седне (гл.) - да (сврз.)

Поради возбудата што целиот ме соборува, не сум во состојба да седнам да дојдам до здив и да починам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Не викај толку и седни да не си а земиме бељата сите да не исколе Адем, — почна да го смирува стрико му Куле, — та ти шо не ќе стоиш да те продаваат, тоа друг есап е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Седна да си почине. Долу, кај колибата почнуваше работниот ден.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го разгоре огнот и седна да се грее и да се суши.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ќе влезеше дома и долго на балконот Го полеваше цвеќето, ги забришуваше неговите листенца И на крајот ќе седнеше да испие кафе со младата домаќинка.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Седни да ручаш, - рече, - па потоа ќе видиме.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- О, тоа ли била молбата! - се зачуди мајка ѝ, а потоа се замисли. - Седни да ручаш, - рече, - па потоа ќе видиме.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Најпосле кога седнавме да вечераме тивко реков: - Тетка Рајна дојде со една непозната жена, не знам дали тебе те бараше и те дочека ли? - Не гледав во него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
По неколку дена кога седнавме да појадуваме Ели праша: - Тета Вера засекогаш ќе биде наша?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Веднаш се постави чинија и за неа. Таа, иако одбиваше, и навистина се чувствуваше дека не ѝ е пријатно, седна да руча со нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе седнеме да прекаснеме чорба од киселица, а цело време гледаме во сработеното. 40
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ги запреле колите, ги отспрегнале коњите и седнале да ме гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И од ненапијано ќе седне да зборува штогоде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога седнаа да вечераат, во меаната се најдоа и некои џамбази, измешани хрстијани, Турци и Ѓупци, и почнаа да бијат шега, првин со сите потковичани а после само со него, со Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не раскажувајте ми приказни, пробајте и тогаш ќе седнам да дебатирам со сите што поминуваат или поминале низ истото обележување.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа веднаш седна да му одговори: „Драг Петар, твоето писмо многу ме израдува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томето, гореше од возбуда и радост. Веднаш седна да му одговори: „Почитуван Петар, твоето писмо го примив со голема радост.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа само го остави лебот на масата, го префрли шалот на столицата, ги изми рацете и молкум седна да појадува со наведната глава.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тешките чекори се сѐ почести, и непознатиот зад мене трча. Тој ме гони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Читателката значи, која седнала да ја чита оваа приказна, заборавајќи некаде некој клуч, па сега има право на тајното име Асенета, треба да го сонува следниот Женски сон: Сонувам како навечер одам по пуста улица.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога утрината одевме на река неколку пати седнавме да се одмориме, иако таа не беше толку далеку.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука среде смилот - седнаа да си починат, загледани наудолу накај коријата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Седнале да си починат. Пред нив езерската синевина, влево ридјено откај Пелистер, вдесно - Галичица.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еве, дури и кога би седнала да пишувам за ова околу мене, за природата, би морала да се затворам во одајата, да не го слушам ниту зуењето на инсектите, па и темно перде да закачам на прозорецот....
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си дојдоа дома, ги распростија алиштата по драговите да се досушат и седнаа да си плетат кај Бојана, оти пак да не си дојде Ристе со маските и да замине за Прилеп!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Седнаа да поручаат, ама нели беше многу мрсно јадењето, а питулиците и слатки од медот, та не им даде да јадат многу.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Пукна ѓаволот, — си рече Бисера и го фати под мишка, го заведе дома, му даде столче, го кладе ѓезвето за кафе и седнаа да се разговараат како родители и чедо по две три години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа донесоа едно чиниче со урда, турија маштеница и сите тројца седнаа да ручаат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Најдоа две суви буки. За едната го врзаа Дорча, а на другата седнаа да се починат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајсторите почнаа да сркаат. Со нив седна да ужина и Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Цивилизирани луѓе сме. Да седнеме да поразговараме, ако сум направил грешка да ја најдеме.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Николче во тој момент, како Мартин да не е тука, подбивно им рече на другите деца: - Капнато е јатачево, ќе седне да почине.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш дедо Геро му смислил: „Добро, штом сакаш смешка, смешка ќе ти кажам, туку дај да седнеме да ручаме, па нека ти биде“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но не со ред и за нас, зашто ниеден постар нас децата не нѐ почитуваше, за да седне да ни кажува нешто.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мислеше: да ја фатам планината, па да видиме кој кому ќе плати, стар сум, а и окото веќе не ми нишани; да побегнам некаде – нема каде, а и ако побегнам, тој ќе ми плати со крвта на некое од децата; да седне да чека да биде што ќе биде – ни тоа не му се сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Митре седнал да руќа и го поканил и деда Гера.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
АРСО: Не! Ви благодарам, ама треба да одам по една работа...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ајде да седнеме да си го гостиме и честиме брат Арсо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тоа е ризик, но без ризик не можеш да седнеш да јадеш. Или ич или брич.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Седни... седнати да си поприкажеме... Збор да сновиме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа си ги извади мазниот, бледорозов јазик и си ги излижа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа седнаа да јадат, но Ѓорѓија не можеше да престане да гледа во устата на Французинката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пред да седне да јаде, гласно се тушираше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седни, сега Пелагија ќе донесе слатко и ладна вода, седни да си поприкажиме јас и ти за да можат и тие две сестри да си кажат нешто насамо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Одржавме состанок и сега ќе седнеме да ручаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И баклава донесов, ама за утревечер.“ Седнаа да вечераат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Батали го, не му е прв пат – сосема се откажа Лета од потерата – туку седни да ти кажам за Мартин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- За кого? – вцрвев, но не бев сигурна зошто: дали од изненадување, или од што сакав, а не можев да скријам дека темата ептен ме интересира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еве, уште не можам да седнам да напишам ни еден текст, а планирав цела серија репортажи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)