на комитите, кога тие, на очиглед на Турците и предводени од Михаила Акиноски се учеле да нишанат, а кое, денешниве власти, во согласност со потребите на општонародна одбрана, усрдно го помагаат - и тогаш кога Потковицата беше полна со мажи, а и сега, кога е останат уште само некој од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од горниот раб на северните падини на Горник, веднаш од зад црквата и гробиштата, шумата продолжува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Памтам кога Лептокарија в лето беше полна со Македонци, ко денес Градиште.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А и овие моиве почнаа со обожавање да ја гледаат мецана, зашто торбата беше полна како самопослуга.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И навистина, гепекот ми беше полн со слатки бонбончиња кога си тргнав накај Скопје, ама од сѐ најдобри беа двете тегли со мешавина за енергетско подигање на телото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Воздухот беше полн со портокалова магла и тешко дишење.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Повторив затоа што ушните длапки ми беа полни со неговото ситно, крцкаво кикотење. Колку од здодевност, толку и од мрза.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Некако стигнаа до живата ограда, која години не беше негувана, па беше полна со процепи и наликуваше на дрворед од мутирани бонсаи.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Просторијата веќе беше полна со луѓе и со заглушна бучава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дворот изгледа беше полн со луѓе. Влечеа нешто преку камените плочи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Возот беше полн со пролови, излетнички расположени од убавото време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ме чуди, зашто кога ја проверив, беше полна.“ Ќе се облечам“, додаде таа. „Изгледа како да заладува.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кујнскиот мијалник беше полн речиси до работ со нечиста зеленкава вода која смрдеше на зелка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Новинарите стоеја од страните, атмосферата беше полна со креативна возбуда и модното дефиле можеше да почне.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Братучед ми Мурад седеше на убав, бел коњ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еден ден, таму некаде во добрите стари времиња кога имав девет години а светот беше полн величествености од секаков вид што може да се замислат и животот сè уште беше прекрасен и таинствен сон, братучед ми Мурад, кого го сметаа за глупав сите што го знаеја, освен јас, дојде во мојата куќа во четири часот изутрина и ме разбуди со тропање на прозорецот од мојата соба. –Арам, – рече тој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Видов дека ја дупнале вреќата со најкрупните ореви а лушпите никаде ги немаше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во меѓувреме странските борци од мојата чета влегле во една соба каде што беа сместени ореви, половина соба беше полна со сламарици наполнети со ореви, одоздола до таванот спакувани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не бевме сигурни во селото Модришќе, беше непријателски настроено кон партизаните.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но, кога ги отворија раниците речиси беа полни со јатки, а лушпите ги изнапикале под еден примитивно направен кревет.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Воздухот беше полн со портокалова магла и тешко дишење.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Уште кога куќата беше полна со челад, одамна како што сега му изгледа на Осиповиот внук, еднаш во едно шмркаво детство и една молзичава младост, човечките надежи на се им даваа свој печат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Речиси секој ден куќата ни беше полна со секаков свет.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нозете ни беа тешки и одвај ги влечкавме, од глава до петици бевме полни со вошки.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ема молчеше. Нејзиниот поглед беше полн со достоинство, пркос и омраза.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Устата ми беше полна со залак што не се голта, а е сладок, и затоа сакав да го задржам што подолго за да му ги ишмукам сите сокови кои беа крепителни за мојата душа и за моето тело, кои ме придвижуваа одвнатре и од мене ги исфрлаа сите непотребности, сите горчини, отрови, пизми, сите стравови и неизвесности; јас тогаш не бев Нинослав од денот што го оставив зад себе, јас бев нестварен но, во исто време, свој и најсвој, исполнет со крв и пламен што беа мои и што ми ги движеа дланките по жената меко распослана над мене, по нејзините коси, по рамената, по грбот, по задникот и надолу по бутовите, и пак назад за да може да продолжи играта што Ема ја очекуваше: од основата на задникот благо но долго, низ одмерени интервали, да ѝ ги ширам, да ѝ ги поткревам и пак благо да ѝ ги спуштам двете крушкасто заоблени и топли половини во чиј засек во исто време ѝ се придвижуваа, се подотвораа и повторно, се собираа скриените, најинтимните устинки на нејзиното тело.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„А сакаш ли јас сега да го сторам тоа?“ Не беа тие зборови закана, беа полна горчливост. „Зашто да сакам?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сеќаваш ли, брате Јоване? Градот беше здушлив од прав и бензин, заморуваше, беше полн со заседи на блиски спомени.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Градот беше полн со јаничари, тоа го знаеше, и шетањето без цел за млади луѓе, и тоа на изглед помлади, како него, беше многу опасно.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во градот, црквата и артиката на Свети Димитрија, беа полни со народ.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Колку што порано ја сакаше, сега триж по толку ја сакаше, а колку што опулот негов беше празен без нејзината убавина, толку душата му беше полна со меракот по неа, небаре меракот беше ѓум3 кој без престан се прелеваше под чепурот на севдата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не беше викенд, па мислевме дека ќе имаме среќа, се излажавме, летот беше полн.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Секогаш оваа кафеана беше полна со луѓе.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Хотелот беше полн со туристи од Франција.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Понекогаш и ноќе стануваше да јаде: ако не ѝ беше полн желудникот, не можеше да заспие како да ја гризеше некое ѕверче во неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тука се! се огласуваше Петра, ама не го колнеше и не го караше, иако и устата и душата ѝ беа полни со клетви.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А навистина ѝ беше полна, со маалските деца, со верните соседи, кои се грижеа за нашата, но и нивна Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Училницата беше полна со чад од тутун.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но и покрај тоа што беше полн до врвот, ранецот воопшто не ми беше тежок за носење, и со него на грб пешачев без проблем десетина и десетина километри по жешкиот европски асфалт.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И како во дамнешната песна на „Уста на уста“, да бидам слободен секси тип. Без вратоврска, мобилка и визиран пасош.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Притоа, постојано устата му беше полна со маја Рајна, мајо сердце!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А Рајна пак, постојано се бесеше за раката на Анатолиј ако беше близу до неа и не се стеснуваше јавно да го искажува своето задоволство и среќа дека ѝ тргнало од рака, еден заколнат руски беќар да го престори во среќен маж.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Беше полна со сенешто – крпи, картонска кутија со игли, конци, петлици и копци, прибор за бричење, парче ластик, но и нешто писма, некакви документи, фотографии.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Лу во тоа време живееше во некој бизнис- дел од градот, кој во текот на денот беше полн со луѓе, но затоа ноќе немаше никаде никого.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога амбулантната кола пристигна, еден од црните болничари веднаш го допре стетоскопот до надуениот стомак на жената и објави, „Го удавила и бебето.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За миг сноп светлина ѝ се задржа на купчето интимни влакна преклопени од отокот на нејзиниот стомак, па речиси срамежливо тргна надолу по нозете и тогаш сите цајкани погледнаа во нас, посебно во тебе, а ти си го стегна ќебето како да се плашеше дека ќе го конфискуваат како доказ или ќе го употребат како покривка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Преку лето големата селска куќа на мојот дедо беше полна со живост.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но секогаш кога за ручек се враќаше дома рацете ѝ беа полни со ќеси.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Устата ми беше полна со тулумби, но немав трпение да ги проголта, па ја прашав, џвакајќи: - Нели филмот беше „супер“?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ја подадов главата низ вратата од „мојата“ соба и видов како низ отворената врата од тоалетот излегува светлина.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога се свртев накај шолјата - имав што да видам: до половина беше полна со не многу бистра вода, а на дното една маса тоалетна хартија надуена како падобран ја прикриваше дупката преку којашто идеално целата шолја требало да се испразни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дворот беше полн со цвеќиња и беше заграден со железна ограда со боцки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорѓија стравуваше од последново и јадеше со голема внимателност, пребледувајќи ако му паднеше малку путер на љубениот чаршаф.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога влеговме, џамијата беше полна со мажи, полегнати ничкум.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дома фрижидерот беше полн со разни јадења и кока-коли, каков што е само кога некој од нас се враќа од пат, кој било, само не мајка ми. Тогаш е најпразен.