има (гл.) - некаков (зам.)

Тука, меѓутоа, треба да се бори, ако дури и тоа уште има некаква смисла.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа имаше некаква врска со прашањето дали запирките треба да се ставаат во загради или надвор од заградите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И обајцата, како да имале некаков историски долг да се влеат во патријархалната тврдина, да си имаат во неа заедничко одајче, како во кула, од кое ќе го гледаат ограничениот бескрај на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Неволно заклучувам дека тие имаат некаква тајна непозната за смртните што тие внимателно ја кријат од секој смртник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Луѓето се јавуваат само кога имаат некаква потреба, мака.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Имаше некаков израз на тага на лицето на Сем, продлабочен со каење и проткаен од трпеливото простување на познајникот кој не можеше да биде разбран.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден застрашувачки аспект на човечкото мислење е уверувањето - отелотворено во религијата - дека универзумот има некакво си трансцендентно значење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од скромност јас нема да го посочам фактот дека на денот на моето раѓање биеја сите камбани и имаше општонароден восхит.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Конкретно, би се залетале, без многу-многу внимателно размислување, сите навики, практики, ставови или интереси што нашата култура ги дефинира како нешто немашко или како нешто што отстапува од конвенционалните норми на мажественоста да ги сметаме за „женствени“, без разлика дали имаат некаква врска со навиките, практиките, ставовите и интересите на некоја жена што навистина ја познаваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Свесна за незгодата пред која ги ставив, побрзав да го напуштам апартманот и во мигот кога го минував прагот, човекот изговори еден збор кој имаше некаква врска со психоанализата или психијатријата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имаше некаква посебна мекост, како на дождовница, и во бојата и во текстурата на стаклото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помислував дека тоа има некаква врска со човекот што го сретнавме, но не бев сигурна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Значи, има некакви недостатоци во градење на таа брана, или како што стручно велат Филтер призма на депонијата штом пропушта загадена вода во Маркова Река.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дали ќе се оствареше претскажувањето на Игора Лозински - дека ако стаса сталинизмот до Езерото, сигурно ќе страдаат и луѓето, и реката и јагулите, или ќе има некаков излез?!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ја најде тука, пред себе, речиси исто онака блиска, како што му беше и онаа куќичка на крајот од селото, но оваа тука сега имаше некаква чудна предност со тоа како изгледаше во овој снежен ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Околу вратот, на Петрович му висеa парче свила и конец, а на колената имаше некаква ветошина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го молевме, ако има некаква пратка од Италија, првин нам да ни ја предаде.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Разликата е како меѓу цвет и дрво.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- „Дали светот во кој живееме и настаните кои ни се случуваат, изборите што ги правиме имаат некаква логика?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Овие лекови како да имаа некакво посредно влијание врз расположбата, врз здравјето на Мајка кога им ги даваше на другите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потоа и философите и научниците го сосекуваат.”
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И денес овие луѓе ретко се спомнуваат, особено од страна на културниот естаблишмент, како нивното одбивање да има некаква поврзаност со некаков си колективен грев што мора постојано да се потиснува.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се прашуваше што ли подразбира тој под „знаење“, и дали фактот што во последно време нејзината турлитава стануваше сѐ подобра има некаква врска со квалитетот на книжевното дело.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ж: Па има некаква смисла...само со еден услов: треба да се сложиме околу начинот како ќе ги поврзете речениците.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секој си има свој неповторлив пат во животот, но сепак имаше некаква заедничка фуга на бег, страдање и верување на овие големи откорнатици.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не гледаше каде пука, не знаеше дали пред себе има некаква цел, не знаеше дали нешто погодил.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудно е дека во мене има некаква љубов за иста крв, мислеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тука има некаква подивеност! Ѓавол нека го носи! Зар има тука смисла?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа бучава, што нерамномерно се соединуваше во еден вид постојано кружење на земјата, сега се чинеше како да има некаква врска со центарот на нејзината болка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како можеме ние на оваа сиромаштија да имаме мрсно јадење за цела година“) Значи, тука беа запишани сите празници што за него имаат некакво значење, религиозно но очигледно и економско.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Тој батка работеше во циркус и тоа беше настан како кога човекот првпат проговори од стомакот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Краста: Сè си мислам дека како луѓе имаа некаква заразна болест.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Надвор има некаква врева! – одговори еден од четата македонски комити.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ни остануваше дел од попладнето во чудесниот пејзаж.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немав намера да го објавам, но одреден број на луѓе рекоа дека пронашле егзегеза на Дерида во еден корисен напис, па затоа се решив со надеж дека има некаква смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За целокупната расправа погледнете (12). 8 Овој напис беше читан на конференцијата на Австралиското здружение за философија во Мелбурн, 1991.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко со занес го слушаше расприкажаниот вујко, тој бездруго имаше некаква цел која сакаше да му ја наложи на својот внук.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме праша дали со неа сум имал некакви поблиски контакти од вообичаените. Му реков дека сум немал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И навистина, тој имаше некаква чудна кројка; јаката му се смалуваше секоја година сè повеќе, зашто служеше за крпење на неговите други делови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше некаква мистична сила која ја тераше да си оди дома, во својот мртов дом, но таа иста сила и ја задржуваше да остане во куќата, со денови да не излегува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во секој од нив имаше некаков побожен мир што, од една страна, ме радуваше, а од друга страна, ме растажуваше. – Мурад, – реков јас, – каде си го украл коњот? – Скокни од прозорецот, – рече тој, – ако сакаш да јаваш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега знаев на што сакав да одам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И како можат сите оние луѓе онака по местата да им веруваат дека навистина преку овие црни водје има некакви мостови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ова е граѓа за народскиот стереотип. ‌Можеби баш затоа, ако со безизразно лице тврдите дека машката хомосексуалност подразбира збир нестандардни културни практики, а не само некои нестандардни сексуални практики; ако приречете дека постои некаква машка геј- култура, ако навестите дека мора да има некаква поврзаност помеѓу некоја конкретна сексуална определба и некаква наклонетост кон извесни културни облици, веројатно луѓето веднаш ќе ви се побунат, ќе наведат илјада и една разни причини зошто такво нешто е невозможно или бесмислено или навредливо и зошто секој што мисли поинаку е заблуден, сосема старовремски, морално сомнителен и политички неодговорен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако е така, рече мојот адвокат, таа треба да има некакви телесни докази на неа: гребнатинки, модрици, рани, за да се утврди дека навистина се работи за насилство...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој сигурно имал некаква корист од тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Црвениот лимен конус, макар што беше единствениот предмет во куќата што имаше некаква врска со противпожарната заштита, во инспекторот предизвика особено негодување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во Скопје секој некаде брза, секој има некакви обврски, сите сме распрскани на разни страни и никогаш не се случило во исто време четворицата да уживаме, долго и непречено, во читањето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаше некаква црвена нијанса во тоа разденување, по што не му беше тешко на момчето да заклучи дека преку ноќта небото се изјаснило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Четириесет и две години откако под портретот на Мона Лиза го напиша овој криптограм, тој објасни дека слободниот превод (на овие пет букви) може да биде „доле има некаков оган”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Иако неговата расправа има некаква онтолошка важност (како и сите епистемолошки расправи), оваа важност е првенствено изведенка од епистемолошките промислувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, не му се јасни луѓето кои голтаат по половина дузина Е таблети за една вечер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чини дека има некаква „точка на гледање” која всушност не постои.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Од кон прозорецот е дворот, од левата страна има некаква церја.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ноќеска повторно го сонував оној сон, но наместо она физичко чувство на ужас што го доживеав првиот пат, а какво што никогаш несум доживеала на јаве, овој пат имав некакво интензивно, мачно, скоро сладострасно чувство на ученик кој е фатен дека не ја научил лекцијата за која јасно му било речено дека мора да ја совлада ако држи до својата иднина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Воопшто не се калкулирала некоја промена на состојбата, при што македонскиот народ би бил обединет или самостоен или би имал некаква самостојност во рамките на некоја нова федерација, било југословенска било балканска.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
МЕШАЕВ ВТОРИ: Се плашам дека кај вас има некакви семејни непријатности...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Семејството Меридју (сопствениците на ранчот Алтито), мажи, жени, деца и слуги, вазали, посетители, вработени, кучиња и вообичаените посетители, беа групирани во „галеријата“ на куќата на ранчот, сите со лица преплавени од меланхолија и жал.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Крвта, Пандо, има некаква чудна моќ...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А во исто време психијатриските оддели беа полни со вообичаениот асортиман на ментално болни луѓе, кои немаа никаков физички проблем, колку што можеше да се утврди, но кои „мораа да имаат некаков органски”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Зборувај, ништо не е без врска, се си има некакво значење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тики: Зошто?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не може исто, да се претпостави дека тие се преплашија од пријава во полиција; зашто, што може полицијата овде да стори?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеби на женственоста ѝ недостига општествена сериозност, но таа не е лишена од страст и од жестина, ниту, пак, од доминантност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она на што Витгенштајн сака да му се спротистави, е барањето изразено преку тврдењето „доколку има некаква нејасност во правилата, тоа воопшто не е игра”, или барем дека тоа не е „совршена” игра (PI, I, 100).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Работи кои е подобро да не ги знаеш што навистина мислат другите за тебе; како се произведува (детска) паштета; како изгледа твојот стомак, од внатре; што сè го возбудува твојот партнер; каков е, како човек, твојот омилен писател; кој се крие зад никот на оној што ти остава злобни коментари; дали ако уплатеше ќе се паднеа баш тие бројки; што ти мислам..; кој е убиецот, на почетокот од филмот; колку ќе ти доцни хонорарот; што се случува зад сцената во театар; како котираш во еволутивни рамки; на што сè се подготвени некои твои блиски луѓе; кога и од што ќе умреш; што би било кога би било. дали сево ова има некаква смисла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Наликуваше на лице на овца а и во гласот, исто така имаше некаков овчешки квалитет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зар сега и јагулите ќе имаат некакво значење - во воспоставувањето на Империјата на сталинизмот на Балканот?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таквото лековерно верување во вистинитоста на конвенционалните поимања е сосема разбирливо, особено кога се темели врз толку длабоко вкоренети и навидум неприкосновени идеологии како оние што се однесуваат на полот и на родот, но тоа истовремено е и немудро и крајно непотребно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Вистинска гордост ќе имаме само кога ќе бараме признание на култура што не е само сексуална“ (небаре култура што е само сексуална би била сосема срамна работа – или, барем, небаре тоа би било нешто со што не би се гордеело ниедно пристојно човечко суштество).361 Но, вистинскиот проблем не е што машката геј-култура веројатно ќе се сведе на ништо повеќе од само курови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секој од каноните во Музичката понадица како главна тема има некаква варијација од кралската тема, при што сите претходно опишани системи за усложнување се обработени до крај, а понекогаш дури се и комбинирани.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дали тоа има некаква врска со тоа што неговиот намесник Граматниковски е родум од Брезница, не би знаел да ти кажам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Застануваше пред огледалото и размислуваше која посебна карактеристика на нејзиното лице или на нејзиното тело има некаква одбивна моќ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Добро е, во космосот сепак има некаков ред време дур ѓубрето се трупа, и време кога тоа треба да се собере.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Причината поради која е добро да му се одолее на запаѓањето во конвенционални начини на размислување за родот, начини какви што постојано промовира родовата идеологија на нашето општество, е што инаку ќе бидеме склони да прифаќаме, без соодветно да ги разгледаме, многу невистинити претстави за жените и за мажите кои би ги сметале за крајно неодржливи кога не би се совпаѓале со поларизираните концепти на родот што ги зајакнува родовото стереотипизирање претставувајќи ги како чист здрав разум.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дишан беше фасциниран од јазикот и имаше некакви планови во врска со создавањето на сосем нов јазик.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Животот се менува. Еден од начините на кој се обидувам да го променам својот живот е да се ослободам од своите желби за да не бидам глув и слеп кон светот околу себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа негова прдоречивост, односно говорење, имаше некаква црвена фреквенција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислев дека средбата ќе има некаква цел во врска со најавата од претходниот ден и дека од мојот претпоставен ќе добијам одредени инструкции, но во неврзаниот разговор попусто барав нешто кое би можел да го протолкувам барем како мал дел од она што го очекував.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ама барем од тоа да имаме некакво фајде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Праволиниското време не зависи од човекот, тоа започна да тече од Биг Бенг наваму - гарантен рок на целокупниот космос, секако со Ајнштајнови исклучоци и модификации, кои не ја исклучуваат основната специфика за праволиниското време: невозможноста човекот да има некакво влијание врз него.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Вториот е да ги прифати последиците, колку и да се погубни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Слабата светлост што паѓа од височина има некакво значење само за едниот, за Кара-Демир, зашто може да го види другиот кој личи во згрченоста на човек и на ѕвер најмногу, на сениште.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пукаше долго, цела вечност, цевката под неговите прсти се вжешти и му се чинеше дека и градите го жежат и го болат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мислењето дека Иван е подучуван од професорот по сомневањата, можеби има некаква вредност но само како шега“ ми шепоти двојникот и тропа со прстите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Има некаква бура или слично. Каблите се прекинати.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можеби можете да забележите дека имаат некаква врска ако ги испитате внимателно Ахиле.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не ѝ дозволија да остане со неа во Градската болница (секогаш имаа некакви правила) и седеше пред врата очајна и несреќна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Очигледно, не го прифаќа моето објаснување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Барем снегон, кога врне, да има некаков шум, да заплисне, мислеше. Да не биде вака штамовно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако дознае дека некој друг имал некаква негова идеја пред неговата да се експонира, тој во главата или некаде на хартија забележува да не го продолжува тој план.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Халуцинациите за кои слушам воопшто не ме интересираат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во принцип, ништо не е свето за модернистот, кој е подготвен да ги испитува гледиштата повторно и повторно за да види дали тие сѐ уште се вклопуваат во критериумот за прифатливост.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше некаква пресметана крволочност во очите на момчето, сосем јасна желба да го удри или да го ритне Винстон и свест дека е многу блиску до возраста за да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Самото тело, така, во допир со високите технологии има некаков статус на последна територија, која е присутна како територија на дистанцата, територија на чистото овде и сега, коешто никогаш не ќе можеме во целост да го опфатиме, туку секогаш само низ перспективата на неговата деконструкција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, како да има некаква судбина.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Скриени светилки ја преплавуваа со ладна светлина и се слушаше некакво тивко постојано зуење за кое претпоставуваше дека има некаква врска со доводот за воздух.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дотолку повеќе што некој му кажа дека во Брезница има некаква селска куќа што функционира како мотел со неколку соби и дека стопанката, некоја Петра, е чудо за себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Соколе се шета и гледа. Има некаква надворешна промена во него - не ги носи веќе броениците и мустаќите малку ги поткастрил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако навистина сакаш да знаеш си замислував дека имаш некаква врска со Полицијата на мислите“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Соколе се покорува како мало дете, сака да биде свој, а не може, има некаква безмилосна власт во оваа мала бела рака, што така меко го допира.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако има некаков сомнеж дека стрејт-културата и геј-културата, без разлика на сексуалноста на поединците што учествуваат во тие култури, различно ја сфаќаат логиката на жанрот, па затоа и различно реагираат на поставувањето ужасни или трагични ситуации – ако има каков било сомнеж околу нешто од ова, еден поглед на следниов пример ќе биде доволен да го разбие тој сомнеж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, реалноста на теренот, успесите на НОВ и ПО во Македонија во борбите против нацифашистичките окупатори не можеле да го остават рамнодушен британскиот премиер Винстон Черчил, кој од своите разузнавачки служби побарал да се пристапи кон анализа на она што се случувало во Македонија и да се испита можноста за испраќање агенти на СОЕ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И навистина, има некаква утеха во тоа кога ќе видите дека некои луѓе не можат да го променат своето недолично однесување, а вие, не само што го регистрирате, туку им помагате да го прават тоа во континуитет.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Елен Лејбовиц Frјuѕ, mai 2001 Monsieur, Cela mа fat plaisir dаррrеndrе que vous avez pu quitter quelque temps vos soucis albanais et macedoniens pour la joyeuse ехubrаnсе napolitaine. Et des tudiаntѕ attentifs. Par association didеѕ, la Sicile tаnt proche de Naples, je me souviens tout coup dаvоir vu il y a peu, la tlviѕiоn, une brvе (trop brvе) miѕѕiоn sur une соmmunаut albanaise migrе en Sicile la suite de lоссuраtiоn ottomane au quinzimе ѕiсlе. On y рrѕеntаit, entre autres, de jeunes femmes dans des costumes de ftе qui tаiеnt vraiment dblоuiѕѕаntеѕ uvrеѕ dаrt. Les quelques lignes que vous mаvеz сritеѕ mоnt aussi un peu rаѕѕurе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Над таа небесна сенка може да има некаков живот, под неа почнува едно тивко умирање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа беше едно мало шише во кое имаше некаков лек што го пиела мајка ѝ кога била болна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Веруваше дека таа има некаква магиска моќ да се шири повеќе од своите нормални димензии, кога ја полнеше со разни списи и книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Имаше некаква особена симпатија спрема тоа црно, весело и задорничаво момче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Имаше некаков див, лаечки ритам, кој не можеше сосем да се нарече музика; повеќе наликуваше на тропање на тапан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ми се чинеше дека да украдеш коњ за да го појаваш не е исто како да украдеш нешто друго, како пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дали законот има некаков став кон копрофагијата и копрофилијата - не, тоа значи дека јадење на фекалии е порегуларно од дрогирање...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Најчесто тие не се во право.1 Прифаќам дека ова е вистинито за политичките, религиозните, научните и философските револуции.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Работи кои губат на значење, со тек на време дали твоите планирале да се родиш; што си имал географија во петто; дали некој е малку постар или малку помлад од тебе; кај си го загубил црното зимско капче; од која страна на креветот спиеш; каде си бил на летовање 1976; породилните болки; кому си му ја позајмил „Бесмртност“ од Кундера откако повторно си ја купил; ланскиот снег; сè што си заборавил, затоа што сигурно имало зошто; прашањето што би било кога би било и, повторно, дали сево ова има некаква смисла?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Да го наречев предметот „Процесите на културната меѓуидентификација како механизми за сексуално супкултурно внатрегрупово формирање на заедници во САД“, тешко дека ќе имаше некакви неволји.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Потоа си помислив дека мора да има некаква мајсторија во толку жилавата рамнодушност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Одговорот е во тоа што сепак има некаков груба, делумно глобална, делуно локална сличност меѓу читателите на овие четири песни.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во таа лирска фантазија има некаква вистина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Имаше некакво претчувство како онаа долинка отаде да беше полна, нешто слично како кога се држи в рака полн орев, а знаеше дека тоа претчувство не му е потребно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие можат да покажуваат сложено, хаотично поведение што ја отежнува нивната употреба за создавање на прецизни претскажувања; можат да бидат нестабилни, така што и најмали промени во еден дел од моделот да доведуваат до многу големи промени во неговите претскажувања; можат во себе да вклучуваат некои величини кои што, едноставно, не можат, ниту во принцип, да се пресметаат; во нив може да има некакви врски што тешко можат да се разберат а нѐ спречуваат да го анализираме поведението на моделот со тоа што, на пример, би го разбиле на помали и полесно сварливи делови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со текот на времето Чанга сѐ повеќе ѝ се восхитуваше на татковата намера да напише Историја на балканските империи низ нивните падови, во која ќе бидат вклучени и козите, па се надеваше и самиот да има некаква улога во таа книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во неа има некаков невидлив живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Немав нејзин контакт за да ѝ се заблагодарам за овозможувањето на посетата на Центарот во Вашингтон и да ја прашам, дали можеби со оглед на презимето, има некаква врска со Агата Голдблум.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога непријателот навлезе наваму, жандармите ја напуштија куќата и се сневидоа некаде, а луѓето што сметаа дека од вратите и прозорците ќе имаат некаква полза - им ги удрија копачите и скепарите, па ги исподигаа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Понекогаш, мора да се признае, овие теми се третирале и необносливо – од Мел Брукс или од Сара Саливан, од Кара Вокер или од Исак Џулиен.171 Сигурно, секогаш има некакви исклучоци од сите вакви обопштувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имаше некаква судбинска големина во тој човек облечен во едноставната униформа на градскиот превоз, кој секоја вечер можеше да направи безвредни илјадници човекови денови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бојана забележа по Митревото лице дека има некаква радосна и ненадејна новост.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој процес на постојано менување се применуваше не само врз весниците, туку и врз книгите, периодичниците, памфлетите, постерите, летоците, филмовите, магнетофонските ленти, цртаните филмови, фотографиите - врз секој вид литература или документација што би можел да има некакво политичко или идеолошко значење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа на шестнаесет години, по преживеаниот пеницилински шок, Татјана падна од мотор два дена по завршувањето на училишната година и ја скрши бутната коска.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се ежев од помислата на близината на ѕвероликите и од сознанието или сомнежот дека нивното седење и молчење има некаква цел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Имаше некаква симетрија во крајот на владеењето на избраниците кои синдромски, атавистички, фаталистички, до последниот здив на животот не сакаа да ја напуштат врвната власт, готови, само на Бога да му ја предадат власта, нивните владетелски илузии лесно минуваа и во трансцендентни илузии Така започнуваа моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И во овој случај Duchamp укажа на вистинската трага.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Долго време не можев да се повратам, постојано имав некаква несвестица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тој момент гледачот се вплеткува во имплицитната Ешерова верига од нивоа, во која над секое ниво има некакво „вишо“ ниво на поголема „реалност“, додека под секое ниво постои некакво нижо, „поимагинарно“ ниво.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ова е исто така вистинито за Деридиното дело кое што во основа се врти околу прашањето за вистинскиот метод за анализа на текстовите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И покрај целата нејзина несериозност, таа задржала елемент на опасност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И штом, во нашево хомофобично и сексофобично општество, е секогаш лесно да се нападне геј-сексот, а е мошне тешко да се брани, изгледа не вреди да ѝ се купува угледност на машката геј-култура со нејзино спасување од неугледната вклученост во машка геј-сексуалност, како што се мачи да направи Лари Крамер (кого Фелоус го цитира двапати): „Сигурно во геј-културата има повеќе од само курови“, вели Крамер.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Танаско и Друже Србине не се изненадуваа, чиниш сѐ однапред знаеја, ама и во нивните очи како да имаше некакво сомневање што може беше и поради жалта по Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
КИРО: Треба да се внимава на Велков, Бугаринот. Има некакви планови околу манастирот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Од економски и од политички причини, а и како резултат на големата несигурност што владееле во внатрешноста на Македонија, во последните месеци во Солун дошло македонско население во поголем број, кое, во мнозинството, ниту имало некакви лични врски во градот ниту било пријавено.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И мојот татко и Видал имаа некакво заедничко балканско наследство, бивајќи едновремено речиси закоравени фаталисти и ортимисти.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Македонското движење - тврдел тој - ниту оддалеку не ќе има некаква особена полза од емиграцијата што ја полни Бугарија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Имавме некоја бледа претстава дека за многумина геј-мажи што од нас беа постари десетина-дваесетина години да се биде геј имало некаква врска со сакањето бродвејски мјузикли или со слушањето песнички од мјузикли и љубовни жалопојки или со Џуди Гарланд или со свирење пијано, со носење пуфкави џемперчиња, пивкање коктели, павкање цигари и со меѓусебно обраќање со „жено“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но секогаш се будеше без да открие што е тоа: на некој начин, меѓутоа, тоа имаше некаква врска со она што го кажуваше Џулија пред да ја прекине.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Видовите на практики, сигурно, имаат некаква врска со видовите на луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Толку колку што се сеќаваше на неа, не ја сметаше за необична жена, уште помалку за интелигентна; па сепак, во неа имаше некаква благородност, некаква чистота, просто затоа што стандардите што таа ги почитуваше беа лично нејзини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поради таквата подредена положба на Велика Британија и неможноста да има некакво свое влијание во однос на советското напредување во Романија, Бугарија, Југославија, а и во Грција ако на власт дојдат комунистите, британскиот политички естаблишмент сметал дека би било пожелно да се направи обид барем Југославија да се придобие на британска страна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој нејќеше ни да знае дали има некаква вистина во она што го чу од жените.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вашата лекарска професија ви донесе одреден број откритија и искуства кои ги внесовте во своите книги. О да, о да, работев како лекар 35 години, тоа секако има некаква врска.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа е критика на корпорациите воопшто, а од друга страна изложба на виртуелни тела што можеме да ги избришеме само со еден потег ако ги прекршат правилата или ако самите пак посакаме ново тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Имаше некаков кисело-сладок мирис.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Внатре во станот, еден сочен глас читаше список од бројки што имаа некаква врска со производството на сурово железо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Честопати имаше некакви црни сценарија за тоа што се може да ни се случи. Преголема грижа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
СТЕВО: Простете ако имаше некаква грешка.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„нова елита” - и економска и културна и политичка - која јаде колачи наместо леб и има некакво циркуско чувство за заедница, настан и култура.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако му се посочи некоја книга за која има причина да помисли дека е занимлива, тој ја набавува и ја чита (Витгенштајн, Набоков, МекЛуан).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имав некаква скриена стратегија да го вовлечам Махмуд Дарвиш во темата што постојано ми беше блиска, но немав храброст да ја започнам: неговите односи со Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Повторно почувствува дека неговата одлука за детето, за неговото раѓање, има некаква врска со неговите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И тој имаше некаква директива да спроведе, од погоре, од подалеку.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дали тоа што знаеше да разликува добар од лош чај, "прашина" од листови Камелија синенсис од врвен Оринџ пеко, имаше некакво влијание врз минуциозноста на нејзиниот опис на урбаните пејсажи, и дали одбивноста кон институциите, јасно воочлива во расказите, можеби се должеше на тековната наследна постапка за имотот на нејзиниот вујко, на која не ѝ се гледаше крајот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Злите јазици го сврзуваат тој восхит со некој голем празник, што се совпадна со денот на моето појавување на свет, но јас досега не сфаќам, каква врска има некаков си празник?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- За секоја сказна, Ѕвезда моја, најнапред имало некаква вистина.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Британците биле сосема свесни дека во однос на Народноослободителната и антифашистичката војна, уште од самиот почеток на војната, го помагала движењето на генералот Дража Михаиловиќ, кој и ја започнал војната против нацифашизмот во април 1941 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, на крајот, и обајцата беа убедени, покрај постојните резерви, дека мора да одат напред, во својата потрага, барем да се пресметаат со стотина зборови, избирајќи ја гротеската, хуморот како најмоќно средство за нивниот наум, верувајќи дека само така ќе има некаква смисла нивниот проект и ќе остават некаква трага за идните времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ту ни се чинеше дека сме на пат точно да го определиме, ту го губевме сфаќајќи Margina #26-28 [1995] | okno.mk 145 дека сме тргнале во погрешна насока: ја губевме ориентацијата, застанувавме, се враќавме, а звукот притоа стануваше сѐ послаб, поодалечен, поизмамувачки, за да се загуби конечно како нејасен шум во маглата. *** Се обидувавме многупати потоа, мојата роднина Емилија и јас, да ја најдеме необичната куќа која, чувствувавме имаше некаква таинствена врска со звукот на бродот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На олтарот, односно на она место каде што претпоставував дека се наоѓа тој, имаше некакви камења, нешто како скулптура, чии изрази не можев да си ги објаснам.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеме да се согласиме дека јазикот, општо земено, е раководен од правила, но да допуштиме дека смислата на еден израз, сепак може, во извесни употреби или околности, „ова или она да го остави отворено” (PI, I, 99).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Инспекторот, наминувајќи патем во сите собички, без голема желба замина да го види апаратот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас ја читав „Страдата на младиот Вертер”, брат ми имаше собрано цел куп огромни книжишта и имаше направено план сите да го прочита до денот на заминувањето во Франција, каде што одеше на реновирање на стари замоци и цркви и на учење на јазик.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Врвен познавач на шеријатското и модерното европско право, татко имаше некакво атавистичко чувство на балканското тежиште во себе, но и не можеше да се ослободи од одисејскиот дух, па брановите на судбината го исфрлија крај оваа река и во овој град, во кој мораше уште еднаш да се докажува, да го вкоренува своето откорнатичко семејство, соочен прв­пат со гладот, со гладот на своето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Без да се обидува да бара машка моќ и привилегија и, така, без да изгледа дека поприма мажествени родови одлики (за разлика, во таа смисла, од некои политичарки и адвокатки или директорки и други жени на положба што има некаков авторитет), дивите, сепак, успеваат да остварат положба на општествена надмоќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во рацете имаше некаква мајсторија и со колата управуваше безбедно, иако честопати, минувајќи опасни делници, ни се земаше здивот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во очите имаше некаков оџагарен вкочанет израз, како да не можеше да не зјапа во нешто на средна оддалеченост од себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Предизвикот за критичарите и за толкувачите е спротивното: да се открие што е она во поголемиот дел од машката геј-култура – зачувувањето на историски артефакти, да се послужиме со примерот што само ни е најмногу на дофат, или култот кон Џоан Крафорд – што би можело да има некаква врска со куровите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Вистина е дека тестовите не покажале дека има некакви психолошки оштетувања, но мислам дека секој што редовно зема по 4 или 5 таблети, секако си прави некакво физичко оштетување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Очигледно, очекуваа дека наскоро ќе умрам или дека ќе станам жртва на некаква несреќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку што можевме да дознаеме; Аритон Јаковлески до последниот час, и покрај сета мрачност и мраз во душата, сепак тој, човечецот, си умел поубав крај, дури се надеваше, имаше такви часови кога страсно веруваше во своето дело, значи - тој имаше некаква подлабока надеж.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа не е толку прашање на спасување на машката геј-култура од сведувањето на секс, колку што е сочувување на некоја концепциска и емоционална врска меѓу машките геј-културни практики и истополовите сексуални практики што ја прават хомосексуалноста сексуална ориентација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и неговите очила имаа некаков ироничен одблесок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Девојчето трга, повеќе да ѝ угоди на мајка си отколку што самото има некаква надеж, поминува отсутно наоколу и се враќа збирајќи раменици: - Нема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Како и сите стереотипи, тој е проблематичен“, допушта Клам, „барем делумно точен, а може и да биде генерациска работа, макар што ако моите студенти [по драма] се некаковси показател, тој и натаму има некаква валидност“(5).116 Тоа што ќе се нарече стереотип, тогаш, не значи ниту дека неговото значење се отфрла ниту дека се доловува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од друга страна, пак, ме интересираше како ќе изгледа таа нова средба меѓу татко ми и Вера и дали тоа има некаква врска со разговорот на тетка Рајна и татко ми, што не сакајќи го слушав вечерта.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Барем однадвор ќе имав некакви чувства.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)