Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
               
             
           
            
            
              „Синовски татковци“
               од Димитар Солев 
              (2006)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Кажи: имаш потреба да се скриеш
   од сѐ и од секого,
   ништо и никој да не те гледа,
   така ќе ти биде полесно
   да излезеш на крај
   конечно на крај
   на светот 
 
   но барем кажи:
   тогаш сфаќам дека
   се претворам во некого друг
   налик на говорна фигура,
   и се гледам со очите на другиот
   и не сум сама, не сум јас ... 
 
   кажи - очите на јазикот дебнат
   саноќ, дебнат везден
   јазикот е видовит
   гата, прорекува и се провлекува
   отаде времето
   кога му се испушта да каже
   нешто што не треба 
 
   кажи: јазикот не е само јазик! 
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)