Па најпосле, признавајќи си дека и тој е уморен како загар, легна како клада и зажали што место мртовечкиот покрив на шаторот не го гледа барем отсечокот на небото што му беше даден и во чие бледо мижуркање на ретките ѕвезди можеше да се замисли некоја желба што ќе ја изгасне првата стрела на сонцето.
               
             
           
            
            
              „Синовски татковци“
               од Димитар Солев 
              (2006)