кој (зам.) - тоне (гл.)

И најсилната љубов на мајката ќе беше беспомоќна пред вителот на еротската опчинетост во која тонеа синот и самата таа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Душа која се храни со страдања, сол на жива рана, остар жилет зариен во крваво месо.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па тоа е душа растргната на сто делови, ситна сирота душа која тоне сѐ подлабоко и подлабоко во темниот лавиринт на очај и агонија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мислев дека тоа го зборуваш само за да ги исполниш празнините во тие бесмислени мигови во кои тоневме како во жива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нормално беше избркана од оваа хаотична дупка- гроб во која немаше ништо, ниту часовници, ниту време, и во која тонев сѐ подлабоко, без врисок, со сув јазик, без да можам да ја придвижам вилицата, со реки пот што се лееја по мене, со голема железна топка пикната во грлото што ме влечеше надолу, надолу.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Писателот мора да знае не смао како и колку плива секој лик одделно, туку и да умее со помош на тоа знаење да го одржи на површината од реката, за овој да не се удави.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А непрекинатите соништа за неговото влегување во селото, за средбата со првиот човек, и за неговото пристигнување дома, во кои тонеше сиот овој како вечноста издолжен ден, покриваа сѐ и остануваа единственото, што можеше да го знае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Татко ми, како секогаш откога се разболе, молкум читаше во фотелјата, со грб кон вратата, далеку од куќата, во ужасната осама со која се мачеше себе си и другите, во која тонеше упорно, тврдоглаво, обземен од сопствената слабост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Општата нечистотија, сиромаштијата во која тонеше домот најпосле го направи своето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ова, пак, прави тоа да е сосем неусогласено, барем според цивилизациските стандарди, со општествено-економските проблеми во кои тонат сè поголемиот број работници и урбани [лумпен]пролетери – кои, притоа, навистина немаат никаков друг егзистенцијален извор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)