ми (зам.) - вели (гл.)

„Ти си од Англија? Минав две години таму“, ми вели љубезно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Надвор од главниот град, сепак, ситуацијата може да е многу поинаква.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За да добијат дозвола, промотерите обично треба да преземат обврска дека нема да се дозволи никаква дрога да се внесе во клубот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Сакаш нешто да каснеш? – ми вели. Не знам зошто тоа прашање ме израдува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Една продавачка, жена која цел живот се трудела да ја забележам, ронејќи солзи, со усните сензуално потечени, ми вели: - А не, - ми вели. – Сите ние за него бесплатно делиме цвеќе и свеќи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Што да ти кажувам, - ми вели тој рамневејќи се. – Јас не сум со нив. Јас сум другар на чуварите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Јас ќе ти ја ставам, - ми вели жената и ми ја стави под долната вилица и нагоре под образите над темето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А не ми ги дава. Немам, ми вели, стегајќи го купчето банкноти што јас ѝ го давам во нејзината дупната рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Браво, - ми вели тој мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А не, - ми вели тој. – Тоа е веќе невозможно. Овој круг е затворен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Работата е што секој за себе е загрижен, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Право во Европа ќе нѐ водиш, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Греота е идентитетот на Балканот! – ми вели тој со нескриена зачуденост. – Па денеска цел свет е во потрага по својот идентитет, а ти сакаш ние да живееме како баби, да го заборавиме сопственото минато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А човекот ме трга на страна и ми вели: - Гледај, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ама сѐ побогато и побогато се живее, - ми вели тој. – Сега човекот живее два живота, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми вели, ми наредува. - Змија или магаре?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Крупниот човек налик на Џон Вејн ме погледна ненавидувачки, ми вели: - Се состануваат! Ловат!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Балканската стварност е тврдоглава, - ми вели другиот и го крена чеканот врз мојата глава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Има и од пиле млеко, - ми вели човекот, ем шеговито ем со блажена насмевка на лицето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми вели, топорливо и потсмешливо: - А јас што ќе работам бе чиче, - ми вели. – Ти ни пицајзла за требење не остави.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ај, пичка им мајчина нивна, си велам, и се сеќавам дека поради ваквите зборови не можам да влезам во училишната лектира, а Достоевски ми вели: -Како да е тоа важно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Не разбираш, - ми вели, - дека ова не е колење туку развојна игра.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Извини, - ми вели. - Ништо, ништо, - ѝ велам јас и седнувам на столот крај кујнската маса така што двајцата веќе ни лук јале ни лук мирисале.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Да, таму, - ми вели тој мене. – Не сфаќам во што е несогласувањето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Едни луѓе кои божем се тука со мене, а се отаде реките, ми велат скоро потсмевнувајќи ми се: - Кој си ти да се буниш! Ти уште не постоиш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Свесно ширење на дезинформации со цел за уривање на уставниот поредок на земјата, - ми вели едниот и ми го става српот под вратот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Остави ме, - ми вели тој и од очите не му потечуваат солзи само затоа што сите сокови од него се исцедени. – Еве има повеќе од сто години како сум умрен и никако не можам да расебетам дали во животот згрешив или не.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Како тоа, - му велам, се чудам. - Еве, види и сам, - ми вели.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Гледајте! Гледајте што прават! – ми вели како божем ни лук јал ни лук мирисал, а јас знам дека тој ми ги скавжи луѓето само не знам како.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се наведнувам да придржам едно дете што мајка му го напуштила поради повикот на мечот, а тоа ми објаснува: - Не разбираш ти, - ми вели. - Што не разбирам?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Сеирот доаѓа, - ми вели Турчинот, но јас не обраќам внимание на неговите зборови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не ја слушам дали ми вели нешто, но веднаш на усната го чуствувам топлото лажиче што жената ми го бутка меѓу усните.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Будала, - ми вели тој мене. – Тоа јас го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Прават, - ми вели, ме поправа. – Одовде се доведуваат во ред работите горе на земјата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се разбира, кај имам јас време нему да му обраќам внимание, но сепак го слушам како ми вели или се мисли: - Добро, штом така, јас ќе ти измислам беља за да притребам да те чувам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми вели: - Слушај, - ми вели. – Зошто ти се буниш? - Па ова е греота, ова е срамота, - му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Немој така, - ми вели еден Турчин фаќајќи ме под рака. – Проблемот е решлив, - ми вели тој, - само што ишмилет живее овде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми вели: - Гледај сега! Тамо на едно место живеат едни двајца комшии. Од две вери се.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти давам, не ти земам, - ми вели претседателот. Тоа е точно. Како да се бунам!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не сфаќам. Збунет сум. - Зошто те родив толку будала бре синко, - ми вели мајка ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А свеска ми се лути. Немај страв, ми вели молејќи ме да ѝ допуштам да ми се приближи погоре со својата горешта дланка.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ќе стасаш, - ми вели и како божем ми кажува што сака, ама јас не знам ни што ми кажува а камоли што сака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За настанот не е ни важно. Некој ме вика или ми вели нешто.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Сува е, барут“, ми вели Сотир, „не е за употреба“, и прцна низ заби гласно малку плунка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ми велеше, на секој предмет од куќава се гледа твојата љубов, твоето спокојство и твојата душевна шир. Јас летав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најди стан в град, како што најдоа и како што се снајдоа други, ми вели.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ѝ ми вели: Фала ти, нам не ни сечат ножицине!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ќе копам три на три“, ми вели Јован и уште сега, претпладнето, си ја подзабришува потта од челото и си ја зафрла русата, права како праз коса, назад в десно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Виде дека морам да се потпрам на нив и ми вели, ова не е, вели, работа за општи работници, ова ести мајсторска работа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Маказар е поделено на две партии“, ми вели тој, „како што е поделено со рекана што тече насреде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зошто, ми вели еднаш Атанас Бамбо, не ги направиш сите работи што треба да се направат?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Едно од инженерчињата ми вели: Не сум видел, Коте, вели, луѓе како вас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Абре, Симон“, ми вели, “ти се исушила варва. Што ја држиш дупката отворена, што не ја запреташ?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ти, ми вели, имаш луѓе во сарајот во Ресна, и тие да ни помогнат како власт.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нема мојот син за повисока цена да ја јаде истата ужинка, а потоа да ми вели дека го болело стомачето. Кутрото дете.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Замислете - ми вели тој - јас морам овде да седам на работното место до последната минута. А кај нас, во Скопје, не е така!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ми приоѓаш од позади, ми ги затвораш очите и ми велиш: „Погоди која сум и запознај ме со истата!“
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- Нема, - ми вели со стегнати вилици. - Значи, попусто чекаме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Сеедно, но ти веројатно одиш често дома кај него, нели?“ - ми вели и ми пика чоколада.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Почувствував дека некој ја подотвори вратата и влезе во собата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се лутам и како од некаква далечина го гледам тато.“ На крајот баба пишува - Убаво ми е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сакав да поседам подолго, ама место не ме држи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Другарите ја познаваат реката. Ми велат - ја освојувале педа по педа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не, врати ги солзите, мажите не плачат - откако паметам секогаш така ми вели тато. И затоа не можам да плачам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Баба ми вели - Секоја планина своја тежина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Клинциве летнаа како мушички. А ти ми велиш си бил водач на јуначишта.“ Тоа Џеронимо фрли лоши зборови по нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„До зимата да биде готова“, ми вели газдата на куќата. „И побргу“, му ветувам јас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Знаеше. Ама се правеше божем ништо не знае и ми вели: „Ќерко“, ми вели, „вечер стројници по тебе ќе дојдат!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Што е тоа? - Ништо. Така татко ми велеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И навистина, со голема радост го слушав бидејќи сите зборови што ќе ги изречеше беа од Иван, син ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едноставно да помислиш дека е во прашање некој отсутен или поточно непристапен но само за твојот поглед.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божем мене ми велеше а како да му се обраќаше некому, но не можев да видам кому.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Луѓето ѝ оддадоа достојна почит на мајка ти - ми вели Даскалов. -Таша го заслужуваше тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се свртувам да видам како изгледа тумбата. Се чини чудно но навистина ми се виде населена и веројатно поради тоа веднаш се разликуваше од другите височинки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ете, ти се јавило“, ми вели деверот. „А како мислиш дека ми се јавило?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Почетокот на секое сочинение е најтежок“, ми велеше ноќта пред да се искачи горе. „Тој обично се плаќа со живот. Првата реченица во секое сочинение е најопасна, а зборот прв најотровен“, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А другарите мои, и тие како мене, кој со една нога, кој со една рака, ама женети, постојано ме советуваа и ми велеа: - А бре, шутрак низаеден, прибери се еден ден и ожени се за да живееш како човек, а не така...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И му велам на една – мори чупо, дојди да те опитам - ти да не си наша? - Ја ваша – ми вели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш кога командуваа со нас, да ми велеше некој дека тие се многу расипани луѓе, ќе им пукав меѓу очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Поначесто се карам со нив. Ми велат оти Св. Петар клучоносецот ми одредил добро место и дека тие се немошни, речиси беспомошни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ме буди, некаде кон полноќ татко. Ми вели: Ване, станувај, време е.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш се прекрстив онака како што татко ми велеше, ко што ме советуваше, се прекрстив и изустив: „Господе Боже, ангелу што ми стоиш на десното рамо, чувару, Спасителу...спаси ме од рогатиот, од оној кој со Господа бил, а Господ аждер го престорил, наземи го испратил. Спаси ме, Боже, од сатанаил.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Убаво изгледаш“, ми вели задоволна и ме поведува кон следната одаја, во која се влегува низ ниска, но дебела дабова врата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Јас сум реалист – ми велеше Кеавиер, додека, пред Халите, го пиевме топлиот џем од палачинките меѓу прстите – сета наша литература е реалистичка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Миличок, учи да се штедиш – ми вели Хорацио, додека ми го менува облогот – Енергијата ќе ти притреба за да засакаш кога сите меѓусебно ќе се мразат и убиваат, за да се насмевнеш кога сите ќе се муртат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ама таму ми е местото. Затоа ќе се вратам таму.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ми велат докторите кога ги молам да ме пуштат. А сега им побегнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас сакам да се свртам и да си одам, туку гледам - пред мене е мојата старица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И ненадејно гледам - ѝ пламнаа образите од длабока вознемиреност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ах, се чини дека е млад човек!“, повика Авдотја Игнатјевна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Чудно, - ми вели, - јас не питам. Што ми давате пари?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Извинете, - ми вели, - тоа вие ли ми дадовте рубла пред малку?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Јас, јас... јас од компликации и така наеднаш!“, проговори повторно младичот, „Мене Шулц уште вчера ми вели, вие, ми вели, имате компликации, а јас наутро и умрев. Ах!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ми студи, мамо, ми вели устата мамина, многу ми студи, ми вели. Одам до неа, ја пофаќам по обравчињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште мајка ми велеше: „Кога се раѓа женско и стреите плачат“. Јас тогаш не знаев оти така ми вели мајка, ама сега знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ги барам воловите, ми вели Стојна, ми ги забраа некои војници и си заминаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Прости ми, Велико, ми вели Дуко Вендија, ама ти не ги разбираш тие работи. Тие не се само за тебе дојдени, вели, и затоа позасолни се!...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поткачи се малку нагоре, ми вели, мрдни еден палец, еден печерок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ми веруваат. - Како остана само ти, ми велат, како се спаси само ти? Им кажувам сѐ по ред.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами оти не се одѕиваш, ми вели гласот однадвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уља ми вели да појдеме кај Мисајлета Ковачот. Кај Прпушовци. Знам дека тој нешто се разбираше, на мнозина им имаше извадено заби шупливи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами дали паметиш кога ги пеглавме кошулите со наседнување, со налегнување, ми вели Велјаница Пармакоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Убаво ми велат Јоле и Спасое: - Пази, Јоне, ти немаш много пријатеља.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон е друга војска, и тој за други се бори, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дојди со нас, ми вели првиот, овдека не е згодно за зборување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дедер ти заиграј од оних ваших, вели, од оних наших јужносрбијанских, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добре дојде, ми вели Левтерија. - Добре најдов, ѝ велам. Така мене, така и на Витомира му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Какви јагниња, бре недоделкан, ми вели еден даскал, тоа е кусок на соли и на минерали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отидов и кај Сивевци, ја прашувам жената негова, а таа се чуди, се крсти и се домислува, - Велико, да не си сонувала нешто, ми вели, да не ти се јавил на сон Неделко, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одакле то ти знаш, ми вели капетан Мирковиќ, ти да не си учител или свештеник, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Има разни беснила, ми вели, а може вистина не можеле да се разминат, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не гледај го во очите, ми вели Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што се мислиш, пупунецу мој, ми вели, тргни веќе еднаш, искачи се уште малку нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вечерта го сретнувам капетан Мирковиќ, застанувам мирно и му велам: - Решив, господин капетане! - To je твоја ствар, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, Давиде, ми вели Маса Ќулумоска, многу си бил уплашен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели војникот и седнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пукај, отепај ме, ми вели жената, отепај ме, ама премести се, не мисли се!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај одиш сега ти, го прашувам. - Надолу, ми вели човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- За да те пуштам, ми вели, мора да имам некоја голема причина. Разлог.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е па да одиме, ми вели Мирче, еве веќе се разденува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што правиш, сестрице, ми вели Уља и влегува во гумното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На слици, ми вели капетан Мирковиќ, ако имаш слика во џебот, вели, и некоја скриена насмевка му ги поткрева мустаќите. Му ги подраширува образите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ајде, брате Јоне, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами ти да не правиш свадба, првиче, ми вели Лазор Ноческм, кој ќе го јаде телето, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој со едната нога може и на трет да мисли, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Гледај ваму, ми вели татко, ова е даб благун и тој има најмногу срцевина за спици, за бочви и за качиња и да знаеш за отсега, ми вели, рапавиот даб е само за јаглен и за греење, а царевиот даб е за ништо, вели, оти нема срце и брзо скапува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Срам, несрам, брате Јоне, ми вели Мирче, јас изгледа не сум бил за жена. Изгледа некое виножито ме има пресечено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега, ти бери, ми вели, а јас ќе те гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ене го, вели Здравко, ме вика. Не те чекам повеќе, вели, или идај или врати се, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пред тоа ми велеше: море колку ми се живее, бре Јоне, да е жив тој што ме оживе, што ме роди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти си многу горе, ми вели Јон, или јас сум многу долу, ми вели, дури го молам, дури се наведнувам да го кренам, вели Мисајле Ковачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе видиш сега, ко ќе пропаднат плочиве, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немој мори, Велико, немој сестрице, ми вели, што е тоа што работиш, вели, зар и ти треба да се отепаш, вели, нека ти се живи другите, вели, имаш и други деца за гледање, вели, зар сакаш сираци да ги оставиш, вели. И плаче. Се засркнува од солзите. 62
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Можам нешто да те прашам, вели. - Прашај, му велам. - Од кај си, ми вели. - Да не сакаш и крштеница, му велам, да не сакаш ти да ме сослушуваш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неговиот пат е широк и непреградлив, ми вели, и прудолен и сложен, ми вели, туку ајде пченкава подзинува, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако те слушав тебе, ми вели, сега требаше и јас да берам сливи. Ај, молчи таму, вели. 229
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако не ти чини, препомини го, ми велат другачките и пак се смеат, се укаат, една подруга се укаат и гласот им се шета ко ѕвонец низ полето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Однеси ме кај кучето, ми вели, жити мене однеси ме, вели, сакам да го видам, да си поиграм.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, оти, бре Секуле, го прашувам, оти така ми велиш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дај го писмото, ми вели Јон. Не го заборавил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тие и со мене и без мене ќе се тепаат, ми вели, туку ај да си легнеме, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не е на добро, две гропчиња за кусо време да отвориш, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде, сега делкај, учи се, ми вели и тргнува по скалите, влегува дома. По него влетува и Давиде Недолетниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и Стојна не е тоа што беше. - Мори, не беше ваква, ми вели Стојна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Таму ми одат нозете, мајче, ми вели Капинка, сами ми одат нозете таму. - Мори, зар сакаш сите да изгинеме, ѝ велам, тебе огнот ми те лаже.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Слушај ваму, Велико, ми вели Дуко Вендија. - Слушам, браче Дуко, велам јас... мислам дека нешто сум згрешила во редењето на лисникот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ене ја, вели Капинка, ене го гумното, ене ги скалите, вели, ене ја вратата, капавиците, оџакот, ене, сета се гледа, ми вели девојчето и покажува низ ветките од дрвјата, меѓу буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, сега наведи се, ми вели Маса Ќулумоска, да ти турам малку и во вратот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А зошто да станам, ја прашувам јас жената. - За твое добро, ми вели таа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мори, оти ваква си се сторила, ми вели Стојна Ресулоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде жено, ми вели Јон, нивната работа не е наша работа, ми вели, а пченкава нас нѐ чека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Разбра или не разбра, ќе ми вели. Ако не разбра, и тебе ќе ти речам: пире, пире, и ти ќе влезеш во купчено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Една ми вели: ќе му ја фрлам на кучињата и тебе не ти ја давам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како се викаш, бре, го прашувам. - Мирче, ми вели. - Абре, ти да не си брат ми, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои ми велат, да не даде господ, може сараиа да стане.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што плачам и си редам така, Уља, јатрва ми, ме шиба со лактот, ме тргна за ракавот и ми вели: - Запри малку, Велико, знаеш дека две деца ѝ предаде на земјата, вели, знаеш дека еднозадруго ги закопа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од ваших, ми вели капетан Мирковиќ. Јужносрбијански, ми вели, ми ја обелува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај соземи се, Велико, ми вели Уља после, ај да се соземеме, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сакаш со некој да се видиш, ќе ми вели, веќе тесно ти е дома, секаде ти е тесно, ќе ми вели, никаде не те собира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми вели дека не знаел што направил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Испивам десет, испивам петнаесет, а велам дека уште можам да носам. Ме фаќаат шенци. - Можеш, ми вели Спасое, можеш, али на леѓима.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еј, стопли вода да се искапам, ми вели Јон, па да видам уште што остана живо во куќава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да е жив тој што ме оживе, ми вели, а ете, сега нема кој да го оживи.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш дури и ме поткрена со тие раце и ми вели: - Ајде, расти, не стои на една мера, на една пересија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море молчи кога не те заклале, ми вели човекот и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добро, ќе си дојдам , ми вели, ти оди, а јас ќе си дојдам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време ќе ми проговори: - Остави ме барем да се измочам, ми вели, мочта ми ја врати назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оти не спиеш, ми вели Јон. - Ами, тебе те чекам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дојдов да те викнам, ми вели таа откај трнот, дојдов да те спасам. Бегај дури се гледа, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми вели и уште стои така потпрен на мотиката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, сега земи ја водата, ми вели Маса Ќулумоска и на три места од ваганката ќе направиш крст, ми вели и еда, од сите три места ќе се напиеш, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ела, легни и ти, ми вели Јон, ела, малку да поспиеме. После ќе си одиме, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За да бега лошото по вода, еда, за посигурно, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Затоа што е дрвена глава, ми вели Јон и ја сум уморен за да помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Слушај ваму, Велико, ми вели Неделко Сивески, ако ги пуштат сите војници, ќе останат без војска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не давај ме да умрам, мајко, ми вели Ѕвездан, не давај ме, мајчеле, однеси ме некаде, вели, скријај ме, мајчеленце, вели, се моли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Бегај, му велам. - Кај да бегам, ми вели Мирче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Му веруваш на овој шут уплашен, ми вели Мирче, и веруваш дека и јас сум ко него? 46
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сум слушала, сестрице, ми вели Уља, две гропчиња за кусо време да отвориш... вели и подзапира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мори, жено, ти си Велика, ми вели, или не си? - Мори, јас сум, ѝ велам, ами ти, не си ти, Стојна?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, бре, Велико, ми вели, ништо не му е на Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пилишта, ко пилишта, ми вели Јон, се зајале за нешто и се удриле.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ќе го обложувам со киселини, со кромиди под носот, а тој ќе ми вели: - Отвори го пенџерено, затвори го пенџерено!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потпорасни, ми вели, ми здодеа уште да чекам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не врзувај го животот во опасачи, во ремени, во ортоми, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како, мори, ви студи, велам, на оваа горештина да ви студи! Децата ништо не ми велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па види ги, ми вели Мирковиќ, удирајќи со прстите по копчињата од шинелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Подобро да дојдеш отколку да останеш, ми вели и го брише ножот од мантијата на отец Висарион.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А нешто само ми вели: оди, жено, барај го стопанот! 255
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сум, сега, Стојна Ресулоска, ми вели, одамна не сум Стојна Ресулоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами од кај дојде, Јоне, му велам јас на мажот, како дозна дека надотекла вода во гумново, му велам, во сонот: - Така дознав, ми вели тој, како што спиев во окопот ми се кажа и дотрчав, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога видов дека нема ништо, еда, седнав на земја, ба му ја, збирам душа, а Мисајлејца ме прашува: - Што си се острелушил така, бре Давиде, ми вели, еда, што си пожолтел ко смил во лицето?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели Мирче. - Во заробеништво, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, од ништо не плаши се, ми вели Маса Кулумоска, сето тоа е здравје, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие само се смеат. - Зошто да нѐ боли, ми велат, одошто да нѐ боли, се кикотат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Затоа што ќе го убиев, ми вели, наместо ќе го оставев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одмах, ми вели капетан Мирковиќ, а мене срцето ми затупотува под шинела. - Како одмах, му велам, како одмах?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, кога, Велико, ми вели кога, мори душманке, ми вели, ми се фрла, ме прегрнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иди право на мене и ми вели: вака и вака. Јас в земја да пропаднам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А бре, види дали ми се отворени очиве, му велам. - Отворени ти се, ми вели, што зборуваш!״.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лазор Ночески ми вели да му ги држам нозете кај копитата, а тој му ја свртува главата, му ја завраќа наназад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти си, Велико, или не си, ми вели, и очите му трепкаат како пеперужиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се раскршува снегот и една глава се поткрева. - Што туку викаш, ми вели, што ме разбудуваш!?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Олку уплашен човек досега нема дојдено кај мене, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако го заградат, ќе изгорат, ми вели Јон, оти нема плот што не ќе го прескокне сонцето, ми вели. 57
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами брзо оди кај Маса Ќулумоска, ми вели Мисајлејца, оди да те крдиса, оти таа од сите работи чепкат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Какво, бре, писмо, ми вели Јон и се тетерави пред мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Лилјаци не летаат дење, и напладне, ми вели Јон, лилјаците сега се во пештери, обесени ко гроздови за понада, ми вели, ај да копаме...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ја немам Уља за жена, ми вели Мирче, како до мртов човек да легнувам, вели и ја врти главата настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, дали паметиш, Велико, ми вели Стојна, дали думаш кога ги зашивавме предниците за да не ни се познаваат градите?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се мрцкаш и слушаш: - Јас ѝ велам јариче, таа ми вели кукурек, а јас ѝ велам потполошка и синоличка и перуника и божурика и змијско грозје, а таа ми вели: змија да те касне, здрав да не си!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е така е кога не знаеш за кого се бориш, му велам, - А ти знаеш, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А Јон, не праша за децата, Велико, ми велат жените. - Не ме праша, велам, за ништо не праша. 180
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јели ти, Јоване, што се смееш, ми вели Мирковиќ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Колку стомни наполни, велам, и ги кревам стомните, пијам. - Две ми вели Велика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му го раскажав ова на мојот пријател, а тој ми вели: „Не оди толку далеку.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имам едно силно, верно чувство. Тоа ми вели: „Арсо, ти само настојувај, таму те чека полн успех“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Татко ми велеше: „Маж во куќа, тоа ти е неопходно зло - за да се замешаш во народот и да не бидеш различен по таа основа“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека како Индијанка викам и скокам како да привикувам дожд, снег и други „падавини“, ми приоѓа еден и ми вели: „Ако го бараш автомобилот, ене го удолу, еееееј кај школото“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ама, чичко Славе, па луѓето имаат проблем, а ти немаш поим ни од треви, ни од медицина, а башка грев е “- се ужаснувам јас, а тој ми вели: „Зошто грев?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ме погледна и, на неговиот јазик, ми вели: „Гледам, јазикот ти потфаќа, како удар да си прележала, а на пат сакаш да одиш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пред две недели, се врати оној мојон од Пловдив и ми вели: „Облечи се, ќе те водам на едно место“.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Татко ми вели дека ниту една власт не е вечна. Дарко заклима со главата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- А што е со вирусот? Што ако во овој момент додека ние разговараме се руши Empire State Building! А вие ми велите дека сѐ е во ред?!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми вели „Ќе ти ја скинам јас тебе проклетата глава ако ми се правиш важен.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ми вели „Зошто не гледаш каде одиш?“ вели.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се повлекувам уште повеќе во аголот, го повлекувам потегот, може ли се да вратам назад, си велам, велам на глас, а го слушам ехото, екотот на забрзаната цивилизација што сложно ми вели: Не! Нема назад!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вие – ми вели – како кавалер и човек на власт би можеле да ме одведете, на пример, на театар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Превод од руски: З.Ќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А пред зградата, таа ми вели со својот буржоаски тон: – Голема магарштина од ваша страна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ме фаќа страв, ми татара снагата и колениците, црмнуваат струи низ дамарите и не ме стигнува прашањето што го насетувам: Зошто сме олку сами!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мојата – за седење долу, а Васковата – дури горе на галерија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се вратив од Шпанија и Франција, многумина ми велеа дека сум се вратил како хроничен Дон Кихот, со продолжена судбина на автентичниот Дон Кихот на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се гледам во него и прашувам: - Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот!? - Ти си, ми вели одразот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога го загледав сфатив дека пантоланите од шајак му беа целите изгорени, а тој ми велеше: Другарке, јас сум ранет.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас викнав: Стој! Тој изгледа се исплаши и налутено од далеку ми ја даде паролата и ми вели: Јели другарице, одакле треба да заустављате? Јас му велам: Од свуда.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој дојде до бандерата, виде колку е часот и ми вели: Е, сад ќу да пробудим команданта, да види како се ти понашаш на стражарском месту, и бесно замина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сакам да останам, а ти ми велиш: те чекаат, не треба да си тука.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бескрајно ти благодарам додека ми велиш дека меѓу сонот и реалноста имало само едно влакно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Често ми велеше, ми шепотеше: „Јас сум војвотката од Третиот кварт на Метрополата”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ќе го ставам на мака твојот витален орган“, ми велеше Ема Ендековска низ лесен кикот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можеби е така, како што меѓу животот и смртта има само едно влакно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Баба ми вели - ако поминеш под божилакон ќе ти се исполни сѐ што ќе посакаш... - Не можело!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И ми велиш - Ѕвездо моја, ме чекаш кај Езерцата - очи пелистерски...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Татко ми вели - колку да веслаш кајче божилакон сѐ си бегал понатаму и најсетне згаснувал во езерските води!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А си чула ли - ми велат дека кај нас гостува ДИЏЕЈ познат Појди флаери се делат па веќе целиот град дозна Ги прашав: Што мислите колку човек знаење треба да има за пирамида да направи една?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Туку ти сакаш да те видам онаква како на сликана, Туку јас сакам да слушнам како ми велиш – те сакам...” Навистина брилијантно!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ми велеше: „За децата го правам ова, да бидат горди на мене“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имам потреба, ми вели. Каква потреба, му велам јас, камења тешки да туркаш, потреба ли е?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ми вели: Јадам повеќе, а сонот ми е немирен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Еден ден Симон ми вели: Ако виде, вели, во сергенот има чаршафи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А тој ми вели: Ми требаш, вели, да донесеме нешто со тракторот. Што да донесеме, го прашувам? Ништо, вели тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Може да го земеш кај тебе, ми вели, и што ти треба да си гледаш, и за пишувањето нешто може да ти помогне.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Какво лажење, му велам јас, не сум дете. Дете си ами што си, штом вака збориш, ми вели тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го прашувам што најмногу му се допаѓа, а Демијан ми вели: она со трубите!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе било кијамет ако ја минеме! Така ми велеше мојот татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така ми велеше Мајка настојувајќи да ја промени мојата навидум религиозна индиферентност, да ме стори повнимателен кон верските чувства.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Ќе ти ја печатиме книгата ако донесеш барем 200 килограми хартија - ми вели пријателот, издавач.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„И јас умирам од глад...“ ми вели. Паѓа погоден од куршум во главата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Љубовницата ми вели дека од пивото попуштале вените - се засмеа Мајката и со показалецот покажа кон Овчарот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Овој беше таму кога ѝ реков: молчи мори, не арчи си ги зборовите, денес ќе престанам да пијам пиво, поминувам на бира Господ Саздов постојано се меткаше, како да сакаше нешто да рече.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Лулупешку се подига, гледајќи во девојката која и натаму спие, си ги брише рацете: - Убаво ми велеше мама – „Апсолвирај на време.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Нека ми е уѓе: на таква глава таков брич, што го вели тој збор татко, ем ак има што го вели, чунки сѐ што ме учеше и ми велеше, сѐ по глава ме удри.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А таа ми се смее в очи и ми вели: - „Море, какво сапунче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Си го бришеше лицето, целото испотено, со својата голема нечиста престилка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Остануваше така целата измачкана зелено и жолто и црно...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми вели онака, на поминување: „А бе Фердинанд, мајка ти се симна најмалку дваесет пати од седум саатот, да праша да не сме те виделе? Жими тебе!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бошка патем го мачеа рој мисли: „Ова што ми велат да го предадам не е лошо, ама ја ако не успеат да го отепаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Еден сон што го сонував. Сонував дека сѐ ќе заврши, и еден глас што вели дека сѐ е готово; не некаков глас на кој би можел да се присетам, туку онака, глас, и ми вели како тука на земјата сѐ ќе застане.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Само немој да ми велиш дека тие алишта си ги нарачал од модната куќа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„И билките слушаат“, ми вели, но не како прашање или како недоумица туку со сигурност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Па кој го уби? Зар не знаеш?“ „Ако знаев зар ќе премолчев?“, ми вели.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како карпата да беше тој самиот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така си мислев Васј. Не, не мислев, слушав како душата ми вели можеш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми вели: „Запеј им некогаш на твоите цвеќиња кога се будни и самата ќе се увериш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кој го побарал тоа од тебе, сакам да знам?“ ми вели таа бесрамница.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дарагаја Рајно, ми вели. Дарагаја Рајно, дед Павел никогаш не спие. Откако е излезен од Русија тој нема заспано“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ја гледам, седи на она столче до масата“, ми вели Трајчеица, „седи сета разотворена пред очите на оној мој сомун, а знаеш какви очи тој има, да извиниш; а таа зборува, зборува и не мисли да запре.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, ми вели, без око да му трепне: „А што имаш ти против Иван Степанович!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Или сметаш дека самиот се застрелал?“, го прашувам понатаму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А, еве, што да лажам, покрај оние, исплашените смртници“, ми вели тој, „ги имаше и такви кои не залегнуваа во рововите туку пукаа стоејќи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Баба ми вели: „Пчелите се чуден свет, чудни суштества, тешко им се учи ќудта“.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да одиме, ми вели Анастас. Кај ќе одиме, му велам, во таа голема и жешка земја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Оди си, оди си...“ ми вели. „Може некој да наиде“, ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Другарите тоа го сметаат за опасно“, ми вели тој мене, на што веќе немам што да приговорам. Очигледно бев виновен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му одам на рака колку што можам, по јаже преку голема вода се движам и, слушам, „Еве и ти сега“, ми вели. „Што јас, бре!“ му велам. „Што!...“ ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мајка ми велеше, Тој ќе мисли на некоја жена и кога ќе легне на смртна постела. Затоа таа му се враќала.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти, ми вели тој, беше во Србија за да ја продаваш таа стоката украдена од железничката станица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Готови се“, ми вели тој мене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мора, ми вели, ме опоменува, не ти е страв, ми вели, да не дојде некој?
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ме викна таа мене настрана и ми вели: „Дине“, ми вели, „ние во касата имаме 21.250 динари кусок. Што да правиме?“ ми вели. „Кажувај чаре!“ ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А комесарот, ѓубрето, цело време ме теши та ми вели - не се плаши, бре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега ми велат - херој ќе бидеш ако се бориш до последната капка крв, ако умреш, ако загинеш со пушка в рака...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Честопати мајка ти ми велеше: „Дојдоа, синко, лоши времиња”'. Значи ќе мораат и да одминат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А тој ми вели: - Ти да малчиш, заш ако на партицкио секретар така му зборваш, тогај веднаш се пули дека си реаксја и контра и дека со вурзуазијата си играш о ено оро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А тој ми вели: - Аре јаска ак сакаш да знаш, јаска цел живот се токма за о комунизмо!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Влезе командирот, испеглан, чизмосан и опашан со неколку ремени и ни вели: - Знаете ли вие, дека таму во Егејот нашиот народ крв проплука од тие клети Грци и крв лее, а вие седите тука, особено ти, ми вели мене, седиш, читаш „Нова Македонија“ и „Титов пионер“ и сеир си правиш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Средбите со него веќе како да ми беа терет, при секое излегување нешто во мене како да се бунеше и ми велеше да не го правам тоа што навистина не сакам да го правам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Немај гајле, ми вели Влашето мене и зеде од коњот една вреќа струнено, ги пикна двата краја од газерот еден во друг, направи ќулавка, ја стави преку глава и заринка во снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го гледам, бате Николче, како божем си срка од пред него и мене ми вели: - Јас си сркам. Ти не сакаш?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ама пред мене расчистено. Кај сакаш, ми велат:ја Америка, ја дома.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А која си ти, ми вели Филип Хаџиевски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Побрзај за да разбереш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Товариш, му велам, дајте ми две. — Ја не твој товариш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме виде, ме прегледа и ми вели: — Трудна си, не те излажале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам на лекар, ми велат: лажни болки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ако не признаете за осум години, ми вели Фирсов, ќе добиете уште осум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добил вест дека татко му умрел во Америка и во писмото ми вели: ,Крстете го Иван, како што се викаше татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш сѐ ќе ти признаат, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас го прашувам нешто, а тој ми вели: не е тоа за деца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ти е, ми вели Оливера, што ти стана толку одеднаш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Чекај, ми вели Никифор, нешто имаш на устата и, фап, вака ми направи со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега не смееш да знаеш колку што знаеш, ми велат, туку само онолку колку што сакаат тие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, ми велат, тебе ќе ти даваме телешко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш јас ќе дојдам и ќе те извадам, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гладта не те прашува кога сакаш да јадеш, ми вели таа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вие сте овдека да одговарате, ми вели, а не да прашувате. Само со „да“ и со „не“, ми вели. — Да, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
7. По четири месеци, ми пишаа пак да се вратам назад, преку граница. „Потребна си ни, ми велат, секој кадар ни е потребен.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кажи уште еднаш, ми велат, кажи сѐ од почеток.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Колку пат имам отепано за ова, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Земаме предвид, ми вели Фирсов, потпишете се овдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мори, ти си будала, ми велат. — Будала, ами што, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми вели: немој повеќе да одлагаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не си можела да го видиш, ми вели Манол Форевски, немало што да видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема да осетиш дека ногата не е твоја, ми велат, и ,казачок" ќе можеш да играш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слушам нешто почна да ми вели: сврти се, мори Небеска, и неговата уста со твојата душа дише.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За Југославија, ми велат, оди уште поназад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, посна, ми вели, не сакаш на живот да пробаш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако не е, зошто ти е, ми вели Оливера Поточка...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што ти хочеш, што ти хочеш, ми вели, и прета со рацете, ме драска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Оти плачеш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме од четириесет и четвртата, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум веќе заглавен, ми вели, до гуша сум заглибен. Зар го заборави писмото за брак?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Германци нема, ми велат луѓево, сега ние сме Германци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тоа се црните лезбејки, ми вели една постара криминалка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да ти ја пресечеа и тебе ногата, ми вели, ќе можевме да одиме со едно рало чевли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми велат да ме држат на пареа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ами, зошто сте вие затворени, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме бележани, ми вели тој што им е ко шеф.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Си знаела да се бацуваш, ми вели Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И говорот е ко музиката, ми велеше Никифор, никогаш не можеш на првиот запис да го дотераш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не нада гаварит громка23, ми вели, а јас гледам во дебелиот слој паркетна маст што ми се лепи на нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дава инјекција и ми вели: — Обете коски ти се скршени под колено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ги наречеме бугарски, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што ми велиш така, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Веќе те прежаливме, ми велат сите одеднаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Михаил Горачинов ујехал84, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас ќе ти го дадам фустанов, ми вели едната.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оди, ми вели другиот и ми ја исправа главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не беспокојтес, ми велат, и ја запрашија колата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти треба физикална терапија, ми велат, ништо не ми треба, им велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Жената не може без човек, вели, речено е да не може без човек, ама... варди се, мајче, вардете се, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А што ти е Оливера, ми вели. Другарка од војната, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ами Михајло? Тој не те клава на газот, ми вели, а ти го бараш за на чело.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кога ќе победи комунизмот, ми вели, ќе се исправи и мојата природа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само еден чад да тргнам, велам... Њет, њет, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе ти се навлажи барутот, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ние сме Германци, од Југославија, ми велат. — Фолксдојчери? — Ја, ја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А как нада сказат31... господин? — Гражданин, ми вели. — Ве молам, гражданине!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не оди, ми вели Татјана Перипелицина, тие по цел ден се будали.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Собирајса, ми велат, одевајса77.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако се напиеш од неа, ми велат, со лесно се раѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ништо не знаеме, ми велат, ние чекаме вие да ни кажете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Коњот оди на четири нозе, ми вели Цветан, ако згреши со едните, ќе исправи со другите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Курва, ми вели, проститутка... Не значи ништо, вели. — Така ли е? — Така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мајките не одат гологлави, ми вели детето, тие сите жалат и носат црни шамии.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дотогаш така ќе му стои, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако е жив, ми вели таа, ќе знае да се врати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ај, дојдете во Виена, ми вели Ханс, приходите с нами.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе одиш во слободна Македонија, ми вели, ќе го родиш и ќе се вратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не чекам, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ти е смешно, ми вели и се кикоти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што луѓе се тоа, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко 'рѓосан жилет, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Заклучонаја АО 441, ми вели Рјазин и се подумува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сакам да се вратам во Југославија, велам, а тие ми велат дека е таму многу тешко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Немој да гинеш, ми вели, ќе те чека детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Којзнае што си видела, ми вели Оливера Поточка, некое привидение.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Појди чинам кај едни, а таму ми велат: појди онаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да си таа, ми вели, ама не ми личиш на неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мора да е жив, ми вели Филип Хаџиевски, за загинатите веднаш се дознава. 7.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јасас, Елинес исте?72 — Јасу, вели жената, о Ромеа исте?73 — Јас им кажувам и која сум и што сум и кај одам, а жената: какво спиење на станица, ми вели, кај нас ќе дојдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Отвори ја пак устата, ќе ми велат, аткрој! Ну, аткрој, ајде сега, ешчо раз!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— На два коња ќе те черечиме, ми велат мене, ко јаре на ражен ќе те вртиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е ај, ќе видиш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојано нешто твое ми недостасува, ќе ми вели Никифор Абазовски, како да не си сета со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам после кај ќе одиш, ми вели, и еднаш ми е жал што не можам да те запрам и, уште еднаш ми е жал што не можам и јас да дојдам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Пријавете се во Црвениот крст, ми велат, ама и за таму е доцна. Море ампа, море рампа!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да те мислат, ми вели, зар не се плашиш од волци, од мечки?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Некој мора да се најде, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Многу си заслабната, ми вели Никифор Абазовски, затоа ти се привидуваат војници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трчам кај него, не можам радоста да ја додржам, што се вели, а тој ми вели: Зошто крадеш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Требало веднаш да те стрелаат, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам повеќе, ми вели Ставрос, немам сили и да се убијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе се загрееш, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што ме гледаш така, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фатило некаде ноќ среде шума, прст пред око не се гледа, што се вели, мислиш си ослепел, а тој ми вели да се фатам за опашката од коњот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој те пуштил ваму, сама, ми вели, те знаат ли од дома?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе земеш за да не кажуваш, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие и со лажица можат да те заколат, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе ти дадам појас да носиш, ми вели, плодот ти е паднат долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Пасматри, пасматри51, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Сега? — Слободна сте, ми велат. — А кај ќе спијам, прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе одиш во слободна Македонија, ми велат, и таму ќе го родиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само да го фрлиме оружјето, ми велеше, и ќе почнеме да правиме деца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас си мислам ќе вика полиција, а таа ми вели: — Плачи слободно, наплачи се...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Сакаш да завршиш како деликвент со позајмен деликт, ми вели Апостол Макаровски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти си трудна, ми вели. — А?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како пердув си, Небеска, ми вели Коста, како ништо да немам меѓу рацеве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ти правиме, ова, она, ми велат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа работа не е за кај нас, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од Југославија, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од машкото одделение, ми вели една сестра.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после збогум, до свидања слободо, ми велат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што си ја стиснала толку меѓу нозе, ми вели, што си ја наседнала под газ?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пенделеев ми вели: — Знаете што значи да се крене рака на иследник?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зошто ги одбиваш парите, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кушај, кушај57, ми велат и само ми туркаат по нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Њет нека биде, велам, таа свила не ни ја подари бугарската делегација, туку претставници на македонското друштво од Софија, не можам без цигара... Давај, давај, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што лепа жена си станала, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што мислиш ти, ми вели Надежда Петрова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да не го виде Манола мој, ми вели. — Не е Манол, велам, не скокај!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ами, од кај се најде ти овдека, ми вели тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мисли и на здравјето, ми вели и само ме загледува со воденикавите очи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе чујам глас што ми вели да бегам, но јас не можам, отсечени ми се нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дојди, му викам. — Излези, пичка ти мајчина, ми вели и ги откопчува панталоните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пак не знам која си, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти си улава, ми велат, што мислиш ти?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар така ќе се чекаме, ми вели. Јас чекам, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мајките се облечени во црно, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Море, крени ја главата нагоре, ми вели Горачинов, гледај малку и пругоре!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Браво, ми вели Нина Шчепкина, што имате завршено? — Гимназија, велам. — Отсега ќе кажувате два факултета.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти ли си Бесното, ми вели, а мустаќите ко струни му свират и му светкаат од росата што му се нафатила на нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Оваа ти го фрлила окото, ми вели Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, не прави се удрена, ми вели, знам со каков копнеж ја бараше по вагоните, по бараките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе го запишам, ми вели, пак ќе го напишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај ме водиш, го прашувам. Ќе видиш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што се смееш, ми вели Манол Форевски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ама, ти не ме познаваш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, ми вели, ќе дојдам и ќе ти кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме пречекаа две криминалки и ми велат: — Ти си таа и таа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На вртењето, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може и да не се, ми велат, кој знае што се.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде, Бесно, ми вели, оди си на спиење, треба уште да растеш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ме прашуваат, а јас молчам. — Не седи на ушите, ми вели Јоанидис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај сме нашле овде телешко, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сакам да одам во Југославија, а тие ми велат, не може во Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали си слободна попладне, ми вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кажувај барем кај вас, ми велат, Русија само однадвор може да се спаси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Шест-седумнаесет години, ми вели, ни погоре ни подолу...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш ти си англиски шпион, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зошто фрливте, ми вели?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега е појасно, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Сега дојдете кај нас, ми вели Татјана Сергеевна Перипелицина, ние имаме клуч со нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако имаш нешто потреба, ми вели, потихонка стучи на двер24.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеме да ги викаме македонски ора, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кажи дали ме сакаш, го загалувам. Те са-са-сакам, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го одигравме валцерот, ќе ми вели, така ни остана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак ќе ми велат да им се покажам пред дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така си ја наместила, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
јас сум до тебе, ми вели тој, јас цело време стојам до тебе, ми вели, ами оти не ме браниш од галебиве, му велам, нема со што, ми вели Горачинов, гледаш дека ми се зафатени рацеве, и после како да сме гувееле пред сонцето паднато во водата, се наведнуваме небаре пред свекор, пред свекрва, што се вели, а водата светка, си потфрла тркалца од бела пена, како ситни пари да сум пуштила, да сум фрлила во водата и парите ги собираат плипот деца, а после не биле деца, туку јато риби, изрипуваат нагоре, им светнуваат белите мешиња над водата и тогаш од бродот ми паѓа Горачинов, се провира и ми се губи ко јагула меѓу рибите, јас викам по него, но гласот нерастурен ми се враќа назад; се враќам и јас од сонот,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Се сврте кон запад, ми велат, му го сврте грбот на Советскиот Сојуз.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, кажи, му велам. Да не сакаш да се пазариме, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Земи го фустанот, ми вели Наталија, и да не го земеш ќе останеш без гаќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако не можеш да вратиш, ми вели, обиди се да запаметиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од страв, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе играш, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со вашето знаме го покривате газот, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Југославија го сврте курсот. — Кој курс, прашувам. — Партискиот, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не ме сакаш повеќе, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ами, ако ги фатеа криминалците, ми велат, знаеш дека и тебе ќе те приведеа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не гледај таму, ми вели Оливера, бегај да бегаме!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми велат дека заминал на В'мбел Планина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ами, сега? — Сега, кажи ти, ми велат, ние те викнавме да се изјасниш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, велам, јас сум Македонка, а во Југославија има македонска република. Море беља, море беља, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мори, детево почна да ми клоца во мевот, ми вели таа, и тоа тргна кон некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Цигарите се подобри пријатели од луѓето, ми вели. — Така нека биде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А, мори Небеска, ми вели Катина Егова, Борче иде од Борис, а Борис беше цар на Бугарија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде да се дружиме, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сипе и се поправа, ѝ велам. Јади, мори Небеско, ми вели, пијај рибино масло!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што бараше овдека, ми вели тој што ме нагази.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме загрижуваш ти, Небеска, ми вели. 22.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Аман, Оливеро! — Што си се разработила и ти ко смртта, ќе ми вели. — Како, ко смртта?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми велат: — Односите со Романија ни се доста затегнати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме со голема лузна, ми вели, и од неа никој не може да ни го види лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земи го целото, ми вели тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во градината собирам само црвени пиперки и патлиџани, црвени јаготки и црвени јаболка. ,Ирфане Пољубулгаре", ми велат. ,Ирфане, Ирфане", велам, не чекам улавиот прв да ми се тргне од патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— За кого работиш, ми велат, зар за ,чјорнова чјорта?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дај го рефератот, ми вели еден офицер, и дојди со мене!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да не сте гладна, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А бре, ти со три пиштоли си родила дете, ми велат. Ехехеј, викаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас те прашувам за машко, ми вели тој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тој е заколнат, ми вели Оливера, ѝ свети долгунестото лице меѓу пуштената коса, црна како ѕивт.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме превари: — Овдека и јас не сум сигурен, ми вели, што сте барале овдека? — Неволјата своја, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерва, така нешто ми вели главава, не сум при себе.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Наместо да ме утеши тој ми велеше: - Ако, ако, и ти малку да останеш сама да видиш како е.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дедо ми вели: билките се живи суштества. Сакаат убав збор!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Само кога навистина ќе добие, доаѓа до мене и сосем тихо ми вели: - Тато, и денес добив петка!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ајде да гледаме инаку! - малку ѓаволесто ми вели таа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И затоа таа ми вели: - Тато, ајде да гледаме!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А чешмата? - разочарано ми вели Весна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја фатив за рачето и ја седнав на колено. - Тато, - ми вели сосем тивко таа, - денес навистина добив петка!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Најпосле ми вели: - Тато, ќе направиме ли и ние чешма крај некој пат?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не, не стискај ги очите! - ми вели таа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми вели дека ќе оди во спалната малку да дремне, а брат ми повторно ги обува патиките, се разбира без одврзување, туку ги нагазува, токму така како што татко ми да го види веднаш би му свикал, и оди надвор: - Само да знам – довикува од вратата – ќе правиш денес колач или воопшто да не се надевам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене еднаш еден ми вели, слушај сине, кажи му на тато дека се јави чичко... му го заборавив името, и ми рече да ти кажам, го измочкал камчето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Повторно го имав тоа чудно чувство дека зборува слично на оние “замаглени” книги што брат ми ги обожува и кога ќе го прашам да ми објасни што се раскажува во нив, оти слабо разбирам, тој ми вели: - Што глупаво девојче си бе, Брезо, немаш шанса!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)