студи (гл.) - на (предл.)

Да не им студи на житата, на тревите, на семињата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајките не се плашат од снег, од ништо не се плашат мајките кога им студи на децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За да не им студи на децата, одделни родители растовараа по некое магарешко товарче дрва годишно, меѓу кои прва беше Доста Рожденката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа утро кога не се смилуваа ами преку врска го примија в болница, тоа утро му студеше на лозарот, а немаше топли чорапи, тоа утро лозарот од Неготино потајум и во себе се прашуваше - ако докторите доцнат, доцни ли и смртта?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ми студеше на душата од празнотијата и самотијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)