оди (гл.) - на (предл.)

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секоја недела, кога можам, одам на скијање.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Време е да одиш на дрва!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Луѓето одново почнаа да си идат и да си одат на гости, чупите одново почнаа да ја чистата Латинска Црква, момчињата одново почнаа да одат со овците и во полето и в црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
да не испадне нашиот брак реакционерен, велам, ние и така сме прогласени за реакционери, вели Макаровски, и само ги врти граорестите очи покрај стрмниот нос, му потпукнува некое старо пламенче во нив, му пламти, а тој само оди, тумара, поднаведнат од својата височина, оди на едно исто место, а секогаш различно под него,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, одиме на Нови Години во ресторани, фрламе пари за прослави по кафичи и таму јадиме мезе кое го спремила женската на келнерот, се пијаниме ко гојда, а на полноќ палиме петарди како недоветни.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И покрај сѐ Марковски – кој зад себе веќе имаше добиено еден судски спор против истиот свој работодавач и поради тоа беше земен „на пик“ – упорно продолжи да оди на работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сонував како се кријам да не одам на училиште и тамам да се пикнам во меѓата под манастирот кога, како од земја да никна Петре Даскалот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој одеше на риболов и се враќаше од него, броејќи ги часовите до сонот: се надеваше дека сонот ќе му ја открие со тајни знаци неговата иднина и болката ќе му ја направи потапа: ако е Атиџе болна, колку е болна; ако пак е здрава, кога ќе ја види?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Е, ама ти е супер идејата, на оваа горештина на рингишпил! – се побунив. – Кај ти текна сега тоа, а и каде има такво нешто во градов?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„А бре, дете, за кабловска вака одат на врата“, ѝ шепкам додека ѕиркам низ шпионката, а пред врата стои маж и се клати напред-назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оваа пауза мене ми оди на рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А можеби ова е само нешто што како материјал ти треба за кога одиш на нечиј погреб да се потсетиш колку да плачеш, нели, според тоа колку тие некои плачеле кај твојот близок на закопот! Заради реципроцитет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И покрај сево ова свесно одолговлекување, Костадиновска се обидува овој проблем да го реши на мирен начин, така што во дополнителен устен договор со директорите се договара средства- та да ѝ бидат исплатени одеднаш, но по три месеци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Според систематизацијата на работните места, Авдиќ работеше како референт во комерција задолжен за следење на побарувачката, известување за цените и начинот на дистрибуција на производите на пазарот во главниот град и во Косово и често одеше на службени патувања.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неколку дена подоцна, по една претстава во операта „Гарние“, тој доаѓа позади сцената да ја поздрави, да ѝ честита за прекрасниот настап и ја кани да одат на панаѓур на кој се слави празникот „мајски ден“ слично како во Америка, во едно мало, идилично место надвор од Париз. Таа прифаќа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Носите ли актовка кога одите на работа“? додаде тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Од каде знаеш?“ „Па и јас одев на училиште, миличок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако уште млад, тој мораше да оди на дрва во Караорман, сам да бере дрва, да ги продава во Струга и да ја издржува целата куќа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Гледав дека сите се потскиселивте, ама кому му одело на ум дека сум грешил. Проштевајте.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Како малечок одев на црква. Нана гледаше само на едното око.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Замислете си: одите на театар, застанувате покрај некој семкар и барате да ви даде фишек со семки.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако требаше да го стокми чунот и да оди на риба откога ќе заврши акшам намази, четвртата муслиманска молитва, тој веќе знаеше на кое место мрежата ќе му заграби најголемо јато белвици, а каде крапови и костреши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Многу си ми молчалив вечерва.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој ви го подава фишекот и си молчи, барате да ви даде уште еден, тој ви го подава и вториот и повторно молчи, барате да ви даде и трет, тој ви го подава третиот и тогаш ја отвора устата и проговорува: „Немојте да одите на театар, претставата е катастрофа!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не може да се рече дека совеста воопшто не го гризеше, но откако сфати дека наутро може мирно да спие, да јаде каде сака, што сака, врз каков сака чаршаф и да носи каква било кошула, тежината во градите му исчезна и престана да слуша Бетовен кога одеше на работа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште веднаш ќе откријам, иако предвреме, дека вечерта, кога низ затворената врата од вториот кат на "мојата" соба го слушнав гласното ’рчење на тетин ми, до некоја мера сфатив зошто спиечкиот распоред е таков каков што беше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот.  „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека таа одеше на работа, тој ја хранеше, ја шеташе и се грижеше за неа со уште поголемо внимание.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Вреќа од 50 кила купуз на рамо Мадињата паднати до земја Кој ме натера да одам на пазар
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Не очекуваше да го најде во ниедна од тие зглопки, што ги освои толку внимателно; па сепак, и не мислејќи, тој го правеше сето она, што требаше да биде сторено кога се оди на еден вака голем лов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа пак ги чекаа нестрпливо неделните попладниња, за да заскитаат низ полето или да одат на стадионот и да се изразвикаат, од каде се враќаа во вечерите со по една изморена топлина во градите, за сето време продолжувајќи го оној свој ниеднаш непрекинат разговор за светот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Одеше на театарски, драмски и оперски претстави, на концерти со симфониска и џез музика, на ликовни изложби и промоции на книги; а се подразбира, и на собирите на Друштвото на лекарите како и на семинарите што зафаќаа во неговата област.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тие заедно одат на работа и заедно се враќаат од работа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Што сака нека ми направи, ќе одам на меана. Сигурно пак таму клинчи, се кости, да се раскости. Ракијата главата ќе му ја земе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не го газеше белото платно, одвреме на време ставаше по некое дрвце во печката, и облечена така како кога одеше на работа, времето го поминуваше крај масата со неколку бели листови пред себе во обиди да напише писмо до Добра или до Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И тогаш тој нејзе вака и рекол, „Ти не можеш да бидеш благословена додека мажот ти, Неговото Величество, не оди на војна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еден ден се решила да оди на гробиштата каде што биле закопани загинатите од земјотресот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Па, така, од тие здивени времиња, кога многумина настрадаа на богдуша, во Потковицата останаа само споменот за администраторот, за Блажета Алексоски - Пената, и сознанието дека, сепак, не е препорачливо да се оди на Самовилец, туку така.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сите негови другарчиња што имаат само по 50 години, па и тој, се убедени дека е време за нови почетоци, па одат на џез фестивал, читаат книги од Ог Мандино, Антонио де Мело, Лујза Хеј, а го препрочитуваат „Галебот Ливингстон“, „Малиот Принц“ и „Ние, врапчињата“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имено притисоците не стивнаа и натаму продолжуваа со несмален интензитет.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога во летото се вратив во Скопје, тој и натаму редовно одеше на променада до „Метропол“, само што наместо шапка носеше сламено жирадо, наместо сивиот громби капут – крем костум од ленено платно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Без бучава, без врева, без викотници, луѓето одат на работа, секој зафатен со своите секојдневни грижи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
VI Илко често одеше на брегот, седнуваше крај сулфурната вода, се собуваше и ги пикаше нозете во топлата вода да ја лечи реумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Греота е децата вратени во Македонија да не можат да одат на македонски училишта, а онде во Гаково, иако заградени со Срби и Маџари, да учат на македонски.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се делат во групи и одат на линија, на касапница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се к`ти сивата карпа на затворениот говор на времето Се дени и песната што да се роди ја навестува заради која отаде ѕидот се оди на невозможното постоење За одење е време На надеж миг со славејот в грло што сака да проговори таму слушнат каде ќе биде од тие со насмевката лицето што им го огрева Најпосле
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
ВЛЕГУВА ДИМИТРИЈА. СТАР Е. САКАТ Е. ОДИ НА ШТЕКИ. ТЕШКО СЕДНУВА НА ДРУГА МАСА.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
По целокупното окончување на спорот Кукулев, барем формално-правно, остана да работи во Радиото уште околу две години – иако тој, впрочем како и сите вработени во локалните радиодифузери, не одеше на работа и не земаше плата –  бидејќи de facto локалните радио и ТВ станици беа затворени и воопшто не работеа!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На крајот, сите итаат да си ги покријат ќелавиците со хох- цилиндри и да стасаат да плукнат од мостот пред да замрзне убавата сина река.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Си смислив дека морам да одам на пракса што подалеку. А најдалеку беше Гевгелија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го прерипувам сонот. А и сон не се кажува неизмиен образ, си мелам, и одам на јазот да ги заплакнам очите, лицево. 56
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не им приоѓај на мажите кои седат на скалите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога виде дека Грдан не попушта, го сврте листот и почна да му забранува да оди на бавчичката велејќи му дека нема пат за бавчичката и дека не смее да гази низ имотот негов.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Одевме на целоноќни претстави и заминувавме на спиење штом сонцето изгреваше. 74
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но мера за нови чевли ми зеде само мене, а на Банета му кажа дека неговите чевли ќе одат на поправка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој просто не знаеше што да прави, каде да ги скрие рацете, нозете и целата своја фигура; најпосле седна покрај оние што играа, гледаше во картите, се загледуваше во лицето на еден па на друг и по извесно време почна да се проѕева, да чувствува дека му е здодевно, дотолку повеќе што веќе одамна настапи времето кога тој, според обичајот, одеше на спиење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со новата тужба тој бараше, а подоцна со Пресудата (донесена од судијата Ѓ. Радојков) и доби надомест на претрпена штета [reparatio damni] поради незаконит престанок на работниот однос во вкупен износ од 286.121 МКД (4.690 ЕУР) и тоа: а) 275.811 по основ на неисплатена плата која би му следувала доколку одел на работа; и б) 10.309 по основ на пораст на животните трошоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И кога одам да шетам крај езерото, продолжува по мала пауза тој, одам на истите места.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакав да го прашам дедо ми Баџак што се случува, како дошле тука и од каде дошле, ама не можев глас од себе да пуштам, толку бев вчудовиден од тоа што го гледам. од некаде се појави и моето куче Синга што јас и Мите летово го најдовме на улица и пред да одам на летување му го дадов на дедо Баџак да го чува во дворот, зашто онакво малечко, какво што беше, сигурно ќе умреше од глад.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Утре треба да одам на гинеколог за сигурно да знам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ловците не ја губеа трагата на прогонетата дивеч. Одеа на сигурно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Патуваше крај реката Полжавот. Сигурно одеше на далечен пат штом со себе си ја носеше куќичката со целата покуќнина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се однесува на демонстрациите на една дивизија на Кале која ја исфрлила паролата - наместо на Берлин да се оди на Солун.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Како да излезе поербап, како да не оди на давија, а пак да спечели.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во Ново Маало купи куќа, во која често одевме на визита и во која после живееше син му, бате Иле со фамилијата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
СПИРО: Ќе одам на амам, чорбаџи... А ти... ќе одиш на лозје?...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Прифаќам! Но, само под еден услов, само ако јас честам. - Одиме на цигара со нес и сладолед.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѓузепо, поручек не одеше на работа за да даде податоци за денешната работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Станувај, велам, дури не сум станал јас. Жената ги зема стомните и оди на чешма. Оди и се враќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога одиме на оро сите во неа гледаат како убаво игра, а гледаш колку убаво девојче имаш. Тука и гостите ѝ помогнаа и потврдија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ти текне да одиш на пример во Русија, ќе си одиш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Којзнае колку пати го повторивме орото и сега ќе си одиме на спиење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Слегов затоа што сакам нешто да кажам. Оди на доктор. Тоа е сѐ; затоа се симнав.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Паметам како цело село наспроти Света Петка штутевме да не удри клепалото за да се прекрстиме сите и утредента пак да одиме на утрена.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А на оние, кои од порано беа појдени на свадбата кај Китан, им беше незгодно, непријатно да ја напуштат свадбата и да одат на мртовец.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И вистина, убаво ми рече мајка ми вчера: „Ано ќерко, поднамирви се веќе малку поубаво кога одиш на вада, оти таму се собираат момичките и жените од целово село, пак ќе те прикажуваат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Една недела сите се закренаа да одат на игранка, а мене не ми се излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој пат ќе одел на пазар, тики ако му се најдеа повечко пари, два-три дни не си идел ни во најсилната работа дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
По две седмици, се случи уште нешто. Беше јуни, крај на училишната година, и целата гимназија одеше на екскурзија во Стоби.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пренеси ѝ ја мојата благодарност вечер кога ќе одиш на нејзината свирка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Со нем поглед и со симнати црни шамии се збогуваат со оние што одат на бој, а потоа толпата, забрадена со црни шамии, се разбранува и полека кинисува удолу.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И една вечер се собраа кај Цицовица, Горно маало, во Бешишта и се спремија да им одат на непокорните „Бугари“ во Полчишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сонцето пламна на хоризонтот. Козите на Чанга беа готови да одат на пасење кон реката, кон ридовите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Обратно е слободна зона: без потреба од визи, секундарни инспекции или платени дозволи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Селото осиромаши и опусте. Луѓето почнаа да одат на печалба.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Лицето на хирургот беше тврдо. Тој кловн секој ден оди на својот погреб, Оче Симеоне.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега сите се одени на река да се мијат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас одев на работа. Сѐ уште не ми кажуваа дали ќе ме вработат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби помисли дека ќе му биде многу полесно да се искачи отпрвин правугоре, а после да тргне напресрека во една права линија кон таму, бидејќи вака прекутрупа снегот се лизгаше како ѓаволот и тој честопати мораше да оди на сите четири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но Илко и понатаму си имаше добар апетит, јадеше, шеташе и одеше на брегот да ја лечи реумата во топлата вода.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кокошките, бишката, урнабабана одам на брзање, а на тоа Петра, комшивкана, ми се фатила за портата како капина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога ќе пораснете да се одликувате: со машка сила, надворешност, вештина и леснотија во своите вежби! Вие немоќни и сакати да одите на море.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Му одам на рака колку што можам, по јаже преку голема вода се движам и, слушам, „Еве и ти сега“, ми вели. „Што јас, бре!“ му велам. „Што!...“ ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Слично како и во случајот со неисплатените седум плати, тие ја уверува дека тоа набрзо ќе се случи, односно дека во најбрз можен рок таа ќе ги добие и заостанатите плати и неисплатените испратнини.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
До девет денови одев на гробишта и палев боринка, немаше свеќи, и нему и на другите за да имаат малку светлина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Колку само сѐ е банално, рече неговиот пријател, колку се излитени улиците по кои секој ден одат на училиште, колку се здодевни нивните животи стегнати во вечно повторливото секојдневие на провинцијата во која сме заробени со своето раѓање.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имам подобра идеја. Ај, ќе одиме на рингишпил!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секоја недела одеа на миса. Го слушаа хорот, качени на галеријата, ги впиваа проповедите и убавата енергија што владееше помеѓу верниците.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оди на свадби и погреби, од прва полага возачки.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Сега си одам на лево... накај Коломб, всушност.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Решението го бев донесла уште од вечерта и одвај дочекав татко ми да си оди на работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вечерта одам на меана, да видам да не заседнал таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога слезе од возот, Ване не појде со врволицата по перонот па низ холот да излезе од станицата за да продолжи по улиците на кои во тие утрински часови се среќаваа само луѓето што одеа на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како да одам кога сум задоцнил со вас шашардисани и сплеткани!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
XXIII Жена му на Мил секој празник, а често и во делник, одеше на гробот на Илко и му носеше задушница.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Шетаа сами низ градот, како бели привиденија, во фурии, неретко во стадо, особено кога одеа на плодење кај прчовите на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Киев се смирува околу полноќ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нејзината сопственичка, Марија, беше самотна жена која секој ден, пред да оди на работа, ја оставаше и го замолуваше Богдана, како новодојден, да ѝ обрнува поголемо внимание на пудлицата, зашто имаше впечаток дека другите од персоналот тоа не го чинат доволно.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
ТЕОДОС: Молк, бре дибек! Уште смееш да ме прашаш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со нем поглед и со симнати црни шамии се збогуваат со оние кои одат на бој, а потоа толпата, забрадена со црни шамии, се разбранува и полека кинисува удолу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Најверојатно сега пријателството оди на втор план.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И нема да одиме на маневарка!
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
- Јас треба да учам. А ти си мал и не одиш на школо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Да не се разболиш па утре да не можеш да одиш на прошетка до Сарај“...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Утре до пладне, наместо да одиш на занимања, патеките ќе ги чистиш од лисјето...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кртот веднаш го исклучува касетофонот. Оди на своето место.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ќе одам на море. Широко големо море.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
7. Хаосот ѕирка низ дупчето на забот (Треба да се оди на забар!), хаосот лази низ запуштените нокти (Треба да се отиде на педикер!), хаосот се најавува преку темните влакна на обоената коса (Под итно на фризер!), хаосот се пробива преку флеката на облеката (Облеката веднаш на хемиско чистење!), хаосот ѕирка низ дупката на чорапата, хаосот се заканува од секаде, хаосот чука на вратата со неплатените сметки, со можното губење на работата, со можната тешка болест, хаосот се крие во картонската куќичка на бездомникот, хаосот бревта од дебелите минувачи, хаосот се кези од лицата на наркоманите, хаосот испарува од уличните отвори за канализација, хаосот зева низ црните, запалени куќи во Бронкс, хаосот ноќе шушка од кантите за ѓубре, хаосот се кикоти од секаде, се придвижува од мрачните дупки, дебел, страшен и црн како градски стаорец... 13
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
До војната луѓето беа зафатени со мислата да направат што поубава, што полична куќа; одеа на печалба, во свет за неа; делеа од устата, робуваа довека за неа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На неделата, или и пред недела, крштаваат сиромасите што не одат на пазар нарочно за крштевање ќе купат по некое бришалче од анот в село, ќе го внесат детето в црква и од црква — дома; бабата и нункото колку за адет ќе каснат и ќе си одат без голем калабалак и мастраф.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Наутро, во 5 и 30 часот, го возев „оној“ на работа во студиото на Рокенрол продукцијата, каде што со Роберт Јанков ја снимаа во живо емисијата „Здраво Македонијо“, што и сега оди на Канал 5 ТВ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Собрал царот војска и зел зетои си со себе, та тргнал да оди на бој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Што те боли, море Јоне, му велам, да одиме на доктур, ако те боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама тогаш бев прво одделение и прв пат одев на училиштен есенски излет. Тогаш немаше тетра - пакувања, ниту целофани, ниту најлон-ќеси.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И, се разбира, ваквото летување секогаш е рентабилно, иако оди на сметка на комодитетот. Но, кој да мисли на тоа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ПРВАТА ЖЕНА: Оваа, мајка ти, е многу лоша станата, постојано нешто ме боцка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ми биде многу драго да одам на кино со тебе. Но, тоа татко ми нема да ми го дозволи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По нејзиното заминување, луѓето одеа на местото каде што пукаше војската да видат што е станато и идеа со ифрит во душата велејќи: по никакви качаци не пукала војската, туку вежби си правела...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Построени, со еднаков чекор и песна се враќавме под врбата, дваесетина минути не вежбаше Маријанти рамен строј и чекор, а потоа добивавме чинија макарони (секогаш за ручек и вечера макарони), јадевме набрзина и одевме на спиење.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ќе мора да одиме на лице место и да напраиме еден третман.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Арсо не може да го поднесува ова тмурно лице. Му оди на нерви.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да... Општествена свест... Кога бев во коњицата, одев на ловечки забави кај кнезот Орлов и војвотката од Изес; ги држевме офицерските коњи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Коњот оди на четири нозе, ми вели Цветан, ако згреши со едните, ќе исправи со другите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајката на главниот јунак умира, а тој запознава девојка и со неа оди на плажа во Алжир.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По ова, тие ја замолуваат спорот да не оди на суд и се сложуваат да ѝ го исполнат барањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На Факултетот за земјоделство и шумарство (еми не студирав книжевност), во трета година, преку лето одевме на пракса.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Нѐ фати пладне и на пладнување одиме на островот Свети Аиљ до каде нѐ води понтонски мост што недамна го постави армијата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа баба ми ги скрила прашалките од мене за да не одам на гробишта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Викендите одеа во природа со децата, а преку лето целото семејство заедно одеше на море и кога се враќаа поцрнети и освежени раскажуваа за нивните „морски авантури“.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тогаш тој му се наведе до лицето, ослушна за час – во ноќта осем песната на штурците не се слушаше ништо друго – и му шепна: - Ќе одам на Младинскиот канал ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Утредента рано се оди на работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Колку повеќе одеше на вратите, на местата каде што се надеваше да најде работа, сѐ помалку веруваше дека ќе успее во тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вечер да одиш на амам, да се истриеш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дури сега командата на ДАГ ја виде опасноста и нареди офицерската школа, составена од петстотини курсанти, која е во резерва и со седиште во селото Брезница, со трчање да оди на помош на 102 бригада во чиј состав беа постари мажи и голем број инвалиди.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А за ова време не одеше на училиште? - Не, гордо одговорив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ама, бидејќи не е ниеден од нив, сите неуспеси на освојувачки план ги припишува на магиите фрлени од онаа, бившата негова („гарант ме врзала кај некој оџа“), па си бара помош и заштита кај еминентни и докажани, како оној што оди на Нова или ОБН... Милан Велики.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го испратија заедно со другите деца од улицата, во една голема група што одеше на летување на езеро.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Доста Макрева, Јова Батанџиева, Велтиса Мидова Велика Калешкова, Митра Ѓорѓиова и ред други мајки, еснафки на Рожденката, чии деца за првпат или уште од лани одат на училиште, кои стоеја одвоено од машките веднаш по говорот од даскалот почнаа да го коментарисуват случајот со Нешка Рожденкина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Потоа решително ми предложи: - Слушај, не оди на училиште.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сватовите се советуваат со недели напред, и обично одат на пазар без пазар, кога градот е помирен, кога можат послободно да се пазарат со Пушмарковци за шамии, со Алекса баба за бакаллак, со Јашмакот за чевли и со други прилепски трговци, коишто, кога ќе разберат оти е за свадба, не ги пуштаат муштериите па дури и „под зијан" да дадат, само да е за „аирлиа" радоста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Татко ти гревот да ти го бере - продолжи вториот - што те пуштил тебе да одиш на пазар.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Баба ми чека да се јавам по пет минути, исто така.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби како дете на нивна возраст не сум имала можност да одам на море, затоа сега јас на осумнаесет години по вторпат во животот бев дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ти лежиш дома тешко болен, а јас морав да ги трпам нив и да одам на работа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се вработи во Ветеринарната станица во градот, наутро одеше на работа, навечер се враќаше, но сето тоа го правеше без волја, не чувствуваше задоволство од работа со ајвани.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога нивната колона се изви по патот што водеше в град, Мече одеше на чело со освоеното знаме, кое што весело се развеваше над гордите младински глави.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
За алките заковаа синџир од два метри должина, па тој синџир го врзаа за алката на наредниот и така со дваесет и шест метри синџир и тринаесет алки ги оковаа сите бунтовници на по два метра растојание еден од друг, да можат да одат на двојни редови.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дали одам на гробишта? Одам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Поминал царот со зетои си и со сета војска и кога виде ќелешо кај туку се кашкал со коњот во батакот, многу беше се устрамил и се препраал ѓоа не го гледат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од секоја свадба, каде што оди сводник, добива по едно рало чевли, и тоа некаде со голема пот заслужени, а овде ќе оди на готова работа, колку „нишан таши“, да не се рече оти зетот сам сводник си бил, што нема да биде лага.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Цела недела откако Рози беше погребана, тој не одеше на работа и не се бричеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еден пролетен ден, кога снеговите се стопија, кога големите дабови под Мацково се раззеленија и Караорман ја облече својата зелена облека, со многу други селани, тргна да оди на печалба во Белград и татко му на Трајчета Тане.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Погледнав на часовникот и видов дека е време да одам на перонот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа, со израз што покажува полно разбирање, тој оди на друга, иако приближна тема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ден и ноќ другарувавме, одевме на забави, на седенки, на серенади, гоневме бандити...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бреза и Борче, кој сега е во прво одделение, најмногу сакаат да го јават и тој се согласува без збор да оди на четири нозе низ собата, полека, како слон.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Заедно одеа на скијање за време на полугодишниот распуст, заедно одеа на летување за време на летниот распуст.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Зимата дуќанчето им работеше како саат и беа задоволни кога имаа што да им испратат на Мара и на Јовко, кој таа зима веќе беше почнат да оди на училиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одевме на кафе во градските кафулиња, се дружевме, ме запозна со многу луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па, лето е! Не мора да оди на школо!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој миг им позавидев на другарите дека летово небројница пати оделе на Вардар, а јас ниту еднаш не можев да ја смилостивам баба ми да ме пушти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Наутро чиновниците одат на работа во своите комитети, жените ги чуваат децата, а свеските, кои по некое чудо не се отпуштени, со напудрени носеви одат на служба во „АРА“**.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Нормална сум и тоа како – го повиши гласот тетка ми – ти многу добро знаеш зошто го зборувам ова.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Одиме на нож, за гол нож се фаќаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога повторно се собравме наместо да тргнеме откривме дефект во колата требаше време за да се отстрани сестра ми рече гладни сте вечерајте не се оди на пат гладен не доаѓа предвид реков очај ме обзема од постојано јадење кога треба да патуваме преживаме кога треба да патуваме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Кај ојш, Тодоре?“ праша Томаица. „Одам на еден состанок, Томе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И како што е ненормално да се оди на спиење в изба, ненормално е постојано да се живее на катот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Кога наутро ќе се симнев да си го земам мојот велосипед, со кој одев на работа, имав што да видам, многу отпушоци од цигари.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мајка му се облекува, ја зема големата торба со која оди на пазар и излегува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дедото одеше на риби, но не за да фати риба, туку да му поминува времето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ако те прими селово, ќе одиш на школија заедно со децава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И Арсо скршнува во другиот сокак. Тој сокак не оди на крчма туку на друго место. Таму живее учителот. Со него останува повеќе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не знам дали им се брзаше или беа задоволни од одговорот дека одам на гости. Ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се врткаше тука особено во времето кога младите одат на школо и, околу пладне, кога се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Само најхрабрите, и тоа само за облог, или само кога одеа на лов на диви пајки и жерави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стомниња, бардиња, грниња, на ти тебе толку, дај ми мене олку, мора, нешто да сме згрешиле, вели, и царот веќе одел на дрва и на ќумур, вели, сега мечката свирела, а царот играл, стомниња, бардиња, грниња, од ќуспе масло не се вади, и шути за нас на мечката, ја јаде крлеж под опашка, вели, и царот садел компири, стомниња, бардиња, грниња, вика Толе Грнчарот и си шеколка по патот, се оддалува, како подиставен од умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ти го пиша на тефтер, мори лепа, Кога ќе ода на аскер, Кога ќе ми текни за тебе, мори лепа, Да го отвора тефтеро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Симболите што требаше да се создадат мораа да имаат таква степен на доживувачка снага за да поттикнат заедништво и со тоа да создадат плебисцитарен карактер: „Потоа одиме на тоа, создавајќи митови, националната свест да ја претвориме во снага и волја.“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сега веќе не одам на работа. Се чувствувам слободна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Ние мажите првин одиме на лов потем по пештерите - скришниот предизвик на светлоста - цртаме одбрани ловечки сцени со стрели и елени со копја и бизони.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ впиваше Бошко што гледаше и слушаше, ама никој не погодуваше дека од чаршијата тој скришум се измолкнува, и без никој да знае, оди на пазарот за робје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Тогаш слушај внимателно. Мораш да го запаметиш ова. Оди на подземната станица Педингтон...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А кога беше дете сѐ на моја страна беше, ми помагаше, од пет годинки ја оставав да ги чува другите деца, беше како мајка, зашто јас морав да го следам дедо ти, постојано одевме на игранки и матинеа во домот на ЈНА, а редовно мене ми се восхитуваа и на убавината и на умот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Како што може да се види, дејноста на фабриката во којашто работеше тој беше од областа на градежништвото и кога настанува спорот, кон крајот на 1999 година, во неа имаше преку 250 вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
ЈАС сосем случајно се извлеков да не направам пакост со овие раце, што сега ја крепат оваа глава да не падне - да не се стркала како тиква... тиква тиквосана, секој може да ја повела како му се сака...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сепак, јас таму одев на работа која тој ми ја најде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
– „Не ќе жалав толку, Боже, си велела со жалосен глас, за Силјана мој, ако беше умрел овде, барем гробнината ќе му ја знаев и свеќа ќе му палев, ами како да не жалам и да не плачам кога в море може да се удави одејќи на тој пусти аџилак.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тогаш за вода одевме на Големача, над село. Од река леевме тогаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прилеп го заменија со Саботско и Воден и таму одеа на пазар колку за сол, та дури и по верските прашања се префрлија на мегленскиот владика.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пела со восхит зборуваше за учителката, за неа таа била друга Богородица, сите дечиња за неа биле деца мои, исто како што ги нарекуваат нивните мајки, ја слуша и открива дека гласчето ѝ е милозвучно, лицето насмеано и мило, а тој само понекогаш ќе речеше дека не знае каква е неговата учителка, дека за тоа и тоа тие досега не зборувале, или дека нему подобро му е крај големата река отколку да оди на училиште.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Како му оди на Петрета трговијата?“ - ги прашаа тие жените. „Сполај богу, сполај богу“.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа е борбата на Ѓурчин со еден одметник - јаничар, кој вршел зулуми меѓу народот од Солунскиот крај, каде што Ѓурчин одел на зимување со своето стадо. Јаничарот се викал Алија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
— „Кој ќе дојде мене овде друг од Тода да ми каже" — ал рече таа и го зеде букарот да оди на вода, иако пред еден саат полн го донесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Отиде на оседлан коњ Како сведоците на Јехова дури одеа на погуба.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Одам на лекар, ми велат: лажни болки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Инаку, како беше можно да се објасни еквилибристиката на шеесетгодишниот алкохоличар Роналдо Гонзалес, кој одеше на една нога по жица, со жена на грбот, или трапезистичките точки на Ина и Светлана Коленина, вратоломните фигури на групата акробати од Латвија, или пак фигурите на жената од гума – Аманда Заморано, што можеше да пуши цигара со нозе, и тоа свиена во половината преку грбот, легната на стомак?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
— А не можеш да одиш на гости во Градешница?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Каде работиш?“ „Никаде“, му одговарам како од пушка, и веќе не сум исправена, се подвиткувам и се трудам да заличам на некој кој секој први во месецот оди на завод да се пријави, а не морам - и онака по влечките веќе ме изжали човекот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, без најавување и резервација, не смее да се пристигне во Будимпешта, освен ако се оди на гости кај некој пријател.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А оној што сака да носи воздушна пушка, што сака да стрела со неа, нека оди на стрелиште, место предвидено и уредено за тоа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога наближи времето за патување на годишен одмор, едно утро Љупка и Сашко ѝ рекоа на мајка им: - Мамо, годинава некако не ни се оди на одмор...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Што сум јас виновна што запознав толку луѓе, се дружев со нив и одев на журки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Та каде ќе одат на ан, ако не кај Перета? Тој е стар пријател на мариовците, особено на витоливци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не можеше подоцна да оди на закопот на својот татко, на својата мајка, на многу други блиски, блиски роднини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
БИРТИЈА. РЕЧИСИ ПРАЗНА. НА ЕДНА МАСА СЕДИ АНЃЕЛЕ. СРЕДНИ ГОДИНИ. ПИЕ ПИВО.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
По ова, Кукулев – од инвентарот кој остана во просториите на Радиото – успеа да си наплати само 90.000 МКД (1.500 ЕУР), што горе-долу е само ½ од вкупниот досуден долг!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И воопшто тие сега не одеа на таа страна од планината.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ако го прават в сабота, мора да одиш на училиште.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Во меѓувреме со Змејко решивме дека е најдобро и јас да одам на брод.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оди на Запад или на Исток, секогаш ќе го имаш мојот благослов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Што се случува!“ „Одам на одмор“ рече таа. „Во Сан Диего?“ рече Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заборави кога пешки одеше на факултет и у „Шит Наумов“ на луп ја рокаа песната од Прозовац „Сиромах сам ал волим да живим”.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кога бев јас ученичка, многу сакав да одам на прошетки!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Еееј, докаде достигнаме ние мариовците! Ни по градишчата чупињата не одат на школо, а ние во Мариово тргнаме веќе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Горан знаеше по седум пати да им се јавува на девојки кои не сакаат ни под разно да излезат со него, да ги застанува колегите во факултетските ходници и да ги гњави со тоа како за малку ќе го положел испититот ама ете немал среќа, и згора на сето тоа, професорот го мразел и да се фали со тоа дека оди на журки кои се посетувани од битни велеградски фаци.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
По ова, својот оправдан гнев и револт Марковски го канали- зираше со поведување на уште еден, втор судски процес против истиот довчерашен работодавач – во јуни 2004.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Во сабота попладне одиме на гости кај чичко ви Ѓорги на слава“ проговори татко Таки по повеќеминутна тишина, „ Ќе дојдат Ѓуше, Пандора и Тиро со фамилиите, но ќе има повеќе видни гости, грчкио конзул е најавен, некои битолски чауши, газди и стопани, ни јас не знам кој се ќе биди таму, ама, некој ќе е со фамилијата, а сигурно ќе има и некој ерген за женење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Со ова, практично се допушти, пред сѐ од страна на државните органи, морално недопустливо, да се утврдуваат паузи при работа со странки, што е редок компаративен случај – бидејќи не е целисходно вработените во државната администрација да одат на пауза „сите заедно“, туку така што барем еден од нив ќе остане да работи на шалтер или во отворена канцеларија за прием на граѓани, а своето право на пауза ќе го оствари порано или, пак, подоцна од другите свои колеги; б) симптоматично е тоа што со новиот ЗРО (2005) се избриша експлицитната превентивна одредба, којашто предвидуваше дека работникот не може да се откаже од правото на платен дневен, неделен и годишен одмор, ниту тоа право може да му се ускрати (чл. 51, ЗРО/03 – Пречистен текст).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
- Леле, ама давиш, ќе ме умреш со таа Хармонија – се налути Саше – ти нормална си или не? Јас одам на летување, а не на учење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Оди на доктор, тоа да го сториш.” „Можеби ќе одам.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Зошто не одиш на доктор?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Секоја вечер пред да се прибереме на спиење одевме на чешмата со сапунот, каладонот и четкицата за заби в раце, а големата крпа префрлена околу врат.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во социјално-станбениот блок Вашингтон Парк, не оди на вратата на некоја црнкиња. Не си пожелна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Границата постои само кога одите на Север. Ѕидот е „еднонасочен“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
КОТЕ: Ете, пак кај нив други адети, кога се оди на печалба гурбетчијата да излезе од пенџере.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
______ 7 Пелагија не ќе се ни сетеше дека наближува Голема Богородица ако мајка Перса не споменеше патем додека пиеја кафенапред во дворчето околу малечкото масиче, додека Пела клечеше пред Мурџо малку потаму на патеката и го караше што не оди да си прошета, таа е веќе голема, ете уште неколку дена и ќе оди на училиште и тој таму не ќе смее да биде со неа оти кучиња, мачиња и други животинки не пуштале да седат со децата, навикни се да бидеш малку са, му велеше и нејзиното гласче одвај стигнуваше до ушите на Пелагија за да ги покријат зборовите на мајка Перса која кажува дека по четири дена ќе биде Голема Богородица.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ако ние дозволиме — денес ти, утре други да се погрчуваат, тие ќе се намножат и, кога гледаш, еден ден, со помошта на правителството турско, тоа кое им оди на рака, ќе ни ја земат црквата и ќе останеме без црква.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Народот се точеше надвор од селото под разни изговори — оди на работа — жетва, вршење бачило.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До овој саат фиљан ќе биде кај нас на гости како при тетка, а од тој саат натаму му се знае — главата негова ќе оди на местото од парите.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На нашите чорбаџии нема кој да му и пасе овците, говедата, свињето, а сиромасите нема шо да и ранат, та така од волкаво село од двесте куќи, одвај дваесет триесет деца одат на училишче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Штом стигна во Тирана, во куќата на Афрдита и ќерка ѝ Мирјам, нејзиното семејство будно вардено од очите и ушите на полицијата Сигурими, мајка веднаш побара да оди на гробиштата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И јас одам на плевна, бегам од куќата. Се кријам ко мачка, ко кучка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неда, невестата му, и сестра му, тие да ја работат куќната работа, а пак Силјан ќеф имаше пазарџибашија да биде; да беше кабил катаден да оди на Прилеп на пазар, да купува вино и ракија и друзи слатки работи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Момата што секое утро, во исто време, одеше на изворот по вода, помина крај него со својот земјен сад, зави по каменото патче и заслегува надолу.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но Толе позадоцне и ги доведе луѓето дури утредента, по Илинден, та нападот се одреди дури другиот ден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но вечерта кога со Филип чекоревме по нерамниот селски пат неколку пати се препнав ненаучена да одам на штикли.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Ќе одиме на брегот со децата од градот!” Вујко Ејнар промрморе: „Каков брег?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Немам против кого да одам на поплака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога останавме сами, Симон ја исече кутијата и од неа извади голем, нов телевизор. Во боја, рече гледајќи гордо во апаратот. Сега сите одат на боја, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тука Захаријадис ги извлече на бина од која пред сите зборуваа најтешки зборови за нив, од таа бина паднаа најтешки обвинувања за што во воено време се оди на воен суд и се добива најстрога казна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Платено е, газда? Не? Јас плаќам...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Мофашите си мислат дека се кренале мртвите и одат на нив, ќе им ја вадат душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За тоа не одам на печалба...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Земанек рече: „Ти си луд. Јан Лудвик, ти треба да одиш на психијатар.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мора да стане, да се облече и да оди на работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јадам и го поддупнувам коњот со петиците. Си одам на коњ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)