Во такви услови, она што му останува на театарот е да се приклучи на сценските изјави кои го доближуваат до ритуалот и игрите во кои доминираат визуелното и звукот.
               
             
           
            
            
              „Календар за годините што поминале“
               од Трајче Кацаров 
              (2012)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Полифоната судбина на Цариград во бескрајот на времето најмногу го доближуваше и до тајните на својот идентитет.
               
             
           
            
            
              „Атеистички музеј“
               од Луан Старова 
              (1997)