го (зам.) - чува (гл.)

Само разнобојното цветје го чуваше стариот ред и спокој. Гордоста на Раиз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Среќа е чувство на мил допир на искрена насмевка, на недосонет сон, на лик кој го чуваш во себе, на утро во кое имаш верба за денот, на ноќта во која се копнее за љубов..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Денес е во мода – или, барем, беше модерно во релативно пркосната машка геј-култура од 1980-тите и 1990-тите, кога пишуваше Милер – геј-мажот да си ја покажува геј-гордоста, сексуалната ослободеност, така што ќе си го чува купчето геј-порнографија ставено на виделина веднаш до креветот, заедно со разноразните други еротски помагала.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но беше крајно љубопитен да ја дознае причината зошто Мајка не ги раздвоила овие знамиња од животот, носени низ балканскиот егзил заедно со Татковите книги. – По нашето патување во Италија, во каталогот на Ла Ринашенте, го чував италијанското знаменце што стоеше пред нас на вечерата кај грофот Чано...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Друг ни го чува клучот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ама изворот никој не го видел, зашто изворот бил заробен и го чувал еден огромен џин.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јас знам дека и без мене ќе има кој да го чува редот, ама стравот е голем.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Наш човек е, - рече. - Ќе ти го чува магарето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А Марио од Палмеро под јорган е склопчен, тој дури и не знае дека го разбудуваат. под тежок покрив соништата спанкото од врева го чуваат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Постојано си присутен и во моите чувства, нераздвоен дел од мене, кого јас гордо си го чувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога ја напушти татковата соба, мајка ми несетум го остави на масата последниот златен наполеон, што го имаше добиено од својот одамна умрен свекор, да го чува за да го употреби во зловреме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само би губел време во говорништва, во празни фалења, за минатите битки, и би го чувал Херакловииот стап од гниеж!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Потребна е храброст да се променат работите, но со магијата и волшебството што го чуваме во срцето можеме да бидеме љубов за да најдеме љубов, да веруваме во можностите и слободата и ќе најдеме среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Татко умешно го криеше својот ракопис, ниту Мајка не знаеше каде го чува, но тој во долгите разговори ни изнесуваше дозирани содржини од неговото дело на животот и во одбрана на животот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Да се видат сите добра од случајот на една проба; со сенките е како кога“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Старите велат: стравот лозјето го чува, а младите тоа само ги подбуцнува.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Татко ја полеа по челото со лимонова колонска вода, од шишенцето кое Мајка го чуваше како вистинска амајлија, донесено од блиски Таткови роднини од Цариград, при нивните ретки посети.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Онисифор Проказник морал, освен добитокот, да го чува и голтарскиот живот на луѓето, нив и прескапо платените воденички камења дури и да биле леани или ковани од суво злато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иста е работата и со оние кои имаат манија често да се лутат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако некој ти провали во куќата во три часот наутро, ја креваш телефонската слушалка, бираш 0.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најчесто градинарот на тишината во Картагина, тишината на историјата, денес побунета.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се жртвуваш и сега ти го чуваш своето дете заедно со детето на „разлигавениот“ и пријателка ти, па играш пинг-понг во четворка со мажот нејзин секоја среда и петок и баскет секој вторник и четврток.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Разбрале Турците кој го отепал Лумановиот татко и, сеќавајќи се што може да се случи, го чувале малиот сѐ додека тој не пораснал задоен со омраза кон македонското население.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Затоа оваа жена- борец е пример за бескомпромисност и бестрашност во борбата за ра- ботнички права против богаташите-капиталисти, без притоа да се изгуби гордоста и достоинството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Тоа е наследството“ ,се сневеселија и браќата. „Коњ без штала.“ „Каде ќе го чувате? В соба?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така сета планина и планините наоколу биле полни со такви езерца.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Миклош не ја знаеше приказната на Бошко, но иако тој не се правеше на нетокму, речиси преку ноќ побеле: тој засега се движеше слободно, склучуваше непречено пријателства низ градот, почнуваше да го учи новиот говор, но, слично на приказните од илјада и една ноќ, знаеше дека додека саатот не се намести и проработи, животот му е нему сигурен, сите ќе го пазат и сите ќе го чуваат, а после ќе биде она што е - роб за продавање.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа е благосостојбата на отуѓувањето, што другите го оплакуваат како факт на себе-развластеноста, при што другиот станува наследен непријател бидејќи тој го чува нашиот отуѓен дел.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Ами, попе, му вели баба, ние сакаме да си го чуваме името наше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тука, во Света Недела, не им е згаснат споменот; го чуваат и своите корени ги полеваат со изворска македонска вода...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш кога го чуваше дадилката, секој работен ден од 9-16, божем случајно во плеерот ставаше некој од филмовите што неговите љубоморно ги складираа во пластично пакување и си гледаа на само.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Пред конакот од Челебијата веќе стоеше Ѓузепо, главниот надзирател — башчаушот, уште со двајца свои помошници и разговараше со гавазите дебрани што го чуваа овој Ал-Шариовски велики везир.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Другар ми Горан на својот глушец мрзливец му има направено вистинска куќичка, безбедна толку што тој нема шанса да мрдне оттаму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А тоа подготвен значеше да донесе повеќе дрва во колибата, да го чува огнот разгорен, да има секогаш топла вода во котлето, за да може веднаш да се свари качамак или компири, тоа подготвен значеше доведување во ред на сè што беше расфрлано, сè што на секој начин беше надвор од вообичаениот ред и поредок во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така Видан Јанчески, по мајчина пола тукашен, стана жител на Потковицата, речиси кога имаше полни дваесет и пет години. И фати брзо да пушта корени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најстариот меѓу нив, Симон Наконтик, со чувство дека е најповикан да ја мери правдата, веќе стоел со крената глава помеѓу пркосниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си го чуваш пиштолот во фиоката до креветот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во Македонија ги оставил војсководачите: Бриен да го чува Костур и Петар Алиф Полог.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
После некое време би можела да се омажи за шерифот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа успеа да стане чувар на куќата во која тој беше роден и го чуваше стариот гуштер во бавчата, кој имаше обичај да си го влече огромното тело низ дворот и крај пчеларникот, или со часови да лежи на сонце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А мораш и огнот да го чуваш, да го криеш во некоја гламна, запретана во пузата, во пепелта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Метежот во Грција го однесе неговиот полубрат, а него го чувал Господ, се врати жив и здрав поминувајќи речиси половина година во пијанки горе во рамната земја, во Гаково, додека не се врза со Павлина, бележана во срцето уште од селото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И Мајка не знаеше каде го чувал Татко овој портрет, со посвета, скриен за нас речиси педесет години од неговото фотографирање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сега го копаше подот но ќошето на една малечка просторивка лево од вратата, тука го чуваа алатот, а во земјениот под ги запретуваа компирите, на тој начин сочувувајќи ги од мразот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но Моше бен Азај не можеше да се оддели од чудесниот камен, туку го чуваше во едно ковчеже, засолнето во скриената преграда во ѕидот за која знаеше само жена му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Измина баеги време откако Боге од Бањи се појави на вратава а јас попусто се мачам да го заборавам она што ми заседна во мислите кога го видов момчето што ми го доведе да го чувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се собра сето село со секири и вили да го расчеречи, но Делин викаше кон луѓето и не ги оставаше да се доближат до него. Постави и стражар да го чува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вртисенка паднал подан и потонал во тој мрак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дење растоварале вагони, вели, некои стоки за војските растоварал, вели Огнен Ѓорго, и кутии со јадење, затворени некои кутии, запечатени, вели, така го чувале јадењето за да не се расипува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакав да го прашам дедо ми Баџак што се случува, како дошле тука и од каде дошле, ама не можев глас од себе да пуштам, толку бев вчудовиден од тоа што го гледам. од некаде се појави и моето куче Синга што јас и Мите летово го најдовме на улица и пред да одам на летување му го дадов на дедо Баџак да го чува во дворот, зашто онакво малечко, какво што беше, сигурно ќе умреше од глад.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иако не биле далеку од своето село, од познатите огништа на каква-таква домашна радост, не можеле да се брзи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Убеден сум оти ќе бидете задоволни, зашто ќе ви ја ишка грижата и тагата од челото, ќе ве заспива и ќе го чува сонот од мора и морничавост, од натрапници, од нечисти мисли, од вампири и зли духови, од бајачи и уроци, од сонокрадци, зашто нема ли сон, човекот е мртов.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој и инаку ќе требаше многу да се ломи за да му се открие на овој човек со долго косиште - надворешност што не влева многу верба, - зашто тој, кога се подготвува на вакви постапки, има да мисли не само за себе, ами и за она девојче што го сака, и кое е должен да го чува од лош потсмев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Златниот замок го чува орел со шилеста глава и со блескави рубини наместо очи. 68.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ниеднаш не пожелеа ништо, сето го чуваше за себе, дури ни за сето време, додека гледаше како му се отвора пред погледот таа очекувана долинка, на чиишто млаки помисли уште првиот миг, кога го пронајде дирата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Го чувам своето место во редот“, рече момчето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Апсолутната големина на јавниот физички простор се намалува, бидејќи истиот постојано го заземаат приватните претприемачи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Како го чувам Боге. Ѝ кажав дека е болен. Донесе илач. Го држеше во раце. Поарен е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Децата, фала богу, беа здрави, па Маре се вработи како чистачка, а тие се чуваа сами, поголемото го чува помалото, а најмалото внимава на најголемото, па го кодоши кога мама ќе се врати од работа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И плачењето ми го чувале како песна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тешко се спријателуваше со луѓето, но кога врзуваше пријателство, го чуваше како што домаќинката го чува оганот во огништето да не угасне.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ми побегна Фрањо! – рече. - Пак? – се зачудив. – Колкупати до сега истото ти се има случено, а ти никако да научиш како да го чуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тие што се од последните, не се да го чуваат и да го подигаат значењето на Бугарија, а да го намалуваат и да го исмејуваат, и себеси и својата држава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И веќе си размислуваше како ќе го чува, како ќе го припитоми и ќе им го покажува на децата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Проблемите со нашите болести“, велеше, „настапуваат тогаш кога ќе бидеме упатени во валканиците на животот а не сме во состојба да помогнеме тие да се изменат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во болницата (Неврндејл, Глазгов), со него постапуваа многу љубезно, внимателно и со почит.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Работи само чуварската служба, која го чува празниот објект без луѓе, кој немо стои опустошен од [не]човечката алчност и негрижа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ѓулсиме престана да ја очекува неговата помош во домашните работи, и, како вистинска жена на ќаја, го избра поразумниот и утапкан пат, и почна да ги вика селските жени да ѝ работат низ куќи, да ѝ аргатуваат во бавчите, и да ѝ го чуваат детето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Огнот мораше да го чува. Одбра едно подебело, јазлесто трупче и го стави да тлее.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Останаа, другарите да го чуваат патот и да ги бројат камионите товарени со наши оздравеници... 24 ПО ЗАМИНУВАЊЕТО на Нумо, Пандо тукуречи остана сосем сам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само... господ да го варди и да го чува после — овде кога ќе се врати!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Таа пролет, пролетта во која Добрата Душичка и Макс го чуваа од згаснување тивкиот оган на кој се грее душата, за сите нас во Гнездо траеше колку цел еден живот; како сите ние по цели еони ледено доба да почувствувавме дека душите одново нешто ни ги стоплува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мајка, стапната на брегот, му рече: – Ако го бараш твојот ракопис кој ти беше оставен на масичката пред прагот, јас го зедов со себе! Не грижи се, го чувам добро.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Малку се израдува, кога виде како прокапаа капавиците од неговата стреа, но уште веднаш потоа виде дека и тоа беше само една слаба утеха, и дека беше потребна една многу посилна топлина, еден многу посилен замав на јужниот ветер, за да може да биде размекнат сиот оној дебел мраз, што го чуваше врзан во себе целиот свет, и што му ја скаменуваше и неговата мртва пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За среќа, мртвата природа останува непроменета, па каменот го чувам. Како убав сувенир.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ти го гледав огледалото кое го носеше секаде, ама не и знамињата. – И не можеше да го видиш, како и никој во куќата, го чував во ковчегот со чеизот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И многупати се прашуваше дали толку многу му е наклонет затоа што како дете го носи големиот товар на возрасните или затоа што Кире уште од првиот ден, коге се запознаа го бара и го сака?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Особено е нужно Патријаршијата свето да го чува правото на националното постоење на сета своја паства.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Баба му Депа излегуваше во дворот, ја вадеше шамијата од главата и се молеше: „Господе, името твое му го дадовме за да ни го чуваш... Помогни му сега да оздрави...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Моше и Нина ќе ги чекаат, ќе го чуваат домот и имотот, а ако тука работите тргнат наопаку, по истиот пат, и тие ќе им се придружат.  „Сакаш вечерва да одиме на гости?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе земат децата молив, на професорите оценки им запишуваат и под клуч дневникот го чуваат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Тука, во Ташкент свиткавме гнезда, создадовме семејства и го чувавме и јазикот и адетот и песната и орото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас не сум касап, по ѓаволите! Јас само го заштитувам она што веќе никој не го чува!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Денеска, шетајќи се покрај реката, Сани забележа дека овој пејсаж е различен од било кој друг. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 164
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко во мигот ништо не одговори, и тој загледан во водата која брзо течеше под сводовите на стариот мост, но потоа тивко изусти: Водата во барата е запрена за да го чува времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Речиси цел час Љупка и Сашко им објаснуваа на роднините како да го чуваат мачорот Мацко.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Каурите се спремаат да ја уриваат нашата царштина од темел па чекај ги и кај тебе некоја ноќ и приварди се да не те најдат на спиење и да те испечат жив во конакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ноќва е ваза длабока без сон каде ’рти цвеќето на немирот И јас немам раце да ја скршам на белото кладенче на денот Немам очи да ја ослепам со жолтите плодој на чекањето Имам само една добра песна што го кроти просторот непроспиен Песна добра како кроток кавал што го чува стадото на надите
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во светот на своите најблиски со кои е неразделен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зедов обврска да ти го чувам станот. Се чувствувам виновна.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го чувам овој миг за моментот кога мачорот ќе ѝ ја префрли на мачката и десната нога и кога, како што замислувам, силовито ќе ѝ го з'ркне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таков бил и Луман на кого луѓето до селото под Пелистер му испеале песна што и денеска се пее и го чува споменот за човекот што го заплашил народот и за едни добри луѓе што биле комити ѝ му платиле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Многу малку се знае за нејзиниот приватен живот, таа си го чува за себе...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Било лезет, тврди една испитаничка од спротивставениот табор на здружението на излетнички, што на митинг одат со парола: „Што го чуваш по дома?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знам од книгите за него, дека и тој копнеел по едно парче земја во поодминатите години, императорот кој создал закони и на граѓаните им дарувал милост, сакал да се повини на копнеж стар, дури телото сѐ уште му слугува, да се врати во познат предел со песок на ритчињата, со хумус под сенките на боровите и да го чува парчето земја како што го чуваат селаните своето, ако треба со секира.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога еднаш ѝ наговестила дека нејзиниот сопствен брак е несреќен, таа отворено ѝ предложила сопругот да го чува за издржување, а на друго место да бара страст.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Велеше дека само господ го чувал во тие вратоломии.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секој гледаше да даде што може повеќе на манастирот и со тоа да добие милост и за себе и за своите блиски, та дури и арамијата Катар Ќаа му приложи на свети Илија седумдесет лири да го чува од вариите и потерите што го бркаа, со кои пари дедот Стале му го плати зографисувањето на Аврама Дичов од Тресонче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе имаме 10-15 минути супер секс помеѓу климактерична старка и расен горила. Сите ќе ги расплачеме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нѐ прифати стражата што го чува преминот и нѐ предаде на селскиот мухтар кој се грижеше за нас до заминувањето следниот ден.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гијом го чувале бабата и дедото, и секој ден ѝ пишувале.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влезот не е со ништо затворен, па Џеки ја има најтешката задача: да внимава на секој што влегува и да го чува логорот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Е, од десната страна, виси Чуварот на куќата - Свети Стефан, а него го чуваат врамени Јане Сандански и Даме Груев.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нека се живи и здрави! Го чуваат споменот за нашите вујковци! ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ме гали, ме голта со сиот глад што го чуваше, ме пие со сета жед, но сѐ така фиктивно. Мечтателно, ко во сон... Срамежливо, избезумено, толку нежно сетилно растреперено.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Измачувањето ќе си го чува за себе за да може да ја направи поднослива тагата на Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Цела ноќ ги мирисав дланките, и на перницата, до утрината, како стражар на силна војска, го чував мирисот на Луција. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не е важно која беше процедурата на нашето враќање и враќањето на нашата кола (љубезниот британски моторциклист до автопатот; уште пољубезното арапско семејство кое излегло да се повози последниот ден од рамазанот, до Тангер со еден пар средовечни јенки туристи; следниот ден, љубезниот возач од агенцијата за изнајмување коли кој доби добра напојница и, се разбира, имаше дупликат од клучевите; сигурниот чувар на плажата, кој со болно достоинство му објасни на возачот дека мојата напојница од осум дирхеми не е соодветна на тоа што тој „цела ноќ” го чувал нашето сега веќе отклучано комби, но дека уште два дирхеми ќе ја суредат работата); поентата на оваа анегдота со загубениот клуч, на која во меѓувреме едвај и да помислив, сѐ додека оваа дигресија со која купувам време не ја врати, е што...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дури и да направат, топчето си го виткаат у книфче и си го чуваат у џеб.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Документот ќе го чува како реликвија само за себе, далеку од очите на другите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виде — не видов, чу — не чув". Со еден збор Доста беше слуганка, да го чува детето, да го капи и да го пере, да измие пијатата, тенџерињата, душемето на одајата да го истрие, прашина да избрише и нешто да помогне на готвачката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ние тука често седевме со девојката што предходно го чуваше. Ангела од Германија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И петелот го чуваме на таван.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога е густо обично секој си го чува гзот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух. (Тоа беше отровна стрела до Фисот и неверството на неговата жена).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе се препознаев како младо, тенко фиданче некаде меѓу некои стари древни брестови, кои од старост се подгрбавиле и личат на стари дедовци кои љубоморно го чуваат својот престарен живот и не сакаат да се развива младиот цвет заплеткан меѓу нив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не можеше да разбере зошто момчињата ги нема сега на полјанката; не се слуша нивната борбена песна, ги нема ешалоните да маршираат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А што виде друго? - Видов како едно бебе го чува деда си крај својата количка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Двете се заколнавме дека тоа што го работиме таму ќе го чуваме во најголема тајност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кајмакамот пишуваше: „Од мене, прилепскиот кајмакам, Салиефенди до тебе стари пријателе Арсланбеј поздрав и молитва да ти го чува алах здравјето, главата и власта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедо му Зигмунд, правдајќи се со неодамнешната операција, со многуте пациенти и со пишувањето на своите дела, ѝ го препушти Хајнерле на ќерка си Матилда, таа да го чува во нејзиниот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Блиску до играчката- воденица за мелење на жито се наоѓаше дрвена кутија обоена зелено во која го чуваше цревото за полевање за да го заштити од сонцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се сети на Босна и на селото Жепа, од каде што го одведоа кога имаше девет години.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Македонската концепција за државно и национално репрезентативна main-stream култура, било таа да е државно- демократска или национално- либерална, со таа аисториска замена на политичкото со културното, или поточно: замената на реалното со имагинарното го чува македонскиот национален корпус од вистинската внатрешна политичка диференцијација и на подолг рок ги оневозможува шансите за Brad Holland демократизација и модернизација на македонското општество.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Освен тоа, таа не можеше да го чува него заклучен, а не доаѓаше никако предвид тој да оди на улица во таква состојба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
1 Го оставивте пуст патот на нејзината тага избегавте од допирот на студените прсти па сепак навраќавте верувајќи дека ја нема за да го чувате трагот што останал можеби по неа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нешто тајно, кое гали, стишува Кое спокојно во себе го запишувам, Го притајувам, не го објавувам Скриено го чувам, го заклучувам Сетне му се насладувам, се радувам.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Имаме и своја скривница во која го чуваме оружјето и освоените драгоцености.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Премногу долго седиме на страна и размислуваме што е тоа што би не исполнило, што би ни ја вратило насмевката и радоста, наместо да станеме и да го направиме тоа што ќе не направи среќни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мене оваа каменеста родница ме родила и овие стебла веќе што се веднат во кората моето име го чуваат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Без да имаат струја и вода во домовите, без да се плашат од тежината на работата: со голи раце да го вадат лебод од земјата, низ стотици векови војни, војни и само војни, верно да го чуваат Светото македонско, верно да му служат на Бога чувствувајки го со срцето поклонувајки му се, со сета нивна покорност и послушност.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Додека ги гледавме во паркот, додека ги прислушнувавме нивните разговори и додека си ги прераскажувавме и мислевме што ќе биде со нив потоа, заборававме на своите лудила, и нашите лудила забораваа на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потем праша: „А што сте сакале да кажете со она, цитирам: Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ех, Џодика, Џодика, што би дала да сум на твоето место, - си зборував сама со себе и одеднаш дојдов до идеја: ќе напишам за себе куса биографија, која би сакала да се најде еден ден на страниците на некој познат светски магазин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нѐ прифати стражата што го чува преминот и нѐ предаде на селскиот мухтар кој се грижеше за нас до заминувањето следниот ден.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
До автомобилот, кој „пасент“ влегол меѓу две столпчиња, на стол седи стар дедо, вооружен со бастун и - ми го чува.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И дека фолклорот е сѐ што имаме, и дека треба да го чуваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бара со левата рака амајлијата под грлото и ја доближува до истрпнатите усни: тоа триаголниче од кожа го чувало од зло и не го дочувало.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И вресокот, што го чуваше во градите, би бил беззаб и воопшто не би стасал подалеку од првите буки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби не сака повеќе да го чува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не ли нацизмот ни го нуди најефикасното средство да го чуваме сеќавањето - за него? (овој текст е извадок од подолг текст со наслов “Геополитика и геофилозофија”) Уго Влаисавлевиќ е професор по современа филозофија на Универзитетот во Сараево.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ги копкаше само големиот запечатен плик за кој им рекоа да го чуваат како очите и негибнат да го предадат во единицата каде што требаше да се јават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
ПОСЕТИТЕЛОТ на Истанбул, особено оној што првпат доаѓа во овој град, не треба да пропушти да ги види некогашните сараи на турските султани, кои го чуваат споменот за величината и раскошот на отоманското царство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неби бег, и сам разжален од преселувањето, криејќи ги очите од неа и од децата, постојано повторуваше: Немај грижа, немај грижа, невесто, не оди на војна, оди да учи, господ ќе го чува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го држиш пиштолот и клечиш на креветот или на подот, и викаш, Вешто ракувам со полу-автоматско оружје. живеам на Еден Еден-Три четири Источен Холи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што се однесува до посвојчето, Григур, навистина не давал раска да падне на него, го чувал како свое родено дете, но тоа било прашање на честа, односно на афирмацијата како чесен газда, на што Никола Поцо, очигледно, многу работел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ќе го чуваме дури да порасне, а кога ќе научи да лета, ќе го пуштиме на слобода,“ - зборуваше девојчето.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ние мисирчето го чувавме за празник, со чорбичка децата да ги згрееме, со мевце гости да пречекаме.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Убаво гледаш, - рече тој. - Пиштолов го имам одамнина, само што, се разбира, го чувам за спомен, а не за употреба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дамкавиот свечено ветува дека ќе ѝ го чува внукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стариот го чуваше и се подгордеваше, им раскажуваше на пријателите за виорливите денови од војната, најзанимливата и врвна точка во животот негов.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пиштолот го чувал во една кутија за алати за машината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зимата помина... - Зарем ние толку време го чувавме и сега да го избркаме, - ја извртуваше работата Благица.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Гледаш богати, прекрасна трампа на автомобил за коњ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој џин го чувал изворот и никому не давал да се доближи, не само да се доближи до изворот, ами да се доближи до планините.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За да ја измоли љубовта на убавата преспанка, тој не се запре ни пред гревот: реши да ѝ го испрати најскапото, што му беше оставено од дедо и предедо, да го чува како аманет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во рацете твои го оставаме, ти да ни го чуваш и да ни го исчуваш.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Па лозјето нема ограда. - Го разградиле. Зар некој ќе го чува?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Немаш време да избереш 92.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Би можела да работи во крчмата и да најде некоја Индијанка да ѝ го чува бебето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Па нели рече дека и самата ретко доаѓа тука, тогаш, кој е тој што беспрекорно го чува овој имот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој не го гиба девојчето туку скока на бабата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беа добро организирани, најчесто живеа во исти населби во големите градови на Западна Европа за да си го чуваат грбот од агентите на Стојан и во новите татковини беа почитувани како добри работници.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
САРА: Нека си го чува тоа невидливо за себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го чувам неговото пусулче. Еден вид признаница, дека реквирираниот автомобил, форд 35та, лично го рекверирал од сопственикот Семјон Иванович, за потребите на неговата единица, и дека на сопственикот на автомобилот, истоименуваниот, му го отстапил својот коњ, за да може да се врати дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој не забораваше пред голема радост или пред голем страв да го праша Србина да стави камче во матарката за да му затропа додека оди и да му го чува стравот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сликовитиот пример на Б.А. е еден од оние кадешто јасно е скицирана грчовитата борба на обесправениот македонски работник во нашата вечна транзиција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговата господарка две години го чувала затворен дома.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Под знакот на отуѓувањето, секој божји ден од човечката стварност може да се фалсификува, а позитивистичкиот опис само го чува од заборав тоа отуѓување кое самиот не може да го даде, единствено успева понатаму да го продлабочи така што уште повеќе ќе го преправи и прикрие.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така стопанот беше сигурен дека убавото кученце ќе му биде верно, ќе го чува, ќе му ја краси куќата и ќе си го јаде своето јадење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Наши предци, сине, го чувале делот на патот кој минувал крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А и ти беше личен во машката носија! – Требаше, со тоа, да ја покажеме древноста и убавината на нашите носии, нашата виталност... – дополни Татко. – Џамаданчето, сето извезено со сребрена срма, уште го чувам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ти имаше право кога велеше дека затворените очи го чуваат срцето, а и на умот му помагаат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имаше Рада и парче душа во себе, кое љубоморно го чуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ко очи во глава сум го чувал.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Тоа сега го чуваат само внучето, и можеби Градот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Матилда беше среќна со таквата одлука – во раната младост имаше операција по која не можеше да има деца, тоа беше несреќата на нејзиниот живот, и сега се радуваше што може да се грижи како мајка за малечкиот, заменувајќи ја својата почината сестра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ако се дознае дека некој го прикрива и го чува за голтарите шумски, веднаш и најстрого ќе биде казнет и ликвидиран. Јасно?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Камилски убаво ја разбра суптилно спротивставената Таткова идеја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Какви сенки, каков облак Прстот Висок овде собрал; сѐ го чува мојот зрак!“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како дополнителен заштитен механизам во иднина умесно би било да се воведе и одредена санкција (глоба) за работодавачот доколку не го запази овој и онака предолг временски рок; б) кај видовите на договор за вработување (на неопределено и определено време) најпрво дојде до дефинирање на поимите работник на определено време – „лице со договор за вработување склучен непосредно помеѓу работодавачот и работникот, каде што истекот на договорот за вработување е определен од објективни услови и тоа доаѓањето на одреден датум, завршување на одредена задача или појавата на одреден настан“ и работник на неопределено време – „лице со договор за вработување на неопределено време“ (чл. 2 од ЗИДЗРО/ септ.10), а се додаде и нов појаснувачки став дека оној договор за вработување во кој точно не е утврдено времето за кое е склучен истиот, ќе се смета за договор за вработување на неопределено време (чл. 7 од ЗИДЗРО/септ.10); в) со измените од јануари 2012 година се предвиде дека наместо дотогашната обврска на работодавачот да го чува договорот за вработување во работните простори каде што работи работникот, по ново тој тоа треба тоа да го стори во своето седиште (чл. 2 од ЗИДЗРО/јан.12); г) содржината на договорот за вработување претрпе три измени, една позитивна, а две на штета на работникот: 18 ● со измените од септември 2010 година во чл. 28 се додаде нов став кој предвиде обврска на работодавачот во договорот за вработување да мора да вметне одредби со кои ќе го информира работникот за ризикот кој го носат работните места, за посебните стручни квалификации и познавања, како и да го информира за ризиците кои согласно законските прописи би можеле да настанат на тоа работно место (чл. 10 од ЗИДЗРО/ септ.10); ● диспозитивната норма која им даваше можност за избор на „договорните страни“ да се повикаат на закони, колективни договори и акти на работодавачот при решавање на одделни прашања, доби нова формулација со обврзувачки карактер, односно сега при решавање на овие прашања двете страни треба да се повикаат на овие акти и договори, но само онаму „каде што е соодветно“!? (чл. 10 од ЗИДЗРО/септ.10); ● се воведе нов чл. 28-а кој ги регулира измените на договорот за вработување.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Она што не може да се искаже, кое искусните и напатените луѓе го чуваат во себе како скриено добро и кое, само понекогаш, несвесно им се одразува во погледот, движењето и зборот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од страна никој не смеел да се доближи кон високите планини.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тие, Алиловите потомци, раскажуваа дека додека едни од нивните одамнешни соплеменици работеле како аргати по чифлизите, други ковале српови, дупчеле решета, потковале коњи, трети, жените и децата, вражале и краделе по селата, тој, ли, некогаш убав и силен ковач, тогаш веќе остарен и ослепен, останувал во чергата, а со него, за да го чува, Шава, прекрасна и немирна девојка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Тоа се и мои коски, тоа е и моја крв, запомни; секој човек им го позајмува своето месо на децата, барајќи од нив добро да го чуваат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ке го чувам сѐ додека не ги плати парите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ние по цел ден седевме на палубата и гледавме во водената пустелија околу нас, темна како нашата душа; гледавме и молчевме; не мислевме ни на жена ни на разоноди во бродот: размислувавме само кај сме и кај одиме, и господ да ни го чува здравјето да не ги нараниме овие риби што скокаа околу бродот чекајќи мртовци.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лидија оди в градинка, а Зоки не оди, зашто има баба која може да го чува дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Маркос се уште во својата офицерска чанта, од која никогаш не се разделува, покрај многу други работи, го чува и исечокот од весникот „Манчестер Гардијан”.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во исто време, забрзано расте бројот на оградени заедници и згради со контролиран влез, или како што истакнува Антонио Негри: „издигнувањето на ѕидовите кои ги оградуваат зоните каде сиромашните не смеат да влегуваат, дефинирањето на просторот на гетата каде очајните на земјата можат да се собираат, дисциплинирањето на линиите на транзит и 57 Gary T. Marx, “Some Conceptual Issues in the Study of Borders and Surveillance,” in Global Surveillance and Policing: Borders, Security, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 14. 44 контролата која го чува редот, превентивната анализа и практикување на задржување и прогонување на можните прекинувања на кругот“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Господ ја замеси глината И Големата Мајка ја обликува Да му го чува родот и виделината, Да го води низ мракот, низ темнината.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Партнерите се тие кои треба да си го чуваат грбот, а не меѓусебно да си го забодуваат бодежот каде што ќе стигнат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
ФРОСА: (се крсти). Господ да го чува од лошо!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Го сака и Кире. Можеби затоа што веќе неколку дена го нема?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Марти, срце, дај не пувај, за себе го чувај!“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А и копнежот нејзин го чува тој таинствен незаклучан трезор“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Рекол дека тој ќе го чува мртовецот и дека наутро ќе решат што да сторат со таа смрзната смиреност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако некој падне во некоја криза, другите го чуваат и се врткаат околу него за да не направи нешто лошо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го викна Васе, му даде еден динар, му нареди ова како најстрога тајна да го чува и му го даде писмото веднаш да го однеси и лично на Петар да му го предаде.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дека таа му е мајка што го чува... но има и мајка што го родила...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)