бие (гл.) - и (сврз.)

Но тоа е само моментно чувство, зашто сѐ заглушува она негово срце што бие и шуми.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Избиени и голораки, под водство на комунистите, што е најлошо, станаа против државата која со наши пари и оружје безмилосно ги бие и ги треби.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тврда е земјата не само затоа што ја бијат авиони и топови, ами и затоа што ја бие и човековата несреќа и пизма...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камбаните да бијат и кандилата да светат додека светот светува, додека векот векува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камбаните непрестајно биеја и нивниот ѕвон одекнуваше наоколу умножувајќи се.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но тој сѐ така еднакво ме биеше со шлаканици жешки, и крв ми јурна од носот, но тој биеше и велеше: „Кажувај, сатано, со каква магија расипана, нечестива се служиш за да гледаш“, а јас веќе ништо не велев и само си мислев: „О, Боже, се молам за душата на отец Стефан Писмородецот, оти злобен е и завидлив на оние што гледаат, а злобата е недостиг на виделина, и нема злобниот да прогледа додека му завидува на оној што гледа!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислам дека Филозофот шега се бие и со тебе, и со казната твоја.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не знам колку време помина така. Срцето ми биеше и дишењето ме издаваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Срцето силно ми биеше и неговото тропање го чувствував во вратните жили и во слепоочниците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На кавгата згора се примешаа големците, ѓоа да смират некоја работа, да повеќе ја запалија работата (што ти велаат: „ѓаволот ни ора ни копа, само луѓе скарува“) и туку беше се поткачиле сите да се бијат и да се тераат по таа пуста планина.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Три дни и три ноќи што се биле и се тепале.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Селото, вели, скоро е празно. Мажите на печалба, школото затворено, децата учат во Билишча каде секој ден комбе ги носи и ги враќа, а камбаната ретко бие и поретко црквата отвора.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Има такво нешто кај нашите борци: се дружат, залченце тврдо и отпушок делат, се бијат и се плашат еден за друг, но понекогаш во себе сакаат да ѝ се потсмевнат на туѓата неволја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)