Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Можеби - а? - дошол да моли прошка, рекол Цветко Грнар. - Не дошол да моли, рекол Наџак-Јанко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„А јас клучот на спокојот го носам за да ја засолнам самотата во ноќта мирна Така од ѕвездената непрегледност ширна далгите езерото кон брегот го носат“.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

НАЦА: Доста, бре, папагал!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И ќе го истовариме во Полска”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Или - нема да го носиш ова „сукњиче“!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Може ли на плеќите да го носиме товарот на светот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А тие ги веднеа грбовите и го носеа ропскиот товар што им го беше наметнало времето и насилството.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Колку било тешко да го носиш тоа име, си мислам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но, кога ќе се соочиме со избор од нив – особено онаков избор што, како што си замислуваме, ќе укаже не само на она што ни се допаѓа туку и на тоа кои сме – во такви околности реагираме инстинктивно на начинот на кој таквите артефакти може да се одразат врз нас, што подразбира и свест за нивната кодираност за род и сексуалност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На смена тие го носеа митралезот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Два-три дена го носев гравчето во увото.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Секоја бесформна светулка околу себе го носеше својот божилак во безброј бои.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Последен пат се обидов: „Никој не видел дека Онисифор Мечкојад тоа го сторил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Разбуричка по старите работи и пронајде пепелав фустан, скоро како нов, што го носеше пред да биде расипана од агрономот во гаковските угари. Споменот ја допре како студен здив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чинам дека кога сината точка што веќе ширејќи се наидува кон мене, кога ќе увиди каков уништувачки страв доживувам, ќе ми се смилува, ќе застане недообличена во она што ми го носи и , или ќе го смени правецот, или во себе ќе пројави некаква белина од чија пријатност ќе се затоплам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ѓупки доаѓаа со автомобили да продаваат шверцувани чаригави и тантели, пристигнуваа скитници со спрејови против муви и масла за залижување на косите, бадијалџии навечер по пазарите собираа фрлано овошје и зеленчук, и утредента со такси го носеа во Брезница да го продадат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Легнат на носилка, две жени, во одминати години, цела ноќ го носат прудолу...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа го граба јорганот од неговиот кревет и брзо излегува со него, грчевито стегајќи го како да гушка нешто мило, го носи во својата соба и таму паѓа со него на кревет, и плаче, плаче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во еден од секавичните проблесоци на свеста, му помина само една ластовичка од мисла што му избега во истиот миг: дека облаците над него го носат времето во неповрат, како што се топат во небото и како што тој самиот себеси ќе си се спржи во пепел.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ете, тоа јет тој збор што му реков - оти сум к'смет на светот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сите го носеа истиот медал на реверите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сѐ што да му фрлеше: камен или дрво, тоа стрчнуваше и му го носеше в уста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Судбината сакаше таа да заврши на последната точка на неговиот егзил!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Со здравје и со добро и чувај се... - и долго, долго гледа сѐ додека од нејзиниот видик не се изгубија главите на жените кои го носат нејзино чедо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Годините минуваа, и еден октомвриски ден почина татко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Го носев акумулаторот. Само дванаесет кила на една рака. Чист физикалец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Општинската зграда со големиот часовник, улицата што сега го носи името Анастас Дурсаку, сивата зграда во која бевме сместени и скоро недопрената од новото време - кралската палата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— „Токмо така — сокле! Сега су сокле", — си велеше тој, скакајќи од радост низ дворот од сестра си со големиот стап, на кој го носат пералникот со сливи до казарницата кога варат ракија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зарем ѝ немам речено дека тоа здолниште може да го носи само кога е со мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Земи го, нека ти донесе што душа ти сака“. И ѝ раскажа од каде го носи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дека ќе се убие, дека ќе го носам на душа заради тоа што го оставив.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Во селото што го носи во себе Чинго, веќе се пробиле и елементите на онаа цивилизација што до пред педесетина години немаше никаков пристап во духовната сфера на народниот раскажувач.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

По Геро, по неговите стапалки, чекореше Евдо, асистент на асистентот - снимател, трудејќи се да не се забележи со каков напор го одржува долгиот чекор на Гера со својот краток и носејќи го стативот со ногарите со таква леснина како да сакаше да каже дека така би го носел под мишка и целиот шатор, само да е фабрички спакуван.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа му го носеа сите оние луѓе во сини комбинезони, валкани и изморени, што влегуваа во вратата на неговата гостилница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа што го видов и доживеав засекогаш ми се врежа во паметењето, но раскажувањето на мајка ми, Фимка, која тука, заедно со илјадници други, доживеа мачно и тешко време што траеше цели шеснаесет месеци, долго го носев во себе одлучен да го спасам од заборавот и да го сочувам во пишан збор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Па и мислите на ибн Тајко да се ослободи од зависноста на еминот, го носеа тој несфатлив белег: ако избега одовде, ако ја промени средината, можеби во друга самиот тој ќе изгледа поинаку? - мислеше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со целата своја појава тој наликуваше на мало дете што израснало крупно, па иако го носеше задолжителниот комбинезон, беше речиси неможно да не се мисли на него како да е облечен во синиот шорц, сивата кошула и црвената шамија на Шпионите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Човештина ли има во тоа што Зоја, а бре, погледни ја, девојче е уште, мрсулот, гледаш ли, како и виси, а таа го носи пушкомитралезот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Фрли го во морето нека го носат далгите во заборав.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Бремето што Рада го носеше со себе беше преголемо, па реши да ја посети црквата во градот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Е, затоа - го пресече Пандо - ние први го облекувавме нивниот шинел, ги обувавме нивниот цокули и на капите го носевме нивниот знак.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Спротивноста помеѓу убавецот и кампот што ја опишува Њутн се јавува во сиот свој антагонистички сјај во една сцена кон крајот на првиот чин од драмата на Март Кроли од 1968 година, Момците во групата (The Boys in the Band), првиот театарски хит кој беше пресвртница и кој експлицитно и успешно го стави на меѓународна сцена машкиот геј-друштвен живот (како што се живееше во градот Њујорк).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ЛУКОВ: Не може. Ако не сакаш да го носиш писмото, дај ми го.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Димитар го носи искуството „на парцели“, карактеристично за луѓето на возраст меѓу четвртата и петтата деценија, кои го живеат овој историски (транзициски) период на овој географски (екс-југословенски) простор, можеби затоа што неговата лична судбина е уште поиндивидуална.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Отидов на балконот каде што двете со Надежда пиеја кафе и нешто тивко и тајно си разговараа, и реков грубо: - Гледам, го носиш прстенот, а? Што така?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако ви се случи во подоцнежните ноќни часови да минете, се разбира, со кола, по убавата магистрала на Босфорската ривиера, тогаш гостољубивите ресторатери и хотелиери ве тргаат од колата и ве вовлекуваат во локалите или пак она што ќе го побарате ви го носат во колата, па и топлиот салеп, посипан со иситнент дарчин, кој овде насекаде се точи и пие.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но тука беа Стојан и Јован и тие се понудија на раце да го носат, иако, и самите одвај ги креваа нозете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ефрејторот почна помилозливо да ги гледа заради прањето и јаделиштето што го носеа одоздола.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Едно утро, нѐ разбуди гласот на радиото, во форма на паун, коешто Татко го донесе уште од Цариград и го носеше со себе при сите преселби.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На парадите секогаш го носам едниот крај од транспарентот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И страв и ќотек и овие автомати и пушки и пушкомитралезот на Зоја ѝ го даде, не мислејќи дали кутрото девојче ќе може да го носи на своите слабички девојчински раменца.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Дали и мртвиот Кузман сенка се престо- ри додека низ клисурата на сенките го носеа?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓу Сцила и Харидба, меѓу две големи опасности, меѓу субверзивните сили на животот соломонски бараме одговор на прашањата: -„Зошто денес ни се случуваат несреќи?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таму, горе, по белината на скаменетиот снег, по која што се распознаваа траговите од јазиците на ветерот, почнуваше да зацарува некое волшебно усвитување, и тој знаеше дека тоа го носи оној сега сосема неразбиен бран на виделината, што продолжуваше да надоаѓа од зад планините, додека во сенките под него сѐ уште лебдеше густата модрина на ноќта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Крсто е име шчо го носел дедо ми и прадедо ми и дедојте на нимните дедовци.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така само школките древниот шепот го носат морето што им го завешта!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Бидејќи Господ се пошегувал со нас фрлајќи ни го Моцарт во вид на вулгарно суштество, кое не го носи ни знакот на милоста божја.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Миризбата на јорговановите цветови се ширеше низ чарадакот, го носеше до нас здивот на блиската река...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оти, ако го носиш презимето на мртвиот маж, може двапати да ти тежи неговата смрт. Не е така?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој човек што може да го носи името на кој и да било наш познајник можеби знае уште една тајна: Рубина Фаин под се почесто повторниот знак Post scriptum го пишува и потаму своето писмо до Едвард Жорес за судбината на малите земји и за луѓето во нив, оние луѓе на кои исто колку и на големите им припаѓа земјата и источниот изгрев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И така, во тие натчовечки нагризувања на студените одаи, човекот и каменот сраснувале еден во друг: за дел топлина карпите им подарувале на луѓето студенило што ќе го носат во своето месо додека се живи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Фала му на Бога што ги отворија овие кинескиве шопови, па ламби столни имаш колку сакаш за ич пари да купиш, ама нов фустан и штикли, кошула за овој и, да, чорапи доколенки... не ќе оди во гети, па кога ќе задигне ногавицата на панталоните сите сватови да посакаат на депилација да го носат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа го носеше уште првиот отворен поглед во овој човек до печката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Внатре вресок ечи, молба, како екот се враќа, во ѕидови удира на телото, кое во грч бранови го носат.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Го кренаа да го носат в болница.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Веднаш потоа можеше да им ги види и лицата на оние двајца луѓе, што го носеа одзад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секогаш кога поројот од мисли ќе ја вратеше назад низ времето, пред очите ѝ се појавуваше судникот со трозабецот во рацете, кој со рапав глас ѝ ја соопштуваше одлуката за гревот и товарот што требаше да го носи како казна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

” Игора Лозински го носеа брановите на судбината до Босфорските брегови, со белогвардејските давеници кои се спасуваа од нивната татковина.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Како уште на душа да го носам, ѓавол да го земе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се фалеше тој како да има којзнае колку пари, ми го покажуваше прекрасното кремасто одело што го носеше, дури го соблече сакото и го сврте од внатрешната страна за да ми покаже која марка е, не се сеќавам сигурно но мислам дека беше Армани.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Најголеми добитници од овој тренд да се претставува културната различност како невина и безопасна разновидност се оние маргинализирани групи што сè уште го носат тешкиот товар на некоја стигма и чие однесување во јавноста, затоа, и натаму предизвикува силна и широка одбивност: Афроамериканците кои си го зборуваат црнечкиот англиски во белечко друштво, геј-мажите што се бакнуваат на улица, буч-жените што заземаат лидерски улоги и наметнуваат авторитет над мажите или лицата со посебни потреби кои со тешки маки и упадливо се трудат да совладаат некој простор што не е скроен за нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А Лазор Ночески велеше:„Овца што не може да го носи руното, ни овцата е овца, ни руното е руно.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Средбата со мртвиот Рацин, кога пролетта на 1945 -та неговите другари и соборци го носеа од Бистра и Лопушник, од Кичево, од Гоствар, од Тетово и Скопје во неговиот роден град и во неговиот вечен дом на Велешкиот рид.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

СПИРО: А, Анастасијо, Анастасијо, нека ти е алал лебот што го јадеш во оваа куќа и уште од малечка името што го носиш: измеќарка на чорбаџи Теодос!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Забремени по трет пат. Го носеше, работеше, мора да се работи, лебот од земјата мора да се вади...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе можат ли да го носат товарот на овие времиња?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На едното рамо го носи светот на другото – Македонија.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Најсвежо расцветаните цвеќиња на гранките на ова чудно генеалошко дрво го носат името Joachim Mogarra; Thomas Hirschhorn; Gilles Barbier; Saverio Lucariello; Philippe May- aux; Véronique Marchetti; Marc Boucherot; Véronique Boudier, Olivier Blanckart; Stéphane Bé- rard; Jonathan Monk.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Сакам утре да го носам на Пелистер, - одговори дедо ми. - Јихууу! - срипав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некој помина покрај нив и рече шепотејќи: - Ајде, да не не чекаат. Побрзо, додека не се разбудиле луѓето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гого ги протри очите неколку пати, да не е само да му се привидело, од пусти желби и немирни сништа, но таму сетики стоеше неговото име, името на татко му и семејното презиме, што си го носеа по името на селото сѐ по удолницата од сртовите, по суводолицата на скрките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас сепак претпочитам да сум овде, Помеѓу помирените со гласот на судбината, Помеѓу ослободените од честа Да го носат знакот на победници Помеѓу луѓето кои во поразите откриваат И своја вина.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Има и такви што ги носат носевите на своите љубимци: некој го носи носот на својот булдог, некој на својата свиња, на кравата, на бикот...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А овој пердув овде два часа сум го носел на грб и во мојата прегратка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На сета нивна претстава, спротивно на очекувањата, мојата скромност ги награди со неколку добри фотки од апаратот што сами го носеа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Како знамето, на бродон, би го носел? На брзион?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

При секое доаѓање кај Висар, учителот му носеше и цвеќе; му го носеше цвеќето синчец кое учителот го викаше „детско главче“; му го носеше него, бидејќи и син му ова цвеќе го сакаше најмногу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

8. На граничниот премин Кристалопиги – како што погоре е речено -по старо селото се вика Смрдеш, името го носи по кристално чистата вода што извира од планинскиот извор покрај црквата Свети Ѓорги, една од најубавите во костурскиот крај, полицаецот лист по лист ги прелистува пасошите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Климент Камилски го остави наземи своето митско куферче што го носеше и во Париз.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Митре се понасмевна и одговори: — Шо имаше да стане, ќе си и окркаа бравите и кокошките агите, а Толе ќе гледаше од Пешча како се гошчаваат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ноктите ни се кислосани од пот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така на Богдана му го сменаа патот: не го носеа по вообичаениот пат и оддесно, како што е редот, ами одлево - обратно од стрелките на часовникот, како со натрупувањето на снегот господ да сакал да му го задржи малку подолго земното време на Богдана.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ем го плаќавме, ем сѐ наопаку направи, ем испокрши едно чудо материјал ем, после, кога падна, моравме да го миеме, в болница да го носиме и да го лечиме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Помолча отец Иларион, отпива од виното и продолжи: - Свети Јован Златоуст вели дека душата човечка е дух умен, беспримерна и неописива убавина, самовласна, света, суштина сродна со небеските и бестелесните битија, вечна, бесмртна; слична на бога, зашто го носи ликот на својот Творец. А животните таква душа немаат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сега сум болен, ќе ми свари ли мајка ти млеко засирено со јако пиво или вино, и малку повеќе мирудии? Може и само со бибер. Виното го носам со себе“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Кој број го носеше?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Еми, „Глигора, — реков, — човеков бевме пазарени за да го носи“... „Излегоа“ — рече од пенџере...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во таа мисла ја најде нунката што го носеше девојчето в раце, и бидејќи е адет да не зборува дури го држи, — отиде право во јаслите и го остави таму.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега, молчешкум, секој за себе, размислуваа за пликот што в пазува го носеше Србин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кај да го носиме сега Ничо Белчев?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тешко, но заслужено, е да го носат тие на своите чела срамот на таа благодарност“171.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Што ли мака го носи сега во оваа доба кај нас?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Којзнае од кои села го носеше, го вареше, го сушеше, го дробеше и им го продаваше на војниците. Контрабанда.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се случуваше некоја и да експлодира да го фрли неколку метра од дупката, да го затрупа со земја или да му зделне од раката, од нозете, го носеа во болница, го лечеа, а потоа пак го тераа да вади бомби и гранати.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тогаш наишол некојси Симон Киранец, кој се враќал од поле, па него го натерале да го носи Крстот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ако н¯ истепате сите земете го!# И оставиле го саато пак, не го земале.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

АМПО: Море, ми ги наполни ракавите, куче кучешко! (Ѝ го дава бебенцето на Цонка.) На ти го, баба Цонке, доста го носев.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се работи за инсталација, составена од голема кружна видео површина, на окото сличен интерактивен интерфејс и транспарентна (стаклена) тиква со отвор, низ кој што можеш да го носиш споменатото „око”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како мал го носеше татко му кркач на манастирски празник, кога во дворот меѓу црквата и конакот беа поставени сергии со барчиња како свирчиња, зашеќерени јаболчиња на стапчиња, прапорци за угичи и порти и прапорчиња за сугариња и капиџици, картонски маски за очите со ластиче преку ушите до тилот, медени колачиња тврди како пилешки срца, до колобајчиња во различни бои, а и шарени како градски велигденски јајца.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„До што има расипан диференцијал во Онтарио, кај мене го носат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го носи истото капче од кучешка кожа, а имитирајќи ја газдарицата Хера, стави и елече од кучешка кожа, обу и чизми и внатре забоде камшик со кој плуска кога го дресира или кога сака да го смири, да му оди по волја.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не бев жена која можеше да реши да ја убие жената во себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Испотени, мртовецот го носат; и во тремот го внесоа тој товар скап, а луѓето се собрале крај мртвиот и немо приковале свој поглед тап.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Тома најстариот внук од сите внучиња, Тома гордост на дедо чие име го носеше. Тома љубимецот на целото семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Останала зачудена и не видела, а ни тој, дека разговорот им го слуша легнат под сенка на дуња Лозан Перуника.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да ти се клекнам на умот, ако можам некаде да ти го најдам, му велам, оти умот стои в глава, а ти го носиш во газот, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа е на брегот, а бурата го носи кон неа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го носев во себе своето проклетство да им верувам на сите Марии.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Дали се уште те интересира овојмедиј? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Она старче многу често го носеше тоа како прогонење, но Змејко баш и прекумера чувствително кон тоа и секогаш избегнуваше да се покажува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека тие пееја, прислужникот Геро изнацврцкан од виното што го носеше од бочвата, наполна една кофа со вино и коњите од полковниците ги изнапи со виното туривајќи им со авланката в уста.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Се разбира дека го носел, - дофрли татко ми, - не е глупав да не го носи?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Зар островов не го носи кралот на морињата:“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Нејзиниот син Ксенофон Ксантопулос бил вчудовиден кога во средата навечер видел шапка на главата на Богдан наместо фес, што редовно го носел.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се, освен луѓето со торбите и вреќите во кои го носеа најпотребното, остана да скита по албанските села, нивите и ливадите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

“Па, носам она што сите го носат во Фектори, рече и ме погледна, линиеста T-shirt, малку пократка, преку друга Т-shirt, така ние тоа го сакаме овде... и Левиски... и, погледна во моите нозе, штотуку престанав да ги носам оние глупави црни работнички кондури, сега носам многу порафинирани Beatle-boots со рајсфершлус од страна...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во близината на куќата на семејството Амбросели се наоѓаше паркот Place des vosges Јас тука најчесто го носев малиот Патрик .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Секое јадење ми е тужно некако, не можам да го носам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Потем на едне голем штит го качија веднаш: го носеа плачејќи.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Кога пушиш веќе не си дете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

______ 1 Постои една народна приказна во која еден орел го носи едно момче од „долниот“ во „горниот“ свет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Доста го спреми девојчето дури Митра се промени, го наполни белиот ѓум топла вода, и ѝ го даде на Гуца Митрина да го носи до црква, та тргнаа трите „мили“ роднини за закон божи — в црква.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И тие сега веќе беа побратими со смешување на крвта; тоа го носеше она неговото зрно во прекрасно скованото грамадно тело на неговиот прогонуван роднина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Симболичката поливалентност на Fontaine ѝ се спротивставува на буквалноста на Pilant... de voyage.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не ги гледа веќе дури ни фенерите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој истакнува дека "веројатно облеката се добива од Бугарија..., меѓутоа, во последните три години речиси било невозможно да се добијат нови резерви".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Лесата носилка на водата рамнодушно го носеше кон селото.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Сѐ уште го носеше бастунот заради украс, да се дополни филцаната шапка со раб, паларијата и сивиот капут.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Подавав вода во чаша за пострашни лекови, за лекови кои некој не сакаше да ги пие, ама тој крст го носев само јас и го криев од другите. Од сите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Вака ли се чистат алишта, глупава Анастасијо? Ова ли е чистота, а? Погледај само овде, погледај (Покажува на палтото.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сите победи и проклетства се испишани на бајраците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А сега, оставете ме да си го носам својот крст. Бидете благословени!“

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- Повикај ме штом ќе ти затребам, јас сега ќе си одам – рече по едно време, го распосла летачкиот килим што го носеше свиткан под мишка и го снема зад ридот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Стварноста го носи нивното лице.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А знаеш ли што ќе сторам понатаму? Ќе набавам некаде вистински женски фустан и ќе го носам наместо овие проклети панталони.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Доволно е да го носат чистиот манастир во своето срце.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А Јон, стопанот мој, не гледа кој го турка, Тој натемаго, не гледа дека над голем вис го носи, над провалија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

шумот на ветерот или како драматичниот гурманолет станува историја ... кога водачот јавнат на столица пеејќи борбени песни за ноќните коњаници место следбеници слуша еребици зошто одамна не каснал дивеч туку мора секојдневно да џвака леб сирење и пржени пиперки кога сиот озарен довикува да ги стават во сос со кнедли тие следбенициите веќе сто и еден ден пред портата (тука водачот слуша торта и се облизнува над единствениот вкус на детството)во секој зрак што се одбива од полуразурната куќа на старецот откриваат нов збор а оној меѓу нив што го одредија да ја пренесува светлината занесен го носи сонцето во сонот и во здивот што го топли како со него да дишат далечните претходници...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Жените тогаш се собирале пред куќата на мајка му, влегувале внатре и молчејќи ја жалеле; тоа станувало оние денови, кога ќе се расчуело дека го носат врзан. Било заради кражба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

При основањето го носи патронатот на Климент Охридски, а од 1903 г.(со „Уставот”) на Кирил и Методија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако поживее година две, ќе се научат со дете, па после не ќе можат без деца, та ќе си го земат Илка мој. И така името му го носи на браче Илка.“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го носел и својот маузер, за него многу прикажуваа во селото, Змејко знаеше само за фишеците од таа пушка, што ги наоѓаше по мутлите од старата куќа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Тоа е дел и од природата: мајката е онаа која го носи детето во себе пред да го роди, од нејзиното тело тоа се храни пред раѓањето и по раѓањето.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само еден понемирен бран на возбуденоста и тој ќе избувне искрен и слободен и ќе го урне во бездната она за што е дојден и што вака пристрасно го носи во себеси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На чардакот се слушаше смев, висок разговор, а потоа ѕвекна Сивевата тамбура на две жици. Со неа Јован го развеселуваше друштвото, поправо ја отвараше веселбата. Не знаеше да свири убаво како колџијата Сула или како шура му Тошета, но редот го носеше, како домаќин, прв да почне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа сакаше и со ова да го столчи, пак и пак, а сето да остане забележано и врз малечката понизна џамија која низ народот и сеќавањето ќе го носи неговото име.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Голем бран почнува брзо да го носи. Каде?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

ЛУКОВ: (Оди до закачалката каде што Христов го остави мантилот, го сметиња и му го носи.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ТЕОДОС: Не! Само тоа не, па макар уште едно мое лозје

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во тие точки на разлеана пепел по страниците, од некогашните занесни читања и заборавно сеење на пепелта од пушените цигари врз хартијата, можеше да се наслутат и трагите на неговото верување во повеќекратниот идентитет кој Балканците фатално го носат во себе, но којшто упорно го одрекуваат една или повеќе од неговите компоненти за да дојдат во конфликт првин со себеси, па потем и со другите...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со хебрејскиот јазик се служеле рабините, додека во домашната употреба ретко бил практикуван.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми раскажуваше за улицата и музичкото училште што го носат името на брат му Јордан Михајловски - Оцка, селото Варош каде што живеат неговите братучеди, Могилата на непобедените, и уште за многу интересни нешта, за кои дедо ми рече дека е страмота да не ги запознаам и дека морам да бидам горд што носам потекло од таков град и од таква фамилија како таа, неговата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Откако ќе се врати, го гледа Фезлиев така гровнат и скршен.) Ќе го носиш ли писмово?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Колата запира пред влезот на гробиштата, а од тука нагоре го носат Танаско, Друже Србине и двајца од наставниците.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Темното си го носи своето. Кино гледачите што Господ ги надарил со долги раце и со исто такви прсти, никако не трошеле лични пари за зрнестите задоволства.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Опоен мирис на јасмин што го носат медитеранските ветрови.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој беше најстар од сите внуци и го носеше името на дедо.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Времето го носеше надолу каде што просторот го привлекуваше.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

и се тупав по главата кога го видов извадено крај реката; почнав да ја кубам косата, но луѓето што го извадиле, ме спречуваа; го гушкав и сè уште не верував дека е мртво; лелекав и го носев сама на раце за дома да му барам спас; паѓав под неговата тежина, но никому не му го давав да го носи;

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Еден од партизаните кои јa водат колоната рече дека таа планина е Грамос и дека од неа сѐ до Јанина во Епир, сите планински венци го носат нејзиното име.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И дури тој есапеше колку снопови има и колку десеток ќе му падне, чорбаџиите радосно ги полнеа вреќите и го носеа житото во Колобановиот амбар.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Познатата хемиска индустрија „Баер“, една од четирите производители на полиуретанот со светот, на два патнички брода на Рајна, веднаш до сајмиштето, имаше организирано изложба, која го носеше името „Визиона II“ и на која го имаше презентирано полиуретанот во сета своја функционалност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Како во прастарата физика, тие со себе го носат сопственото место, својата точка на рамнотежа која повеќе не претпоставува никакво поместување.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Главниот пак доход го носеше, оставаше (а кога му требаше земаше) кај Митра во Полчишта кај која наоѓаше сѐ она што, му требаше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да ѝ помогнеме? - Ќе го сториме тоа, - се согласив. – Човечецов ќе го качиме на остатоците на Мортенија и ќе го пуштиме да го носи реката.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можеше секако да се разбере Махмуд Дарвиш, поетот кој постојано тврдеше дека не сакаше да биде разбран само како поет на палестинската кауза.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Телесно истоштен од долго неспиење Христос одвај го носел тешкиот Крст.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Лирскиот талент што го носеше во себе знаеше мошне успешно да го вткае во секоја емисија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, моите чувства беа силни, на моите слаби рамена прометејски го носев товарот на тагата, но успеав да се исправам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Палтото за кое многумина се чудеа зошто го носам на топло, а го носев само поради „Olimpikus“-от.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

У Канада прасето не е „свето“ животно као кај нас и тој ловоров венец (незаслужено) го носат говедото и птичурините.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Го движеа така по ходниците до излезот, потоа го носеа до некоја од клупите, па го притискаа на рамената и тој седнуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Многу ми е тешко што си заминуваш,“ реков, и почнав да го кинам џепчето од фустанчето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Градот оживуваше со планинскиот здив што го носеа неговите нови жители.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- „Да, сега за Велигден ќе го потковам - дофрла Миќо - и ќе го носам на село на пасење”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

— Го познавам детето, вели жената, ние, на секое ваше барање, го носевме во Букурешт, но секогаш доаѓаше претставник на грчката партија и детето ни го одземаше.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На молбата од старио син му беше го кренал да го носит погоре во планината, арно ама го носел и тие зборои што му 'и рекол татко му сите 'и преживал во умот и си велел во мислата вака: „Проклет да би бил тој чоек што го сторил овој лош адет да си 'и носиме татковците во планинава и да ѝ остааме овде да умираат од глад, без да мисли оти што ќе стори, тоа ќе најди.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Почнува да се удира насекаде...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не го дочекав печатењето на весникот, како секогаш, кога му го носев на Татко, со моите објавени текстови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Брат ми ѝ објасни дека пудриерата ја купил во некоја старинарница, а мајка ми обожава стари предмети, колку постари- толку повеќе ѝ се допаѓаат, а од ова огледалце просто не може да се одвои. Го носи со себе каде и да оди.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ја извади и ја стави на масата. „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”. Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата. „Какви се тие глупости, ќерко!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го чував тоа парталче со години – во фиоката меѓу албумите со фотографии, во шкафот во кој ги чував моите алишта, а понекогаш го носев со себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Откоа стори малку џефа момчето, му кажало на царот оти татко му му кажал за тоа нешто.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го носам бутот, а, по мене, улишта муви се загнале и ме облетуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Товарот? Товарот ќе го носиме ние.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со кого се натпреваруваат тие кои гордо го носат своето его и неконтролираното чувство на омраза и гнев.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Силјан беше нашол една пештера и тамо беше се засолнил дури се свршил џенгот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Оптоварени со тоа знаење и со торби и дисаги во кои ги носеа букварите пристигнати од Скопје, тргнаа низ костурските и леринските села да го носат штотуку запалениот факел на македонската просвета.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но, па тоа тие четворица испотени и тивко зачекорени луѓе, со своите пламнати лица, го носеа на своите рамена токму него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Обично не мислиме вака за културните предмети; тие не ни се претставуваат веднаш така.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Товаров е претежок за да го носам сама.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гронинг: Јас го носам товарот на успехот и одговорноста за „Живот во пеколот”, додека за „Симпсонови”, јас го добивам сето признание и ништо од одговорноста. (се смее) Не, „Симпсонови” се резултат на групна работа и за „Симпсонови” можам да зборувам само со ентузијазам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Таа се наоѓа во најголемиот пасаж, во безистенот на покриената чаршија на овој град, која го носи името „Едлер“ пасаж, и која е полна со дуќани, продавница, кафеани.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И она за каменот што секој човек си го носи околу вратот, тој вели е опасен само ако се најдеш во вода, тогаш те спушта на дното и не ти дава да дојдиш до површината за да загоуниш малку воздух, те држи, вели, долу, додека не ти ја разејне устата и да те напоуне су вода.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го зеле на крилја орлите ќелешот и тргнале да го носат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Алал да ти е името што го носиш, измеќарка на чорбаџи Теодос!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А кога почна почесто да се огледува на огледалцето што го носеше во џебот и да забележува некои промени на лицето: мали влакненца израснати под носот и на врвот од брадата, мов и расцветани мозолчиња по лицето и кога почесто го вадеше чешлето да се чешла - сфати дека му стасало времето што неговите домашни толку нестрпливо го чекаа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ФИДАН: (Донесува тава со грав). Ајде, да вечераме!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Групи весели мечиња, парче по парче, го носат својот тежок товар и симпатично збивтаат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како се викаше таа војска? Чие име го носеше и кој ѝ го кладе?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Чудно е зошто не замолил да биде насликан нејзиниот глас што момчињата го носеле како молитвеник во рацете.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ајдутските и комитските чети крстосуваа по родното поле и гордата Беласица.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Што ме праша за двете, али скраја сум, али близу, тој ме праша за очите, али ми гледаат скраја.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Цела година го носи гунчето наопаку, береше китки по нивјето и гората и му ги даваше на комшичето Стојана кое им беше врсниче.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И што е најтажно, со себе си го носат и табиетот од стариот крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не ѝ кажав од што се плашам, но таа претчувствуваше дека не ми е страв од она што го гледав таму, туку од она што го носев во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да знаете само колкумина ќе го носеа тој венец со задоволство!“ реков по малку вознемирен од острите засеци во моите размисли.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

ДАРА: (го носи револверот a му покажуе в рака само еден куршум) Што ќе урадиш... бре човече, само један куршум ти je останаја ...

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Тргнав кон шкафот во кој години пред тоа ги прибирав алиштата за детето кое го носев во мојата утроба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дождот од камења и пепел што го носел ветерот стигнувал до Рим, па дури и до бреговите на Египет.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го напуштив Балканот во времето на југословенските братоубиствени војни, но го носев со себе делот од неговите болки.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А и воопшто, штом го навалил бесот, тоа бил момент и на растоварување од товарот на настаните што го носел од пред толку години.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Целиот свет на грб можам да го кренам и да го носам, Луцијо, само за тебе; не сум јас толку слаб како што ти се чини, Луцијо!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако го трансформираме внатрешниот свет на нашите души ако се ослободиме од темните сенки на нашето минато, од разочарувањата, неуспесите, траумите, понижувањата, ако научиме да го контролираме минатото, нема повеќе да го носиме како тежок товар, нема зошто да жалиме сѐ е добра лекција, шамар за освестување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Задача и било да го прибира и чува динамитот што тука го носел Милан Саздов. *

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Понито со лице на Данте Алигиери, водено од притисокот на Семовите колена, го носеше тој залутан минстрел шеснаесет милји југоисточно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кој заборавен остров, кое езеро, кој брег и бран што го носи небото кон градот?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Јас со своите четриест и осум кила едвај го носев тешкиот куфер кој сигурно тежеше некаде дваестина кила.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- За секој збор сакам по сто алтани, да така ќе ви кажам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога заминаа офицерот и војниците, луѓето го кренаа вкочанетото тело на сликарот и почнаа да го носат на раце како икона.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Меѓутоа, откривањето на динамитот во домот на Ана (како и додека Милан го носел од станицата во Цариград до нејзиниот дом) значело робија, ако не и крај на животот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А останатото? Останатото ќе го докрајчат двајцата СС-овци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

БОГДАН: (го носи под мишка Пијаниот. Овој је раскрвавен на челото и се порева).

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Мајка му, често, кога ќе немаше млеко, го носеше по млади доилки во селото да цица, а некогаш го ставаше и под коза да цица за да му јакнат бузите и непцата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Вислицени зборува, Мајснер се смее од името на Максимилијан Мертен, а Корец не им верува на ушите. Дојде време да ја проба и таа чаша жолч: достоинствата што толку грижливо ги градеше и функциите што за овие десет години ги акумулираше, ги поврати и ги пазеше, одново да почнат да му се одземаат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Третата — зелена: да си го ќердоса зелениот венец што ќе го носи како невеста".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога чуја старците тој збор од старио, многу мака му паднало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во гардеробата денес бацки не паднаа, ама за честито и „со здравје да го носиш“ бакнеж доби еден „шмокљо“ што морав да му цртам дека треба да плати тој, ако таа не вади пари.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Сум слушнал за такво име, ама еве сега можам да го видам и тој што го носи името....

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Го носеше ракописот на проектот на неговиот живот - Историјата на Балканот низ падот на империите. Ги носевме светите книги и неколкуте источни и западни записи и книги за јагулите...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Дури сега забележа? Од кога го носам – одговори мајка ми, правејќи се невешта. – Сите ми го бендисуваат и на сите им кажувам дека ми е од тебе. – И ја испружи раката, погледнувајќи кон показалецот со восхит.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Таа препречена брана, брана накосо поставена, за да се одбрани од сето она што животот го носи, од бурната животна река, големата вода, која ако не се одбрани, човекот ќе го завлечка во лош правец.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Како дополнителен заштитен механизам во иднина умесно би било да се воведе и одредена санкција (глоба) за работодавачот доколку не го запази овој и онака предолг временски рок; б) кај видовите на договор за вработување (на неопределено и определено време) најпрво дојде до дефинирање на поимите работник на определено време – „лице со договор за вработување склучен непосредно помеѓу работодавачот и работникот, каде што истекот на договорот за вработување е определен од објективни услови и тоа доаѓањето на одреден датум, завршување на одредена задача или појавата на одреден настан“ и работник на неопределено време – „лице со договор за вработување на неопределено време“ (чл. 2 од ЗИДЗРО/ септ.10), а се додаде и нов појаснувачки став дека оној договор за вработување во кој точно не е утврдено времето за кое е склучен истиот, ќе се смета за договор за вработување на неопределено време (чл. 7 од ЗИДЗРО/септ.10); в) со измените од јануари 2012 година се предвиде дека наместо дотогашната обврска на работодавачот да го чува договорот за вработување во работните простори каде што работи работникот, по ново тој тоа треба тоа да го стори во своето седиште (чл. 2 од ЗИДЗРО/јан.12); г) содржината на договорот за вработување претрпе три измени, една позитивна, а две на штета на работникот: 18 ● со измените од септември 2010 година во чл. 28 се додаде нов став кој предвиде обврска на работодавачот во договорот за вработување да мора да вметне одредби со кои ќе го информира работникот за ризикот кој го носат работните места, за посебните стручни квалификации и познавања, како и да го информира за ризиците кои согласно законските прописи би можеле да настанат на тоа работно место (чл. 10 од ЗИДЗРО/ септ.10); ● диспозитивната норма која им даваше можност за избор на „договорните страни“ да се повикаат на закони, колективни договори и акти на работодавачот при решавање на одделни прашања, доби нова формулација со обврзувачки карактер, односно сега при решавање на овие прашања двете страни треба да се повикаат на овие акти и договори, но само онаму „каде што е соодветно“!? (чл. 10 од ЗИДЗРО/септ.10); ● се воведе нов чл. 28-а кој ги регулира измените на договорот за вработување.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

И во тој сон го носеше со себе проклетството за некој баран излез, за некој отвор, што мораше да постои во тоа небо, меѓу тие дрвја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го носев кога одев да ги пасам овците.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Значи, ветериштата се тие што го носат островчето завиено во сивиот кожурец на своите магли.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Котидис зедовме да го носиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако ти пуштило малце, братче ти е, ако е куче, пак ти е братче!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Судбината првин го носи во Минхен, против своја волја да изработува барокни бакрорези во едно познато ателје, оддалечувајќи го од неговиот идеал импресионизмот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секогаш во многу нешта ќе се владеам слично на дете, но слично на оние деца кои што од почеток го носат во себе полнолетникот како што, кога монструмчето вистински ќе порасне, тој еднакво го носи во себе детето, а nel mezzo del camin се дава ретко миротворно соживеење на барем два пристапи кон светот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Знам, ако случајно го прашам, зошто на тој начин го обесил ранецот, сигурно ќе одговори дека тешкотиите што ги совладуваме во животот создаваат најтрајни навики.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сети и на Маре, тогаш најубавата матурантка на генерацијата, како се вљуби во еден млад мустаклија офицер, кој излегуваше на корзото во нова кноевска униформа и го носеше своето друштво на игранки во Офицерскиот дом.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

ПОЦКО: Брат Арсо, ни умре кумот, а не остави никој свој.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Наблизу, голем градски оркестар свири променадна музика што ечи низ булеварот по кој се одвива парадата на кадифените трудбеници на новото време.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За да не го носат полн фижидерот сандак, ги преместија работите токму кај мене, за да им сторам услуга да ги сместам во нашиот фрижидер.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие мириси беа измешани со мирисот на сувиот босилек што сите жени го носеа во џувки и по прчалките, а и ние машките секој имавме по некој страк босилек во џебовите, зашто така чинело, босилекот чува од зарази и секакви болести.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„Ете, помина со рамнодушност низ мојата лутина“, си реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И нозете веќе го носат скоро бешумно по сокачето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со мене носев една англиски курка, па едното парче сирење го скрив под неа, а другото го носев заедно со лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се вљуби во буквите и во зборовите и сега ти ќе го носиш и нивниот крст.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Знаеше дека и тие двајца напред го носат својот крај од носилката нарамо, мислеше дека би можел да им ги види само нивните капи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

-Разбудените можат да го контролираат својот духовен свет, знаат дека во себе го носат и детето и мудриот старец... - говореше Еразмо... - треба да се трудат да го пронајдат мудрецот во себе...

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него, беше нашол една пештера и тамо беше се засолнал дури се свршил џенгот.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Затворскиот прислужник го носеше фенерот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Еден бут го носам в ќевар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти го гледав огледалото кое го носеше секаде, ама не и знамињата. – И не можеше да го видиш, како и никој во куќата, го чував во ковчегот со чеизот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога го кренаа трупот на давеникот со нозете угоре, со главата удолу, на дното од барката кон која го носеа, падна со тропот нешто тешко, метално, нешто режано, сработено во форма на книга.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од ова место почнав кон голготата да го носам сопствениот крст.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Е, тоа пукање уште ми се слуша, си го носам со мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Џим со јогуртот, а особено со бозата, има извесни проблеми.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ги обвинуваше најневините; најневините и најбеспомошните го носеа исконскиот грев – оние кои тукушто влегле во животот ги обвинуваше дека ја посакуваат смртта на оние кои тој живот им го дале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ЕВТО: Не викај! Не викај! Качи го горе Михајло! Кај ќе го носат него. Готов е!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Наскоро почнаа мобилизациите и една вечер и Јехуда Давидовиќ доби известие со наредба да се јави на мобилизациското место.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Осаменоста - товар што го носеше со себе илјадници, милиони години, без да може да се ослободи од него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Него го носеа молкум.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Низ модрината, ишарана со живо подвижно сребро, човекот го носеше својот непријател, се лизгаше, застануваше само понекогаш да определи на прав пат ли е и се пожалуваше на планинската моќ.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дојде и Борис Калпак со долга пушка. „Готово е, Осип Сечковски и Трипун Караѓоз ќе го носат во Кукулино и Круме Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој што го носи името Петар не си го клал самиот името, туку му го клале други.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но, на рамо вие го носевте сина ми довде, голем пат вие сте прошле . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Го закачи во ходникот сакото што го носеше наметнато преку рака а во собата додека седнуваше на столчето со скусени ногарки не престана да си ја брише потта од челото.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се заниша и дури кога ја олабави левата рака забележа дека дотогаш, ни сам не знаејќи, го носел детското чеволче.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но и ако нема место каде да фрлите отпадок, не ќе се уморите ако го носите малку со себе и го фрлите таму каде што никому не му пречи и не создава грда слика.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Моторџијата беше горд на силата на својот мотор, но уште повеќе на „товарот“ што го носеше зад себе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

МЕТОДИ: Сигурен. Врвев низ градината, го носев писмото од Иванов, знаеш каде...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се обидуваат да избегаат од тој свет, но длабоко во себе, во својата свест и паметење ги чуваат сликите од тој свет што како неизлечива рана го носат во себе...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Товарот со кој си се нагрбил сам мораш да си го носиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еден живот ни е доволен за страдање и сѐ што сакаме потоа е тишина и вечен мир.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во огромната челуст на тишината невратно се губеа притаени пцости, злокобно тропање на некакво железо, неразбирлив шепот и сѐ што не се слушаше, и сето она што сивите луѓе, го носеа под грло, зашто 'рбетникот на големиот организам на колоната беше скршен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, овојпат ич не ми беше тешко да си го носам - се чувствував лесен како пердув.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Малото бело парче во брановите... што го носат сè повеќе...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Каде го носат? - прашаа полковниците. - Во манастирот Свети Наум...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Телевизоров нема добар сигнал и ќе го носиме на Велешко“, им зборуваше, а едниот од нив го креваше во раце, го товараше во гепекот од колата и со татко му тргаше на пат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Прличев може да ми позавиди...неговата мајка кога го носеше тешкиот мокар килим по угорнина...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Чекор по чекор нежни, слатки цвеќенца ја ширеа аромата во нежно забрануваната прерија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Му го носат колачот.) Ај што е попово нека е готово.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Го отворив, и пред мене се покажаа пелени, чевличиња малечки колку палец, плетено капченце, бебешка пелеринка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Обично ние го носевме пред гостите подавалникот со топло мирисливо кафе што го вареше Мајка, со локум и вода.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оригиналниот интерфејс, значи несекојдневна тастатура, маус или џојстик, е важен стимулатор на естетската перцепција во смисла на продолжена осетливост и кај уметничкото дело/инсталација на Agnes Hegedus, Поглед со рака, за коешто софтверот го напиша истиот автор кој прави софтвер и за Shaw, Gideon May.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

СОФРЕ: Зборот, шура, кај ќе го носиш таму оди.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тие секаде го носат нејзиниот оригинал...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Жените мешаа малтер рамо до рамо со нив, го тураа во дрвени корита и им го носеа до темелите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јас во себе го носев поривот на незауздана жена.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Подивен е. Див станал... - рекоа. Гледај, го носат учителот!

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Каубојот, еден страшно згоден ороспиец кого го носат на некој роденден како сексуален подарок за почесниот гостин, почнува нешто да се жали и да бара сочувство поради некоја спортска повреда со која се здобил неодамна во вежбалницата: „Ми се отпушти раката кога се кревав на бицепси“, вели – никого не го интересираат деталите многу-многу, ама овој сепак си меле, онаков симпатично неупатено опседнат со себеси – и акнав на петициве и си го свиткав грбот“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тука има некаква подивеност! Ѓавол нека го носи! Зар има тука смисла?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ама не очајувајте, ако непорочно го носите бога вели попот, ако го славите Исуса, ако го спомнувате во сѐ што правите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кабаков е во егзил, без татковина, тој со себе го носи целиот свој пекол во бескрајноста на слики и сензации кои ги инсталира секаде каде што е поканет.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Оваа амалска активност никад не би ти сметала, ако у лифтот не ти се сопатници: Пакистанецот што копа на кари и ти диши у врат, малиот Кинез со уште помали ноџиња, бабичката што го носи на мочање мастифот што е голем ко липицанер...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Дел за празни верувања „Трчаме“ низ полето незнаејќи го правецот и насоката Далеку го носи патот „Играме“ на килимот исполнет со страв и стрес Далеку ќе бие ѕвоното.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Неговата мајка, бабата Хазбије, од родот на Фетиевци го носеше сѐ поголемото семејно бреме, но и цврсто беше уверена дека еден ден ќе замине кон Турција, кајшто одамна беа заминати нејзината мајка и нејзиниот татко, браќата и сестрите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оваа разновидност, без двоумење, ја препорачува лингвистичката интерпретација, зашто со себе го носи контрастното видување и го свртува вниманието на еден битен аспект - исклучиво пластичен или естетски аспект.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тогаи ќе да се јави честниј крст от небо, ангели ќе да го носат и ќе да го постават на това место дека бил Христос распјат.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едно време едни ловџии фатиле в планина еден арслан, го врзале со јажиња и пратиле едного од другарите в град да донесит синџири за да го врзат појако и да го носат без страв.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еднаш, преместувајќи го од едно место на друго, го имав заборавено некаде по станот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го носеше оној жолт, разгрлен фустан, без ракави.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нагазив на овие замотани партали! (Покажува на бебенцето што го носи Цонка.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Да го суредиш! Ене ти го Уредот. Тој е за работници. Што не го носиш таму?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Третиот транспорт стигна во Гдањск на 26 октомври, најверојатно со романскиот брод „Трансилванија“ (некои тврдат дека го носел името „Каролина“).

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го носеле сите мои предци, го носам и јас, но не знаеме какво пророштво на него е напишано, и дали добро или лошо му се пишува на оној кој го носи, оти грабен плен е, а грабнатото често со лоша магија се заштитува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

” Го прашав кој е и кога ми кажа дека е некој училишен весник, му реков да продолжи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Куро е некрунисаниот крал на Менхетн. Ја носи својата кралска круна како што Сизиф го носел тешкиот камен.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Органџиев, кој случајно одејќи по една улица, видел дека Павела го носат во спровод.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тогаш ѕвероглавите ме раскинаа. Еден го носеше мојот мозок, другиот со забите ги кршеше коските на вилиците, на вратните пршлени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш Милан успеа да стане. Чувствувајќи се доста слаб за да може да го носи мачорот, нежно го спушти долу, стенкајќи кога го направи тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Утрината Богуле станува, го зема писмото и му го носи на Методија Лечоски.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Негов омилен книжевен вид е расказот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Напролет јоргованите ни го носеа здивот не само на пролетта, туку и споменот на родната земја.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ќофтиња од кал Тоа утро Дора и Ане се скараа. Додека правеа ќофтиња од кал, Ане го побара лончето и сакаше да си го носи дома.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

РАЈНА: (На Султана) Не зборувам со тебе. (На Евто) Слушаш? (Пауза) Слушаш ли? Утре рано да го носиш!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Молчиме и гледаме на патерицата со која поп Стерјо ни го покажува вечното почивалиште и вели: - Тука лежи Стерјо Сидовски, го носам неговото име – триесет и пет годишен, сирачиња ги оставил – Зисо, Коста, Риса и Тана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ами кај оде Толе, кај го носат ѓаволите црни сега?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Леле, прекршило глуво доба... молкни душо, секој си го носи својот Крст.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

— Е, оти де, велам, не го носел патот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Го носи на душа покојниот Борис Калпак и виновен е за сѐ што се случи вчера. - Виде како ги исклавме оние што дојдоа да се колат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Излезе како што ми рекоа: да го носев, можеби самата ќе се застрелав...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Или може ли да живеме без товарот од претходниот ден?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Камбаната продолжува да бие. Ветерот го носи нејзиниот тажен одзвук и мракот го изсполнува со морничавост.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Луѓето го носеа на своите рамена по сиот тој длабок снег, што тонеше под нивните чекори, или чкрташе, смрзнат, него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Се разбира, можеби постојат исклучоци” додадов „но тоа се мали недоразбирања и хулигански пројави на неодмерени поединци, а тие поединци барем засега и не би требало да се сместуваат во оваа фела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сигурно сака, но тешко му е да прима посети,“ одговори Матилда.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, уште првиот ден од нејзиното враќање, испече од своите специјални колачи и заѕвони на нејзината врата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го носиш како заден траг на денот. О како ќе ја пренесеш до другиот брег мојата песна!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но ако веќе дошло до тоа да се земе ризикот што го носи секое доверување, тогаш треба од помагачот да се бара нешто повеќе, да не се испушта туку-така можеби единствениот случај, особено ако биде нужно и добро да се плати.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го кренаа и полека почнаа да го носат надолу.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ни гајда ни грло се има кај нас за песна - пред три години ни заклаа неколку момчиња. Тагуваме и си го носиме крстот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одма го познадо по браду и шубару. (Го носат на кревет.

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Недопрена чиста душа, примање енергија и создавање моменти на среќа и пријатен живот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И многупати го носев Ѕвездана да му закуша, со скрувци сол и со шепотење на темето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Бајрактарот го носи знамето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка му, татко му, баба му, ќе излезеа од умот: го носеа по сите доктори, по сите бајачки и гледачки, му даваа да пие и да јаде сè што некој ќе им речеше, но ништо не помагаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Место каде што мајка му истураше чаша вода пред секој почеток на новата учебна година, место од каде што со мал ранец брзаше кон автобуската станица за да го фати автобусот што го носеше во престолнината за да полага испити на државниот универзитет, место каде како дете во врнежливите летни денови играше Монопол со другарчињата...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Помеѓу осаменоста минуваат ридови а покрај кладенците навраќаат уморени суштества Небесниот круг е затворен Чекорам по глувата пустина верувајќи во сите пророштва а твојот скаменет лик го носам како амајлија.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- По патот за Голгота, местото на Распнувањето, на Христос му го дале Крстот. Сам да го носи.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Право на лекар да го носиш! - му рече доктор Коста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Додека ги облекував пижамите слушнав дека мајка ми му рече на татко ми: - Би се опкладила дека старион навистина го носел пиштолот со себе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сакав да му подарам нешто, а ништо немав, и помислив да го откорнам џепчето од црвеното фустанче кое пред мене го носеа моите постари сестри.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе го носат во болница, - си помисли.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Којзнае кој сиромав го носел во Правта светска војна, а ние ќе вариме во него качамак.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Гурбетчијата го носи своето семејство во себе во далечната туѓина, останувајќи туѓинец за народот со кој живее. Нема погорчлива судбина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но тие правеа потера, го фаќаа и го носеа дома терајќи го да ги приготвува тие јадења.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Сѐ се разликува од човек до човек. Од мајка до мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го прашала бара ли да му плати заради тоа што го носел товарот од половината на поточето стрмоглаво упатено од лесковата гора кон неголемото село, на она патче по кое некогаш, според Доце Срменков, се спуштил светецот Гаврил и ја соѕидал од камен, земја и пот првата лесковска куќа, лесковска зашто некогаш заради лесковите шуми селото се викало Лесково.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И можел многу често, тој, Змејко, по тоа нивно прикажување, да сети како под својата кожа го носи целиот оној свој некогашен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сепак меѓу парижаните, па и кај сите французи, Сурен најмногу е познат по една своја знаменитост, по, речиси, најголемата болница во Франција, која го носи името на Фош, командатот на сојузничките сили на Првата светска војна.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Иако нигде не е запишано како сум облечен, знам дека го носам кафениот костум, оној што го сошив во Шнајдерската работилница во Гаково од оние три метра штоф што беа главна награда на новогодишната лотарија кога ја пречекувавме оваа 1951 година во културниот дом на селото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

(Излегуваат сите освен двајцата зографи кои се подготвуваат за работа и Евто кој немо гледа пред себе. Пауза. Влегува Рајна, го носи бебето во раце. Го гледа Мртвиот Михајло. Доаѓа до Евто.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Според известувачот, "на народот од областа му недостига облека" а "она што го носат вообичаено е ограничено на она што можат да го направат самите", но дека е тоа само практика "вообичаена за селаните по планините, по другите села населението употребува нормална облека".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тенка линија И да сакам не можам денот да го носам со недоумица..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Знае по воздишката којa кружи како откинат како лист од бреза што го носи и развејува ветерот и некаде го губи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Колку за коњите, пријателе, не прашај, чунки двата три 'и напраив и одвај ми го носат тоарот - му одгоорил старио.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му одаде Павле достојно признание на палтото и ѝ кажа на жената да не го става в орман - отсега ќе го носи само покуќи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Силни бранови почнаа да ме заплискуваат, да го носат моето бедно креветче, над мојата глава летаа изулавени птици.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ете, го облекла; ќе го носи додека не се врати, и најпосле ќе ја објасни својата постапка како единствена можност да му се згазне на опашот на машкиот шовинизам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во џебот носиш цигари и запалка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И судбина ѝ е на Зоја да го носи пушкомитралезот и да пука, да убива, непријателот да го држи под оган...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И во двата случаи главниот виновник ќе бидат или сплетот на несреќни околности или мрачните сили на пеколот кои како гладни крвожедни кучиња го чекаат својот плен, тие жртви кои во себе го носеа дивиот страв, тие изгубени и продадени души кои се изгубија по патот на неверството, предавството.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Една од најпрестижните книжевни награди на Јапонија е наградата што го носи неговото име – „Акутагава“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И ќе заминеше низ улицата, нема да оди со хеликоптер ниту со автомобил или автобус, ќе оди пеш, со униформата сокриена во куферчето што го носи на рамо; не сакаше никој да помисли дека е вообразен затоа што е Ракетар.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Велот на морализаторството и сензационалистичките прилози по разните медиуми направија информациите за дрогите и ризикот што тие го носат со себе да станат недостапни како за родителите така и за нивните корисници.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сакавме да го кренеме и на раце да го носиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Море чедо - му рекол - што си нешто невесел овие два вечера?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Што сака нека биде, желбата што го носи е поголема од дебелината на снегот, посилна од гладот, од свирењето на северецот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

АРСО: Е, тогаш и кумството е — свршена работа: в недела на крштавање „Кажи, куме, име“. (Му покажува со движење како ќе го носи и држи на раце бебето.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во нејзиниот ѕвонлив глас успеа, во сета тревога, да забележам малечка зафркантска нота.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ај, го земам војничето на рамења да го носам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами двата коња ти што имаш - те ризаат барем троа за тоарот да ти го носат? - му рекол царот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Двајцата имаат право на задоволство: од 8 февруари Мертен лично со декрети што го носеа неговиот потпис под новата функција на воен управител за Егејот, ги стави во сила Нирнбершките антиеврејски закони и на оваа територија, врз основа на што солунските Евреи, обележани со давидовиот знак, се затворени во неколку гета, од кои едното, помасовно, се наоѓа до самата железничка станица.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Девојчињата седеа дома, а пред портите на куќите излегуваа само постарите Еврејки и во топлите летни ноќи, додека ветрецот го носи мирисот на Дунав, џагорот на бродарите и јазици допловени од далечини, пееја романси донесени речиси пред пет века од Шпанија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потоа со чудата на нашиот свети Наум и со молитви пред крстот што им го ставам да го носат на гуша...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да ги добиев вчера, да ги добиев макар денеска пред тргање на школо, јас ќе го предварев овој удар што не лесно се залечува, немаше печат на катадневна потсмешливост да се одбележи на оној убав лик што го носев во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Море, ќерата, беше велеле тие, кога влегува, кога излегува. Дали ангелот го носи на рамо, велеле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дојде дома на посета... Го носеше тешкиот куфер од дрво, угоре по патот до селото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

По три дни, го видовме како занесено свири на свиралка изделкана од врбова гранка, чекори како да чекори кон небесата, се крева ко да го носи морско ветре и го поткрева од земјата, а по земјата, занесени од свирежот, лазеа безброј змии, со кренати глави кон свирката и кон очите на нашиот другар.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Но јас не сум историчарот во стихови на Палестина! Ниту сакам да бидам симбол. Не сакам да го носам тоа бреме!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

ПАНДЕ: Не туку... кај ќираџијата... Ха! Кај Глигора Мостров, што бевме погодени да го носи до местото каде што е компанијата.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Никако не му даваше рака на дуовникот за да го носи Силјана со себе на Божи гроб, чунки сакаше да арчи пари за него повеќе отколку што му чинеше ругата.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Му кажав дека јас и синовите сакаме да преземеме иницијатива, амбулантата каде што ти работеше да го носи твоето име (бидејќи, истата немаше име).

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога дојдоа џандарите и го врзаа Грдана за да го носат в град, луѓето шепотеа по него: „А бре, Грдане, ќе ги скапе душицата по робии... Зар мораше да го убиеш...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не палјачовци. Зашто тие имаат смеа само за себе и ја носат во своите катници како змијата што го носи својот отров.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, сѐ уште го носиме товарот да го прераскажеме тоа што го проживеавме, ако сѐ уште има некој кој сака да не ислуша.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кај ти е писмото. (Киро го бара) Ти реков да го носиш со себе. (Киро го наоѓа) Читај!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ретко го носеа кај Зигмунд. „Дедо можеби сака да го посетам,“ рече кога Матилда го доведе кај нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го носел со себе од студениот север сѐ до топлата Африка.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Потребна е храброст да се променат работите, но со магијата и волшебството што го чуваме во срцето можеме да бидеме љубов за да најдеме љубов, да веруваме во можностите и слободата и ќе најдеме среќа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го носеше по разни лекари и болници, но ништо не помагаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Башчаушот Шарен Мустафа му го даваше јадењето на секого та и на Горѓија, и му кажуваше дека оној мариовец, што излезе му го носи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А никој не се интересира како му е на еден млад човек кој мора да го капе кучето на својата станодавка, да го чешла со часови, да го носи на лекарски преглед, само за да не биде исфрлен на улица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Има и Вевчанска река. Таа ги собира сите нечистотии фрлени во неа од селата Враништа, Велешта, Дабовјани, секако и од Вевчани - и сето тоа го носи право во Дрим.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тогаш му реков: „Е, во таков случај веројатно оној поставен со рубли генералски шинел ќе мораш ти да го носиш. Но без постава.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во неговите книги пишувани на различни писма, латинично, арапско, кирилско, хебрејско, на места откривав разлеана пепел, во необични облици, која некаде се слеваше во старите минијатури на еден Коран пишуван на рака, како своевидно надополнување, потврдување на неговото читање и постоење, неговото воскреснување во моите нови читања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сефардските Евреи, доселени во оваа маало уште во средниот век, го носеле со себе и во себе јудеошпанскиот или ладино-јазикот, старошпанскиот јазик од времето на Колумбо и Сервантес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие се впуштија кон авионот, го разгледаа внимателно и заинтересирано, а потоа почнаа дел по дел да го носат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тешко му беше, нозете одвај го носеа. Пред очите му се плетеа мрежи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бремена жена која во себе го носи вирусот ХИВ може да го пренесе на своето бебе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Изгревот на сонцето го дочекав, со некаков внатрешен набој, ни самата не знаејќи од каква причина, го носев длабоко во себе, иако знаев дека тоа не ми е својствено.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Потешко ми беше детето што го носев под појас.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше и една пеколна тиштина, зад која што од сите страни продолжуваше да си постои онаа раздвиженост; тој сега го носеше и тоа како уште поморничаво бреме по угорницата, го сеќаваше како го дебне од зад секое дрво, но продолжуваше нагоре.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Велат дека остана без наследник, не можејќи да замисли дека друг достојно ќе го носи факелот на светлината на слободата во Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Потоа го развиткаа кетинот, долгото бело платно кое секој муслиман, преку целиот живот си го носи во чалмата врз глава, и од него, луѓето одредени за овој обред, исекоа и направија, без шиење, три парчиња за главата и градите кои ги врзаа едно со друго, така приготвувајќи го покојникот за заминувањето од овој привремен свет.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сепак, сметам дека треба да се одбележи дека помеѓу Витгенштајновите разлози за спротиставување на интенционалистичкото објаснување, се наоѓаат и извесни поенти кои можат да се јават единствено како резултат на неразбирањето на она што тоа го носи во себе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Србите сакале да го дигат од туја, да го носат у Србија, у Србија ќе го носат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Постојано на главата го носеше дупнатиот шлем од Темелко што го донесе од Солунскиот фронт и маршираше по сокаците удирајќи со нозете колку што може и поздравувајќи го секого што ќе поминеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Овдека секој работник имаше број и мораше да го носи закачен на градникот, како робијашите во Ерзерум или Диар-Бекир, а чаушите евиденцијата ја водеа по број, а не по лице.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Второто „К“ поврзано со колонска вода Во светот е позната познатата келнска колонска вода и затоа Келн, инаку град на индустријата и трговијата, во цела Европа и надвор од неа го носи знамето на „4771“, а покрај овој број задолжително стои натписот „Келнише васер“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И секогаш, кога ќе мораше да се поздрави со тоа старче, Змејко секогаш долго потоа го носеше во прстите впечатокот како да се поздравил со мртовец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Авионите го носат до привременото „добредојде” на земјите што нема да ги разгледа, каде што има време само да работи во некој музеј, во соработка со сопругата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Знаеја и младите дека ашик нашата заедница не поднесува, дека срам од љубов во неа не бидува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Качи го на магаре и добитокот го носи од дома, добитокот го враќа дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ беше некако механичко во неговите движења.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаеше дека луѓето го носат кон селото, одземајќи го од дивината и враќајќи го дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дали ветрот така го носи и го враќа?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Значи, таа само им олеснува на некои личности да се ослободат од инхибициите и да го изнесат на површина она што веќе го носат во себе во некоја специфична естетска форма.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зборовите што настојувам да ги сведам на пристојно бладање понекогаш како да се знак на неминовноста иако зафатеноста со нив ми се чини како враќање во некое дамнешно лудило од кое упорно бегам а тоа сè поупорно ме следи или, што е уште поверојатно ова лудило, без да забележам, отсекогаш сум го носел во себе како залог, како амајлија, како објаснување за моето чудење пред она што ми се чинеше живот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Драга и мила Царо, ... Икончето од свети Наум што ми го даде кога заминав, го носам на гуша... Досега ме сочува...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Попладнето дознав: Мила починала утрото, можеби тогаш кога за неа разговаравме со Игбал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Денко, брзо! - свика и колку што го носеа нозете се стрча кон стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Во војно време, велам, сите луѓе се лоши, Само на крв рикаат, му велам на војничето што го носам, ко волови, ко јунци рикаат, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја менува судбината, го носи животот во нова димензија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

1. Оти малечок многупати си го носев Тасе, мажот ми, на раце, како бебе Баба ми Ристена живеела во селото Дисан близу Неготино и навистина наделеку била позната по својата стаменост.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Беше сигурно дека големиот семеен сон го носеа јагулите до бреговите на американскиот континент со неодредениот код на враќањето… III Татко што туку беше вратен од Цариград.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во Мартовските демонстрации во Белград, тој беше на чело на една поворка, го носеше знамето и викаше: - Поарно „рат“, отколку пакт! Поарно в гроб отколку роб!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Веќе е топло, пролет е, па можам да си го наметнам мантило, или само новиов жакет да го носам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но имаше уште, оти кога клопчето на тајните се одмотува, подолго изгледа одошто кога оној што крие тајна го замотува: на следното ливче, о бедни и благоутробни, го најдов родословието мое, тајната на светиот крст на грбот што го носев!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека тие таму имаат коитус со разни, за нив туѓи персони, јас го носам мојот тросед на рамо и замислувам, во 90% од случаите, една иста личност со огромни цицки.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Значи, во XIV век Македонците официјално го носеа името Срби, коешто немаше зошто да го презираат и да се лутат на него. Во тоа име тие не наоѓаат ништо лошо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Постои таму некаде далеку како драг небесен цвет, опоен мирис на гардении и лотус, нејзините нежности се мевлем за животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - носи (гл.)