остави (гл.) - да (сврз.)

Настана молк. Тишината ја пресече плачот на братчето кое мајка ми го повиваше и го остави да цица од козата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Тука беше и јаничарството и, крајот, итрината „Остави да се крене глава, па сечи!”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Подоцна ќе го пушти цревото со вода во малото бавчуле вдолж десната страна на куќата, и цела ноќ ќе го остави да тече.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Оставив да се грижи Јордан Илиев, момчето на ќерка ми Менка и Санде, синот мој, тогаш имаше осумнаесет години.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но не ја оставив да тагува и да блада по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зар мислите дека ќе ве остават да умрете?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Геле се врти кон чичко Лозан и нешто се жали: - За малку ќе се скаравме синоќа со Калча: не ме оставаше да ги излепиме сите летоци.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но чичко Петре се сожали и не го остави да живее осамен и пуст.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го наложи и го остави да се витка од болките под тремот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека пцовисаат до еден зимоска од студ и глад — им зборуваше Бахтијар на бимбашиите кога ги испраќаше на зимување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И навистина, на Толета не му тежеше умот за ништо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го распореди аскерот во три табури по педесетина души, а педесетина остави да ја вардат кашлата и конакот, да не му текне пак на Толета да ги нападне и во самото Витолиште, кога ќе разбере дека кашлата е празна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така направи. Четири бимбашии со по илјада души војници остави да зимуваат по селата во Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значит, петстотини ако дадат ќе оставиме да носат главите до кајмакамот, ако не нека одат кај Петре нивни, — беше последниот збор на бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Масада 73 Света трпеза пред пештерите во камењарот над Мртвото Море послана со ленени простирки и со безброј земјени паници полни со плодови риби вино и исушен леб И птици поседнати на трпезата и исушени костури на востаници и мајки деца старци наоколу кои опколени од римските легиони немале друг избор освен до последниот да изумрат но да не се предадат
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И врз трпезата на плоча запишано: Легии, добродојдовте на трпезава што ја оставивме да ви појасни дека ние не умревме ниту за вода ниту за леб туку поради Честа што се обидовте да ѝ ја одземете на татковината ни... Sacra populi lingua est
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го оставивме да плута, прпелкајќи се тромо во темната вода.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ване, не како најтрезен колку како најприсебен, бидејќи повеќе отпиваше отколку што голташе од бинлакот, ги одвлечка полузаспани и полумортуси во шаторот, под уште топлите крила на импрегираното платно, и ги остави да грчат и да се лигават на сувата папрат врз која паѓаа од грутчестите душеци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дали оставивте да поверува дека е добредојден нудејќи му место до себе на трпезата?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Откако никој од нив ништо не најде во келарите и амбарите тоа за што беа дојдени, одделија шестмина мажи и ги одведоа на Св. Илија, надвор од селото, Таму ги мачеа и на крај им ги посекоа вратните жили и пршлените и така ги оставија да искрвават.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рецепт за живот Треба да биде како правење сутлијаш. Прво да се остави да зоврие, да се возбуди, да избие.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Него особено го револтира што таква потребна програма не успеа да прокламира ни една толку силна и така широко поставена револуционерна организација во Македонија, како што беше ТМОРО, туку најважните прашања си дозволи да ги остави да се решаваат „подоцна”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Рада, која трета ноќ по ред не затвори очи, не беше оставена да се излежува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја премолче и ја остави да отстои уште малку тајната над тајните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се свртел ненадејно и се сопнал на едно од осумте деца на вујкото, го превртел, го оставил да лежи крај неколкуте празни стомни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не не ги оставија да живеат на Имотот, ги прибраа кај себе, таму, од Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се уплашил дека полицајците за одмазда, можат да ја остават бомбата таму каде што се најдува па таа да убие некого од овчарите или од децата и се согласил да ја однесе бомбата во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но ништо тоа не помогна, полицајците останаа на своето, а сам Ѓоре, после расправаше, во еден миг помислил или да им избега или да ги остави да го затворат, но кога размисли подобро, се откажал од тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа дури до горе, до грлото, ќе го соѕида грнецот со суви лепешки, а потоа ќе ги потпали лепешките, јали со суви кочанки, јали со троа борина, и ќе го остави да вари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Те оставив да си поспиеш повеќе, - му рече Глигор. - Не требаше да ме оставиш. - Лош сон?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Само да знаеше, само малку да знаеше како ми е потребно да ме оставиш да тонам во ова мирно блато... таму на дното има бисери. Остави ме да слезам кај бисерите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Гавранот нѐ остави да си ги измериме силите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Капсула, до појас стегнат во меки гумени чизми, го тера дедото да му се качи на грб да го пренесе до ѓумето а овој се буни, одбива, но тоа сѐ некако тихо и неуверливо, плашејќи се внукот да не го послуша и да не го остави да ја гази водата леко пориена со тенка стаклена кора.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бојана го прибра во нејзиниот кревет (- гревче едно, зарем мислеше дека со цел памет ќе те оставам да спиеш на подот?), што малку го подсмири, дури и сонот неколку пати сакаше да го прими во неговото царство... ако Бојана за беља не почна да грчи.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Прашуваше дали стои обесена на башлакот каде што ја остави да се чува, дали ја подмачкуваат со тревката ноктец за да не ја нагризат молци, дали писката и брмчалото го подмачкуваат со масло за да не се исушат и да испукаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако некој им откажел послушност, тие можеле да го фрлат во затвор, да му ја одземат работата и да го остават да гладува до смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па дури и ако решиме да те оставиме да го одживееш својот природен живот, од нас сепак не ќе можеш да се спасиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Христина го замоли да ги остави да свртат едно кругче до офицерскиот дом, дека ќе се вратат кај него, па можи заедно да продолжат до кај стрико.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Овојпат таа се предаде без да поставува барања.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оттогаш засекогаш го оставија да препишува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзиниот нов свршеник, вдовец без деца, со среден живот и решен да се ожени во католичка црква, ја оставил да го чека пред олтарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко го забележа неговиот немир, но не ги побара причините за тоа, туку остави да се искаже неговиот натажен пријател: Пријателе мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никако да се излезе на крај со овие проклети источни заемки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го чувствував мајчиниот трагизам, оставена да не ја доврши мисијата за која ја беше испратил во животот Севишниот, нејзината немоќ, низ татковите книги да го предвидува спасот на семејството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Премногу сум го изложил на ризик своето семејство, децата, суштината на нејзината мисија во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си велам, можеби зашто се жалобни дни и зашто треба да ме остави да мислам на Борко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од лево и од десно, од напред и од назад, се здадоа гласови Каде стигнуваат другите што се обесуваат на возовите како црни мадиња? или нас сакате да нѐ заборавите тука? да нѐ оставите со ветриштата и виулиците, со дождовите и со жештините? да нѐ оставите да нѐ смукне оваа проклета рамница како да сме изгниени мушмули?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бугарите ја изгубија битката и Ѓурлуковци се вратија со своите чети назад во Бугарија, a Јована го оставија да го подига духот кај „македонскија б'лгарин".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не се сеќавам за причината, но изгледа разумно постапив кога решив да оставам да поминат повеќе денови пред да оценам дали ќе треба лично да се зафатам со решавањето на положбата во која се најдов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уследи она што требаше да го сторам уште во првиот момент.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наместо под девет земји девет години пред тебе да ме закопаш Ти ме остави да скитам по патиштата Со сите да те барам и нигде да не те најдам - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
- Требаше да го оставите да го изнамава убаво, - велеа тие.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во кујната силно вриеше некоја вода. Ја остави да врие пет секунди, а потоа со едната рака се фати за наслонот на столицата, стана, ја најде вратата и излезе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
ДОДЕКА СРЕЌАТА ТАНЦУВА
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дали оставивте да поверува дека е добродојден нудејќи му место до себе на трпезата?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Коњите им ги товарале на голем брод, англијски, а нив, само неколкумина, ги оставиле да ја бранат отстапницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дали изнесовте од визбата од она вино што само на победниците им го нудите?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
КЕВА: Па... јас...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Сѐ ќутуци, околу мене, глуви, глупави! Да ме остават да се успијам. да задоцнам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Неговите некако се помирија со опсесијата на својот син единец, па го оставија да прави што сака.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ќе оставиш да биде што ќе биде. Ако не сакаш да ја расипеш магијата“, ѝ рекол тој учениот на таа царицата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак не го оставив да ми побегне. Бевме сами.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(Салонот на Панајотис. Велков седи сам. Се огледува во огледало. Пауза. Влегува Панајотис.) ПАНАЈОТИС: Господине Велков, простете што ве оставив да причекате. (Велков станува, се поздравуваат, повторно седнува. Седнува и Панајотис. Пауза. Тишина.) Повелете.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Можеш да оставиш да помине покрај тебе. Или си спремен и чекаш. Јас знам што треба да направам. разговарал: David Sheff извор: UPSIDE, 1990. превод: Ана Пејова okno.mk | Margina #17-18 [1995] 93
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со втората измена на ЗРО (2005), од декември 2008, се определи максималниот износ на хранарината и патарината којашто можат да ја добиваат работниците – имено, трошоците за исхрана можат да изнесуваат најмногу до 20% од просечната нето-плата по работник, исплатена во претходната година; а, пак, трошоците за превоз – во висина на стварните трошоци во јавниот сообраќај (чл. 4, ЗИДЗРО/дек.08); 23 стопанството на РМ (10.VII.2009) – туку тоа е оставено да се стори со колективните договори на ниво на дејностите (чл. 17).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Други, не грчки војници, Ангелина и Агрономот го направија тоа во една непрегледна нива што туку изорана, таму, Ангелина ме држеше, а Агрономот ме силуваше, И така, не најдов сили да завршам со себе, ни да пометнам, се предадов, го засакав како свое тоа црно семе и го оставив да расте во мене!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А единствената нивна желба е да ги остават да се наспијат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не нѐ оставија да си ја видиме староста, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)