Не постои стратификација, цели културни сегменти само имитираат  (сѐ би било супер да сме декор на некоја џиновска постмодернистичка       претстава!) активност и дејност, како некакви фантазмогорични кафкијанско-       надреалистички фигури осудени на пар репетитивни движења навака-натака       (до министерот, по пари, и назад, да се поделат).
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 10“
              
              (1997)