сиот (зам.) - во (предл.)

Од мај до ноември 2008, во битолскиот Основен суд се одржаа вкупно четири рочишта за главна расправа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во почетокот на ноември 2008, судот (преку судијата Ѓ. Христовски – претседател на советот, и судиите поротници – В. Петровска и В. Чалдарова) – го усвои тужбеното барање на Лозановски и во донесената пресуда ја задолжуваат „Топлификација Битола“ ДОО Скопје да му исплати вкупна сума за главното побарување од 68.902 МКД (1.130 ЕУР), и тоа: а) на име неисплатен дел од плата сума од 8.080 МКД (135 ЕУР) – збирно за 12 месеци: јуни-септември 2005 год.; јануари- февруари, мај-август 2006; јануари-февруари 2007; б) разлика на плата во износ од 25.129 МКД (410 ЕУР); в) надомест за исхрана во износ од 29.093 МКД (475 ЕУР); г) надомест на трошоци за превоз до и од работа, во износ од 6.600 МКД (110 ЕУР) – сето во рок од осум дена по приемот на пресудата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Го положи на земјата своето бело крзно, сето во крв.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во берлинското подрачје „Трептхов“ кое е сето озеленето, сето во дрвја и шума, со паркови, место каде што се раѓа берлинската пролет, се наоѓа големиот и грандиозен споменик на победата на Црвената армија над хитлеровскиот фашизам.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Патот води покрај морето, сиот во зеленило.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Нептун“ - тоа е супер модерно изграден хотел и ресторан меѓу Созопол и Китен, кој се надвиснал над самиот брег, сиот во стакло и на столбови, во една чудна линија, па се чини некако овој објект да не стои на земја, туку „плива“ во воздухот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Видов еден голем споменик, изграден во знак на сеќавање на еден„бернардинец“, кој беше направен така, како да лета над една бездна, сиот во некаков залет.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во тој краток разговор од под пат излезе селанец, сиот во пот утунат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мислам дека не пропуштив ниту збор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На вечерата кај Џејн, ги забележав Дејвид и Мик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаа различен стил на облекување: Дејвид беше сиот во црно, а Мик во светло еднобојно одело со многу тесни панталони, и T-shirt со линии, сосема обична спортска облека од Карнаби стрит, ништо посебно скапо, но начинот на кој ја комбинираше облеката беше фантастичен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога утредента се соблече да се бричи, на чешмата во дворот, Грдан виде дека по вратот е сиот во модрини големи како модри сливи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А Баге, пак, сиот во модрици, од глава до петици, небаре паберка од модар патлиџан што го фатила зимска слана, така што кога го исправаа на нозе чувствуваше болка по сета снага, почнувајќи од табаните, натечени како ленени снопови во застоена локва, па до темето каде што во некој агол од малиот мозок уште му догоруваше кандилцето на свеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го пренесе мајката, накитен сиот во злато, на чардак - резбарско дело.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Утробата сал му ја истурил... Потоа Рушит, сиот во позлата бојна, од чија што песна и свирба трепереа уши: опитен човек во војна.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Со оглед на пречките ( од црните кон млечните) при ваков рај, крај, бај и белина во целина - Црните вреќи беа диви и онака, воопшто тивки; во нив требаше да има сливи но сепак израснаа тикви наполно, наполно криви и никако црни наполно, безмилосно криви и за самите срни. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 147
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Видикот е нежен, прегледен, сиот во прочистен сјај. Но, што стана со вреќите?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој снег е прекрасен што ќе им прости.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го следеше Сириецот низ целото Царство, сиот во напнат скок, а сега, кога го достигна во живеалиштето на шумските џуџиња, мирно, безволно го прифаќа изрезбарениот камен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го слушнав треварот Никола Влашки: „Луѓе, донесете зејтин. Побрзајте, скржавци. Круме е сиот во пликови.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Скокнал и споулавено се вртел околу себе, истовремено трчајќи во круг и мавтајќи со долгите раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да излегол од кожурец: бил подвиткан, сиот во некој трепетлив грч, навидум слаб да се движи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истовремено со тоа, во собата, сиот во крв влегува Фезлиев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И не прашај ме - зошто? (За првпат скршен, сиот во неа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Лежи на аголот од неговата улица, сиот во крв.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Мили... (Се впива сета во него.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Штотуку го донесла до едно вириште, батачиште и го натерала да влези во батакот, да се избрбешка сиот во кал и отрчала лиса кај царо да му кажит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А сега, кога се најде сиот во неа, заедно и со оваа своја насмевка во неа, тој се размавна да ја отфрли од себе, сеќавајќи се просто задушен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најлошо беше тоа, што ја немаше водата, да заплисне и да го проголтне сето во него и сето наоколу во својот сребреникав пороен шум; најлошо беше што сето наоколу беше сковано во оној мраз.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бегајќи и гровтајќи, во бездна се слизнал...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сиот во треска басот бегали крескал: „Ги мразите басовите, Затоа ме ловите!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но тој, мажот, пак запеа, проклет да бидам, сиот во крв запеа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но тој сиот во пламен ѝ велеше: „И ти имаш нешто дивечко...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Иако сиот во паника, и Винстон беше премногу изненаден за да може да премолчи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Овде Мајка среќаваше еден друг Татко, сиот во по­лет, во ведар оптимизам, во годините на сиромаштијата и на егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тој се тргаше од настаните, не сакаше да им се врати прецизен и студено да ги измери; уште повеќе- времето тогаш стоеше, и тој, во такви часови, можеби само за еден миг, беше вон од тоа време, во беспростор, сиот во искинати сеќавања.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Небото над Езерото сега беше сето во ѕвезди, небаре се славеше спасувањето на јагулите, кои го продолжуваа патот кон морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој се разбуди. Беше сиот во пот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Исправен во креветчето, од половина надолу сè уште во јорганот, го мавташе кон нас парталчето од раката, сиот во солзи.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во амбулантата ги дочека еден чичко сиот во бело.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Божем си имал анумка, некое младо девојче, сето во свила го облекувал, го мазнел, како кукла го дотерувал, но еднаш, свртувајќи се во сонот толку лошо го притиснал со својот голем стомав што душата му излетала наеднаш; не втасало кутрото девојче дури ни да писне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да поверуваш на толкава несмасност?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
КЕВА: (Предвреме остарена и свената од тешки напори се да му угоди на својот маж со маченичка ревност која оди, до ропска покорност, сметајќи дека тоа е нејзина должност и нејзина судба. Облечена е сета во сив тон.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во дното двокрилна врата и два прозорци, низ кои се гледа дворот сиот во зеленило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Француски град сиот во обелисци или во игли.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Искинав неколку парчиња месо и бргу го напикав сето во уста, а потоа му се фрлив на оризот. И тој смрдеше на месо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино повторно запали цигара, но овојпат му се пиеше и кафе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го туткам сето во мене, го стегам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)