си (зам.) - вика (гл.)

Едните си викаат како сведоци за справедливоста на нивните претензии едни, другите други авторитети.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Шо глеете вии у таа магла бе. Вас градо ви е маскиран.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некои завршуваа работа од прва, додуша ретко, а имаше некои кои веќе ги имам видено два-трипати до сега, и си викаме „здраво“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќути и трај. Сега си пратеник и баш те боли Стојко Вранкович за народ, си викам со паметов.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Фљзех у тии маленките сокачиња... и па пу мене. Си викам да нее ут тии убрненте.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И кога сите минеа покрај врбата стушена - делии се запираа незнаен брат си викаа: „Ја стани, море јабанец на оро со самовили!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Луѓето ги зафати кашлица: кашлаа сите, кашлаа кој од кој полошо: ”утур-бутур”! си викаа еден на друг.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И само што го остави букарот на воденикот, се поткачи на кармата од дрво, ја исправи главата на калето меѓу двете сливи и викна, како секојпат што си викаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
С новим годом, хроња пола, си викаме меѓу себе, им викаме и на стражарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)