пожали (гл.) - на (предл.)

Научив да не се жалам. Пред некој ден сепак прозборев, ѝ се пожалив на сосетката, помада, велам, не можам да купам, ете, велам, на што паднавме, на маслиново масло...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Иако Солун имаше многу гости на есенскиот саем, угостителството ги прими сите, ги услужи сите и ретко кој се пожалил на гостољубивоста на солунчани.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Знам, на крајот го бакна, а тој се расплака и се пожали на учителката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вториот што ме посети беше Коте Буџе. Тој ми се пожали на три работи: прво, што на времето направил куќа на пат, второ, дека сакал да купи стан на отплата в град и, трето, работа во државно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Патрокле му се пожали на Џемал-ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако му се пожалиш на четничкиот војвода, тој веднаш за ножот - За тебе се бориме, твоја ракиичка пиеме - Ако појдеш до комесарот на другите, тој ја развлекува волчата челуст, сака да апе - Од пет ока јаболки не ќе се сотреш. Има манастирот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)