Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој само собира информации.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сандерс, од друга страна, беше среќен да си игра со тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој не се расфрла со слогани и не заговара бунт со дрогата како гориво.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И Чанга беше среќен. Тоа го изразуваше со својот широк и благ поглед, како човечки зрак кој допира до душата...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И тој придојден, до земањето државјанство се плеткаше во политиката и емигрантската организација, но беше среќен кога се ослободи од неа, за конечно да се определи за старите заборавени источни ракописи, да ги толкува нивните тајни, да трага по нивните клучеви.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

О, колку бевме среќни што сепак дојде до прекин со Сталина, а и сталинизмот не се доразви во нашата земја онака како во соседните сталинистички земји.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга беше среќен што меѓу татковите книги откри дело од староримскиот поет од Верона, Катул, со слики од римскиот форум по кој слободно шетале кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие едноставно ќе беа среќни ако исчезнеа и Чанга и козите и повеќе да не се крева прашина од јужната република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои гласови идеа и до нас, но за сите нас најзначајно беше што татко ми купи коза, а мајка ми беше среќна со сите нас децата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За мајка ми, пак, тоа беше среќно враќање на татко ми од книгите во животот, а за нас децата завршуваше најубавото време на светот, времето на козите...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше среќен што пораките на неговите книги, собирани цел живот, сега добиваа нови читатели – слушатели меѓу козарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бевме среќни што нашата Сталинка издржа. Се радувавме што е оплодена токму од Сталин и што можеби и ние еден ден ќе имаме силен прч.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше среќен што куќата имаше многу широки и длабоки долапи кои можеше да ги исполни со своите стари списи, книги, мапи, ракописи, спасени од неколку селидби и војни, пожари и поплави.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Или беше среќна што повторно ќе го види рајот и тоа овојпат со мене.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода... Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ова го рече мама како да наслутува дека во моите соништа е Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Господи, колку бев среќна на крајот од учебната година, од тоа трето одделение.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред перформансот повеќе зачудено отколку разочарано се најдовме очи во очи со два крекача чие вонземјанско неразбирање толку нѐ трогна што бевме среќни што првобитната идеја не беше можно да се реализира. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 23

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога бевте среќен? По ѓаволите, никогаш, мислам.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој беше среќен што Татко ги откри кадиските сиџили и ја оствари замислената мисија уште додека беше на работа во Судот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, колкуи да беше среќен што беше примен за судија, толку беше и задоволен што си најде потаен советник, но и заштитник за својот проект.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А кога Татко ги откри сиџилите, Климент Камилски беше среќен колку и тој.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко беше среќен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во несреќата, беше среќен што десната рака, со која ги прелистуваше страниците на книгите и сѐ поретко пишуваше, му беше сѐ уште жива.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Климент Камилски беше среќен и моќен, како и Татко, единствено во царството на своите книги, во својот дел од вавилонската тврдина, во тие тешки балкански времиња.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Така минуваа деновите исполнети со нови радости и нови надежи. Бојана беше среќна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја чувствував со целото свое суштество нејзината љубов и бев среќен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И покрај фрустрацијата и самосожалувањето, кои му ја замаглија визијата, тој забележа дека таа сè уште е бледа, но дека во неа има свежина и блесок кои сигурно доаѓаа од тоа што беше среќна во својата љубов.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа беше среќно семејство, сосем несвесно за својата среќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога Ана минуваше по улицата, тој се превртуваше, стоеше на раце, вадеше од џеб живи гуштери, беше среќен што таа, ги забава чекорите и го гледа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И зошто да кријам, бев среќна дека барем неговиот сон ми верува штом ја отчепил стерната за да дотече вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби токму оттука, од ваквото разбирање на разногласијата што се надвикуваа во мене, беше поттикнато и она мое решение што сосема неочекувано му го соопштив на Ивана: дека можеби најумно ќе биде и јас да дојдам со него до градот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Нели, чудно јачат зборовите кога шетаат по одаите на сонот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби ќе му помогнам да се смести!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А кон приказната на Огнена Гулева?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Мајка ми рече да те замолам да вечераш со нас“, му реков а тој без зборови ја прифати поканава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едниот глас ќе викнеше: „Еј, Ведране, сврти се“, а другиот некако од поодалеку ќе одговореше „Не, не сум Ведран! Така ме викаат другарите! Иван сум јас!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив дури дека ќе бев среќен да знаев оти некој млад и онолку срчен колку Иван, се има упатено да ме бара.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа и на вечера го поканив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Да ѝ врземе на сенката на нозе тежок камен.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сепак Карамба-Барамба беше среќен.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше жешко; се потевме сите, и сите беа среќни, а мене душата ми боледуваше по Луција, која седеше како самовила на ливадата, како пеперутка, како буквата „Ж“, иницијал од древни ракописи, меѓу своите другарки, дробни букви; беше најубава, најзрела од сите, вистинска буква-девојка, сета во црвено облечена; седеше таму и си потпевнуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И лошо се чувствувавме затоа што одеднаш станавме цивили и чудно ни беше без нашите војнички цокули, панталони, блузи, капи, без наредби и команданти и бевме среќни што останавме живи...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кажуваше дека навечер, од собата во која спиеше Хајнерле, се слушало нешто како шепотење, или како пеење, или како липање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Матилда беше среќна со таквата одлука – во раната младост имаше операција по која не можеше да има деца, тоа беше несреќата на нејзиниот живот, и сега се радуваше што може да се грижи како мајка за малечкиот, заменувајќи ја својата почината сестра.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не учествував во нивните дискусии, им ја слушав само бојата на гласовите и интонацијата, гледав во мимиката на нивните лица, ги забележував гестовите што ги правеа со рацете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доктор Гете беше среќен секогаш кога ќе се појавеше неговиот колега доктор Фројд – тогаш долго разговараа, а разговорите често им се претвораа во малечка кавга.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога размислував за сето ова, мислев колку Марина беше среќна, што имаше барем баба кај која можеше да побегне, а и немаше помало сестриче како јас Ели, за кое мора да се грижи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Колку ќе беше среќна коцките да беа наредени како треба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Раде беше пожарникар. Не беше среќен во работата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Молчи, ќерко, ти да беше среќна не остануваше уште дете малечко без татко.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Иако тој ден ниеднаш не бил тука сосема сам, тој можеше да ги совлада сите работи, што беа негови, и беше среќен од тоа. Можеше да работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Празнуваше од тоа, беше среќен, што таа вистина, која сега веќе беше и негова, има и такви апостоли, како што беше неговиот Брат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Многу лесно тоа можеше да биде неговата нога, неговата натколеница, беше среќен што не беше таа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги гледав како, рака под рака, навечер по лад под липите, се шетаа до кај неговите, во комшии... Беа среќни.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Претпоставувате, следеше унапредување - кафекуварка во главна дирекција. Не беше среќна.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја рецитираше напамет, секој збор, реченица, цела книга... и беше среќен дека го слушам без да го запирам и да го препрашувам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И беа среќни, до денот кога се дозна.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, тој беше среќен, а и Водата со него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во друга прилика, Александар ќе беше среќен што јунската ноќ ја дели во такси со Бојана.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И беше среќен зашто секоја средба со неа беше сè поубава и поубава.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе беше заедно со другарите, беше среќен и правеше сѐ што ќе му речеа тие: одеше каде што ќе го пратеа, носеше сѐ што ќе му побараа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Цело тоа попладне сите заедно беа среќни, исто како во неговото поранешно детство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе го запамтиш ли овој ден, кога бевме среќни во мај? Љубов моја!....“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томаица беше среќна, беше на Бога благодарна што присуствуваше на една ваква модна ревија во нејзината мила мала но прекрасна – Битола.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дојде време и таа, како и сите, да го напушти својот дом. Дом!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сепак, вака или онака, беа среќни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вистински беше среќен во својата балканвавилонска библиотека од каде од чардакот на куќата како да земаше залет со своите нови идеи да ја прелета Тврдината, да ги мине границите, кои беа запрени во него и се бореше да не продолжат и во неговите деца.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка, кога ја слушаше како оживува вревата од Татковата библиотека, беше среќна, но и загрижена.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Млеко немаше воопшто, а малиот ја зграпчи празната цицка и целиот беше среќен.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сполај ти, господе, тој беше среќен, зошто, како, никогаш тоа не го разбрав. Важно беше едно: - Сите не!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

О, каква вода, каква голема вода зашуме во нашиот глув дом, нашиот несреќен живот наеднаш беше среќен, друг. Цел.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но беше среќен, не му студеше, проклет да бидам, тоа што го работеше како да му беше оправдание за сиот студ што го изел.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тоа беше среќен час, еден од оние часови што не се заборава што станува вечен.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Проклет да бидам, душата ти е богата, тоа беа среќни векови поминати во домот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Се радувам Леме, рече искрено израдуван, - се виде беше среќен, - многу ми е радосно срцево што се врати твојот вид, момче, а сега ајде да проанализираме малку, Леме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Очевидно беше среќен, лицето му светеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Овие пак како воопшто да не беа среќни, очигледно сѐ уште беа во сон, им се спиеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Само дописникот на југословенската новинска агенција (Танјуг) со седиште во Алжир, со кого се познавав уште од деновите на новинарството во младинските весници, ќе ја објавеше веста за прошталниот прием кај Арафат, која ќе стигнеше сигурно до мојата Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И таа кутрата ќе беше среќна што синот најпосле се враќа, но едновремено со притаена и изгубена гордост што тој повеќе не ќе може да им помага на Палестинците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бошко беше среќен, ги откупија неговите три деца и жената, ги спасија од пазариштата на робја на Крит и во Едрене, каде што сигурно ќе ги однесеа, зашто таму цените беа повисоки.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Две недели во Сиетл. Секој ден исполнет со живот, со радост..., беше среќен... и ние со тебе...

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

07 август Зарем последен пат ти реков среќен роденден на овој ден минатата година, зар ти беше среќен...?

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Марија исто така беше среќна дека никој не ја праша било што за болницата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Колку беше среќна кога ѝ соопшти за својата одлука...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И размислувајќи така, беше среќна што ги напушти. Што е далеку од нив. Само ако не беше тоа со Хелвиг...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Многу беше среќна што видела дека синчето расте како убаво, здраво момче.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На почетокот бев среќен што го имам поголемиот дел од одајчето за себе иако секој ден навечер морав да ја метам косата и со мокра крпа да ги бришам штиците, а потоа да ја постелам рогозината врз сѐ уште мокрите штици, да подметнувам еден крпарник врз неа и со ист таков да се покривам во ноќите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Чана беше среќна што Митра не ја опсипа со прашања па така и си легнаа, се стиснаа една во друга за секоја на свој начин да го повикува кадрото на Пелагија пред себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мајка на свој начин беше среќна што јагулите засекогаш заминаа од татковите мисли...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тој беше среќен што најпосле на Балканот го најде вистинскиот човек на кого можеше да му ја каже сета вистина и да го разбере подобро од кој било друг, да го храбри во истрајувањето, воден од химерични идеи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Татко беше среќен што ја минавме границата и стигнавме на првата станица на патот на јагулите, на неизвесниот пат кон Америка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Почувствува дека претерува со своето инсистирање на фашизмот заборавајќи на Мајкината римска приказна од нивниот заеднички живот кога беа среќни на свој начин, оддалечени од патријархалната тврдина крај Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние, децата, бевме среќни и горди што го оживеавме големиот сон на Мајка. Сонот на заборавената италијанска пролет.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со каталогот, сакаше да си го врати времето кога беше среќна, времето кога ние, децата, го вративме каталогот, илузијата за среќното време.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Обајцата беа среќни што заминувам токму во Франција.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние бевме среќно семејство. Најмногу во тие мигови. Поради еден обичен каталог. Ла Ринашенте...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка беше среќна, но и задоволна што повеќе не беше во центарот на вниманието. Не беше навикната на тоа. ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најчесто, таа живееше и беше среќна и без тој дел што ѝ недостигаше на полнотата на нејзината среќа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Посакувавме новиот ветер на слободата, на отворањето на земјата, силно да дувне, да го понесе нашето писмо на некој облак, да го земе некаков добар ангел, да го однесе во Италија, во земјата во која Мајка некогаш беше среќна и да го предаде во стоковната куќа на Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но јас бев среќниот маратонец. Го стигнав враќањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дејв, кој беше малку зашеметен и со повишена температура, беше среќен.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Беше среќен од нејзините врели целивки додека таа во него ме бараше мене.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Џонкинд се тркалаше од задоволство, беше среќен како цар... не оставивме скоро ништо...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сè уште никој не се симнуваше...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И прославата на науките пред еден месец кога се довлечкаа со последната моторна кола, собирајќи многумина патем, а секој од нив беше среќен зашто имаше можност да ја тресне колата со голем метален чекан.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само беше среќен што конечно ќе си оди дома.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Иако нацртан не можеше да се движи, З беше среќен и не сметаше дека живее еднолично.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Само беше среќен што заспива и се буди легнат со главата на дебелиот стомак на љубената.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Љ беше среќна што молитвите ѝ беа услишени.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

И додека на излезот од големиот цариградски аеродром го барав и го забележав своето име на малиот рлакат што го држеше еден од домаќините, си помислив, колку ќе бев среќен, како некогаш овде да го видам добродушното, ведро и светло лице на братот Осман Окијар, кое многу ме потсетуваше на татковото.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Наполно допуштам, дека ти беше среќен со мене, затоа што и во најголемата несреќа таков голем егоист, каков што си ти, секогаш ќе ја најде за себе сигурната поткрепа во самиот себе.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И ни малку не бев среќен поради тоа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сите беа среќни во семејството што не остана во Лондон.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка беше среќна. Дочека од рожбата да ја води до границата на враќањето. Немаше посреќна мајка.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој навистина се најде во замка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во својот сонет „Грижа на совест“ (1976), запиша: „Го сторив гревот потешко простлив / од сите гревови. Среќен не бев...“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа е нешто различно од Даглас Адамс на пример, кај кого, мислам, целата работа почна толку добро за него, што сѐ беше само сплет на околности на кои тој се надоврза.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нивната учтива пасивност ја предизвика совршената спротивност - контракултурата, која првенствено се појави за време на социосексуалниот формативен прозорец познат како адолесценција.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А сега умираше. Дали беше среќен?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дури и толку богат и добар како што е, мислам дека не беше среќен со она што му се случи креативно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие беа среќни. Но не беа кул.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Моите дома беа среќни кога им кажав дека излегувам со Филип.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Возрасните никаде не брзаа, имаа доволно време за севбе, за своите деца, а ние пак децата бевме среќни и полни со живот .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Патрик покажуваше знаци на љубомора затоа што не е центар на вниманието на сите, а од друга страна Оливие и Ален беа среќни што не се во интернаот па во деновите на викедите тие сакаа да бидат главни во семејството.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не знам колку време барав, само знам дека бев среќен што филмот на телевија што го гледаа родителите е интересен па така бев сигурен дека мајка ми нема да ме открие.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ќе се сетам колку бевме среќни кога се поштевме како Коста и Атина Папастојку.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Баш бев среќна што никој немаше допир до таа моја мала оаза.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Па мислам дека бев среќна што ќе го видам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И беше среќен, како во своите најубави денови од младоста.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Вистината е подруга – тие не се способни за „занесувања”, па животот им е едноличен и обичен.