Татко ми како да го насетуваше прашањето што сакаше да му го постави Чанга:  – Длабоко, дури во дното на нашето сеќавање, постојат заборавени, изгубени празници кои го содржат и нашето создавање, обликувањето на нашата заедничка среќа.
               
             
           
            
            
              „Времето на козите“
               од Луан Старова 
              (1993)