го (зам.) - в (предл.)

Сега во век и во вечни векови прими раба тоего Анѓела и душа его од руках чуждих упокоившивсја насилнически, изговорува Максим Акиноски, вамавнува уште еднаш со каделницата, ја затвора книгата, ја прибира под мишка и иставајќи се од над главата она стрика Анѓела вели: Дајдте, луѓе, положете го в гроб, зашто после не е добро да го сохраниме во снег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Камен ли му в гради легна стија ли го в коси стегна - срце селско - векот тажно!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Пробај обесчестија својата совест ако воопшто и малку ја имаш излези од тој пакосен пекол изгони го демонот и прати го в бездна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
„Ти се плашиш“, рече О'Брајан гледајќи го в лице, „дека следниот момент нешто ќе се скрши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бојана чекореше со брзи чекори по патот што водеше кон Митревата куќа, стискајќи го в раце писмото тогаш дојдено од Америка, од нејзиниот Крстан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Каде е тоа јајце? Ене го в камара.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не е тоа брате, јаболко. Скини го од дрво и сокри го в пазува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Џипот кашла и свири, а јас чинам остави го детето и пак земи го в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не е тоа, брате, јаболко. Скини го од дрво и сокри го в пазува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Викни го селскиот бербер да го избричи, пови го в пелени и намести го во дрвена лулка, и, ете, пред тебе е детуле со мазно лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Токму затоа те преправам во будалетинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Нашено, велам, ене го в пондила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)