Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

— Добро донесе Ала да свршиме еден голема работа, — и во кратко му ја опиша целата работа со комитите што се во куќава, а не чекајќи го конзулот да проговори, нададе да вика: — Еве и ефенди конзулот ваш, бре пезевенци!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас су Толе Паша арамиата. Да не се вате некој за пусат оти загинате сете! — викна Толе силно и застана да командува: — Станете сете простум и рацете горе!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бен'м Италијан конзули, — се провикна господинот европеец на турски јазик и застана да гледа како огнот ја голта малата сиромашка куќичка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакаше да вика, да плаче кога застана да си отпочине и кога виде колку простор совладал.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Неговите очи ја разгледуваа раскопаната земја и застанаа да се одмораат на подножјето на кулата за екранот, каде што брат му Френк и тројца од луѓето на Ангелоти лежеа на бетонските блок-темели.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Автобусот навистина се расипа, а работниците излегоа на улицата и застанаа да чекаат друг автобус, нервирајќи се дека ќе закаснат на работа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во тоа време ангелот го навртува човеков да препомине под пенџерињава и како што чул плачење, застанал да чуе што станува и ако е потребно да помогне.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Кршете ги и грутките, викам, а не само копни, преврти, велам и не ја оставам мотиката да застане да ми запре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој не разбра дека континуитетот на една олигархија не мора да биде физички, ниту пак застана да помисли дека наследните аристократии биле секогаш кусовечни, додека пак приспособливите организации, каква што е Католичката црква, понекогаш опстојуваа стотици или илјадници години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тргнавме по патот, имаше голем снег.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На едно место застанавме да јадеме, тоа ни беше и појадок и ручек.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Па дури и Илко Сукалов, излегувајќи од вигната на Прцуна, застана да слушне за последен пат турска лакрдија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Местото каде што застанал да го слика селово морало да биде од чун оттурнат во езерото, токму на она место од каде што очите можат да го заграбат сето село, но не и премногу далеку за да се изгубат посебните карактеристики на куќите, посебните белези и бои со различни тонови и нијанси: жолта, сина, зелена, кафеава, црвена, лилава, розова, чивитлија, сива, црна, алова, портокалова.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Луѓето застанаа да видат што ќе се случи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе одам, ќе одам и ќе застанам да починам.