излегува (гл.) - на (предл.)

Тогаш со козите излегувавме на таа белина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И кога понекогаш, сосе машината за пишување излегувам на балконот, раслечен и раскрилен над целиот простор, и додека удирам по некое слово и слушам дали тој удар се огласува подалеку, тие ме гледаат чудно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја извади и ја стави на масата.  „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”.  Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата.  „Какви се тие глупости, ќерко!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таму, наизглед главниот лик во тие вицови, самиот Херцеговец, всушност воопшто и не излегува на сцена. Нималку случајно.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таа секогаш била форма во која на трауматски начин излегувал на виделина некој внатреопштествен антагонизам.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
(Тргнува, но татко му го запира. Баба Ленка и Темјана излегуваат на балконот).
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
МАНОИЛ: (Излегува на балконот и пука)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Се надевав дека ќе најдам барем и друг што треба сега да ги поправа чевлите, па јас да му се придружам како помал брат, да се јавиме заедно, и така покрај него, без да излегувам на прв план, да ја свршам и јас својата работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Луѓето се точкаа уште низ чекална, уморни и нерасположени, излегуваа на перон и пред станица, и пак се враќаа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште в зори тропна Муарем на малата вратничка и почна да вика: — Ајде Трајкојце, ајде, ставајте посабајле, излегувајте на работа да не претерат афионот, оти ќе колит Адемага, жими вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секоја вечер На Милан Ѓурчинов Секоја вечер излегувам на прошетка и сѐ сам и сѐ по иста патека и сѐ без посебна намисла и порив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тетка ми ми ја подари за роденден. Ја читав повеќе пати, некои места ги знам и наизуст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Прекрасно е да се запознаеш со животот на двете девојчиња - близначки - Лујза и Лота!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сѐ така восхитено зборуваше Елена, додека излегувавме на големиот одмор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Принцот излегува на улица и шлапка по калта од дождот романтичен... впрочем, последната песна што ја напишав се вика „Кулиси на животот“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Сигурно таа не мигнала. Секој миг излегува на порта, да види дали доаѓам...“ - си мислеше Андон за жена си Вита и брзо грабеше напред.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се сети и на Маре, тогаш најубавата матурантка на генерацијата, како се вљуби во еден млад мустаклија офицер, кој излегуваше на корзото во нова кноевска униформа и го носеше своето друштво на игранки во Офицерскиот дом.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа беше ЦРВЕНИОТ ХОРИЗОНТ на Булатов во 1972. Тоа беа првите чекори на московската концептуална школа. Идеологијата на соц-артот излегуваше на видело. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 85
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако за Бојс, маста и медот беа доживеана реалност, животно искуство, за московската концеп­туална школа овие два материјали беа обид за афирмација на правото за културно и национално себе-поседување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ што се однесуваше на Ориентот и на магијата беше многу модерно, и тоа беше начин да се побегне некаде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Повремено излегуваше од пртта, која на места веќе се црнееше, што беше знак дека снегот брзо се топи, излегуваше на неколку чекори преку сѐ уште високите бедеми од натрупаниот снег, и ја мереше неговата дебелина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ова рахитично патче оставајќи го зад себе работ на шумата наеднаш излегува на зачудениот рид како патецот низ густите кадри што наеднаш втасува на голото теме.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Над аурот имаше едно одајче, сега целото во пајажини и од кое се излегуваше на едно чардаче виснато високо над реката, чардаче до коешто се качуваа надворешни скали и на чиишто други имаше дупка во душемето за понадвор.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И домашните мажи, за да не го гледаат тоа, то ест за да не ги гледаат жените така засукани, намерно излегуваа на полето, или го поминуваа денот, во меѓусебни разговори, на сретселото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Плачеа и лелекаа мајките, излегуваа на друмот, гледаа на кај границата и чекаа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На ранетите им беше забрането да излегуваат на палубата во текот на пловењето низ Гибралтар и за време на краткото задржување во Копенхаген.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога Ели ќе заспиеше мама раскажувањето го прекинуваше, често и на половина збор, ја припокриваше, и неа и мене, нежно допирајќи ги покривачите, или ќе нѐ погалеше по косата. Од собата излегуваше на прсти и ја оставаше сосема малку подоотворена вратата, Ели да не се разбуди во сонот... ***
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во сите тие денови на училиште постојано избегнував да излегувам на одморите, за да не се сретнам со Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со куќата-во-себе и низ нејзините врати ќе излегуваш на сокаците на Ур и Урук, на Лагаш, Киш и Нипур, на ридовите на Вавилон и Нинива, ќе талкаш низ нив како низ длабините на клинестото писмо и ќе се враќаш повторно назад со песните за Гилгамеш во себе, и не ќе знаеш зошто токму тој со тебе и болката на Енкиду низ тебе, зошто токму твоето тело и твојата душа се одредени за да се исповедаат низ просторот кај што диши твојата сенка, на јазик кој ќе го разбираат сите, небаре самите шетале по долините и горите на писмото изрежано во калта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Наеднаш, тие излегуваат на патот по кој врви писателската фела и прават гужва во сообраќајот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Правена е по план, донесен од Германија, каде што тако му работеше како слаткар: куќата е со висок стрмен покрив кој не држи снег, и на кој, на сите четири страни, има тавански прозорчиња што го осветлуваат просторот под покривот; на сите четири ѕида од куќата: и на долниот и нагорниот кат, има мали дрвени балкончиња и тесни врати кои излегуваат на нив; над нив има гипсени украси: развлечени триаголници што се испакнуваат од фасадата; по рабовите на куќата, исто така, се спуштаат гипсени бордури; куќата е обградена со зеленило што ја прави уште поубава; пред куќата нема градина како пред многу други куќи, туку е посеана ниска трева која како зелено кадифе го покрива сиот простор; низ тревата постојано се разлева една браздичка со вода и ѝ дава свежина и силно, блескаво, зеленило; пред куќата, под лозницата што е разгранета на дрвени потпирачи, се белее гроб направен од мермер; околу него цвеќиња и масичка и столчиња направени од преполовени костенови стеблаци; оградата на дворот е од мазни дабови плотици со куси врвови исшилени како запци од шара.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја бранеа добро границата, излегуваа на крај со италијанските напади во таа рана пролет, што опснежуваше, се гонеа по спиндилиите на Албанската граница во тој април, но наеднаш станаа свесни дека веднаш во нивниот тил се веќе германските тенкови и дека тие продолжувале сето време да бранат една земја, која била прегазена одамна пред тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Излегува на врата Огнен Ѓорго, а ние ни „помози бог“, ни „здраво-живо“, уште од врата прашуваме за некој што се разбира од ушни болести, што куша за уши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама враќањето излегува на друго. Како да се искачувам по некои скали и скалите ме искачуваат повисоко од земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Слушам: надвор нешто тропа, бучи, баботи. Излегувам на чардак и што ќе видам!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Излегуваме на Преслопна, запоседнуваме под буките. И така, на седење, нѐ затекнува ноќта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отрчуваме пред меаната од Доксима Тренчески. Доксим излегува со велка варена тиква в раце. Ја чу вревата и излегува на врата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поп-Кочина улица, што по едно енергично завивање излегува на кејот, беше многу попривлечна и со позанимливи луѓе со кои можеше да се живее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ноќите ги минуваше во својата канцеларија која, покрај службените елементи (биро, фотелја, маса со шест столови за состаноци), беше опремена со кауч и шкаф за облека, со фрижидер и шпорет во малата ниша од која на левата страна се влегуваше во пристојно уреден тоалет, а од десната страна се излегуваше на тераса свртена на југозапад, кон височините на планината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги гледав поздравувањата на Елса Пијаџо меѓу еден Шопен и друг Шопен, сирота, а од мојата ложа отворено се излегуваше на плоштадот, со почетокот на мостот меѓу огромните столбови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова ми се сака и задоволно си продолжувам, знаејќи каде оди, за да дознам дали Луис Марија ќе ме одведе во Будимпешта, дали ќе се земеме, па да му побарам да ме одведе во Будимпешта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледам како Надењка излегува на тремот и како устремува тажен, чемерен поглед под небото...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ја потсетува на ветрот што тогаш ни фучеше на ридот, кога таа ги слушаше оние четири зборови, па лицето ѝ станува жално, жално, а по образот й потекува солза...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сиво ноемвриско утро. Излегувам на утринска прошетка на St. Marks Place.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Конечно луѓе излегуваа на улица масовно или барем во поголема бројка од студентската група за социјална правда „Ленка“, чие движење го познавав.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ништо не навестуваше дека тој ден во вилата Магребија ќе запре историјата, ќе биде направен првиот мал чекор во решавањето на палестинското прашање со почетокот на американско-палестинските разговори...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога рано ќе ме напуштеше сонот излегував на морскиот брег.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа Камилски забележа дека поврзаните капиџици можеле да обединат цело маало, од еден во друг двор, без да се излегува на улица.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Не излегувај на отворено. Можеби некој посматра.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Симон избегнуваше да ме прима дома. Кога требаше нешто да разговараме, тој излегуваше на патот над куќа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Излегуваше на чардакот и правеше вежби за да се размрда и потпевнуваше за да го задуши офкањето што му идеше од болките од реумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Питропот Андреа вадеше од огништето запалени гламни, излегуваше на чардакот од куќата и ги фрлаше во водата за да запре дождот; цврчеше жарта, пиштеше пареа; го превртуваше ничкум секој сад што го имаше во куќата за да не зјапи по вода; ја земаше иконата на Св.Илија и ја вадеше на чардакот молејќи го светецот да му нареди на дождот да запре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И не се излагаа: полковниците излегуваа на чардакот, се превиткуваа преку оградата и повраќаа на калдрмата во дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Застануваа ноќе на прозорците, излегуваа на вратите и чардаците и штутеа да чујат нешто, претчувствувајќи дека сите несреќи идат ноќе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога му беше тешко среде книгите и не го наоѓаше саканиот излез, тој излегуваше на чардакот и ја бараше реката како патоказ на судбината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Уште полоши. Јапонци и нацисти. Не ми е јасно како моите излегуваа на крај со мене.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ги пронајдов во поткровјето“, си одговори себеси. „Се сеќаваш ли Кора кога во раните утра излегувавме на чакалестиот пат со нашиот тандем-велосипед?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И, уште долго, единствените денови кога излегувавме на прошетка беа деновите кога врнеше дожд и немаше сонце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
До нас еден Маџир од Костурско. Нѐ разбудуваа рано, пред да изгрее сонце. Излегувавме на гимнастика.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жените ги подаваа главите низ прозорци, излегуваа на чардаците и преплашено прашуваа што се случило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Наутро кога излегувавме на Бело Брдо тие веќе јаваа и одеа негде, се губеа и пак се јавуваа по висорамнината, а потоа, на некој знак што никој од нас не го забележуваше, ќе јурнеа прудолу кон реката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најпосле свртуваат вдесно, излегуваат на големиот мост направен само од железа и веќе заборава на Мурџо поради големата мазна снага на големата река што се лизга под самиот мост.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се враќам дома, а не излегувам на главниот влез, туку на мала врата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека веќе ништо не се знае, вели Оливера Поточка и излегува на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегуваме на некои падини и се извалуваме да се грееме на сонцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така продолжија да излегуваат на виделина и други згоди и незгоди од многуте есенски и пролетни излети - што се паметат многу долго - некои дури до крајот на животот. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Трите жени излегуваат на прозорецот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас ја минав војната. Оваа не ми требаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)