Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Впрочем, мене и вам не ни значи ништо тоа што Уставот на нашата држава, само на хартија, ни гарантира одредено право, ако тоа [виртуелно и фиктивно] право ние не можеме и практично да си го заштитиме пред суд – затоа што, на пример, судијата не го зема предметот во работа бидејќи немаме пари да ги платиме скапите судски такси, како и лукавиот противнички адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Така и рече потоа: „Може и да е така“, рече. „Животот на минатото е како бунар“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вие, господине, може и да сте пиле, а ние уште не сме јале. Три дни патуваме. Имаме и ранет.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но сега, откако се изиграа неколку потези, тој гледа дека погрешно ценел - позицијата не му е никако наклонета, големо прашање е дури дали ќе може и да ремизира.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И затоа немојте со злосмев да го потсилувате она што би можело и вас, на ист начин, да ве дразни, навредува и гризе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Лебот — вели Андон — не ти го пишува фурнаџијата што ќе му помогнеш на другарите да го растребите тунелот, а ако втасате побргу, може и да дупнете по некоја дупка и друга. Барут има кај другарите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, твој бил такциратот, — рече Ѓуро со леснина на душата, ама и срам во очите пред верниот другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вака може и да ја спасиме барем твојата та мојата иако отиде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја плашеше со брзата рипка што можеше и овде да сврати.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

-Можев и самата да се одвлечкам до тоа место, но кому ќе му покажев каде да копа ако не те поведев?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Можев и самата - рече додека ме откриваше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А колку што можев и лично да се уверам, мајка му не изразила посебна желба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Малку потоа, веројатно за да ми се приближи, додаде како да се шегува: -А можеби ми се посакало уште еднаш да прошетаме.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ПАНДЕ: А, може и за нешто друго да враќаат!... Со очи видов луѓе вратени за овие работи.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница“.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Порано чувствував одбивност кон таквите суштества и за мене беше неутешно кога размислував дека така завршиле толку многу луѓе од нашиот занает…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имам сопче со зеленосиви тапети, со две зелени завеси со боја како вода, дезенирани со многу бледи ружи, освежени со тенки крвавоцрвени цртички. …прилично ме обзема страв од лудилото кога ќе ги видам одблиску оние што боледуваат од него, каков што многу лесно можам и јас да станам во иднина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа не може и да се зборува за некакви арнотии од Бугарија за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

109. Сливница им покажа на Србите оти ако една Бугарија со Источна Румелија може да ѝ покаже на Србија еден сливнички пораз, тогаш соединета Бугарија, заедно со присоединетата кон неа Македонија, во идно време може и сосем да ја победи и да ја пороби Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Е, не може и „јаре и паре“ и нивите, и детски додаток!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А велиш дека сум можел и по гласот, а? - Како да не , човече. Уште со една таква пушка, како твојана.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Понекогаш беше и интересно, тоа старче, имаше понекогаш и вакви, чудни мисли, и кога не ќе беше видлива од зад тоа неговата рачичка, тогаш Змејко можеше и да го слуша.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му беше потребно само едно намерно сторено климнување со главата, за да може и да го види.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ дури не сети оти веќе може и да гледа, оти гледа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овој миг нему му се стори дека наеднаш би можел и да го изрече, сето тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше една таква темничина, што се чинеше дека може и да биде гризната, а тие беа скаменети и заслушани но морничавите писоци, што настасуваа од сите страни, што ги обиколуваа со еден стеснет круг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Понекогаш, ретко, можеше и да издивне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш да застане, а притоа и да се обѕрне. Сега можеше и добро да го види. Беше волк.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А само во едно делче од мислите можеше и да биде сигурен дека оваа бука под него не могла ни да порасте на ниедно друго место, освен пред самиот раб на сета онаа шума надолу, што тој ја одеше целиот ден, и да се радува дека, сепак, тој успеал да ја пребори неа и да достаса до пред самиот нејзин крај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш можеше да се исправи. Набргу можеше и да продолжи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега можеше и да се радува што ќе биде неколку недели надвор од оној до ситници раздробен и познат ден во селото, кога сеќаваш како секој поглед, секој збор, оди против тоа да те препознае и да те признае, те пренебрегнува, те премолчува, те принудува на една спарушеност, на една изветвеност од честите среќавања, од долгото гледање и од долгото познавање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некои од нив тој веќе можеше и да ги распознава.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко речиси можеше и да го чуе како диши од другата страна на вратата. Беше дури и некакво туѓо гласче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Негде во длабините на својата душа тој можеше и да се гризе заради тоа, но тука не можеше да се стори ништо за да биде поинаку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неа снегот вредно ја пополнуваше. тој знаеше дека врнежот ќе може и да ја зарамни сосема, но дека и тоа ќе биде само уште еден привид.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тоа беше сѐ. Беше сета храна, што ја имаше за сите идни денови, во кои допрва требаше да ја пречека водата, а после да може и да поработи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Мажот ти е мртов, велат, сметај го за мртов. Можеш и за душа негова да раздаваш, велат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ми тури некаква помија со којашто можеш и образ да си измиеш?!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Оди да налееш, викам зар може и вода да нема. - Ниедно време е, Јоне, вели, кај се оди сега? 242

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеш и раска да си видиш во очите на кондурите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може и да не знаел, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го издушува низ уста, низ нос, а може и низ уши. Оти сѐ се зачадува околу главата негова. Пусти Дуко Вендија!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кучето може и да пцовиса од жал за тебе, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А татко само се наведнува и - фати фрли, ми ги исфрла спиците преку куќа, преку река, а може и преку село ми ги исфрли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеш и да се исчешлаш и патецот да си го исправиш, да си го поправиш. 179

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Добар е овој Витомир, после си мислам, можеш и лулиња да товараш на него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да нишаневме на сонцето, вели Јон, можевме и него да го погодиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сиот народ е истеран да работи. Ангарија. Да можат и мртвите ќе ги скорнат да помагаат. 238

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе се стемни, можеш и од под куќа да им го наслушуваш чешањето на луѓето. 78

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој рече: - А може и Едрење да е македонско, оти Македонија е голема, вели, Македонија е до Индија, еј, а не до некое Едрење, што мислиш!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па ние одамна не сме се омрсиле, вели Дуко Вендија, може и сега да нѐ причестиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тука е и загарот од Андрета Шапандрикот, кој може и дома, под трпеза, да ти скорне зајак.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се прокуди човекот и не може и да зборува без ракија. Да му се урне гробот на тој што ја измисли! Ковче од ковче да му се разневиди!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само еден брат имав, а него можеш и надвор да го истераш, може и в плевна да спие, машко е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може и да сум умрен, вели, ама луѓето заборавиле да ме закопаат, вели и се притиска на градите, како да крие жива потполошка под дланките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знаеш кај тече водата и кон кај тече. А може и да не тече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За него веќе нема место во селово, а може и да е убиен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Секој што се раѓа за премрежина се раѓа, вели Григор, а јас многу претерав, па може и ова да го претерам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дуко Вендија само удира, да може и небото ќе го урне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој да може и ќе стане да ме натепа, ама не може.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Е, што е де... сум прднала, ете што! Не знам, може и да ми се пуштило, жив човек си, а и мевот кренат до гуша ми е. Може да ми се украло, некако, јас не чув, ама Јон чул за да ме изеде срамот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немој, бре Мисајле, не затворај две куќи, го молат луѓето, може да го погодиш, а може и да не го погодиш, а не чини ни едното ни другото, му велат луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој со едната нога може и на трет да мисли, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не може да ги подигне, да се потпре на нив. Не можам и јас ништо за него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Македонија е до Александрија со морето и со сите други мориња. А може и до Америка. Кај што е Мирче, таму е и Македонија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние, освен тоа, можеме и да не ви дадеме камења. Повелете, еве ви го капарот и збогум, со здравје. Оставете ги нашите жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зло предизвикување: „Дојди, земи ни го. На јамкава можат и двајца да висат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ранет бил, штитоносец бил, прв ќе појде со знамето на надевањата во нови преграби. Исклештено ждракал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мавни ми се од патот зашто, жими најмилото, ќе минам преку тебе. - Ќе минеш но твојата ѕвезда ќе догори.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Со мажот не можеше да има деца, сега бара орачи, се двоумел помеѓу бессилен кикот и млака тага Адам Лесновсец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Крвавата маска на убиениот убиец не била видена ни во ноќна треска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чинките на човековата беспричинска радост им ја грееле крвта, ги тргале кон огнот зад ѕидот на урнатината и кон гајдата на Каменчо Скитник, човек што можел и од кал да измеси слатка погача.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Плашлива закана: „Пуштете го. Не сте судии.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трепетот на невидливата птица на звукот ги облагородил луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние што знаеле нешто за настаните од егејскиот вилает можеле и да му веруваат. Молчеле и му се враќале на минатото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Можам и сам. Како секогаш. - Сам, со едно добиче, не можеш, рекол Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Оваа Фиданка, Доце, може и не е виновна. Плодните ниви бараат стробјаци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не сум питач, со закана стушено се исклештил Онисифор Мечкојад; забите не му се гледале од густата четина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но помеѓу ноќното ловење на полуголиот господов слуга и настанот што долу, во селото, тој некако им го раскажал на ловците од Кукулино и на неколцината ранобудни лесновци, лежеле во просторот на времето полни тринаесет години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ракијава ме загреа. Ќе побарам поток и ќе се измијам. А можам и кошулава да си ја исперам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Собраните пари божем за ѕидање црква, рече, Симиќ ги собирал за себе; тој подмолно лаже кога вели дека тие пари за да се умножат со мамеле им ги позајмувал на беговите; луѓето се живи и не се преку море, како јас што ги прашав може и секој друг да ги праша, па сам ќе се увери дека не зеле ниту еден грош од Симиќа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ех, вели Цветан Велјаноски, ако ни успее ова со општинава и со училиштево, отпрвин ќе ни служат само нас, ама после, ко ќе ја видат ползата од нив, може ќе се здружат со нас и веселчанци и тројкрстчанци и тополчанци, а може и некои подалечни села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му се чудам и го презирам. Може И да не постои ваков Џемал-ага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Може и колата да ми ја конфискува и да ја отстрани од сообраќај.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А може и ќе ни тргне, баш поради тоа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Поповите лажат! Буржујот јас не го познавам. Тој може и да лаже, ама поповите...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А јас, знаеш ли, јас имам пари. Можам и тебе да те купам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Бабата се насмевнува: ќе може и овде на прагот на напуштенава куќа, а можеби и в село ќе се најдат добри луѓе гостопримци.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Може и да ја знаеш неговата куќичка. Таа лежи од онаа страна на пенливиот поток, пред бескрајната шума чии тајни, шумови и страсти не ми се познати.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во тоа време, посебно во првите години по соборувањето од власт на претседателот, човек можеше и да изеде ќотек на улица од хулиганите од подмладокот на гардата ако е излезен со малку подолга коса, ама, веројатно, младите гардисти беа премногу зафатени со пиење на лоша ракија, а Стојан не беше будала дотаму да форсира силеџиство, кое, на некој начин не водеше никаде.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Под негова дланка планина ќе спласне, со плуканка може и вулкан да згасне.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Со тешкиве весла, - се соголија до самите катници зелените заби. – Ако ви е помило, тоа можеме да го сториме и со топузи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Проблемот на балканските недоразбирања се поставува на глобално ниво: се говори тука и за стремежот да се создаде еден јазик за целото човештво, па, да речеме, се тематизира епизодата (а може и многу да се научи од неа) со обидите за создавањето на есперанто.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тука не се пропушта, се разбира, да се спомене и балканската гордост, Фаик Коница, кој под псевдонимот Транк Спироберг, се вклучува во европската полемика со тезата дека секој природен јазик со непречена милениумска еволуција, има поголемо право да биде избран за универзален јазик отколку сите вештачки јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Значи Османите го донеле барутот на Балканот? Може и така да се рече, но и други претпоставки не би можеле да се исклучат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Балканот започнал да се шири низ целиот свет, да ги проширува насекаде границите, да ги распалува старите страсти на омраза и нетрпеливост помеѓу народите различни по вера, етничка припадност, идеологија? дополни Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка ми е, да, но можеше и да не биде така.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сега, додуша, Свети Ѓорѓија-Горг одамна е метох на Хилендар, му дава половина од житото, виното и сирењето, може и од грнците, но така сепак ќе е најдобро и вие да направите, ќерко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако не се засолниш, дождишта ќе те изнаводенат, ветришта ќе те кутнат наземи, може и некоја рофја да те дотолчи...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Дали каснале залче? Или од папсаноста ги фатил сонот? А може и од уплав?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А може и да е дивина. Може не е како нашава корија.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Можеби ќе може и да го посети синот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На Митровден, а може и порано, чекајте не со свршена работа. – Де да видиме што ќе излезе од ова – изусти беглербегот и се согласи со предлогот со аџиите, давајќи му упатства на заповедникот на аскерот да работи смислено, да не ги испушти случајно затворените бунтовници, та да плати со својата глава за нив.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се пробива меѓу луѓето што се растоварат и го подзабрзува братчето Поарно да останеше во вагонот, вака можам и тебе да те загубам!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ни пари да даваш, ни маѓии да правиш, ни да го чекаш со месеци, а може и години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Токо, ако му е пишано, може и да се стори. Она ми е нешчо и сој, да а обидеме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не секој за просење што подава рака не би можел и мотика со неа да фати...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Само така ќе можам и натаму да се грижам за вашата иднина!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Гледај, те молам“, му се насмеа в лице, „ако си ти личноста која од толкавата зацапаност може и да се разболи, и ако цениш дека токму јас сум спасителката што може да те исцели, речи го тоа директно, а не во трето лице!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но со оглед на тоа дека вие знаевте оти животот не го раководи некоја си судбинска предодреденост, а можевте и да си претпоставите дека на таа предодреденост најмалку влијаат нашите спомени, од каде кај вас тоа решение да постапите според сугестиите на сеќавањето и притоа свесно да ја прескокнете државната волја, изразувајќи отворено сомневање кон постапките на овластените државни органи?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Ете, - прошепоти Јован – стигнав и јас.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гледаш, никој не ги носи еполетите. Може да е некој мал по чин, а може и некој голем...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој е подвижен и се совпаѓа со периодот на Стрелец, а може и со Шкорпија, односно со Дива Коза.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Нешто од сето тоа би можел и да поднесам“, рече еден човек.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Добро, не баш само нам туку и на клинците од соседната улица. Може и кралица да бидам“.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Можам и дење да летам! Не ми треба ноќ.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Па, би можело и така да се каже“, возврати Леонард Мид.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

ПОЦКО: Ние можеме и од шише.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Можат и тебе да те казнат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Вреди да се работи, макар и за помала полза, зашто вложениот труд, вака или онака, дава некакви резултати, додека од празното седење немаме никаква фајда, дури, како што често се вели, од седење човек може и да се разболи.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тие имаат многу грижи, многу тешкотии, тие имаат многу задачи што треба да ги исполнат, па затоа исполнувањето на некоја ваша желба може и да причека.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кога влегол во чунката видел оти не може и тој да влезе и сите три работи што ги носел да ги земе. Можел само две.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во друг случај, пак, траењето на приправничкиот стаж може и да се скрати, на предлог на одговорното лице – но, најмногу до 1/3 од првобитно одреденото траење (чл. 57, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Пелагија го кажа само најважното, другото може и да не се каже, она што го кажа тетка Перса за неа, Чана одамна го знае. И требаше да се молкне.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Токму кога Пелагија можеше да остане без работа, малку може и поради некој добар збор на Мице Биџов, а најмногу веројатно поради нејзината настојчивост дека има соодветно искуство од прилепскиот тутунов комбинат, таа беше примена на работа во скопскиот тутунов комбинат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија се закикотува Ако си нашла што ќе те повела тебе, сигурно ќе може и него!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знам после кај ќе одиш, ми вели, и еднаш ми е жал што не можам да те запрам и, уште еднаш ми е жал што не можам и јас да дојдам.