ги (зам.) - запали (гл.)

Решиле да ги запалат гранчињата, лисјата и козјиот измет со крајна цел, ако се живи, Чанга и козите да се задушат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Меѓутоа, беше судено неговото љубовничко самочувство осетно да порасте од една друга работа што се завршуваше, а во која нему му се падна улога на обожаван предмет, но без да може сега тој, од својата висина да слезе до суштеството во кое, сосем ненамерно, ги запали чувствата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа ти е кога нуждиш во нужник, а си ја оставил ринглата од шпоретот вклучена за, потоа од неа да запалиш цигара затоа што немаш кибрит, па така си нуждиш, но на штрек, да не те трефне инфаркт и ринглата да ги запали елементите од кујната, и куќата, богами, изгори.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Хартијата била престара! Сакале да ги запалат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Огнови што ја горат душата, можат да ги угаснат само оние што ги запалиле!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
О, како се измачуваа клетите преспанци. Полесно би ја поднесле тие маката, да им ги запали пашата и спепели куќите, отколку да се решат и да смислат што ум да ѝ дадат на момата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но што се случило? Тие поставиле динамит, ги запалиле фитилите и си оставиле доволно време за да се повлечат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го соблеков шинелот, со штикот го исеков на парчиња, во купче ги ставив под моторот, ги полеав со бензин и ги запалив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со нас носиме и свеќи. Да ги запалиме на гробиштата во Прењес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некоја од нив се закануваше дека ќе ги запали сите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Единствено Клара молчеше. Нејзиното молчење беше погласно од сите крикови наоколу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одејќи кон црквичката размислуваше за што и за кого да ги запали свеќите: "За здравје, - си мислеше - а што ако сум бремена...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оние сега ги запалија своите цигари, а тој почна да се плаши од тоа Претседателот да не почне со она свое проклето зборување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Онака, готови, шиени. Само да ги запалиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доколку некој богослужец и доброчинител не ги посипе мртовците со вар или со газија, доколку не ги запали од божји причини, преку ноќ на нив се нафрлуваат чакали, понекогаш бесен пес или престарен крмнак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како со коренот на своите стапалки да цицаше од земјата подмолен татнеж, раскажуваше: „Чумата не се шири по светов сама од себе и не ѝ го разнесуваат семето ветришта. Земјата се покрива со трупови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А после, додека следени од Карамана слегуваат по скалите и потоа додека одат во трлото кај Лазора Перуноски, си мисли дали да претрчаат до Зедница и да ги запалат вивките и така сè живо во Потковицата да кренат на нозе, или да претрчаат до Костадина Дамчески да му кажат дека некој јабанец дошол во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И како надолжно и напречно да поделиш и да одделиш делови за „ИН“ и „АУТ“ операција... зашто потоа, глеј, во дел од секундата, посакуваш да склопиш ЦЕЛО од „пазлите“ за ИН, зашто оние што на чудовиште му припаѓаат си ги запалил и станале сив пепел, а сликата е речиси празна, не препознаваш кој е на неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Солзите ѝ ги наполниле очите и таа одеднаш ги запали сите кибритчиња.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ја плаќаше татко му Аврам отштетата и заедно со полјакот и шумарот го следеа каде оди за да не ги запали житата или шумата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се чувствуваше како среќен балкански Дон Кихот кому поради неговото некогашно револуционерно ритерство, инквизицијата сепак не му ги запалила сите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со поглед можеа да ги запалат восочните свеќи во аголот. Разбрав, рече.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се колнам, ни ги запали срцата. Пееше: - Ој, фашисти, проклетисти! Тоа беше врв!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И ќе ги запалиме, прошепоте Мена, сите ќе ги запалиме. Да, рековме ние, Веселин и јас, ќе ги запалиме сите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Патема собраа со себе што најдоа: луѓе, стока, и за инает ги запалија сите посеви кои веќе чекаа срп и им нанесоа големи штети на селаните. – Море кој ги гледа штетите кога останаа главите – се тешеа селаните и еден по еден се прибираа по селата за да почнат нов живот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги испржалија и сејмените мустаќите, веѓите, клепките; ги запалија и алиштата, но свршија работа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Кој ги запали бензиските складови?“ Удари, удари...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Годината кога ги нафрлаа сите книги на плоштадот и ги запалија и сите беа пијани и се смееја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дојде дома, ги собра нејзините алишта, ги запали и отиде кај попот Матлија да му се пожали.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
СУЛТАНА: Ги запалија конаците. КИРО: Ќе ги поправите.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ОСТОИЌ: Ми ги запалија книгите. Кој ги запали книгите? И тоа денес. Денес ми е крсна слава. Намерно денес.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ајде, на куп фурките и вретената!... - Тој собра сува трева, накрши суварки, ги пикна под купот и ги запали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога во квечерината на небото се појавија првите sвезди и бледо одблеснаа во езерската вода, на Свети Ахил затреперија пламенчиња на свеќи што ги запали нечија рака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пурпурот на западот ги запали врвовите и сртовите на планините, а зад парталавите облаци, ниско нависнати над небосклонот, вишнеат кон темникавото небо остри и оладени црвеникави зраци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѓорѓи клекна, го погали местото, од Киревица зеде две свеќи, ги запали, ги стави меѓy двата камења и тивко прошепоти: - Светлина од мене и од синот. Жив е тој...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден по еден ги запали со кибрит, па со се’ сила ги зафрли на разни страни.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Види, - се изненади, - има дури и разнобојни мали рефлекторки. Стана и ги запали.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Них ќе да ги запали тој силниј огин, да ги мучи.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
— Благодарам, велам и ја кинам кутијата, се грабам за цигарите. Палам една, а ми иде сите да ги запалам наеднаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мнозина отидоа од страв да не им ги запалат куќите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледаме блескоти, сите светла ги запалила.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Било очевидно дека тие не ќе можат многу да чекаат, но не им било лесно веднаш да ги запалат фитилите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мама Злата ги запали двете свеќи и свеќникот го кладе среде маса: „Романтика!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)