Се разбира, со него никогаш не успеав.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 3“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Со таков автор не е тешко да комуницираш, пред се, оти дијалогот со него никогаш нема да ти заврши.
               
             
           
            
            
              „Календар за годините што поминале“
               од Трајче Кацаров 
              (2012)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Но него никогаш не го најдоа, а Јована, зашто не беше ни христијанин ни Турчин, се здоговорија да го закопаат тука, на Камен.
               
             
           
            
            
              „Потковица на смртта и надежта“
               од Миле Неделкоски 
              (1986)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Многу од убедувањата и ставовите што се бараат од него никогаш не биле јасно искажани и не би можеле да бидат искажани без да се разоткрие притоа сета контрадикторност што му е својствена на Ангсоц-от.
               
             
           
            
            
              „1984“
               од Џорџ Орвел 
              (1998)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Градските пијаници, за среќа на станарите од зградата не го сметаа влезот за привлечна дестинација за мочање и така во него никогаш не се ширеше непријатна реа, нешто со што многу други згради не можеа да се пофалат.
               
             
           
            
            
              „Браќата на Александар“
               од Константин Петровски 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Тоа око е безизразно, од него никогаш не зрачи радост, како што зрачи од другото тага.
               
             
           
            
            
              „Кловнови и луѓе“
               од Славко Јаневски 
              (1956)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Јас него никогаш не го видов и многу работи околу односите со Шефот ми останаа нејасни.
               
             
           
            
            
              „Полицајка в кревет“
               од Веле Смилевски 
              (2012)