кој (зам.) - може (гл.)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А оние што биле сопственици на своите домови во многу случаи немаа живи наследници или преживеани љубовници на кои би им ја пренеле сопственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Целосно се укинати правата како паричната помош и надоместокот на трошоците за превоз и исхрана за време на стручно оспособување или преквалификација, а статусот невработено лице и правата кои можат да се остваруваат во случај на невработеност им се ускратени на лицата кои го имаат прекинато работниот однос по своја волја и на една цела категорија граѓани – земјоделците, односно вршителите на земјоделска, сточарска или друга дејност, без разлика на нивото на приходи.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Највисок и со најмудро чело бил Онисифор Мечкојад и со такви очи пред кои можел да клекне и најсомничав ангел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се фалевме: кој подалеку фрлил камен, кој има побрз коњ, чија крава прва се отелила, чие теленце е поубаво, кој може најдалеку да скокне, чиј петел најрано пее и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кој може да ја пороби нивната мисла, севдата или маката?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не беше пропуштен ни еден човек во гратчето - кој можеше да даде нешто за училиштето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја немаат можноста, способноста, да бираат дали да се искачат до достоинствена јавна улога што истовремено ќе им ја признава и почитува тагата; не можат да утврдат дали на нивните загуби ќе им се дозволи во очите на светот да се издигнат до статус на трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Слично така, геј-весниците и геј-книжарниците ги обнародуваа новите дела од областа на геј-историјата и квир-теоријата, толкувајќи ѝ ги на заедницата нивните дострели на јазик што заинтересираните читатели можеа да го разберат. ‌Разбивањето на геј-населенијата и разнебитувањето на геј-маалата значеше исчезнување на материјалната и на стопанската основа на геј-печатот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е човек да рече дека брезничани баш зинаа за инвестментот на Брчалото, но откако ја испревртеа работата да ја извидат од сите страни од кои можеа да ја видат, заклучија дека оваа работа не ќе биде лоша кога веќе и така ништо не работат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Привилегијата на phonѐ не зависи од некаков избор кој можел да се избегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ѕидната конструкција на кулата му личеше на гробница, и таа мисла му потона во срцето, дека во таа гробница, заедно со сенката на својата невеста, ги закопа среќата и спокојството на душата, кои можеле да бидат негови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Индивидуите доживуваат одвојување, и отуѓување во однос на нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таква евиденција не е можна, бидејќи со еден карнет, со кој може да се влезе во еден од влезовите на метрото, може да се вози цел ден во многу правци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Единствено стравуваа од јужното ветре, од топла издишка која Севишниот еден ден требаше да ја прати, од капката која можеше да им го наруши сонот на сонувачите или да ги разбуди.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
О'Брајан беше човек со кој може да се разговара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Причина за тоа се нашите творци кои не успеаја да остават впечаток на сериозни, впечатливи луѓе кои можат замислено да гледаат во далечините.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кој може да издржи без спиење! Сонот е убав и мислата за утрешниот ден е убава.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сепак, постојат одредени концепти кои преовладуваат во разни временски периоди и кои можат да бидат документирани.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Симоновиот ракопис е поткопуван од наративот на Агна, на биографијата на Симоновиот предок Никола Поцо, со посредство на историчарот Владе, ѝ се спротивставени наводни историски документи за историјата на селото, а читателот е принуден да го менува мислењето губејќи ја секоја објективна точка на гледање и потпора која може да пружи конечни одговори.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Очигледно, чувството за време кое се разви од асимилацијата на физичкото време настанато од арбитрарната поделба во единици на дневната ротација на земјата, има малку значење за оној тип на перцепција на времето кој може да се јави во сништата, или, како во овој случај, да биде индуциран со ЛСД.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
По површината на тој зелен мраз, како некој долго да триел со топла дланка, сега стоеше едно магливо проблеснување, а кога го пофатија сети под рацете пифтиестата водурлива обвивка, во која можеше да се забуца и целиот прст.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На девојките обично им недостасува малку заборавеност, па за препорака е онаа која може да ги загуби клучевите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Камилски се сети, запишувајќи го овој збор, дека Мајка ги служи кафе кога работи со Татко во две мали ѓезвиња со чаши обложени со тенок бакар.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не прозборија повеќе ни збор., зашто немаше таков со кој можеше да се искаже сè што требаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ваквата нова формулација внесува низа на нелогичности и пропусти кои може негативно да се одразат врз правото на заштита од дискриминација на работникот, бидејќи посебно проблематични се областите „услови за работа“ и „еднаква исплата за еднаква работа“.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Тие луѓе чекорат низ животот носејќи ја ужасната ледена пустош во градите, чекорат истоштени од доживувањето на таа ужасна празнотија, но во миговите кога ќе почувствуваат дека таму, наместо ледената пустош, може да има топлина и исполнетост, бегаат од она што може да ја донесе промената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно од децата се оддели од мажот, и направи два чекора во правец кон жената, два чекора кои можеа потоа да се претворат во трчање, но одеднаш запре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стариот козољубец ми раскажуваше и други истории, кои можат убаво да се надоврзат на Времето на козите...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ама, каде бре, кој можел да се разбере, кога ние не се разбираме и со главата своја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поентата која би сакал да ја нагласам е дека во споредба со интенционалистичкото гледиште, експланаторната моќ на обете опции до извесен степен е намалена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реков дека војската нема никаква врска со патриотизмот; се повикав на Ајнштајн, кој има речено дека човек кој може да маршира на воена музика, во строј, очигледно добил голем мозок по грешка, и дека за тоа му е сосема доволен малиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но кој може сега да ти каже која е прогресивната страна? Можеби лажеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многумина граѓани се плашат од чудните безкуќници кои можат да бидат агресивни, подготвени да ве нападнат и опљачкаат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За него тоа беа ѕвездените мали чекори кои можеше лесно да ги заменат други чекори кои завршуваа во блиско-источниот лавиринт, далеку од слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше такви делови, кои можеа да мислат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Својот поглед го закова во погледот по кој можеше да плови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Секогаш постојат луѓе со кои можеш да разговараш“, вели Вуди Ален.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Тоа е патот по кој можеме да се приближиме до вистината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веќе сум меѓу многу народ. Во толпа која може да се разбранува така што ќе ме стегне, ќе ме исцрцори и ќе ми ги дроби коските земајќи ме низ нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тука е и загарот од Андрета Шапандрикот, кој може и дома, под трпеза, да ти скорне зајак.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој да помисли дека меѓу вкусовите, миризмите имаше граница која можеше да ги подели?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Колибата ја сочинуваа две одделенија, надворешно, мошне пространо, со сосаци и амбари покрај ѕидот, во кои се сместуваа житото, компирите, кромидот, а по диреците на клинови висеа торби во кои можеше да се најде грав, просо, лук, брашно и други потреби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во петте дела кои можат да се наслојуваат: 31’ 57.9864’’ и 34’ 46. 776’’, двете за пијанист, 26’ 11. 499’’ за гудач, 27’ 10. 554’’ за тапанар и 45’ за говорник (броевите во насловот на делото го означуваат неговото траење во минути и секунди), Кејџ користи заедничка структура при организација на времето изедначувајќи го текстот што го чита говорникот со музичката композиција (текстот поседува освен вербални, и фонетски и гестикулирачки квалитети).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тргна. Натоварен со тешка вреќа пченични зрна, која неизмерно му тежеше, првин тргна по патот, на кој можеше да сретне само луѓе и нелуѓе, низ чии што очи се наѕираа поткренати на прсти, доблестите или стрчеа искри на гнев, кои му предизвикуваа збунетост, до степен на треперење, наежување.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие паднаа во молк во кој можеа да си ја слушнат мислата, единствената мисла што им ја гризеше совеста исто како што црвот ја гризе срцевината на јаболкото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Заклучоците кои можат да се извлечат се:
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Секогаш се наоѓа крави, риби, зајаци, дабари и видри кои можат да се фатат во стапица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пиштењето на несреќникот мина во бескрајно офкање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мора да биде понеостра од идентификацијата на жените, кои можат да се препознаат во Крафорд врз основа на заедничката општествена положба, на заедничките искуства, борби и стремежи – односно, врз основа на некој степен на идентитет. ‌Геј-мажите, сигурно, можат да се идентификуваат со Милдред Пирс, но, бидејќи се мажи, не можат тоа да го прават направо и неиронично.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имено, двата пристапа кон сликарството се упатени кон најдлабоките слоеви на човечката душа и одејќи сѐ повеќе од онаа страна на рационалноста покажуваат дека остварената ирационалност и парадокс можат да имаат зачетоци во други, не помалку длабоки типови на значења кои можат да ги ускладат и смират очигледните спротивности како што се животот и смртта; реалното и имагинарното; минатото и иднината.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Веќе имаше една од најбогатите скопски дискотеки, главно со класична музика, иако ги купи и сите џезерски и шансоњерски плочи кои можеа д се најдат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ниту еден човек нема со економско- политички притисоци да се принудува да извршува мускулно-механички работи кои можат подобо да бидат завршени од роботи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јаничарот, за разлика од језуитот, кој можел да стигне во католичката хиерархија до кардинал, но никогаш и до Папа, можел да се извиши до прв везир, војсководец, паша, но колку што повисоко се искачувал во хиерархијата, во душата чувствувал сѐ поголема празнина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеби и затоа воопшто не ме исплаши оној дел од неговиот предлог во кој можеше да се насети присуството и на мало сомнение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Моево го знаете. Лекарската одговорност е голема а платата мала! – се уфрли со своите жалопојки Љубомир. –Одговарам за човечки животи, кој може да ја плати таа одговорност?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но кој можеше да му верува нему таков, скудоумник и силник, дека се сожалил на некого туѓ, и згора на тоа старец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А на горниот крај, на десната страна, беше пцалтирницата во која се држеа неколку книги, а на чиј врв беа поставени две штици пирамида на оска на која можеш да поставиш четири отворени книги и да го завртиш така што да можеш да ја читаш која сакаш од книгите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Трчев! Но и некоја и од причините како да трчаше по мене!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
По крстовите што се оцртуваа грозно на снежната белина, луѓето нагаѓаа кој може да е умрен.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И кој, те прашувам јас кој може да и ги помати сметките?... Единствено – коњот!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа беа Горјан и Огнен, така мајсторски маскирани што ретко кој можеше да ги познае.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ја подигна зградата на Историскиот музеј, за која може да се рече: глупост, стврдната во камен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Без значајни геј-населенија концентрирани во маала, погонската основа на геј-движењето во конкретните општини значително ослабе.449 Економската основа на геј-медиумите исто така многу се намали: од град до град, локалните геј-весници пропаѓаа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој беше вистински среќен што најпосле сретна човек на Балканот, на кој можеше да му ги довери од дно душа дури и своите големи соништа за заминувањето по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сум сретнал уредници кои можат да проценат ракопис едноставно погледнувајќи ја првата реченица.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но стануваше очигледно дека Татко сакаше да посочи пример на одбрана космополитска личност од балканската историја од османското владеење, во која откриваше и модел за својата балканвавилонска судбина, која можеше да му биде блиска и разбирлива и на Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зашто симболичните гестови се најчесто единствените поетски гестови кои можат да бидат направени во животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сега не постои ништо за мене. Ни борба, ни задоволство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко, од пред половина век, по враќањето од Цариград во Поградец, по конечната разделба со земјата на неговата мајка од турско потекло, (прва братучеда на Али Фети Окјар, роден во Прилеп, близок пријател на Мустафа Ќемал Ататурк, прв премиер на Република Турција), на кои можеше да се надоврзе целото семејство, по­веќе никогаш не можеше да се смири, означен од генот на заминувањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
6 Круг. А биле, иштеле ... Сите жени од Кукулино, некои веќе вдовици, запискале на глас со кренати раце кон небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш тие се јавуваат како синоними, како стилски обележја, кои можат да значат збогатување на јазикот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој добро знаеше дека покрај научените јазици на Балканот, како штитови со кои и мајка со нивното знаење го одбрануваа семејството во времиња на војни и дека најтежок да се совлада беше јазикот на тишината, кој има своја посложена синтакса од јазиците на зборовите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се смета дека нашите студенти се сѐ помалку способни да ги изведуваат старите ритуали - читање, или анализирање, или пишување со цел и јаснотија. Кој може да ги обвини?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога излегов одовде, често мислата ми навраќаше на оваа аранжираност која, сметав, можеше да биде само плод на еден илузионизам, која нема никаква врска со стварноста, или пак беше белег на една младост која можеше да си допушти секакви лудории, па и ваква внатрешна аранжираност во диско-клубот, зашто младите само играа и одвреме навреме се честеа со мали чашки баварско пиво и тоа беше сè.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа престана да си се замислува во исштиркана памучна униформа со стетоскоп околу вратот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ уште ги чува обете гитари.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога не постојат надворешни записи на кои можеш да се повикаш, дури и контурите на твојот сопствен живот ја губат формата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова природно води кон втората точка која сакам да ја покренам, и која се однесува на резултатот од прашањето за степенот на неопределеност кој може да се јави во правилата кои се конститутивни за значењето без да биде загрозено заедничкото разбирање на изразите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бездруго ги запишуваше зборовите кои можеше да бидат толкувани како повеќе неодржливи, но и помалку опасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Историјата толку бргу се менуваше и толку изневеруваше што ретко кој можеше да ја проучува докрај.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден ден брат ми реши да ми покаже дел од она за што Сара, Клара и јас имавме само слушнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За среќа, постојат демократски модели, реформи кои можеме да ги спроведеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кој можеше да ја предвиди оваа стратегиска варијанта меѓу учените генерали кои нѐ подготвуваа како да ја браниме татковината со нивните незамисливи стратегии?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако им се восхитувам на делата на Пол Вирилио, истовремено мислам дека во нив постои едностраност во која можат да уживаат некои академски француски филозофи, бидејќи не се соочуваат со прагматизмот на светот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Додека Климент Камилски чекореше крај кутиите на букинистите, упатувајќи се кон местата каде што во младоста најчесто запирал и купувал книги, помислуваше и си се уверуваше со сопственото искуство дека во животот има две работи кои можат силно да влијаат на промената на човекот: големата љубов и читањето на големите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, одморена, со тен на кој можеше да ми позавидат, со крпчиња од Понте Росо, со ауто и куп спомени од „дешавки“, се враќав назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А штом и Милдред Пирс ќе почне да се гледа како претеран филм – како „изнасилен“ – односно, штом ќе престане да се сфаќа направо и штом ќе почне да се гледа со извесна доза на оддалеченост, надменост и иронија (како што не го гледала неговата првобитна женска публика од работничката класа), филмот се лишува од правото на трагична достоинственост, исто како Најмила мамичке, и беспомошно тоне во унижениот статус на мелодрама, на оној презрен и абјектен поджанр. ‌Геј-мажите, и покрај сета своја културна различност од стрејт-мажите, се сепак мажи, па нивниот однос кон мелодраматичната сцена на мајчинскиот судир затоа мора да се разликува барем во еден пресуден аспект од емоционалната вклученост на гледачките кои биле главната цел на класичните филмови со Џоан Крафорд и кои, во секој случај, ѝ биле најголемите обожавателки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако заклучокот беше дека звуците би го растуриле, правеше нешто многу умно: му праќаше порака на еден друг дел од Грамофонот Омега кој можеше да расклопи голем дел од самиот грамофон и да го состави на подруг начин.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но не се надајте, как мојата песен ќе развесели твоите читатели, не, таја ет жална, заштото ако да бехме на харно, кој ке ти пишеше жално; на харното кој може да вели как ет лошо? Сполјати Господи!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зарем имало позначајни и други значајни филозофи по Маркс на кои можеше да смета човештвото во своето револуционерно освестување?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И не е тоа поради статусот кој ми се промени од нечија во ничија, да речам слободна, ниту, пак, затоа што пропорциите на телото ми се „боли глава“, ами затоа што сега сум една обична распуштеница која може, ете, да биде сечија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Времето на козите е дело кое успева да покаже дека има и друга реалност, како што истакнуваат Бодлер и Маларме, реалност од надрелистичка природа според Супо и Бретон, или реалност која може да биде и „магична” од видот што ја покажува Маркез во своите романи: книгата на Старова ги расветлува табуата, но тоа е и една нежна книга, неагресивна книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За Ботеро, По и Валери на сликарството!, цврстината ја означува густината и сврзаноста, тој создава еден свет во кој може да се биде отворен, тежок и опширен без да се впадне во масивност, во кој „празникот на формата“ ја организира хармонијата на површините.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во изборот на облиците на уметничкото изразување очигледно учествуваат некои други диспозициони фактори со психолошко потекло, сѐ уште недоволно познати, кои дрогата само ги енергизира или збогатува со нови содржини, олеснувајќи им на бројните несвесни содржини да допрат до оној дел на личноста, познат како Јас, од кој можат да бидат препознаени во симболична или конкретна форма. 156 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
_______ 24) уќумат - власт 25) Се мисли на подготовките на востанието во Ерменија и Кипар 26) Се мисли на клучот со кој можат да се прочитаат шифрирани тајни писма од кои Организацијата се служела во преписката
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Маските кои и даваа форма на мојава душа сега се сон, а сонот е мојот живот, живот кој можев да го пронајдам само длабоко во ноќта, кога бевме сами јас и осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како што во импресионистичкото сликарство расфрланите бои не значат веднаш слика, која може да се согледа дури од растојание, така описот на едно далечно случување чијшто сведок бев, бара дистанца од којашто само на некои други може да им се создаде претстава за тој пруски град чиишто жители очигледно и самите беа изненадени со тоа што буквално преку ноќ станаа велеграѓани. Ludwig Meidner, 1918
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Контактите можеш да си ги бираш од оние видови луѓе на кои веќе гледаш со одобрување, според своите необмислени, нереконструирани критериуми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но кој може да предвиди каде сѐ може да отскока една топка!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ни збор за Димостена, ни за Доне, а за Танаско и Танаскоица дека се добри и единствени со кои може лаф да скрши, дека дедо Костадин што го оставивте во вагонот го сместивме на најубавото место на највисокото во рамната земја од каде ги вардел сите нив. И повеќе ништо за него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Круме Волнаровски ѝ беше единствениот близок човек на кој можеше да му се довери и да му се предаде целосно, особено во оној дел од денот во кој, откако тој се разведе со Роза, го минуваше во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дури и оние поединци кои можат да имаат разбирање за ваков вид желби, каква што беше желбата на мајка ми, при изборот на тумбата за гробно место, зар можат да го сфатат начинот на кој беше искажана пораката?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лево – голема, прекрасна бензинска пумпа со плац на кој можат да се паркираат неколку десетици коли и камиони, ресторан, кафеана, продавница со секакви делови за автомобили и самопослуга со прехранбени артикли.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Фрагменти кои можат да се повратат, зголемат...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тие кои можеа да одат, одеа горе по тесните и разлулани скали исплашени дека ќе паднат во црната вода што клокотеше под нас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А ти си можел, само со едно испишување на моето име, да помогнеш да ја видам ќерка ми уште еднаш,” рече, и на зборот ‘видам’ преврте со очите кои можеа да видат само контури.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше дел од еден живот, кој можеше да биде догледан во сета негова топлина дури кога си надвор од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во 21-от век, старите Јудео-Христијански-Муслимански секти сѐ уште ќе бидат наоколу, но ќе имаат мала моќ во споредба со забавувањето и уживањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За среќа или несреќа оној, кој можеше да ти стана татко ми личеше на човек од збор и од доверба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Далтон рече, „Одреди си шема. Стапни на секоја втора. Не гледај доле.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Копија од пресудата на Врховниот суд на РМ, не му беше доставена на интервјуерот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бевме дваесетина луѓе, седнати околу една од оние метални маси со метални столчиња, на кои можат да седнат најмногу шестмина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Истанбул е полн со ноќни локали, со кабариња, со барови и со своите специфични расторанчиња кои работат само ноќе и во кои можат да најдат разонода доцните ноќни гости, или морнарите од сите светски мориња што ги собра во своите пристаништа Босфорскиот канал и „Златниот Рог“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
како ние да не сме го врвеле, ама не бре, кој може да нѐ запре, кога ќе те удри улавата мисла, полоша е од стечена суводолица и не гледа кај врви, што ќе откорне, што ќе забере, а босот уште ни вели, вратете се ако нешто не е о кеј, пак вратете се,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немав достојни последни зборови кои можев да му ги упатам на Арафат при крајот на мојата дипломатска мисија како прв амбасадор во малата држава Палестина во Тунис, но повеќе тоа можеше да биде лично ветување: - Почитуван Претседателе Арафат, драг пријателе, ја изразувам бескрајната благодарност на мојата Мајка до палестинските Мајки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако воопшто постоеше некој се уште жив, кој можеше да ја каже вистината за условите во почетокот на векот, тоа можеше да биде само некој прол.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Све е релативно. Судбината е неприкосновено најнезгодниот противник со кој можеш да играш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во центрите на цивилизацијата војната не значи ништо повеќе од постојан недостиг на потрошни добра и од повременото треснување на некоја ракетна бомба која може да однесе неколку десетици животи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше богати „лали“ кои можеа да ја купат половина Бачка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пријатели? Роднини? Соборци? Ах, секако по еден двајца од нив, седат крај двенатри скрпени масички од секакви штичиња и го мезетат минатото, ги џвакаат сеќавањата налевани со слаба комовица, се гледаат еден со друг и не си веруваат дека се живи и одвреме навреме се поттупнуваат колку да проверат дека навистина се живи дека се токму тие што се околу масичето и така изминуваат денови и ноќи и тие двајцата се симнуваат подолу со тренто стиснати еден до друг без да знаат дека се еден до друг и подолу на попатна станица зад која може да се најде Дубруву тропаат од врата до врата бараат Игејци такви и такви од тоа и од тоа село
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Книгата на Климент Камилски, која можеше да се најде во светските библиотеки, во неговата земја, за која, впрочем, беше и наменета, во еуфоријата на сталинистичките закани стана невидлива, а нејзиниот автор заврши на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постои еден прочуен случај врз основа на кој може да се аргументира дека повикувањето на интенционалните концепти од оној вид за кој тука станува збор, е иредуцибилно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Покрај пасажите за потрагата по душата, фиксирана во татковите книги, во мајкиното огледало и врската клучеви на некогаш напуштените куќи, кои можеа да ги отвораат само сонуваните брави, мислам дека само во долговечната заеднички истрадана тишина можеше да се насети постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Историја: мескалинот е халуциноген амфетамин кој може да се добие синтетички, или од пејотл кактусот (Lophophora Williamsii) кој успева во Мексиканската пустина и на Американскиот југозапад.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сега сакаше да пуши трева и хашиш и опиум и низ прозорецот да зјапа кон Алкатраз.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поимот синдром по дефиниција означува збир на симптоми на една болест.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Првин бараше зборови кои можеа да се најдат во толковна низа според сличност и дополнување на претходните, но, сепак, најпосле запре на зборовите: инает, севап, атер, рушвет и калауз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Еволуцијата на науките и технологијата иницира нови медиски системи кои можат да го асимилираат во себе уметничкиот експеримент и исказ, но тоа не значи дека тој уметнички исказ нема да има идеен контекст.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Причина за ова е следна: За разлика од другите предмети кои можат лесно да се изострат, со окото тоа не е случај, тоа има округлест облик на кој треба да му се постави врв.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Има среќни денови, има тажни денови, има несреќни луѓе, а постојат и такви кои можат да ни го сменат животот засекогаш, без да се покаат за последиците, без да ја платат цената, без да се соочат со резултатите, зошто полесно им е да заминат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Историскиот компромис, и покрај сите ветувања, никогаш не се оствари, ниту по воениот судир од октомври 1973 година, кога во декември истата година во Женева се одржа мировната конференција која можеше да му даде легитимитет на историскиот компромис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Новите сјајни геј-списанија немаа намера да известуваат за политички дебати од чисто локален интерес, а камоли да се зафаќаат со критика на пазарната категорија на геј-идентитетот од која зависеше токму нивниот бизнис.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа беше светлината која можеа да ја имаат само нејзините очи. Светлината часкум блескаше и часкум се губеше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Другиот црн човек којшто по мојата претстава се издвои и кој, судејќи по сè, беше уште понезначаен, беше некој кој можел да се види и во нашата приградска уличка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
153. И во овој поглед Мисирков ја антиципира блиската реалност: професорот Ј. Цвииќ токму таа теорија ја разви во своите „научни” трудови /1904-1906/, докажувајќи дека Македонците се „флотантна маса” од која може да се измесат и „Срби“ и „Бугари“ – во зависност од тоа кој ќе ги завладее.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како да знаеше за нашата, интимна трагедија, најголемата загуба која може да ја има човек во животот, да го изгуби своето чедо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Кој може да биде ноќново време?“, се зачуди стариот учител и прекинувајќи ги своите мисли, стана да ја отвори вратата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затворот не е термос, во кој можеш да држиш една иста мисла бескрајно долго, а да остане жешка како на почетокот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А, во овој контекст, би било умесно да ги споменеме и новите одредби коишто, за прв пат, предвидуваат обврска за чување на деловна тајна од страна на работникот (т.н. забрана на „инасајдерство“ – чл. 35, ЗРО/05); како и забрана за конкурентско дејствување, која може да се јави во два вида: како законска забрана (т.н.„конкурентска забрана“ – чл. 36, ЗРО/05) и како договорна забрана (т.н. „конкурентска клаузула“ – чл. 37-39, ЗРО/05); в) договор за дополнително работење кај друг работодавач (т.н. „дополнителна дејност“) – кој, за разлика од претходниот, го склучува работник кој работи со полно, а не со скратено работно време, со друг работодавач.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Кој можел да го убие, се прашуваат луѓето и се знае каде им оди помислата ама никој не се решава тоа да го изусти.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Постојат неколку вида кои изгледаат идентично со Liberty Cup и кои можат да бидат фатални и во помали дози.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но, трагично во целиов овој случај е тоа што, и покрај постоењето на судска пресуда во нејзина корист, бидејќи во меѓувреме млекарницата од државна се трансформира во приватна сопственост – Ангелеска сè уште, до ден денес, по изминати речиси 14 години, го нема добиено паричниот надоместок кој ѝ е досуден, а коешто побарување веќе е и застарено!?6 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И тоа не во индивидуалниот ум, кој може да прави грешки и кој во секој случај брзо исчезнува: туку само во умот на Партијата, кој е колективен и бесмртен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нашите легенди говорат за летачки килими со кои можат да управуваат само луѓето што умеат да летаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зар ќе можат да го доживеат на сличен начин како и јас оној момент кога мајка ми одредуваше каде ќе треба да копам со истион показалец што го користеше одвреме навреме за да ми го сврти вниманието кон птицата што ја прелетува нашата куќа; или, во други случаи, за да ме предупреди дека некој непознат или некоја од нашите сосетки од зад Долни Рид наближува по каменливата патека?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Остана само ќелијата на Димостен во која можеше да биде сама за да се обидува да се ослободи од несаканото семе, меѓутоа, во неа немаше никакво искуство за такво нешто.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но кој мислел, кој можел да верува дека неговиот престој во колибата толку ќе се одолжи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Праќаше абери да се сретне со познатите на кои можеше да им верува, го побара и Каламатија кај кого беше останала благајната со народните пари со кои беше и тој задолжен, но набрзо сфати дека многу работи се измениле додека беше отсутен па речиси неволно заклучи дека за жал нивната Организација потсетува на откачена карпа што се тркала од Исарот и никој веќе не може ниту да ја запре ниту да управува со нејзиното паѓање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа го гледаше својот сопруг како задоцнет балкански Дон Кихот, на кој му се придружил и Татко, или обратно, како со нивните книги, најдени помеѓу Западот и Истокот, со нивните проекти, кои можеа да се сметаат и како утописки според можностите во времето во кое живееја, тие како залудно трагаат по излезот од варварството и идеологијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку за семе останаа и машки и женски, макар половината; може и преку половината изумреа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше уште еден едвај чуен остар глас, кој можеше да биде и волчо цвичење, но кој не беше тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дарвиш повеќепати во своите настапи во светот јасно и отворено ги искажуваше своите резерви кон Арафатовата визија на мирот, која водеше преку преговорите во Осло.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но, кој можеше да разбере, зошто во тие тешки барабански времиња, во паролите за прогресот, за откривањето на изгубеното време, во револуционерните песни за работничката класа, Татко започна да чита книги за лавиринтите?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Еден безумен долгоушко, кому што храната не мораше да му биде крвава, кој можеше да се засити и со неколку избрстени стебленки, сам, под таа месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но кој, кој можел низ овој снег да се пробие до дедо Ивановата колиба?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие беа како мравката, која може да ги види малите предмети, но не и големите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зашто, оние кои се обидуваат, ќе искусат и сами дека врската што ја сочинуваат неизрежани клучеви и една женска обетка, не мора да значи којзнае што.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знам дека ќе дојдам и јас на ред, па дури и пауза да ме фати не трае колку лутина на грчки цариник кој може по сопствен избор, а и расположение на жената му од претходната ноќ, да штрајкува во следните 24 часа, за да ѝ докаже на цуцата дека, незадоволен, не може да задоволува работни обврски ни тој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Постојано мислеше на тој крупен чекор кој можеше да му ја промени заебаната судбина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Истовремено, во Америка поетот Ф. Лудлов (Fitzhugh Ludlow) жедно го читал де Квинси, експериментирајќи со сите дроги до кои можел да дојде во една локална аптека, запишувајќи ги своите искуства.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Секако тој тоа можел да го знае многу подоцна а тогаш само се прашувал: зад жолтите и ребрести костури како друг обрач никнува од земјата нов обрач, и сѐ така: обрачи, обрачи, обрачи: Турци, костури, пак костури со кациги, со штитови и со мечови, потоа сенки со чекани од камен; и пак некои други (кој можел да ги знае?) грпкавичави, со мали мајмунски глави, со дебели заби под кои се двоел надве арапски рунтавест орев или дебела 'рскавица на животно со сурлеста глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Старите си ги имаа своите свратилишта, младите си наоѓаа нови - и тие воопшто не се ни поклопуваа нути пак се вкрстуваа во сплетот на мрежата од широки булевари и тесни улички, во кои можеа да се раѓаат, да растат и да се движат без да се сретнат и дури без да се судрат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Луѓето ништо не му велат. А и кој може да го одврати Давидета Недолетниот. Замаен ум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јаков со змии во косата, свет дух во очите, Јаков што пие роса и јаде див мед, ја маѓепса Кристина која можеше да заведе било кој конзул, зборува француски и грчки како мајчин, Кристина која везе ѓерѓев и јаде од сребро, а татко ѝ тргува со камили по Африка и Азија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Истражувачите од Санта Фе тукушто започнуваат да размислуваат за начините на кои можат да се докажат овие и останатите нови согледувања на сложените адаптивни системи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во тоа време, тој можеби беше единствениот во земјата кој можеше да го толкува изворно архаичното османско писмо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Времето не зависеше само од визуелниот ритам на физичката средина туку и од акустичкиот ритам на самата зграда, кој беше под влијание на вообичаените звуци на зградата како што се звуци на мотор, вентилатор, чекори, машини за пишување, правосмукалки, ѕвона и елементи кои можат да се стават под контрола како што е звукот на свирче.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми дадовте сликичка, со намери за кои можам само да нагаѓам: малку да се зашемети милитаристички опуштеното самурајско говедце; љубопитство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зашто само со такво сознание прекинуваш со сите дејанија со кои може да ти се измери умот и разумот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А градежните инженери, наведе Китан, не се такви лица кои можат да дадат стручна оценка на какво тло лежи куќата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
МАНОИЛ: Е, што и да се случи, јас навреме го исполнив својот долг. Кој може нешто повеќе да бара од мене!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Е сега и таму имало многу интересни фетиши на кои можеш многу пари да фатиш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Усните преданија, како што ти е познато, на таква временска раздалечина, не се некој извор на кој можеш да се потпреш“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Она, кога неумесно забележа дека „можело да се случи нашиот обид и да успее“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа така и направи. Стапнуваше на секоја втора, не гледаше надолу, но сепак ја слушаше реката одоздола како се мачи и се тресеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без скршнување, расцепувајќи ја целината на снегот во една права линија, самјакот ја имаше пренасечено долината, префрлувајќи се од шумата од едната страна на Белата Долина, кон шумата од другата страна, оставајќи ја по себе оваа длабока трага, во која можеа да се распознаат и стапалките на неговите копита, големи колку на јунче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Свртувајќи се кон посовремени автори, решив да ја насочам антологијава кон нашите простори, па затоа вклучив уште еден расказ од поблиските средини, тоа е расказот на Милорад Павиќ „Чај за двајца“, инаку расказ кој може да биде занимлив за младата популација со развиена визуелна имагинација, со интерес за чудното, а не само чудесното, образована/воспитана информатички за комбинаторики, за една специфична игра на можното и неможното, за семантички пресврти и изненади; - Расказот на Павиќ, покрај расказот на Кортасар, на Борхес и на Маркес, спаѓа и во групата раскази кои ја најавуваат постмодерната, со нејзините фрагментарни комбинаторики кои и реалното го прикажуваат како нереално.1
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во рацете го држеше „џокерот“ со кој можеше да ликува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во својот живот, Татко постојано го задржуваше благиот израз на лицето со кој можеше да разоружа секаков натрапнички и однапред пресметан потег.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
“454 ‌Заменувањето на геј-баровите со страници за онлајн друштвено вмрежување значи дека сега можеш да си ги бираш геј-луѓето со кои сакаш да се дружиш пред воопшто да се сретнеш со нив и пред да ги запознаеш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога мајка се врати од бања, ја забележа крвавата трага на ѕидот до мојот кревет, но не праша ништо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ха-ха-ха ... Гледате ли? Кој може мене да ме уништи? Бегалците занемеа во уплав.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Како да не постоеја моите дипломатски мисии, моите пријателства ширум светот кои можеа да бидат од интерес за малата Република Македонија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што растеа цените, празните места што ги остави сидата не се пополнуваа со нови бранови геј-доселеници од работничката класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше сини очи во кои можев во исто време и да пловам и да пливам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кој можеше да се скрие од толку аскер во секое село кога земјата е посипана со бело брашно“?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ете - извика лекарот на руски- ете уште еден со кој може да се позборува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иако ваквите нешта родителите не им ги кажуваат на децата, бидејќи си љубопитен ќе ти кажам: тој туѓинец наеднаш како да ми се закачи, за окото ли за срцето ли, ни самата не знам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но кој можеше да претпостави дека Чанга ќе ги заѕида влезните врати од скривалиштата, и така ќе ги затвори сите пристапи кон утробата на тврдината?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Предо покажа на околните ридови, голи и зарамнети, некој од кои можеше да биде Бакарно гумно, додека пред и зад нас се истегаше патот по полето како одмотана ортома.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Затоа покојниците биле подмладени и проубавени како во расфрлените гробови да се капеле во млеко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со моќта на тишината, без да знаат други, ја минуваа границата која засекогаш ги раздели од нивните.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Природно ме следеше неумоливата судбина на парадоксите, наследена од моето егзилско семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Дури и ако меѓу Македонците има луѓе кои можат да се наречат националисти, не слушнав никого да зборува за албанскиот национализам, радикализам и повторно за регионалниот паналбанизам.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Емплфорт направи неколку несигурни движења од една страна на друга, како да мисли дека постои некоја друга врата низ која може да излезе, а потоа почна да се шутка низ ќелијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Четвртиот ден М не излезе да се прошета. Се плашеше од сенките кои може да ги фрли неговото тело.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но кој можеше да замисли дека оваа војска ќе заврши за неколку години во братоубиствено урнување на земјата (со стотици илјади убиени невини луѓе, со милиони обездомени) која требаше наскоро да ја претставувам и за која како да бевме во еден вид жртвувана патрола.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ниту пак врз она кое ние ќе го нарекуваме логоцентризам: метафизиката на фонетското писмо (на пример, на алфабетот), која, во основа, - од таинствени, но суштински причини, недостапни за еден обичен историски релативизам, - беше само најизворен и најмоќен етноцентризам, денес оди кон тоа да се наметне на целата планета, наложувајќи ги, во еден и ист поредок: 1. поимот на писмото, во еден свет во кој фонетизацијата на писмото треба, продуцирајќи се, да ја прикрива сопствената историја;
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татко, мигум ги издвојуваше најважните предмети кои можеа да се решат во полза на загрозените клиенти, а преостанатите ги оставаше за други времиња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Според Фаерабенд, нема објективни стандарди со кои може да се востанови вистина.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„И видео-екран преку кој можете да видите сѐ?” „Немам.“ „Немате?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ова дело сведочи и за чинот на една возвишена синовска љубов која може да го трогне секого...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Пред малку го споменавте нашиот преродбеник архиепископот Фан Ноли кој тврдеше дека и покрај тоа што во Албанија мнозинството се муслимани, не познава друг цивилизиран свет во кој преовладува, дури до рамнодушност, верската толерантност како во Албанија и во кој може да биде на чело на државата човек каков што беше тој, православен архиепископ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, според мене, во условите во кои живееме Македонците идентични со луѓето кои живеат во останатиот свет, стигмата не се јавува како недоверба во оние со кои може да се разговара, туку од тоа дали ќе те разберат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Во вашите кратки јавувања во врска со актуелните настани во Македонија, како реакции на информациите во европските медиуми, вие истакнувате дека по утринскиот фељтон во медиумите, посветен на сите зла кои им се припишуваат на кравите, свињите, овците (и на понекоја коза!), следат настаните за инцидентите на македонско-косовската граница, кои не се од посериозна природа, но кои можат да бидат вовед во криза со трагични последици за целиот регион.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ете, по тоа женствените улоги се разликуваат од мажествените улоги, кои можат отворено да си полагаат право на природност и на автентичност (дури и мажите во униформа изгледаат понекостимирано и понеизвештачено од конвенционалните жени во вечерно руво: тоа е тоа што ја исцртува разликата помеѓу женствената маскарада и мажествената парада).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нив ги измачува, ги боли таа празнина, тие очајнички сакаат таа празнина да ја исполнат, ама и ужасно се плашат од стварноста која може да ја исполни празнината, затоа што стварноста ја доживуваат како стравична закана, како нешто што ќе го поништи нивното празно Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека бев во Берзата, чув една шега, поточно вистинска случка за еден берзијанер, од која може да се види колку тие се внесени и „запалени“ во работата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во секој случај, имаше изглед на човек со кој може да се разговара, доколку на некој начин се измами телекранот и се начека насамо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Долготрајни ефекти се: флешбекови и психоза, кои можат да траат и со недели.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Инаку, мозокот за разлика од другите гениталии има повеќе дупки преку кои можеш да му влезеш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кој можеше нешто да стори за да се пополни таа празнина во нејзиниот живот?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Не биди дете, кој може да дознае каде престојуваш, а парите за кирија би ти биле добредојдени за џепарлак.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Навистина, тука немаше телекрани, но секогаш постоеше опасност од скриени микрофони со кои можеше да ти биде фатен и распознаен гласот; освен тоа, не беше лесно да се патува сам, а тоа да не падне в очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Смалени се издатоците за институционално згрижување на ментално вознемирените личности - луѓето кои, според општото мислење, се неспособни да се грижат за себе без да ги вознемируваат другите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сонцето ги извлечка од земјата копривите, штавеот печурките и други билки од кои можеше да се свари зелјице и да се фаќа нова крв, та така децата по цел ден береа зелје, полжави, копаа корење од диви кочани и сосем земја ги полнеа своите празни стомачиња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Покрај многубројните објекти во барок и рококо стил, или објекти во еден тежок современ стил од кој може да зрачи достоинство и студенило, овде архитектите, во какафонијата на семожните геометриски линии, со бујна фантазија доловиле неверојатно складност на старото со новото во градежништвото и со тоа, навидум, како да ги демантирале сите закони на физиката...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но кој можеше да го сопре Чанга во неговата љубов кон козите, кон луѓето, кон животот?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Постои извонредна кратка СФ приказна, за жал не се сеќавам на името на авторот, во која е пронајдена камера која може да биде поставена на снегулка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ова звучи доста охрабрувачки, особено за оние кои сметаат дека нивната лоша комуникација со светот се должи на недостаток на луѓе со кои можат да разговараат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кој може да ме стигне во брканицата, или да ме пронајде каде сум во криенката.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ним сега им е неминовно да имаат пред себе една длабоко разгазена дира, по која може многу полесно да се продолжи да се бега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Па тоа се слуги на кукавичлукот, издаици, неверници.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во зборот се кријат непознати пејзажи, миризби на исчезнатите времиња, но во пресилни зборови демнат и опасности, кои можат да заведат, неочекувано да експлодираат, да разделат, раскараат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Прекина, запали цигара, испушти сивкаст чад низ нос и продолжи: - Значи живи цели кои можат да бидат откриени, цели кои можат да бидат покриени, значи лажно скриени, подвижни или одеднаш ќе се појават.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас многу често се обидувам, седнат на килимот од Миру, тоа да го сторам и, те молам немој да ми се потсмеваш, мислам дека ми успева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вероника Костадинова е со сигурност градител на еден прекрасен метафоричен свет преполн со нијанси на чувства од кои можат да се изнедрат илјадници нови инспирации.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Како што знаете, јас имам клучеви со кои можам да ја отворам која било соба или кабинет во Париз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето често ја наведуваа мојата прочуена мисла: “Сакам досадни работи”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но не можејќи да се ослободи од атавистичкото верување дека власта над народот му е месијански одредена од некоја далечна, мистична сила, која може да биде само божја, Бургиба никогаш нема да се ослободи од неа, дури и кога сенилноста и немоќта видливо ќе ја ограничат моќта да владее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кајмакамот, муљазимот и бимбашијата долго го коментираа случајот со конзулот и се чудеа откаде никна тој човек уште в зори, кој можеше да го извести и најпосле се загрижија од мислата: „аџаба навистина италијанскиот конзул беше тој господин?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На другата илустрација, светлината која се рефлектира на концентрично-конкавното огледало, проектира круг на кој можат да се прочитаат зборовите од посветата - следниот инспирирачки мотив за Дишан.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во обид да им удоволат на сите, да му удоволат на едно национално читателство составено од имашливи поединци кои можеа да си ги дозволат производите што се рекламираа на нивните страници (со што се покриваа трошоците за плати, печатење и дистрибуција), овие изданија стануваа сѐ понеконтроверзни, сѐ покомерцијални и сѐ полесни, за да се претворат најпосле во геј-еквиваленти на списанијана што ги даваат во авион.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Татко ми беше среќен што куќата имаше многу широки и длабоки долапи кои можеше да ги исполни со свои­те стари списи, книги, мапи, ракописи, спасени од неколку селидби и војни, пожари и поплави.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој може да каже, барем од нашиве сегашни сознанија, кои се неговите објективни физички параметри, која е неговата вистинска детерминанта: и во физичка и во филозовска смисла?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Имаме цела екипа од луѓе кои прават сѐ што ние сакаме да направиме. Тие (компјутерската безбедност) ги имаат луѓето со коишто работат и можеби уште два-тројца кои можат да ги повикаат по потреба. А кога мојот мозок работи на нешто 24 часа дневно, а вашиот шест и пол, без да го сметаме ручекот, нормално дека ќе ве надминеме.“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во тој момент ги немаше контактирано 118 подрачните трудови инспектори, кои можеа парично да го санк- ционираат ова самоволие на работодавачот, бидејќи воопшто не беше сигурен во нивното ефективно влијание.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поп-Кочина улица, што по едно енергично завивање излегува на кејот, беше многу попривлечна и со позанимливи луѓе со кои можеше да се живее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не наоѓајќи ги вистинските зборови со кои можеше да го утеши во врска со Судот, што тој ѝ не го очекуваше, таа му рече: - Нема, белки, мил мој, да н остави Господ на пол пат, кога ни одреди да заминеме, да се оддалечиме толку многу од своите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се обвини што одеше зад настаните, што беше единствената на која можеше да се потпре Рада, а таа како пасивен набљудувач не ѝ го поттури ни сопственото рамо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Практично грамофонот ја менуваше својата сопствена структура.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во исто време, брановите џентрификација што придонесоа кон преобразбата на геј-маалата предизвика стопанска експлозија на недвижностите во внатрешноста на градот, бидејќи оние од предградијата почнаа да се враќаат во новообновените внатрешни делови од градот, а поради тоа цените на недвижностите во урбаните центри на САД пораснаа вртоглаво. ‌Геј-мажите со скромни приходи кои ги населуваа геј-гетата и кои подоцна умреа од сида честопати не беа сопственици на имотот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во ниту еден наш театар нема кујна во која можеш да се насркаш топла манџа, ама скоро во сите се чувствува мирис на запршка.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Иако симидите беа сериозна причина да се вознемирам, во случајов знаев дека се обидувам да избегам од грубата вистина за смртта на Денко Самоников или барем од некои од поводите на кои можеше да се укаже.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој поглед беше просто зачекнат, впиен во неговиот тил, а еднаш сосема јасно откри дека тука, на десетина чекори од него, веќе сноват и сите други издолжени прилики, на кои можеа да им бидат здогледани дури и нозете како пречекоруваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На пример, кој можеше да се заколни дека тогаш кога стана збор да му се „пресретне“ патот на Хаџи Ташку, прв Боше Јанчески намниса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кој некој? Се знае. Судбината од која можеш да се сокриеш само в гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но првин како ги воспостави врските со големиот француски поет Гијом Аполинер кои можат да се сметаат за наша балканска гордост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долу беше набиен снег, кој можеше да се разбие само со копачи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
4) Прескапи судски такси, трошоци и тарифи и непристапност до судовите поради недостиг на финансиски средства Присуството на овој системски проблем, на којшто ДСП „Ленка“ укажува во повеќе наврати, само се потврди со оваа студија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тоа беше едно ковчесто и голобрадо момче, бледо како мртовец, со интензивно црна коса која му ја допираше половината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Или навистина стануваше збор за неразјаснетите текови кои користејќи го нашето невнимание не туркаат по некој пат за кој можеме да тврдиме дека не бил некоја наша свесна определба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Останувавме во таа опиеност сѐ дури не се изморевме од неа, додека не заспиев, а се будев кога мама и татко, сестрите и нашиот малечок брат, тукушто вратени, ќе завревеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ова болеше со бол непознат за моите граници во кои можев да го контролирам.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Значајни албански филолози се согласуваат дека Фаик Коница од остатоците на овој древен јазик создаде моќен јазик кој можел да ги изрази сите мисли.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше една лоша, скоро матна фотографија на која можеше да види човек кој на прв поглед изгледаше како подгрбавен бидејќи главата како да му беше повлечена меѓу рамениците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се претпоставуваше дека огледалото потекнувало од некој дамнешен паша од отоманското време, кој можел да биде и далечен предок на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Односно, таа можеше навистина да пренесе нешто уште погеј од самиот геј-идентитет.145 Вака слично, младите геј-мажи денес очигледно и понатаму наоѓаат значење и вредност во артефактите на хетеросексуалната култура што не биле создадени за нив, но кои можат да си ги направат свои и на кои можат да им внесат разни настрани значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Беа укинати и интерните акции (дефинирани како акции кои се издаваат со попуст и кои не може да се наоѓаат во промет на пазарот на хартии од вредност), а кои можеа да ги купат работниците вработени во претпријатието, пензионираните лица и лицата кои претходно биле вработени најмалку две години во тоа претпријатие, други домашни физички лица и организациите за пензиско и инвалидско осигурување (чл. 1a, ЗДК/89).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Собата беше свет, простор од минатото низ кој можеа да се движат изумрените животни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие се согласија, меѓутоа за да се случи тоа требаше да се продаде станот во кој живееме и плацот од старата куќа, затоа што тоа ни беше единствениот капитал со кој располагавме и со кој можевме да манипулираме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во една прилика, на мојата сопруга Гзиме, со тон на доверлива добрина рече, да ја чува секогаш жива нејзината насмевка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што Климент Камилски не можеше да има среќна иднина во тогашната југословенска Македонија, да го добие своето високо место во хиерархијата на повоената власт во Народна Република Македонија, со оглед на својот деклариран просоветизам, тој дури и невин одлежа строг затвор, така и Татко со својата османскотурска диплома по правни науки и албанското емигрантско минато, кој можеше да смета на висока позиција во хиерархијата на власта на нова Турција, не можеше да смета на позиција во новото југословенско комунистичко општество.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во пустиот јадрански Голи Оток едвај го спаси своето тело од постојаната тортура и хронично гладување, макар што некои делови од телото му останаа осакатени до крајот на животот, особено желудникот, кој можеше да прими малку храна и понекоја капка ракија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има илјадници места на кои можат да се дадат парите, да фатат или да не фатат место, а сепак човек одбира да ги даде на посебно место и на посебен начин.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нивната дрег-изведба, нивниот истовремен чин на лажно и стварно оплакување е одговор на општествените услови и на културните кодови што не можат да ги сменат, но на кои можат само да им се опираат. ‌Политичката функција на кампот во ова светло се укажува јасно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Локалните геј-весници сега се заменија со национални, висококапитализирани списанија на сјајна хартија наменети за пазарна ниша определена од делокализираниот геј-идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кој можеше да биде овој човек и зошто Вера не сакаше да се сретне со него? - си мислев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Влегов во мојата соба и ја пронајдов книгата на која беше сликата на мајка ми, заедно со сликите на другите загинати во земјотресот и не знам по кој пат си плачев со неа на градите... мајко, мајчице моја, кој може тоа друг да ми биде...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас секој ден одев во просторијата во која се подготвуваа костимите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во просторот создаден со ова одвојување, тие се слободни да истражуваат алтернативни и преферирани ставови за правецот во кој можат да се движат нивните животи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Колку и да е занесна и делириумска идентификацијата на гледачите мажи со ликовите од филмот, во нивната идентификација посредник е нивната родова различност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па времето се оклештило, јасници, опнало дење сонцето: пече ли пече! Кој може само да работи!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но, од друга страна, балканскиот, а пред сѐ бившојугословенскиот уметник е единствен во Европа кој може да каже доволно интересна прикаска.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Она што ние го сакаме е да бидеме во првата линија на овој феномен на ѓубрето, пресвртената сфера на иднината, и затоа ние, исто така, обрнуваме посебно внимание на оние аспекти на јазикот кои можат да се земат како модел за феноменот на ѓубрето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но бидејќи ова може да биде недоволно зашто во толку хаотични ситуации се чини дека случајноста има огромен удел во тоа (види ја алузијата во написот за загубените куршуми кои можат да погодат некого дури на оддалеченост од два километра), јас се надевам дека една избрана ѕвезда блеска за него на небото на Албанија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Законот за трговските друштва усвоен во 2004 година донесе одредени промени кои можат да се сметаат за минимални подобрувања на правата на вработените во споредба со Законот од 2002 година, но кои сепак значат значително намалување на нивните права во однос на Законот од 1996 година, кој фактички беше на сила до тој момент.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Го пишував писмото со расположба која можеше да биде на Мајка природно туѓа, ми идеше некаков восхит кој растеше од моите прикриени амбиции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Техника во служба на говорот: тука не се повикуваме на некоја општа суштина на техниката која веќе би ни била позната и би ни помогнала да го разбереме, како пример, тесниот и историски определен поим на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кој може кога врне и бришачите одат лево-десно да даде лев трепкач, да сврти лево без да го допре тротоарот, од трета да врати во втора по пропис... и сѐ тоа ОДЕДНАШ... Ни таксист!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Паралелно со реализација на делата по новите принципи, Кејџ ги продлабочуваше и разработуваше порано започнатите концепти, а како резултат на тоа настануваше серија дела со заедничко име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И дури тогаш го најде во себе долго бараниот збор со кој можеше да ги задржи но веќе беше ненужно, доцна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше тоа обичен човек, со злобно лице, кој можеше да биде некаков техничар или инженер.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Убав примерок од родот хомо“, си мисли капетан Вир – умствено разголувајќи го под превезот на набрзина собран сплет од биолошки, библиски и уметнички алибија – „кој можел гол да позира за кип на младиот Адам од пред Падот“ (345).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие ти се тука, додека сум жива... тие остануваат и со тебе... со нас... ќе продолжат да го покажуваат татковиот пат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И дури тогаш станал голем, бидејќи стекнал некого кој можел да му се восхитува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А Америка му се нудеше како конечен хоризонт во кој можеше да ја наложи својата семејна судбина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А кој можеше друг ако не Тода?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некогашниот аџами оглан беше единствениот на Балканот, но и во Европа кој можеше да му се спротивстави на освојувачот султан Мурат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа прво далечни завивања, кои можеа да се дофатот само кога си заслушан, исчекувајќи ги токму нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие кои можеа да одат, на рака ги добиваа броевите на блоковите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговите блиски кои останаа во земјата, преобратени од христијанската во муслиманската вера, без да ја доживеат лаицизацијата на која можеа да сметаат нивните блиски заминати во Ататуркова Турција, сталинизмот насилно ги „лаицизира“, ги стори поданици на првата атеистичка држава во светот!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Глувче е фасцинантен расказ, од кој можат да се изведат бројни значења, како на пример за соживотот на разните народи на иста територија и сл. Но главното е самата приказна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така, додека ги посматрав овие населби, неволно ми идеа мислите на убавата долина на Радика, па и Вардар, на нашите езера, на долините на другите наши реки, во кои можат да се изградат безброј вакви летувалишта, кои веројатно ќе бидат и подостапни за наши луѓе, и патем да се решаваат и други проблеми - да се вработуваат нови луѓе и да се активира една цела нова индустрија за приколки, која сега сѐ уште е во зародиш, барем кај нас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имаше меѓу овие зборови и тишина која беше всушност мајчиниот јазик, неискажани значења, кои продираа до душа, завршуваа во голема порака која може да ја подари само душата на една Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Подобро е да се насочиме кон проблемот на различните “интерпретации” кои можат да се изведат од горенаведените “експликации” на “Големото стакло”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Спротивноста не може да биде поголема: Пол претставува случај на настран сензибилитет и задоволство без истополова желба, додека Били е распуштена истополова желба без показ и потказ ниту на искра настран сензибилитет. ‌За разлика од Пол, Били жари.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, нашиот фокус е насочен кон тоа што во македонското процесно право не постои никакво [процентуално] ограничување на висината на сумата која може да се плати на име парнични трошоци, а која би требало да се врзе за висината на вредноста на спорот (на пример, да се воведе заштитна одредба која би предвидувала дека трошоците за водење на судски спор не би можеле да надминуваат повеќе од 1/3 од висината на главното побарување за коешто се води конкретниот спор).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ќе ви пишам штом ќе го сварам (не го сакам овој поим со физиолошка конотација, но не можам да најдам друг) количината емоции и страдања кои ги изразувате во вашето писмо, но кои можат да се насетат во вашите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ти беше мошне исцрпен со твојот преглед на можните турцизми кои можат да се најдат на нашата листа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој човек со гуња од секакви закрпи и опашан преку неа со две шамии, во објала во кои можат да се нурнат шумски пенушки, понекогаш работел в град: таму носел на широкиот грб по две вреќи брашно или сол, редел по турските и ерменските магази буриња со маслинки, по ановите со боси нозе гмечел грозје во каци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Покрај тоа, кај квотите од првата група се постави горна граница до која странците би можеле да бидат вработени, при што бројот на странци кои можат да работат во РМ не може годишно да надминува 113 5% од населението на Република Македонија кое законски е вработено, согласно податоците на Државниот завод за статистика (чл. 5).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сложеноста на два система може, теориски, да се спореди со пишување на два најкуси можни компјутерски програми кои можат да ги репродуцираат изворните податоци.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но кој може да помине по патот на водата и светлината што те оплодува од века со недосегливоста своја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- „Чувствата за себеси ни се лимитирани, а кој може да не знае подобро од нас самите?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Затоа, апелирам до сите оние кои можат хиерархиски да ги сложат елементите во сликата на театарот: да го остават креативниот потенцијал (добрите актери, режисери, писатели) на сцената зашто тоа е идеалното место од каде може да се еманира, колку-толку, вистинската слика на театарот!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во мобинг спаѓаат постојани негативни критики, кои може да го изолираат поединцеот во социјален поглед, како и ширење на трачеви и невистинити информации“ (Dr. Drenka Vukovic, „Mobing na radnom mestu“, 2006, стр. 5). 88
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Сега оваа куќа во очите на Климент Камилски стануваше историска зашто во неа требаше да се водат големи битки за спасување на балканските јазици од задржаните османизми кои можеа според неговото убедување да им наштетат на балканските народи, кои најпосле добија свои држави.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кој можеше потоа Кејтеновиот син да го запре да не се смее, о боже!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Природата ја преточи љубовта во прекрасна мелодија, арија на страстите и чувствата, возвишени ноти кои можат да ги слушнат само оние кои слушаат со срцето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се двоумеше дали наместо некој од овие зборови да ги внесе марифет или ербап, но, сепак, нив одложи да ги стави во новата серија од пет други зборови со негативна конотација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеш и понатаму да си се држиш за идеалниот калап на добриот хомосексуалец: некој доблесен, мажествен, полн самопочит, достоинствен, што не е од „сцената“, непромискуитетен, со конвенционален светоглед и солидно приврзан за традиционалните вредности – прав граѓанин и честит припадник на (стрејт) општеството. ‌Накратко, појавата на една разбиена, виртуелна заедница и исчезнувањето на една настрана јавна сцена, заедно со губењето на две-три генерации геј-мажи поради сидата, отстрани голем број од условите нужни за одржувањето и за унапредувањето на геј-ослободувањето – за културен и политички вриеж што ја подигнува свеста и за меѓугенерациско пренесување на настраните вредности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
3.  Ако за одделни дејствија со закон не е определена формата во која можат да се преземат, странките ги преземаат парничните дејствија писмено надвор од рочиштето или усно на рочиште (чл. 13, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И затоа веруваше, на свој начин, во спасот кој можеше да го донесат само тајните во книгите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кој може да ѝ поверува на вашата широкоградост?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Преку ден Далтон вели дека работи на нови песни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие не се канал што ја пренесува пораката од А кон Б, туку материјал со кој можеш да си играш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Спасот е во верувањето дека секогаш постојат луѓе со кои можеш да разговараш.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И во тие реченици најважниот збор повторно ќе биде: точка. На која можеш да стоиш, а да не паднеш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби не би се сложиле дека тоа што сте го чуле е музика, но во тој случај овде е вмешана уште една преобразба: она што сте го чуле ја придвижило вашата свест да ги повтори дефинициите за уметноста и музиката кои можат да се најдат во застарените речници.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Беше, значи, голема заслуга на Хегел што ги откри тие закони, со помошта на кои може да се знае „како, во кои услови и на кој начин две спротивни ствари стануваат идентични, се развиваат и меѓусебно се обусловуваат“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Имаше премногу грижи за да може да им се предаде на задоволствата кои можат да бидат тоа само во безделничење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кој можеше сега да биде четвртиот тетреб?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но ваквата желба ја остварив во Сахзенхаузен - тоа е еден од подалечните квартови на Франкфурт, во кој има неколку пиварници и една многу висока кула, во која можеш да се искачиш на височина од 144 метра над нивото на Мајна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Постојат најразлични видови дроги, од дроги далеку побезопасни од пивото до дроги-отрови кои можат да ги преживеат само најискусните дрогераши.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Да ги видам – веднаш изјави кадијата и прв излезе од својата одаја и отиде во дворот. Co злоба и гордост која може да ја има само средновековен победник, со рацете одзади, придружен од Јунуса, Рифата и забитот, се приближи до редицата исповрзани луѓе и жени и доби по едно длабоко темане од пазачите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Работодавачот беше должен, во рок од два месеца од влегувањето во сила на овој рогациски Закон – што значеше најдоцна до почетокот на ноември 2008, на работникот да му го врати овој документ (чл. 30, ЗИДЗРО/авг.08).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ова е најдобриот агент, кој можеше да ми го даде овдешното биро на приватни детективи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Запре уште на зборовите, кои можеа да имаат привлечно и провокативно значење како: тас, поголем или помал сад во зависност од намената, за црпење вода, за капење во амам, дел од вага и друго (од арапски tas); ѓезве, специјален мал сад за варење кафе, обично со количина за една чашка кафе, но постоеле и поголеми ѓезвиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се стемнува. Кој може да спие - спие, кој не може - офка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чувство на евтиност, како изрецкана конзерва од грашок чија испразнетост тркала сирови зрна во туѓите стомаци, не оставаше премногу простор кој може да се иполни со вкусна, топла чорба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но, заради толку различните видови на филмови кои можеа да се видат, никој жив не можеше да укапира што андерграунд всушност значи - освен тоа дека тие филмови не му 164 Margina #11-12 [1994] | okno.mk припаѓаа на синдикатот и дека не доаѓаа од Холивуд.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи владее со сите елементи на филмот и во сите стадиуми на реализација наметнува идеи кои се лично негови, Алфред Хичкок поседува вистински стил и сите ќе признаат дека тој е еден од тројцата или четворицата режисери кои можат да се идентификуваат само ако неколку минути се погледне било кој нивен филм.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кајмакамот се присети на случката во битолскиот затвор кога Гоце го насамари мудурот, претставувајќи му се како господин Модијану од Солун, и страшно се возбуди, плашејќи се да не го насамарија сега и него како мудурот во Битола. Ho овој ред од таа страна беше поштеден, бидејќи кога стигна во конакот затече суварија штотуку беше слегол од црниот ат и му подаде писмо од самиот валија со кое го известуваше дека навистина тргнал италијанскиот конзул на кого ќе треба да му ги предадат комитите, доколку немаат свршено работа со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Да извршите саботажа, која може да ја предизвика смртта на стотици недолжни луѓе?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со години гледавме сам како се искачува по ридот, Застануваше пред ѕидиштата во кои можеше да се препознае Некогашна тврдина и тука го минуваше денот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- „Ни е жал, но што можеме да правиме кога нема лек со кој можеме да му помогнеме...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
2. Овие три начина на пишување мошне точно одговараат на трите различни состојби според кои можат да се разгледуваат луѓето обединети во народ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Книгата остана заборавена, непреведена, неговата дијалектичка анализа не ја мина границата на родната земја Македонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Денес колонска вода се произведува во модерни фабрички простории, но постои едно правило: рецептот за производството да се чува во специјален сеф како тајна која може да ја дознае само наследникот на Фабрикантот и никој друг.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Такви беа тие времиња. Никогаш не се знаеше кој може да биде суден и зошто.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Немаше ниту оглав, ниту јарем кој може да ја смири.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беа нови, светнати чевли, во кои можеше да се види човек како во огледало. Без мана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Контактот лице в лице во геј-маалата, кој веќе згаснуваше, сега сѐ повеќе стануваше заменлив.450 Можеше да си најдеш геј-луѓе на интернет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Под душемето на чардакот имаше едно скришно место во кое ги криеше книгите кои можеа да бидат забранет и да му донесат несреќа на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Меѓутоа, јас сум свесна дека тоа е тест кој можат да го поднесат само најсилните.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Последователно, теоретичарите од катедралата и манастирот се преселиле во работилница (на универзитет, високо техничко училиште, индустриска лабораторија) и почнале да се занимаваат со модели со помош на кои можеле да изработуваат сѐ подобри чевли и со тоа сѐ подобро можеле да го разбираат и да го обработуваат светот како целина.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На почетокот не можев да верувам дека шифрантот имаше свој псевдоним преку кој можеше да го шпиунира амбасадорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На крајот, за имотот во Качарево стоеше клаузула со која може да се оттуѓи, народски кажано, да се продаде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зашто тој бил иднината на животот - старите се само стари и мртви пред да умрат, тој и неговите врсници ќе го обновуваат животот, плодоносци со живо семе во живо месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
-Ве молам да укажете достојна почит: Шервуд Василиј Осипович, академик на архитектурата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Русата коса ѝ паѓаше по рамената покриени со сивкаста карирана кошула, а лицето ѝ беше ишарано со црвени пеги, кои можеа да се видат дури и во слабо осветлената малечка бина на Златно славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но кој можеше да ги разубеди републичките раководители.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко, сепак, не престана клучот на мистеријата да го бара во своите книги, во единствената балканска институција врз која можеше да се задржи минатото, целото минато, освен во сеќавањето на народот, преку митовите и легендите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека трчавме низ сите оние сериозни денови верувајќи дека целта е близу и дека ниту еден чекор не е сторен залудно ние бевме оние кои можеа да ѝ го одредат името на светлината и да ја поведат со себе па и да седнат напладне со неа на сиромашен ручек на тревата во друштво со птиците што стрпливо ги очекуваат своите трошки Така се качувавме кон будните соништа И не знаевме оти овој кревок живот што нè води за рака може да нѝ понуди сè но и да нѝ оспори сè Дури и не помислувавме оти во Кулите на ветената надеж живеат веќе ќерките на нашата тага И дека во растурената градина зад леандрите нè очекуваат цвеќињата на нивните солзи.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Несвесно се прашуваше со која може да заврши неговиот последен здив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но во сувите и студени зимски денови ме повлече непозната студена рака во сувата тишина на осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Решени да го нападнат првиот град на Македонија, напад кој можел да има несогледливи последици и за цела Македонија, имаат ли тие, гемиџиите, право да го преживеат своето дело или, согласно нивната идеологија, се должни да загинат вршејќи ја својата задача.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се гордееш ли најмногу Ти кој можеше да промениш сѐ.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Она што ги негираше сите правила а мене посебно ме возбудуваше беше фактот дека јас бев единствениот кој можеше да ги види.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реши да се соочи со вистината која можеше да ја чуе само од усните на неговата љубена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Си можел да го ставиш моето име таму, помеѓу името на сестрата на жена ти, и името на кученцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но пред да ја напишам телеграмата за падот на бургибизмот и ставот на земјата којашто ја претставував, се сетив уште за еден настан кој можеше да има клучно значење за тоа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нема зошто утре да го губиме денот. Цветот на ноќта се затворил ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А имаше толку многу земја околу нив низ која можеа да си ги шират корењата и да црпат животни сокови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Помеѓу многуте можности е и поставувањето прашања кои можат да ги доведат во преден план идните промени во развојот во нивото на свесност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она, што се случуваше со тоа небо беше една работа, која што беше вон од секој дофат и која можеше да трае денови потераници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јонас вели дека тој израз прв го употребил Мени Фарбер, во својата статија за непризнатиот холивудски low-буџет на режисерите во магазинот Коментар, и дека Дишан на некое филаделфиско отворање изјавил дека “going anderground” е единствен начин уметникот да создаде нешто вредно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ што се бараше од нив беше примитивниот патриотизам, на кој можеше да се апелира секогаш кога беше потребно да се натераат да прифатат подолго работно време или намалени следувања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секој ден за услугата се регистрираат осум илјади мажи“.453 Не е ни чудо што Томас прашува запрепастено: „Значи ли двојниов удар од главнотекувањето и од технологијата дека црно им се пишува на геј-баровите?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
2.  Установа е форма на организирање заради вршење на јавна услуга како дејност која не е подведена под трговска дејност утврдена со закон [нестопанска дејност] и која може со закон да биде утврдена како дејност од јавен интерес (чл. 3, ЗУ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ете јас шо има да кажа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги минував тие денови во некаква збунетост над сознанието дека не можам да почувствувам болка; како заедно со плодот од мене да беше изваден и оној дел од мојата душа кој можеше да страда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се наоѓаше во една ќелија која можеше да биде темна или осветлена, зашто не можеше да види ништо друго освен еден чифт очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Палестинското прашање првин се маргинализираше во земјата која ја претставувув, тогаш сета во грч од силните внатрешни националистички и дезинтегративни детонации, зајакнати и од почетоците на крајот на биполарната епоха...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А кој може да биде одговорен за неа?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да замислиме дека постои таква конфигурација на јазли обединети со врски (кои можат да бидат во разни бои, со цел да се претстават разните типови на „поимна блискост“) кои прецизно го определуваат начинот на активирање на симболите од страна на други симболи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А сепак, бесот што притоа се чувствуваше беше апстрактен, никому неупатена емоција, која можеше да се пренесува од еден објект на друг како пламен од ламба за заварување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој е еден од оние кои може да даде најголем придонес во создавањето интерес за развивањето симпатии кон мајчиниот јазик.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А и ова со нас. Некој определил чија кола кога да се распадне под камењава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, од друга страна, периодот до кој работничката не смее да работи подолго од полното работно време или ноќе е намален „до навршувањето една година на детето“, наместо до навршувањето на две години, како што беше претходно (чл. 67, ЗРО/03 – Пречистен текст и чл. 164, ЗРО/05); в) евидентно зголемување на правата се случи кај малолетните работници (кои не наполниле 18 години живот): •  прво, покрај постоечката забрана за прекувремена работа, се утврди и општа забрана на ноќната работа за малолетници, а не како порано – кадешто оваа забрана важеше само за работи во областа на индустријата, градежништвото или сообраќајот (чл. 73, ЗРО/03 – Пречистен текст и чл. 175, ЗРО/05); •  второ, се воведе и дополнителна низа забрани за тешки физички работи, работи кои се вршат под земја или под вода, работи со извори на јонизирачко зрачење и други работи кои можат штетно и со зголемена опасност да влијаат на здравјето и здравствениот развој – со оглед на нивните психофизички специфичности (чл. 173, ЗРО/05); •  трето, на вработените малолетници им се даде и зголемен годи- шен одмор за седум работни денови (чл. 176, ЗРО/05); 31 г) за прв пат се воведе и специјална заштита за повозрасните работници – и тоа оние кои имаат над 57 години старост – за жени и над 59 години – за мажи (чл. 179, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Не мора да им се изложуваш на луѓе што можеби се поискусни во геј-живеењето од тебе или кои можат да ти ги спорат непроверените мисли за политиката.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, и покрај сѐ, од службениците на легациите се очекувало да ги спречат „непријатните инциденти кои можат да ги вознемират САД“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но постои, меѓутоа, во сциентизмот, ако не дури и во науката, донекаде наивна верба во некаков тип на транспарентност на јазикот, во некоја форма на вештачки јазик, во некој вид на апсолутен конвенционализам или апсолутна формализација на јазикот, на која може да се редуцира она што му е својствено на природниот јазик.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во главната соба седеше татко Таки ја гледаше ќерка си со голема топлина во очите и и рече: „Ќерко, до сега во мојов живот, ретко кој можел да ме победи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ти, кој можеше да промениш Сѐ.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Како последен храм во верувањето во татковината на животот ми остануваа татковите книги на кои можев вистински да им се доверам крај животот на мојата Мајка кои ги довардуваше до моето враќање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Интерпретациите на „Големото стакло“, всушност, се сите оние (бескрајно призматични) интерпретации, кои можат да се изведат од алхемијата, но, умножени се со можните толкувања во врска со Дишановата наклонетост кон алхемијата и нејзините „филозофски“ теми.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се соочив со судбината која можеше да се наслути, со судбината на земјата чија пропаст беше најавена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пред инвалидизираниот инструмент немаше микрофон, а два или три тона кои можеа да се извлечат од пианото ми зазвучија како предсмртни ропец на Луис Амстронг.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А имаше толку многу земја околу нив низ која можеа да си ги шират корењата и да црпат животни сокови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ми беше рекол оти му се смачил животот по бараки и оној војнички казан од кој можеш да зафатиш со водата само ориз и моркови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако се појави некаде некој трн, ќе ги пратам одовде“, — си помисли тој во себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како малечок, сите кои можеле да ме подучуваат, ме подучувале на покорност и трпение.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На 11 февруари се избира селанец, крал и кралица, и тие се главните личности на карневалската поворка која се организира на секој 13 февруари, а во неа учествуваат неколку десетини илјади граѓани сите во разновидни носии, кои може да ги замисли само голема фантазија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Невработените лица кои можат да бидат врабо- тени за да се уживаат поволностите од овој закон се истите оние што се предвидени со законот од 1997 година, освен невработените лица со психофизички недостатоци (чл. 3).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со деконструирање на такви научни настани како судењето на Галилеј пред Ватикан и развојот на квантната механика, тој инсинуираше дека не постои никаква логика во науката; научниците ги откриваа и се придржуваа до теориите поради крајно субјективни дури и ирационални разлози.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но сега не постои ниту раб од кој можам да паднам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Своите навезени стихови ги криеше како магија која може да исчезне со светлоста на денот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многумина, без оглед на која вера и на кој народ им припаѓаат, можеби ќе ја препознаат и својата мајка, таа света присутност од детството до крајот на животот, со сите добрини кои може да ги дари човекот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Измената и дополнувањето од јули 1998 година содржи три одредби преку кои се проширува опсегот на невработените лица кои можат да бидат вработени на неопределено време за работодавецот да може да ги користи поволностите од ЗЗВ.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Се развесели. „Ме сметате за опасен лудак а не знаете што станува околу вас?“ „Што станува?“ го прашаа стискајќи го меѓу себе и кикотејќи се безгласно, само со тешките раменици на кои можеа да ја држат земјината кугла.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Некој велаат во сета земја врие, други велаат угу кај нас е вој стра, инсан како инсан, кој може крај да му вати на разни муабети?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога не можат ниту да побегнат, ниту да се уверат дека другите се само прецизни механизми, чувствуваат како другиот да го осакатува нивното Јас, како да ја касапи внатрешноста на тоа Јас, и тоа чувство ги полни со страв и со омраза. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако избегнувам да го завијам аргументов во психоаналитички поими, така е најпрво зашто тоа не ми треба, бидејќи имам многубројни конкретни докази врз кои можам да си ги засновам заклучоците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ангелеска напоменува дека доколку за време на судскиот спор имаше повеќе рочишта, времени мерки и жалби против решенијата (што за нејзина среќа ги немаше) – во тој случај, судските такси и трошоци врз нејзе ќе делуваа дестимулирачки при самата помисла да тужи, бидејќи барањето правда во РМ стана привилегија само на богатите кои можат да си дозволат да ги платат скапите такси и трошоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бела како снег, со модри очи во кои можеш да потонеш, руса коса до половината што со две раце се префаќаше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Лирска песна по која можеше да се режира дури и филм.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Би му пречело да се префрли на некоја друга тема, како оваа со истоименикот, која може идеите што ги има неповратно да му ги закопа назад од таму од каде што му никнале.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мостот беше направен од железнички спојници и меѓу нив имаше дупки во кои може да ти се фати стапалото, а и нешто малечко може да пропадне низ нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И знаев дека како последица на тој активен партиски живот, кај Земанек, исто како и кај мене, ќе се избрише здравата линија до која може да се оди во повредувањето на другите луѓе (каков апсурд: а се боревме за здрав народен дух!); тоа и се случи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа се сврте, им се придружи на другото дете и возрасниот човек, и тие излегоа низ портата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Коњите беа натоварени со бел како снег кочански ориз.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За неколку секунди после полноќ ќе падне совршениот надворешен оклоп и јасно ќе може да ги видиме љубовта и ранливоста кај сите од нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ова катче на Халкидик, секако, е наменето за моденскиот свет и за луѓе, кои можат да платат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Организери од шарен картон кои можат да се здиплат во фиоки, во мали комоди, во шкафчиња, на полици...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како и неговите претходници, така и Питер Гринавеј од уметноста прави стапица во која може да се најде и самиот. Бидејќи, на крајот сепак добиваат Островјаните.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тогај кога зборува за својата Македонија, Никола Кирков го соопштува настанот низ една суптилна критичка нота а со цел да не затапи рефлексот и општествениот коректив онде каде што се покажува како неопходно одмавнувањето на грешката, каде што се покажува како неопходно отколонувањето на причините кои можат да доведат до мултиплицирање на проблемот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ни во еден момент не ја започна темата која можеше да ја разоткрие нејзината тајна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од телеграмите- некролози, единствените пораки кои можеа нецензурирано да ја минуваат границата, Мајка можеше да ја состави трагичната историја на својот дел од семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Медицинското училиште стана бледо и далечно, како месечина која можеш да си ја ставиш помеѓу забите и да ја проголташ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се удрил со тупаница по крвавата празнина во устата за да не зареве со грло на млад волк кој не ја проколнува сегашнината туку со сиот бес на својот вид ѝ се заканува на иднината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во неговата библиотека можеа да се најдат драгоцени книги и ракописи на кои можеа да му позавидат државни библиотеки и архиви.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едноставниот, но моќен увид дека сфаќањето се состои во знаењето на она што се бара - и, според тоа, е когнитивна состојба - е белег на експланаторната супериорност на ова објаснување над голиот поим дека фактите за согласноста со практиките на заедницата се точката во која му се става крај на објаснувањето на следењето на правилата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Планина? – се чуди Зоки. Кој може да има планина?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога не можат да побегнат, замислуваат дека другите, оние кои можат да ја стоплат и исполнат ледената пустош во нив, се предмети, и дека секое човечко суштество е само прецизен механизам, не повеќе жив отколку некој часовник, и така безживотен не може да ја измести ужаснувачката мртвост на нивната празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Култ на беспризорноста, типично американски: тотална расположливост, проѕирност на сите функции во просторот, кој пак останува неодгатлив во своето ширење и кој може да биде совладан исклучиво од брзината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Додека се обидував да го протолкувам реченото кое оставаше многу празнини, бели страници кои можеа да се исполнуваат со различна содржина, главно како претпоставки, а јас не бев склон на таков вид размислување и градење односи со луѓето околу мене, Ема се надвисна над бирото, поземајќи ја пепелницата и, свртувајќи се, повеќе несмасно отколку планирано (така ли беше?, не знам!), со врвот на цицката, потприбрана во тесната блуза со длабоко деколте, благо ми прошета по надлактицата од левата рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А сега, колебливо, несигурно, со триста недоверби, а сепак, секогаш сѐ подлабоко, тој успеваше да го сети како свој еден сосема нов поглед, еден нов клуч, со кој можеше да никне во сите тие прикриени текови под скаменетоста на она, што го знаеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Првата и наједноставна етапа во дисциплината, на која можат да бидат научени и најмалите деца, во Новоговорот се нарекува „ злостоп“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според неговите опсервации можните политички проблеми кои можеле да се појават поради „зголемувањето на партизанските сили во областа“ би можеле да се спречат со недавањето никакви изјави за настанатата ситуација, на никој начин да не се инволвираат членовите на британските воени мисии „во проблемот за независна Македонија, како и за сите други политички проблеми“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
На ова, повторно добива усмен одговор дека „координаторот во секој момент можел да му даде отказ“, на што К.П. одговори дека за ова ќе се видат на суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како и да е, во ноќта за која зборуваме Ѓошо Савев заспал со прекрасното разбирање за „пепругата - душа“ што претпочита да лета поттикнувајќи ја во размислите претставата за единствениот цвет во природата кој може да си го менува местото и положбата и да се лулее во воздухот без помош на ветерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Местото било дувло на добро ситуирани госпоѓи, кои давале многу парички за добар млад пастуф кој може да им исполни разноразни желби.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Оти почнав да се чувствувам како „шејтан“ жена, не помалку интелигентна од Сашо „Фактор Икс“, со помали фасцинантни предвидувачки способности од него, ама со аналитичен дух, кој може да се натпреварува со многумина што веќе имаат пола до час емисија, во која своите ставови ги оградуваат од уредувачката политика на телевизијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Невработените лица кои можат да бидат вработени за да се уживаат поволностите од овој закон се следните категории невработени лица: а) невработените лица кои се евидентирани како невработени најмалку една година; б) невработените лица на кои им престанал работниот однос со отказ поради економски, технолошки, структурни или слични промени; в) невработените лица на кои им престанал работниот однос поради стечај; г) невработените лица – корисници на социјална парична помош и д) невработените лица со психофизички недостатоци (чл. 3).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Немаше сила која можеше да го сопре во преостанатите денови да продолжи да купува книги кај париските букинисти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си го чуваше овој адут како последна сламка за која можеше да се фати и, на крајот, сета вина ја префрли на угледниот ориенталист, но, не, не сакаше да влезе во тој маѓепсан круг.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За напад од Тиквешието требаше да се подигне скопскиот беглер-бег, a трето, кадијата се исплаши сам на своја глава да ја подига таа акција да не претрпи пак пораз кој може да го налути султанот та да настрада.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Софокле бездруго би бил исто така многу изненаден од значењата кои можеле во текот на вековите да ѝ се дадат на Антигона.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Овие примери служат само како вовед во некои од можностите за поставување прашања кои го охрабруваат реавторизирањето на животите во согласност со преферираните приказни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Исто така, сметаме дека конечно се созреани условите, сосем легитимно, да се постави прашањето за потребата од преиспитување на уставниот концепт на траен мандат на судиите, со сите негови позитивни и негативни аспекти – којшто кај нас се покажа како комплетно промашување, бидејќи наместо да стимулира независност и објективност на судиите, тој се извитопери во концепт кој поттикнува пасивност и незаинтересираност на судската фела за реалните проблеми на луѓето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Лидија оди в градинка, а Зоки не оди, зашто има баба која може да го чува дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И затоа повторно го одложував своето пишување за судбината на Арафат за Палестина, за неговото враќање во Рамалах. Судирите на Фатах со Хамас. Продолжувањето на војната.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некогашните геј- гета, откако од скромни, етнички или работнички маала се претворија во отмени урбани енклави, привлекуваа луѓе со сериозна пара на кои не им пречеше сѐ помалото присуство на геј- луѓето и кои можеа да си ги дозволат вртоглаво поскапуваните станарини – или кои можеа да ги потрошат значителните износи што беа потребни сега за да се купи станбен имот.447
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, предвидена е и изречна одредба кандидатот да го извести работодавачот за болестите или други околности кои можат, било како, да го оневозможат или суштествено да го ограничат при извршувањето на обврските на договорот или, пак, можат да го загрозат животот или здравјето на лицата со кои при извршувањето на своите обврски доаѓа во контакт (чл. 26, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сепак, сметам дека треба да се одбележи дека помеѓу Витгенштајновите разлози за спротиставување на интенционалистичкото објаснување, се наоѓаат и извесни поенти кои можат да се јават единствено како резултат на неразбирањето на она што тоа го носи во себе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Знаете и самите дека никој умен не се откажува толку лесно од својата љубов. А вие сигурно ја сакате Јана”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)