И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17 
               
             
           
            
            
              „Постела на чемерните“
               од Петре Наковски 
              (1985)