нѐ (зам.) - растура (гл.)

Ветрот нѐ растура нас; во пердуви летам за да те сретнам на мојот изгубен пат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На шарени низи ноќе го бесат портокалот со дневен сјај на таинствен обред искубани птици никогаш мој до крај немаме крилца, немаме песна од разбеснет ветер крици во бескрај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сами во преслечен рај. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 129
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)