препушта (гл.) - на (предл.)

Празник е и подготвен сум за раѓање За доаѓање на светот што ве возобновува И ми дава сила пак да бидам дете Во рацете на Мајка И пак со молња и збор Да им се препуштам на водите Што ме носат И носат грамада камења Во кои ве препознавам Ближни мои.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Често им се препуштаа на мечтите за бегство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се придржувам за земјата и се препуштам на музиката, наеднаш благословена со посебна моќ за слушање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми се лоши од возбуда, чувствувам топли и студени бранови како ми го преплавуваат телото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не смеев да се препуштам на лоши мисли. Жена ми Агна, во едно писмо ми пишуваше: „Не смееш да се препуштиш на чувството на малодушност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во очекување на телото На бледата копија на идејата Поетите се едноставни: “Доброволно му се препуштаме на сонот Што нѐ прогласи за гласници На јавето”.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Од заседа му се препуштаме на сонот Слекувајќи ја од себе Баналноста на животот. Се подготвуваме за новиот ден.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Зошто го правеше тоа толку усрдно не би знаел да одговори, но им се препушташе на случајностите, зашто и за нив научи дека си имаат секогаш свој правец.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Вртејќи ги корењата кон езерото, врбите ја свртеле и сета своја снага кон него: и стеблото и гранките; се извиле над него, ги спуштиле крошните што поблиску до него, до неговиот шум и плисок што им дава живот; сѐ што чинеле, чинеле додека биле млади: ги спуштале гранките како самовилските коси во него, ги киснеле, ги препуштале на ветерот да ги вее, на сонцето да ги суши.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Колку ли пати во животот му се препуштав на најризичниот пат кој сигурно излегуваше од стратегијата и орбитата на татковиот балкански егзил: како да се заобиколи затворот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И се препуштаа атавистички до крајот на нивната моќ, верувајќи дека владеејќи до крајот на животот, му се препуштале на повикот на судбината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со разум може да се гарантира напредокот на земјата, но најчесто жртвите на големите идеали, кои често завршуваат и во илузии, идеалите си имаат работа со историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Следејќи го владеењето одблиску во медитеранските источни пространства, како амбасадор, имав прилики да се соочам со владетели кои во владеењето ја избираа првата линија, која би водела неизбежно кон напредокот но и други кои се препуштаа на свиоци кон непознатото, неизвесното, со обиди да ја извишат кривата на владеењето повеќе од нивната реална моќ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Извршувањето на казните сега беше поделено, - полесните случаи старчето му ги препушташе на помошник - управителот, другарката Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
По исчезнувањето на Чанга, татко уште почесто им се препушташе на своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А мајсторот и понатаму го искушувал: „Нели, не е најумно да му се препушташ на стравот кога ќе се спуштиш волку длабоко?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па сепак не ги беше напуштил до крај, зашто секогаш кога остануваше обесхрабрен од потрагата по сиџилите, се препушташе на записите за јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Седнав среде миндерот, место што по обичај се препушташе на виден гост.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Сè е под контрола“, го слушам успокојувачкиот глас на Виктор, кој како да ги следи моите размисли, и јас, наеднаш , како по заповед, ѝ се препуштам на ведрината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Овде е сѐ толку подносливо и без размислување му се препушташ на кичот, додека пак вистинските вредности нормално сѐ уште пливаат на отворено море.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)