носи (гл.) - на (предл.)

Козари, испратени од Чанга, му носеа на партискиот секретар младо сирење во мало каче, од кое тој со задоволство со ракијата мезеше со младо кромитче.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Подоцна Чанга, преку своите врски на Балканот и другаде му носеше на татко ми нови книги за козите, па заеднички ги читаа и ги коментираа...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Старо одртано мажиште, не поради годините кои ги носеше на својот грб, туку поради годините поминати во разни сплеткарења, во непотребно расфрлање на сопствената енергија, во мачо пијанчења, во неизмерливо долги часови играње покер, на(д) жени од секаков калибар и ранг, на влечење по скиснатите, извалкани подови на околните барови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во ладните скопски зими нѐ носеше на скопското лизгалиште на Кале.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Обично месеше пити и секогаш им носеше на соседите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нозете му премрзнуваа од студ.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Белиот го прави својот потез. - Шах, - вели мајсторот и ја носи на другата страна својата дама.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- „Да, сега за Велигден ќе го потковам - дофрла Миќо - и ќе го носам на село на пасење”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Водата се носи на грб, в раце, се чека со часови на некоја чешмичка или извор, затоа лѓето штедливо ја трошат, а туризам без вода е прилично тешко да се развива.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ВО ИСТАНБУЛ секој тргува: од оние во што целата сергија ја носат на раце, па до оние што имаат дуќани во „Таксим“ - најелитниот и најбогат реон на градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не го дочекав печатењето на весникот, како секогаш, кога му го носев на Татко, со моите објавени текстови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дедо Боже може вода да им носи на типоиве затоа шо они со еден лаптоп поише знаат од него.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Иловицата студентите сами си ја копаа на блискиот рид и сами си ја носеа на колички, како што и сами си ја месеа под надзор на професорот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И сѐ живее толку долго Само реката знае, само реката знае. А кога ќе посакаш да си заминеш кон полето ќе носиш на глуждовите белезици од пена.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Сега ќе мораме и Огнена да ја носиме на раце - вели тој додека ја ослободуваме приклештената нога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Што буден недобуден, што сонлив недосонет, си ја влечкам снагата кон шталата, кон коњот и самарот, кон ситната стока што треба да ја носам на панаѓур во Виница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Велеа дека ги носат на присилна работа, ама ние знаевме дека ги носат во логори на смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Младите беа мобилизирани и носени на фронт, беа правени списоци според кои жителите од нашиот кварт беа товарени во возови, и засекогаш одведувани од Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Носеше на себе многу свечен зелен фустан, со бели манжетни и бела јака, црни лаковани чевли и црна чанта, а и косата ѝ беше посебно убаво направена, црна, со убав сјај.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Европејците досега си имаат направено неправилен заклучок за народноста на Македонците и ете зошто последниве, коишто ги носат на свој грб сите тешкотии и несреќи од сегашното востание, ќе имаат најмалку полза од решението на конференцијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ве носам на ручек во оној ресторан кој се наоѓа на најголемиот сплав, и тоа на риба подготвена на скара. Јас честам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пушката му стасуваше до колениците, иако ја носеше на повисоко рамо и со цевката нагоре.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, па тоа тие четворица испотени и тивко зачекорени луѓе, со своите пламнати лица, го носеа на своите рамена токму него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа една чудесна игра и сѐ повеќе се доближуваше со неа она парче живот ѝ се радуваше на убавата ноќ, враќајќи ѝ ги на нејзината белина сите изгубени одблесоци, носејќи на местото на очајот една лесноумна весела разиграност, чиниш со некоја желба да помине со својот разигран заборав над крвавите траги.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Луѓето го носеа на своите рамена по сиот тој длабок снег, што тонеше под нивните чекори, или чкрташе, смрзнат, него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа, собрано во едно тешко бреме, мораше сега да се носи на својот грб таму, напред, кон дома, со тоа мораше да се тоне во длабокиот студен снег, тоа мораше да биде извлекувано од под онаа тврда кора, што удираше во цеваниците при секое пречекорување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Утрото идат и кај мене луѓето. Мажи, дербедари, одат по куќите, ги фаќаат кучињата. Ги врзуваат, ги одврзуваат и ги носат на сретсело.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ја скашкаа во Сараево едни нѐ носат на австриска граница, други - на Едрење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море, ќерата, беше велеле тие, кога влегува, кога излегува. Дали ангелот го носи на рамо, велеле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капата ја носи на страна. Косата му е костенлива и му се подава малку од под капата на десната страна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Го носи на душа покојниот Борис Калпак и виновен е за сѐ што се случи вчера. - Виде како ги исклавме оние што дојдоа да се колат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чувствувал посигурен в мрак, можел да биде поискрен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оттогаш, во знак на набожна покорност, поколенијата на едноокиот, најверојатно по совет на некој свет човек, носеле на левото уво златна обетка и иверка свето дрво под гушата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни по првите ѕвезди не се стемнуваше. Онисифор Проказник праша за добитокот, дали е носен на пасење, дали има сено и дали е напоен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и својот седумдесетгодишен татко го натерал да носи на грб камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Можеби - а? - дошол да моли прошка, рекол Цветко Грнар. - Не дошол да моли, рекол Наџак-Јанко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа паднал преку мртвиот и го продолжил својот нов занает со заби, на кучешки начин кинејќи ја 'рскавицата на гркланот додека крвта од она место кај што му било увото се мешала со нешто потемната крв на проклетиот татко, неколку години потем на тоа место да не никне ни најдива тревка...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега во дворот, во таа наголемена половина поцрнета тепсија, бевме собрани сите што се мислевме како гости на домаќинката: Арсо Арнаутче, Сандре Самарија, Никифор Ганевски, Онисифор Проказник и Орлен Шумков: Никола Влашки продолжи да спие во плевната а јас стоев зад недоплетен кош и се сеќавав на летните топлини и на благото бранување на 'ржта во предвечерните времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со недели Панделиј Каламарис ни спиел ни честито каснал леб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не заслужувам, рекол со незабележлива возбуда во гласот. - Ги носам на душа сирачињата на Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, откако исчуканото жито ќе го извееја и просееја, низ дрмон па низ решето, и додека другата челад го прибираше во амбарите, тие `ржаницата ја носеа на бунарите,ја положуваа во коритата за поење на добитокот, а потоа коритата ги наполнуваа со вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите, и старците, и бабите, и децата беа закитени со кивчиња од џунџуле и босилек, ги носеа на капите, на дартмите, во косите над десното уво, на облеката на градите, а чупите на главите носеа венчиња од малиново дрво и полски каранфили и во рацете црвени рози.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не ќе им се зарадуваме на ластовиците ако штрковите не ги носат на грб. - Како авиони, оштоумно се присеќаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А никој не се интересира како му е на еден млад човек кој мора да го капе кучето на својата станодавка, да го чешла со часови, да го носи на лекарски преглед, само за да не биде исфрлен на улица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ниедна душа изворна, сите со грешна облина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, за мојата совест грижлива, добив утеха неповторлива, возач на Црвен Автобус станав, му носам на адот храна, разнесувам тела и магариња, им наплатувам дебела патарина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во слободно време ги носеше на кино, на циркус, на капење во базен, во зоолошка градина, на коњски трки, на фудбалски натпревари; и кога шетаа, за едната рака го држеше мајка им, а за другата тие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Другар! Офицер!“ викаше тој. „Не мора да ме носите на тоа место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Те носиме на бајачка. Можи таја ќе знај шо да прајме, како да ти помогниме“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јовановци беа познати и по тоа што се занимаваа со сточарство и производство на млечни производи: во истото слепо уличе, ама од спротива се наоѓаше аурот во кој живееше добитокот на Јовановци: кравите кои понекогаш најмалиот брат на Томето – Лазе ги носеше на пасење, а најчесто момокот Васе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Академици: Сите членови на Академијата се старци и носат на главите абажури од зелена свила!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оздола доаѓаа луѓе, старци, жени некои ги носеа на грб зашто не можеа да одат, а најголемата врева доаѓаше од воловите, коњите, козите, кучињата што останаа заробени во селото: се измешаа сите гласови и се слушаше нешто страшно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше. Слушај, ноќе носам на својот колан нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Утрината Богуле станува, го зема писмото и му го носи на Методија Лечоски.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Доаѓате сите вие Со црвени пеперуги на усните За исцелување од гревови Со лути змии во табаните Што ве носат на погрешни места.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Го видоа стариот Кољо како носеше на грбот кош со јагули.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
В клун вода птицана ќе му носи на дабон Ќе го пои и ќе расне тој Да го надживее своето небидие!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Грчките четници — андартите — не беа голи и боси како „бугарските“; тие дојдоа испроменети во црни фустани, бели ѕиври, со букви на врвовите, а ќостезите на саатите, крстовите што ги носеа на гушите, ѕвечеа од сребро и злато, подресени со лири, обружени со куси синавери, тие изгледаа вистински евзони како на свадба или на гости да тргнале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај Мицка Мојсовски пак, ене, растоварил дедот Билјар два товара волна. Не ја носи на пазариште да не плати две банки сергие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако поживее година две, ќе се научат со дете, па после не ќе можат без деца, та ќе си го земат Илка мој. И така името му го носи на браче Илка.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оваа амалска активност никад не би ти сметала, ако у лифтот не ти се сопатници: Пакистанецот што копа на кари и ти диши у врат, малиот Кинез со уште помали ноџиња, бабичката што го носи на мочање мастифот што е голем ко липицанер...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Еден од браќата, лекар, сестрата, медицинска сестра, ѝ носеа на Мајка секакви лекови против главоболка, за смирување, разни сирупи, за деца и за возрасни, витамински препарати, а таа беше здрава, поздрава, за својата возраст, не можеше да биде.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Драга и мила Царо, ... Икончето од свети Наум што ми го даде кога заминав, го носам на гуша... Досега ме сочува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Откако ќе се зготвеше месото во казани, им се носеше на војниците на положаите над селото и им се делеше во порции.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Оставија рогузина, покривач, стомна за вода, чинија за јадење, две лажици и облеката што ја носеа на себе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Му носам на човекот дрва, тој ми дава сѐ што треба.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Дури не сум ни сигурна што носам на себеси, отсече во еден момент.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Следниот ден ја облече сукњата уште откако стана, и цел ден ја носеше на себе.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На својот пријател сликар, кој привремено го дели покривот со него, му вели дека во неа се чувствува подуховно - како монах или самурај; во арсеналот на споредбите е и принцот Чарли, облечен во килт.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Многу време стојал Силјан на суво фатен на штицата и сѐ му се чинело оти се носи на море.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По ручекот најчесто нѐ носеа на кино. Небаре салата беше само за нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се повторуваа тие длабоки вдишувања; повторно и повторно, топлите ветришта му ги носеа на градот мирисите на ливадите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како да бевме лепрозни! Како да носевме на бродот чума.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ЦОНКА: Бре, што било!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Не ти е тешко безбели тоа две-три оки жива мера, кога носиш на грб двесте-триста оки.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А знам зошто: ѝ ги носи на ѕидот ветките од јаболкницата и со нив прави шарки.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Итните случаи ги носеа на носилки како повредени фудбалери.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Одма го познадо по браду и шубару. (Го носат на кревет.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
И страв и ќотек и овие автомати и пушки и пушкомитралезот на Зоја ѝ го даде, не мислејќи дали кутрото девојче ќе може да го носи на своите слабички девојчински раменца.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние - таа ја допре жената до неа - заедно ја носиме на носилка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе им носи на бригадирците вода.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Сакам утре да го носам на Пелистер, - одговори дедо ми. - Јихууу! - срипав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вам ви лета зашто ви е убаво кога патувате, прашајте нѐ нас како ни е - си мислев, растажувајќи се над себеси, а нему му префрлив: - Постојано само одите низ светот, а нас нѐ носите на летување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе собираме стари хартии и шишиња, ќе ги продаваме во Отпадот и парите ќе ѝ ги носиме на Бабата, важи?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пелагија ја носи на спиење Пела дозволувајќи му на Мурџо да ја лизне по зацрвенетите обравчиња, а потоа Перса го понудува со убава вечера која ја јаде пред врата додека таа му зборува Гледаш?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Оваа вода може вода да ѝ носи на нашана вода, вели Оливера, може вода да ѝ потура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во истиот овој логор биле силувани 25 болни жени. Ги носеле на рендген.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни прават општа дезинфекција, што се вели, не сакаат болест да носат на бродот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме познаваа луѓето и знаеја што носам на себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Името е машко, вели, но сопственикот е жена, вели, накај осумдесет носи на душа, вели, кое судии, вели, кое управници на логори, вели, кое по некое ѓубре како тебе, вели, но нашите убиства не ја загрозуваат државата, вели, вие со една парола ќе го кренете народот, вели, не може да си ја затвори устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дека ќе се убие, дека ќе го носам на душа заради тоа што го оставив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тажно е да копнееш за една средба само кога ти е животот бескрајно патување, галеби да носиш на своето рамо а да не го чуеш нивното милување.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)