А улавата Рајна постојано потскокнува: „Мене ми мавна! Жими сѐ!“
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)