неа (зам.) - може (гл.)

Членовите на советот не можат да одбијат да гласаат за прашања што ќе ги постави претседателот на советот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Спиев 15 саата. (Грета му става ханзапласт) Ух, у пизду матер!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Каков билдер си ти кога не можеш без трева?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во градот беа вознемирени. Не можеше ништо да се преземе без инструкции.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако не можам да се сетам што е тоа по што желнеам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа е како еден цел град, во неа можат да се минат многу пријатни часови во посматрање на електрониката, на луѓето, на безбројните бистроа, бутики...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби догодина ќе консумираме пакетиран сладолед и лупени семки и ќе имаме почист град, но лете и зиме, и во најсилниот студ, велат софијанци, не можеме да се спасиме од шумот...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кај една тезга подзасанав зачудено за да се уверам дали е вистина тоа што го гледав: изнаредени крпи од искинати облека, кои дури ниту за крпи не можат да се употребуваат, испокинати чевли, па чадори, кои не можат да се употребуваат за ништо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ова лето, во знак на чистота, софијанци решија да ги затворат „семкарите“, зашто од лушпите не можеше да се спаси градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Вљубеноста му одговараше најмногу на неговиот дух, нужна за него како погодна температура за некои растенија што само при неа можат да вегетираат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ни безнадежноста не може да ја отклони љубовта од видлива пројава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Полошо и од сиромаштија, затоа што во неа можете да се препуштите, да пропаднете, да се опијанувате; но ова беше сиромаштија што не се предава, достоинствена сиромаштија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Техничкиот уредник ја забележа мојата вознемиреност, но ништо не можеше да разбере...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Таква ти е планината... Таква е таа. Никогаш докрај не можеш да ја запознаеш, - мрмореше дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можеше да ги остави заедно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да ми беше мене жива Ѓувеза, друшката моја, неа можев се да ѝ кажам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И самиот не можев да утврдам колку долго останав пред родната куќа крај Езерото, кога гласот на сеприсутниот Х.Х. ме оттргна од новиот бран на сеќавањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во разменетите погледи коишто никој не можеше да ги контролира имаше сигурно порака што ја негираше реторичката, диригираната.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Некои цвеќенца што не можеле да ги поднесат ни првите есенски утра?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Би било убаво од моја страна да го замолам Иван да се сети како се викале тие цвеќиња?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вели дека не може да печали и за мене леб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не можев да се замислам во фустан. Освен тоа, што ќе речеше Ана?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Диверзијата на железничката станица предизвикала сериозна вознемиреност, меѓутоа, за неа можело да дознаат ограничен број граѓани.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По добивањето на „откупот“, Коста и Тодор биле “ослободени“, а повеќемина заговорници се собрале во Софија за да размислат како да се снабдат со поголема сума пари и да почнат со реализирањето на своите планови, зашто со парите што останале од „откупот“ не можело да се почне ништо.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- На кој клас ќе предавате, - сепак не можев да се воздржам да не прашам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сепак го потиснав тоа и реков: - Тато уште кога ти ја донесе сликата за првпат сакав да те помолам да ја ставиш кај нас во собата, но не можев тогаш да ти речам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Маќеа - уште еднаш колку грубо ми прозвучи, иако кажано со шепот, како нешто навредливо, и во тој момент такво нарекување воопшто не можев да го поврзам со таа нашата нова мајка, со Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас во разговорите ја напоменував дека не е добро тоа што го прави, но не можев да влијаам на неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Поседов малку и пак си отидов дома, сфаќајќи дека никој не може да ми ја намали болката, ни Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Слепа паника. Не можев да не помислам дека тоа излегување ќе го платам со жолтица или дизентерија, треска или нешто слично.” „Треска?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да ги отепам - не можам, не сум за тоа скроен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зошто ме бараше тој човек, и што бараше од мене не можев да одгатнам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Исто така по неа може да се проследи на која варијација или на кој дијалект во кое време имало поголема литература.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но доколку не можат да се соединат оние кои со нив се „опседнати“, соочени се со двојна можност: можноста ductus-от кој е во прашање да му го прилагодат на оној другиот, или безнадежно да се оддалечат од него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Воедначувањето на овие изворни гестови изгледа невозможно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Токму затоа Витгенштајн вели дека ние не можеме вистински да зборуваме за светот туку само да „посочуваме“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А сега таа стоеше тука, дојдена речиси пред неговата врата, и во неа можеше лесно да се прочита дека самјакот таа утрина само ја сменил шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури есента, кога тргнуваа да си одат назад, кон дома, со сите кираџии, што ги товарија нивните алати и сѐ друго нивно од бараките, а зад себе оставаа една нова петокатница во градот, неа можеа сега да ја гледаат и да бидат задоволни од тоа каква беше бела и воздушеста, дури есента, кога го оставаа тој град, разубавен со уште едно нивно здание за векување, тој бел град некаде по белиот свет, по нив се забра и еден испокинат младич, кој по многу нешто личеше на сите деца, што се среќаваат по станиците, бос и сам, држејќи го постојано растојанието меѓу тајфата и себе толку големо за да не може да го достаса никој, кога би се пуштил назад да го фаќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Крстовите се намножуваа, но никој од другите куќи не знаеше кој е умрен, зашто никој кај никого не можеше да појде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Па, тогаш, мамо, зошто не може да биде помека, а не ПОТВРДА?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Против неа можеш да се бунтуваш само со тајна непослушност или, најмногу, со поединечни чинови на насилство, како на пример со нечие убиство, или со кревање во воздух на некој објект.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние се качивме на карпата и од неа можевме да ја видиме големата површина на езерото како блеска под западното сонце.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со неа можеш да фатиш виртуален предмет, да речеме топка, и да ја фрлиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога они двајцата, син и татко, не можат да се сложат, шо можиме ние да направиме?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го наоглави татко му и не може да мрдне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со неа командуваат и други сили. Неа можеш да ја искористиш но не и да ја присвоиш.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа и не можев да се ослободам од веќе создадениот впечаток дека смртта на Раде, кај неа не беше оставила некои видливи траги.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Гледавме од горе, ама во мракот освен пламенчињата ништо друго не можевме да забележиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И, се разбира, не можеме да имаме убав свет ако не се бориме против сите зла што ни го грдат животот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Уште еднаш отидовме во касарната, а мене умот ми се вртеше, не можев да одам како што треба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа борење за мене беше фатално, до утрината целата долна облека што ја имав беше натопена, не заспав воопшто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секоја вечер четириесетина стражари и вратари ја затвораа вратата и сѐ до зори вардеа, така што никој не можеше да се префрли одовде ни од едната, ни од другата страна на брегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)