ги (зам.) - откопа (гл.)

Вчера ја закопавме мајка ми и ги откопавме заедничките спомени: вареното млеко без кајмак и со многу шеќер, врелиот сутлијаш посолен со цимет, букетите црвени булки на првомајските излети, облогите на детското чело и гради кои го цицаа огнот, па предупредувањата дека во секоја вода има аждер пред да тргнеме на риба на реката или на капење во градскиот базен, нежните галежи кога од некого ќе добиевме завратница за спомен и долго сеќавање...
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Човекот што ѝ дошол на сон ѝ реко на никого да не кажува за сонот, сама да отиде на Градишка Вода и да ги откопа парите точно кога ќе се појави сонцето од зад Горник, Зашто ако ги откопаш пред или по изгрејсонце, ѝ рекол, парите ќе се сторат ќумирчиња, а ако кажеш за сонов и ако половина пари не ги дадеш за ѕидање на општината и на училиште, сиот сој Јанчески ќе го јавне голема несреќа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се врати од Голи Оток, ги откопа сандаците со книги, макар оштетени, како да имаа поголема библиофилска вредност, но со поарчени значења, додека преостанатите книги ги извади неоштетени од отворените ѕидови во библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За денес имам мисериштено да го ставам, да ги откопам компирите и да ги донесеме и во племната да стасаме нешто да средиме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Со мотиката во едната рака а во другата со купчето од четири пилиња со нозете нагоре, и во придружба на Тито, отиде зад кокошарникот и многу длабоко ги закопа нивните тела, за да не можат ниту ракунот ни лисицата да ги откопаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А не знае како му никнале за да може по желба да ги откопа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Точно, помисли Едо, но како еден по еден да ги откопа неоштетени и притоа да им ги отслика на читателите онакви какви што низ неговото истражување ќе се покажат да бидат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Имало, но набргу откако сме се ослободиле, дошле нивни другари, преживеани борци, заедно со војници, па ги откопале и ги однеле коските во заеднички гробници.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги откопале дури и коските од гробиштата и ги расфрлиле по ѓубриштата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Потоа дружината, домаќинот и возбудените луѓе се договориле, едни со оган да ги потераат коњите на Турците в пропаст за да не се вратат во кулите, бездруго кратовски, нивните јавачи да ги закопаат длабоко, ни дивина ни пци да не можат да ги откопаат, а оружјето да се сокрие така што за него ќе можат да знаат само двајца - челникот Онисифор Проказник и молчаливиот Чучук-Андреј.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Окован со мисли беднику со нокти зениците ми ги откопа... Умрете, за да живеете во вечниот дом на непреболот- немирна душа тихо шепоти...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И во исто време реши да им изгради и мост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)