Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!
               
             
           
            
            
              „Желките од рајската градина“
               од Србо Ивановски 
              (2010)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Геј-критичарите можат да пекаат по наводниот хетеросексизам на класичниот мјузикл, но овие претстави нудеа раскошен свет во кој желбата можеше да тргне во разни насоки и тие можеа истовремено да се читаат на навидум спротивни начини. (10, 47, 246, 282)
    Бродвејскиот мјузикл е „најнелогичната од сите уметнички форми“, според Клам (xii) – токму како што операта е најелектризирачката.127 Музичкиот театар е „најнастраната од сите уметнички форми, онаа во која родот е најјасно изведба што може да се експлодира или радикално да се измени, тој е формата во која на сѐ може да се гледа како на дрег.
               
             
           
            
            
              „Како да се биде геј“
               од Дејвид Халперин 
              (2019)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Достигнувањето на Партијата е во тоа што создаде систем на мислење во кој и двата услова можат истовремено да егзистираат.
               
             
           
            
            
              „1984“
               од Џорџ Орвел 
              (1998)