Има таква ноќ во која не постои збор  Што може да ги одгатне сите лузни  Има таква нож во која се распознаваат само `рѓосаните копја на оградата во дворот  И некоја златокрила пеперутка што се провира низ нив  Има таква ноќ во која ѕидиштата на собата се сосема голи  И во која неочекувано до тебе како последна причесна  Допира тешкото удирање на стар часовник
               
             
           
            
            
              „Љубопис“
               од Анте Поповски 
              (1980)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во молк го ислушав раскажувањето на сега осумдесетгодишната и некогашна партизанка на ДАГ, која неочекувано, со горчина во гласот, ме праша:  - Како ли да го наречеме тоа време на кое често му се навраќаме во нашите спомени?
               
             
           
            
            
              „На пат со времето“
               од Петре Наковски 
              (2010)